Kim jestem?

Kim jestem?
Wzdętą kulą lodowego światła
płynącą bez celu w dymiących oparach.
Kim jestem?
Człowiekiem - a gdzie serce moje
w koncercie dumnym na dwie komory
w głuchym dudnieniu zapomnianego czasu?
Jestem?
A waham się przecież sunąć krok do przodu
lękam się przecież korowodu chwil.
I siedzę, siedzę w znikającym punkcie
niezdolna do myśli, mowy, uczynku
w zaniedbaniu swoim gubiąc po drodze
perełki śmierci ukrytej w słowach.
Czym jestem?
Jaskółką? Mgiełką? Liściem?
Otwartą kartą przykurzonej księgi?
Los o krzywym piórze daje mi wybór
odnaleźć życie przykucnięte za rogiem.
Jestem - człowiekiem? Pusty dźwięk liter
nie pozwala mi zasnąć,
a lustro odbija nie - moją twarz.
W możliwościach wielu marnym pyłem
zamknę dłonie na tęczowej drodze.

Ładne... zwłaszcza twoje metafory, takie

lekkie i niewymuszone. Jak dla mnie jednak starczyłoby ich na więcej wierszy

- ten jest nieco przeładowany, przez co gubi się gdzieś jego ogólny

sens.

Jesli chodzi o mnie to za dlugie. Pare

rzeczy zupelnie niepotrzebnych.
Ze slowa na slowo bylo coraz lepiej. Nie

spodobal mi sie drugi wers bo powial banalnoscia.
Ja naprawde lubie Twoje

iwersze i wymagam od nich duzo, ale ten sie chyba nie udal.
Metafory jak

zawsze ladne ale tym razem tylko to mi sie podobało.

Sihaja, serduszko moje, udam,że tego nie

widziałam. Wiersz, kurka wodna taki "za bardzo".
Ale i

Norwidowi się zdarzało.

Cat, u mnie tak zawsze - na jeden

wierszyk, który mi wyszedł w miarę, przypada pięć kichowatych. Ale próbować

trzeba. (: