[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Być Szlachetnym [cdn?], czasem trzeba bardzo szybko dorosnąć...

[Kitiara]

Opowiadanie "Być szlachetnym" jest siquelam do "Ręki Boga". Dlatego radziłabym najpierw przeczytać tamten FF.

Czwartek, 01.11.1996

Do skrzydła szpitalnego wpadły nareszcie promienie słońca. Pierwszy listopada zapowiadał się na pogodny dzień.
Jeden niesforny promyk zaigrał na bladej twarzy chłopca leżącego na łóżku pod ścianą, rozświetlając ją i ogrzewając swoim ciepłem.
Pacjent otworzył oczy. Był wyspany i cholernie świadomy wszystkiego, co się stało.

Przez ostatnich kilka dni trzymali go na jakichś odurzających paskudztwach, uśmierzających fizyczne i psychiczne cierpienie.
Teraz, gdy zewnętrzne rany już się prawie całkiem zabliźniły, a umysł odetchnął świeżością, ogarnął go falą płynącą od strony serca tępy ból i chociaż ciało już go nie bolało, czuł się podle.
Chłopiec zagapił się bezmyślnie na biały sufit.
Postanowił wstać i poszukać jakiegoś lustra.
Przez tych kilka dni majaczył, miał nawroty gorączki, albo spał otępiony eliksirami. Należało powrócić do życia.
Życie – jak to teraz dziwnie brzmi...

Harry uśmiechnął się do siebie smutno i zwlekł powoli obydwie nogi z łóżka. Wziął z szafki okulary i założył na nos. Sala nabrała ostrzejszych barw i musiał na chwilę zmrużyć oczy.
Wstał i poczłapał do ogólnej łazienki najbliżej sali szpitalnej. Nie chciał korzystać z tej na miejscu. Nie zamierzał natknąć się na Pomponię Pomfrey.
Tak się składało, że do tej, do której się wybierał, chodziło mnóstwo Ślizgonów, bo mieli dosyć blisko, ale Harry'ego mało to w tej chwili obchodziło. Tak szczerze, to w ogóle nie obchodziło go nic.

Kiedy doszedł do łazienki i skorzystał z ubikacji, podszedł do lustra przy umywalce. Spojrzał niepewnie na swoją twarz. Nie czuł strachu, raczej ciekawość.
Trochę się zdziwił widokiem. Na lewym policzku widniała już prawie całkiem niewidoczna, równa blizna. Rana na prawym była głębsza i „zdobiły” ją nierówne brzegi, dlatego blizna po niej była jeszcze różowa i miała nigdy do końca nie zniknąć i pozostać tam na zawsze w postaci bladej, postrzępionej linii.
Na szyi i dekolcie miał trochę jasnych i różowawych blizn po tępej żyletce.
Wzdrygnął się na wspomnienie tortur.
Odkręcił zimną wodę, zdjął okulary i wsunął głowę pod kran. Stał tak prawie minutę, aż zrobiło mu się naprawdę zimno. Zakręcił kurek i palcami wycisnął z włosów nadmiar wody nad umywalką.
Wziął z dużego stosu kilka papierowych ręczników i osuszył twarz, oraz – na ile oczywiście się dało – swoje niesforne pióra.
Założył z powrotem okulary.

Po chwili Harry rozpiął górę pidżamy i spojrzał na swój lewy bok.
Ciało rozszarpane hakiem już się prawie zagoiło, chociaż duża, nierówna blizna była jeszcze ciemnoróżowa. Chłopiec z chorą fascynacją patrzył przez chwilę na paskudną skazę na jego ciele. W pewnym momencie skrzywił się i zapiął pidżamę.

