Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Kim Jestem?

Kim jestem?

Kim jestem?
Wzdętą kulą lodowego światła
płynącą bez celu w dymiących oparach.
Kim jestem?
Człowiekiem - a gdzie serce moje
w koncercie dumnym na dwie komory
w głuchym dudnieniu zapomnianego czasu?
Jestem?
A waham się przecież sunąć krok do przodu
lękam się przecież korowodu chwil.
I siedzę, siedzę w znikającym punkcie
niezdolna do myśli, mowy, uczynku
w zaniedbaniu swoim gubiąc po drodze
perełki śmierci ukrytej w słowach.
Czym jestem?
Jaskółką? Mgiełką? Liściem?
Otwartą kartą przykurzonej księgi?
Los o krzywym piórze daje mi wybór
odnaleźć życie przykucnięte za rogiem.
Jestem - człowiekiem? Pusty dźwięk liter
nie pozwala mi zasnąć,
a lustro odbija nie - moją twarz.
W możliwościach wielu marnym pyłem
zamknę dłonie na tęczowej drodze.

Ładne... zwłaszcza twoje metafory, takie lekkie i niewymuszone. Jak dla mnie jednak starczyłoby ich na więcej wierszy - ten jest nieco przeładowany, przez co gubi się gdzieś jego ogólny sens.

Bardzo mi się ten fragment podoba, może dlatego, że czasami coś takiego też czuję
A tutaj

napisałabym "nie moją", tak by chyba lepiej wyglądało.
Dzięki za uwagę

Ten post był edytowany przez iney: 02.08.2004 14:08

Jesli chodzi o mnie to za dlugie. Pare rzeczy zupelnie niepotrzebnych.
Ze slowa na slowo bylo coraz lepiej. Nie spodobal mi sie drugi wers bo powial banalnoscia.
Ja naprawde lubie Twoje iwersze i wymagam od nich duzo, ale ten sie chyba nie udal.
Metafory jak zawsze ladne ale tym razem tylko to mi sie podobało.

Sihaja, serduszko moje, udam,że tego nie widziałam. Wiersz, kurka wodna taki "za bardzo".
Ale i Norwidowi się zdarzało.

Cat, u mnie tak zawsze - na jeden wierszyk, który mi wyszedł w miarę, przypada pięć kichowatych. Ale próbować trzeba. (: