Hmmmm... Też napisany przypadkowo :/ Ostatnio coś takie właśnie wierszyska mi wychodzą


Nie było strzału ani spektakularnych krzyków
wystarczyła jedynie garść białych pigułek,
bo tańsza przecież, a zawsze trzeba oszczędzać.
Leżał zwinięty w embrion w brudnym pokoiku
a włosy miał jeszcze mokre od deszczu.
Jedyny świadek - martwa cisza -
siedziała uśmiechnięta w obdartym fotelu.
Lotta miała rude włosy i spódnicę
zawsze zbyt krótką. Czasami jej śmiech
jak strzał z pistoletu wbiegał przez
wpółotwarte okno. Jeszcze nie wiedziała.
Za chwilę tu wejdzie, spojrzy na ściany
i na list zmięty, w chłodnej dłoni rozparty.
A potem zimna gama krzyku
wypryśnie nagle jak talerz rozbity,
zawisnie nad stołem, potknie na schodach
i ucieknie na ukos przez czarną noc świtu