Pech chciał, że wychodząc z łazienki, Harry natknął się na Malfoya. Miał nadzieję, że obejdzie się bez scysji. Jednak się pomylił.
- Jak tam Potter impra u twoich zamaskowanych przyjaciół? -zapytał Ślizgon z bezczelnym uśmiechem.
Ploty niestety szybko rozchodzą się w środowisku szkolnym.
- Musiała być niezła zabawa, skoro masz sznyty na twarzy i dekolcie. Aż strach pomyśleć gdzie masz je jeszcze.
Harry spojrzał na niego z pogardą.
- Pokazać ci, Malfoy? - spytał z paskudnym uśmiechem - Zrobiłbym to, ale obawiam się, że twój delikatny wzrok tego nie wytrzyma...
Draco był zaskoczony odpowiedzią Gryfona, spodziewał się raczej tekstu w stylu "odpieprz się"; albo "co cię to obchodzi?", ale nie jawnej prowokacji.
- Nie wytrzymałbyś nawet godziny w towarzystwie Notta, Malfoy - wycedził jeszcze przez zęby Harry.
- Jasne, Potty - Draco szybko odzyskał rezon - mój ty bohaterze.
Blondyn uśmiechnął się z wyższością i wszedł do łazienki.
"Skończony kretyn" -pomyślał Harry i powlókł się z powrotem do skrzydła szpitalnego.

Nie było nigdzie widać pani Pomfrey, więc odetchnął z ulgą. Wziął szafeczki swoją różdżkę i szybkim zaklęciem osuszył włosy do końca. Wyglądały teraz dużo gorzej niż zazwyczaj, co stanowiło jawne mistrzostwo.
Miał już zdjąć okulary i położyć się z powrotem do wyrka, gdy jego wzrok padł na poduszkę i spostrzegł wystający spod niej róg pergaminu.
Sięgnął ręką i wyjął złożoną kartkę wraz z włożonym w środek flakonikiem z jasnozielonym płynem.
Harry przyjrzał się uważnie fiolce. Nie znał tego eliksiru.
Rozejrzał się uważnie, czy nikt się nie zbliża. Czuł, że to jest coś bardzo osobistego, i że nie powinny mieć do tego listu dostępu osoby nie powołane.
Harry zaczął czytać równe, schludne, pochyłe pismo.

Przeczytaj ten list uważnie i powoli, Potter. To bardzo istotne.
Odpowiedzialność i obowiązek, jakie na Tobie ciążą, w związku z Przepowiednią Sybilli Trelawney, obligują Cię do podjęcia wielu wysiłków i stawienia czoła wszelkim przeciwnościom losu. Ostatnie jednak zdarzenie, a mianowicie tragedia, która dotknęła Ciebie bezpośrednio - stawia sprawy w innym świetle.

Harry zmarszczył brwi i się wzdrygnął. Mimo woli ujrzał przed oczami straszny, błazeński uśmiech Salomona Notta.. Przymknął na chwilę powieki i otrząsnął się z niemiłych wspomnień.

Niejeden dorosły, doświadczony czarodziej doznałby silnego załamania psychicznego na Twoim miejscu.
Dlatego powinieneś mieć wybór. Bardzo istotny wybór, Potter.
Sam musisz zdecydować, czy nadal chcesz dźwigać na swych barkach tak wielki ciężar odpowiedzialności i zarazem zmagać się z bagażem okrutnych, bolesnych wspomnień, które już na zawsze wyryły ślad na Twojej młodej psychice.
Musisz liczyć się z tym, że możesz nigdy nie odzyskać do końca równowagi psychicznej. Musisz mieć pewność, czy chcesz żyć dalej i walczyć z demonami przeszłości, zmagając się jednocześnie z przeznaczoną sobie
mroczną przyszłością.
Przepowiednie są ważne. Ale zawsze ważniejszy od nich będzie człowiek i jego prawo o decydowaniu o sobie. Kiedyś ktoś bardzo mądry, powiedział mi, że nasze wybory nas określają i to prawda.

Harry uśmiechną się smutno. Doskonale wiedział kto był autorem tych słów.

Ale nasze wybory są też naszym przywilejem. Kiedy chcesz możesz powiedzieć „nie”, a kiedy indziej zdecydujesz się odpowiedzieć „tak”.
To dotyczy każdej, nawet tej najważniejszej decyzji, o której może zależeć bardzo wiele. Są takie sytuacje, kiedy można pokierować się egoizmem. Do takich należy sytuacja, w której znalazłeś się Ty.
Nie zrozum mnie źle, Potter. Nie namawiam Cię do skończenia ze sobą. W żadnym wypadku, nie jest to moją intencją, chociaż powiedzmy sobie szczerze – sympatią Cię nie darzę.
Uważam jednak, że powinieneś mieć wybór, a Twoje ewentualne rozstanie się z tym światem, powinno być szybkie i bezbolesne, bo chyba zgodzisz się ze mną, że więcej upokorzenia i bólu nie zniósłby już nikt.
Trucizna, którą Ci dałem działa natychmiastowo i skutecznie. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale jak już zdążyłeś się przekonać, życie często bywa okrutne.

Harry przyjrzał się buteleczce niemal z czułością.
„Jeden łyk – pomyślał – jeden łyk i będzie po wszystkim”.

Nie podejmuj jednak pochopnie decyzji, co do samobójstwa (przepraszam, ale całe życie byłem brutalnie szczery).
Spróbuj podjąć wysiłek ponownego powrotu do życia. Znajdź w sobie odwagę.
Dopiero po pewnym czasie, jeżeli zrozumiesz, że nie jesteś w stanie dalej żyć i nie radzisz sobie z tym wszystkim, dopiero wtedy wypij truciznę. Jej działanie jest bezbolesne, stuprocentowo skuteczne, i oczywiście nie istnieje na nią żadne antidotum. Dlatego właśnie powinieneś mieć niezachwianą pewność, co do jej zażycia, Potter.

„Szczerość, aż do bólu, jak zawsze...” – pomyślał Harry.

Nie piszę tego, dlatego, że mam Cię za jednostkę słabą, Potter. Wręcz przeciwnie. Gdybym miał chociaż minimum pewności, że bezmyślnie rzucisz się na tą truciznę, nie pisałbym do Ciebie.
Powody są inne.
Po pierwsze, mam pewne zasady, których się w życiu trzymam.
Po drugie, miałem wątpliwy zaszczyt znać Salomona Notta osobiście i byłem kilka razy świadkiem jego „wyczynów”, dlatego wiem do czego mógł się posunąć.
Pamiętaj, Potter, że życie masz tylko jedno i nie da się powrócić tu z tej drugiej strony.

„Zobaczyłbym rodziców ... i Syriusza...” – pomyślał z nadzieją Harry.

Pamiętaj też, przy podejmowaniu decyzji, o ludziach, którym na tobie zależy.

Harry lekko się skrzywił.

Mam nadzieję, że rozumiesz moje intencje.
Nie wyrzucaj, ani nie pal tego listu od razu po przeczytaniu.
Przestudiuj go kilka razy zanim to zrobisz.

Z poważaniem: Sam – Wiesz – Który – Nauczyciel

Chłopiec uśmiechnął się smutno, czytając podpis Severusa.

PS: Mimo, że daję Ci tą przeklętą fiolkę, szczerze ufam, że nigdy nie skorzystasz z jej zawartości. Myślę, że masz dosyć odwagi i siły, by iść dalej. Uważam też, że jesteś zdolny do szlachetności, a to bardzo pomaga w trudnych sytuacjach życiowych.

Tego już było za wiele. Snape uważa go za za jednostkę szlachetną.
„Za chwilę doczytam się, że jest we mnie zakochany” – pomyślał z przekąsem.
Ostatnie zdanie brzmiało jednak nieco inaczej.

Jeżeli komukolwiek powiesz, Potter, że uważam Cię za szlachetnego, odważnego i inteligentnego bachora, to osobiście cię uduszę.

Harry nie mógł się nie zaśmiać.
Westchnął i przeczytał list jeszcze trzykrotnie.
Za każdym razem, był coraz mniej pewny, czego chce.
Prawda, nadal miał ogromną chęć spalić list i wypić zawartość fiolki, ale wiara w niego ze strony osoby, która jawnie go nie cierpi, nieco hamowała te zapędy.
Dziwiło go to, że akurat Snape rozumiał go najlepiej, że wszystkich. Gdyby tak nie było nie napisałby tego listu

„Boże, czemu życie jest takie posrane?” – pomyślał po raz setny.
Doszedł w końcu do wniosku, że ani fiolka, ani list mu nie uciekną i schował je dokładnie pod poduszkę.
Zdjął okulary i położył się na boku, podciągając kolana niemal pod brodę.
Starał się nie myśleć o kuszącej perspektywie wypicia trucizny „od ręki”.
„Chociaż nie będę musiał sobie podcinać żył” – pomyślał cynicznie.

Nagle przypomniały mu się słowa Notta:
„Myślisz, że jesteś twardy Potter? Udowodnię ci, że tak nie jest. Będziesz skomlał jak szczeniak, żeby cię dobić.”
Harry czuł wstyd nawet za ten jeden, jedyny raz gdy poprosił o litość. Wtedy, gdy Salomon Nott użył haka.
Po policzkach chłopca popłynęły łzy.
- Obyś zdechł sukinsynu w najgorszych męczarniach – wyszeptał z w poduszkę – obyś zdechł i nigdy więcej nikogo nie tknął...
Nigdy wcześniej nie pomyślał, że może nienawidzić kogoś tak bardzo, jak Voldemorta. Okazało się jednak, że mógł.

***

Podczas śniadania Severus miał wybitny apetyt.
Zjadł prawie tyle, co Ronald Weasley, to było mistrzostwem samym w sobie. A ponieważ konsumował prawie takim tempie jak Rudy Chudy Ron, nie mógł w tym czasie poczynić swych zwykłych „przystolnych” obserwacji.
Sięgnąl po sok dyniowy i rozejrzał się po sali.

Malfoy i Parkinson bezczelnie "lizali się" przy stole. Zanotował sobie, że musi im zwrócić wagę i po raz setny wytłumaczyć, że wielka Sala to nie sypialnia.
Crabb i Goyle, ach cóż oni mogli robić? Żarli jak hipopotamy.
Millicenta Buldstrode zapatrzona była w stół Ravenklawu.
„Co one widzą w tym Sappo?” – pomyślał Snape zwracając wzrok na siódmorocznego Krukona z burzą niesfornych, kasztanowych włosów i o zabójczym uśmiechu. Chłopak mierzwił sobie właśnie teatralnym gestem kudły i mówił coś do wlepiającej w niego wzrok ładnej Krukonki z piątego roku. Wraz twarzy bubka mówił: „czyż nie jestem mądry i bosko przystojny?”
Severus stłumił w sobie impuls podejścia do Bernarda Wielkiego Amanta Sappo i strzelenia go na odlew w ten pusty łeb.
Ponownie omiótł wzrokiem stół Ślizgonów, gdzie nie działo się nic ciekawego, poza tym, że mopsowata piękność wsadziła bezceremonialnie rękę między nogi swojej blond sympatii.
Snape był zdegustowany.
„Żałosne. Cóż, dostaną szlaban... Oddzielnie”

Teraz Severus spojrzał na stół Gryffindoru. Weasley i Granger wyglądali jak skazańcy i przez krótką chwilę pożałował, że dał Potterowi fiolkę z trucizną. Ale tyko przez chwilę. Wyobraził sobie Pottera powieszonego na pasku lub ręczniku, albo z podciętymi żyłami i to wróciło mu rozsądek.

-...Severusie – dobiegł do niego głos siedzącego po prawej Dumbledore.
- Słucham? Co pan mówił dyrektorze?
- Mówiłem, że msz dziś dobry apetyt. Rzadko się to zdarza. Wspaniale, Severusie, może trochę przytyjesz?
- Nie jadłem wczoraj kolacji – gładko odpowiedział Severus. I była to prawda, ale on czuł się świetnie z zupełnie innych powodów, i z zupełnie innych powodów miał taki apetyt. Wczorajsza akcją bądź co bądź nadszarpnęła trochę energii, potrzebnej do kontrolowanej przemiany, ale Dyro nie musiał o tym wiedzieć.
Sev czuł się wolny, niezależny, miał gdzieś „co ludzie powiedzą” (niewiele się zmieniło w jego podejściu do otoczenia, nieprawdaż?). Ale przede wszystkim czuł się pożyteczny dla świata i czuł się spełnioy.

Po śniadaniu dorwał Slytherińską Parę Stulecia i przy wejściu do Wielkiej Sali, oznajmił im, że mają szlaban za nie przyzwoite zachowanie przy stole.
- Dziś Malfoy, jutro ty, Parkinson – dodał mściwie.
Obydwoje wyglądali na niepocieszonych, zwłaszcza Mopsica.

Miał już udać się do sali eliksirów, gdy dobiegł go zza pleców denerwujący, wysoki kobiecy głos.
- Severusie, Severusie, poczekaj! – krzyczała hogwarcka Matka Teresa.
- Słucham? –Mężczyzna zmusił się do uprzejmego wyrazu twarzy.
- Czy mógłbyś mi przynieść do skrzydła szpitalnego trochę eliksirów przeciwbólowych? Są na wykończeniu.
Snape pomyślał, że się przesłyszał. Uniósł wysoko brwi.
- Czyś ty rozum postradała, kobieto? – powiedział cichym, jadowitym głosem. – Przecież dwa tygodnie temu dałem ci tego całe mnóstwo! Wlałaś połowę tego w Pottera? Przecież większość z nich ma działanie narkotyczno - odurzające. Jak to ładnie mówią mugole, niektóre z tych specyfików „zmieniają świadomość” – wysyczał Sev.
- No a miałam wybór? – Spytała poirytowana Niańka Poppy – Ciągle miał gorączkę i majaczył...
- To nie powód, żeby podawać zbyt duże ilości środków, które mogą uzależnić! – Severus patrzył na panią Pomfrey, jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu. – Jak będzie chciał ćpać, to sam o tym zadecyduje. Hektolitry przeciwbólowych eliksirów mogą mieć działania uboczne, włącznie z uodpornieniem się na ich skuteczne działanie. Ale, na miłość Boga! Ja przecież rozmawiam z wykwalifikowaną pielęgniarką i uzdrowicielką, która powinna o tym wiedzieć!
- To była wyjątkowa sytuacja Severusie – odrzekła urażona – ale ty jak zwykle, nie rozumiesz pewnych spraw.
- Wiesz, Pomponio – Snape wiedział, że nie lubi pełnej wersji swojego imienia, dlatego jej używał – może i dobrze, że Potter był cały czas silnie odurzony, skoro przebywał w twoim towarzystwie...
Sev westchnął.
- Kobieto, to są silne leki. Jak nie mogłaś sobie poradzić z Potterem rzucającym się na łóżku w malignie, trzeba było poprosić o truciznę, albo radzić sobie bez faszerowania go zbyt dużymi ilościami tego gówna. Sam przyrządzałem te eliksiry. Większość z nich jest cholernie mocna. Trzeba go było potrzymać za rękę i pośpiewać kołysanki, albo podać wraz z normalną dawką przeciwbólowego zwykły wywar z melisy, który ma działanie uspakajające. To w końcu ty tu leczysz, a nie ja. To jakiś paradoks...

Poppy Pomfrey poczuła się skrzywdzona, ponieważ podane zostały w wątpliwość, jej metody leczenia.
- Jesteś bezduszny – powiedziała. – On był torturowany i bardzo cierpiał. Zrobiłam to, co musiałam. A teraz powiedz mi, czy mam liczyć na dostawę, czy nie?
- Przyniosę ci te przeklęte eliksiry w czasie przerwy na lunch, zadowolona? Tylko nie wlewaj ich w tego dzieciaka. Raczej daj mu coś na szybkie gojenie się ran. Czy on po takich dawkach funkcjonuje jeszcze normalnie i jest w stanie powiedzieć jak się nazywa? Zmiłuj się i myśl na drugi raz Pomponio, bardzo cię proszę. Co do tortur, to nikt lepiej, niż ja w tej szkole nie ma pojęcia, czym są tortury Notta, bo nie raz je oglądałem. A teraz spieszę się na zajęcia, więc idź z Bogiem Pomponio, będzie ci raźniej.
To, że mistrz eliksirów miał niezaprzeczalną racje jeszcze bardziej rozzłościło miłosierną Pomfrey.
- Do zobaczenia, Snivellusie – wysyczała.
- Widzę, że kulturą też nie grzeszysz Pomponio – odezwał się chłodnym, oficjalnym tonem, po krótkiej chwili niezręcznego milczenia Severus. – Tak jak i rozumem zresztą, ale niech ci będzie. Do widzenia. - Owrócił się i odszedł w stronę lochów.
Nie wściekł się i dlatego Pomponia Pomfrey poczuła się paskudnie. Wiedziała, że ta zagrywka była poniżej pasa i to wcale nie polepszyło jej humoru.

***

Harry leżał na zimnym stole do tortur. Nie mógł zasnąć, bo był nafaszerowany eliksirami pobudzającymi.
Tak bardzo chciał umrzeć. Chciał zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić.

Bolało go całe ciało i stracił mnóstwo krwi.
"Chyba już noc, bo sobie poszedł" - pomyślał.
To było straszne. I ta cała wizyta Voldemorta. Przyszedł na trochę by "sobie popatrzeć."
Harry się wzdrygnął na samo wspomnienie.
Plecy miał tak skatowane, że postanowił przekręcić się na brzuch. Nie był już skrępowany pasami. Niby po co? Nie miał ani różdżki ani sił witalnych. Gdzie i jak miałby uciec?
Podniósł się na prawym łokciu i z całej siły podciągnął ciało w górę.
Odetchnął z wysiłku i z ulgi. Marnej ulgi, ale zawsze...

Drzwi otworzyły się z hukiem i wszedł jego kat.
- Niespodzianka, powiedział śmiejąc się przy tym wesoło.
Harry'ego zalała zimna fala strachu, gdy zobaczył Notta podchodzącego do swoich ukochanych narzędzi.
Mężczyzna wrócił za chwilę i obleśnie uśmiechnął się do chłopaka. W ręku trzymał cienki, bambusowy kij.
- Pomogę ci, Potter - warknął i brutalnie przewrócił go na brzuch.
"Boże, nie" - pomyślał Harry. Jego plecy były jedną, wielką raną.

Śmierciożerca skrępował ponownie pasami ręce i nogi swojej ofiary, gwiżdżąc przy tym jakąś wesołą melodię. Ta melodia w jakiś niewytłumaczalny sposób przerażała Harry'ego bardziej od tego, co zamierzał zrobić mu Nott.
- Zobaczymy, czy jesteś wytrzymały na cierpienie, Potter - powiedział zimno Salomon i uniósł do góry bambusowy kij.
Zamachnął się i uderzył z całej siły.

***

Pacjent wrzasnął rozdzierająco i otworzył szeroko oczy.
Pani Pomfrey podbiegła do chłopca i złapała go lekko za rękę.
- Nie dotykaj mnie - warknął oszalały ze strachu Harry i wyrwał dłoń patrząc z wściekłością na pielęgniarkę.
- Śniło ci się coś złego? - Spytała łagodnie.
Chłopak nie odpowiedział i odwrócił się do niej plecami.
- Chcę w spokoju pospać – znowu warknął. Oczywiście wiedział, że teraz nie zaśnie. Chciało mu się płakać i nie miał zamiaru pokazywać swoich łez komukolwiek.
"Biedak" - pomyślała Pomponia wstając z łóżka.

Przez następnych kilka minut bezmyślnie gapiła się w okno.
- Witam - dobiegł ja w pewnym momencie głos od strony drzwi. - Twoje eliksiry. Proszę.
Severus powyjmował fiolki ze swoich obszernych kieszeni i ustawił je na stole.
- Dziękuję - Pomponia spojrzała swojemu gościowi w oczy.
- Severusie - odezwała się cicho - przepraszam, za to jak cię nazwała. Ja...
- Daruj sobie - uciął chłodno.
- We wczesnej młodości tyle razy słyszałem swoje drugie imię, że miałem czasem problemy z podpisaniem wypracowania - zimny sarkazm wylewał się z ust Snape'a jak rzeka. - Do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Harry, który oczywiście wszystko słyszał, domyślił się o jakie "imię" chodzi i mimo woli zaczerwienił się ze wstydu.
Pomponia też się zarumieniła i widać było, że naprawdę jest jej przykro.
- Mimo wszystko, przepraszam.
- W porządku -odrzekł chłodno Severus.
- Posłuchaj - ciągnął łagodnie mistrz eliksirów - Zdenerwowałem się na ciebie, bo powiedzmy sobie szczerze, mimo że się nie lubimy, uważam cię za odpowiednią osobę na odpowiednim stanowisku. Posiadasz doświadczenie i ogromne kwalifikacje, tym bardziej razi u ciebie tak nieodpowiedzialne zachowanie. - Sev wciągnął ze świstem powietrze. - Potter był faszerowany przez 48 godzin eliksirami pobudzającymi i Eliksirem Czuwania. Błyskawiczne przestawienie go na zbyt duże ilości eliksirów o działaniu przeciwnym, mogło doprowadzić nawet do zapaści serca, przecież wiesz o tym Pomponio... Mniejsza, każdy z nas popełnia błędy - mężczyzna machnął ręką.
Pomponia Pomfrey musiała w duchu przyznać, że Snape ma ogromną wiedzę medyczną.
"No, ale przecież jak był młodziutki, to nic, tylko czytał, zupełnie jak ta Granger" - pomyślała refleksyjnie.

Harry natomiast pomyślał, że cudownie byłoby dostać tej zapaści serca.

Severusie, musimy pogadać - dobiegł od drzwi głos Dumbledore'a Wiedział, gdzie szukać swojego oswojonego wampira, bo jak zawsze, wiedział wszystko.
- Teraz i tutaj, dyrektorze?
- To bardzo ważne - Harry usłyszał napięcie w głosie starszego mężczyzny i wytężył słuch.
- O co chodzi, panie dyrektorze? - grzecznie zapytał Snape.
Albus wszedł do środka i omiótł wzrokiem całą sytuację.
- Czy możesz zostawić nas na malutką chwilę samych, Poppy?
- Tu jest pacjent - powiedziała ostrzegawczym tonem kobieta.
- Będziemy cicho, obiecuję - spokojnie odrzekł dyrektor.
Pomponia obdarzyła ich podejrzliwym spojrzeniem, ale zniknęła na zapleczu.
Dumbledore trzymał w ręku zwiniętego "Proroka Codziennego."
- Czy wiesz, co wczoraj w nocy spotkało Samuela Notta, Severusie? - spytał wprost.
- Wybaczy pan Dyrektorze, ale nie interesuje mnie co ten niewyżyty kuta..., znaczy sadysta robi wieczorami - odparł chłodno mistrz eliksirów.
- Ale to powinno cię zainteresować - z naciskiem powiedział Dumbledore.
- Czyżby? Nie sądzę... - Harry wyczuł sarkazm i lodowatą pogardę w głosie Snape'a.
- Powinno cię obejść Severusie, ponieważ Salomon Nott nie żyje.

Serce Harry'ego przestało na chwilę bić.
Cały teraz składał się ze słuchu.

- Czyżby strzelił go jasny szlag? - Spytał z kpiną w głosie Severus.
- Nie, spotkało go coś o wiele gorszego.
- Pan daruje, Dyrektorze, ale nie wiem o co chodzi.
- Znałeś go Severusie. Znałeś go i nie rusza cię wcale fakt, że nie żyje?
- Aha. Znałem osobiście sukinsyna, więc powinienem zacząć płakać rzewnymi łzami? - słowa mistrza eliksirów nasączone były jadem obrzydzenia i pogardy. - Pan raczy żartować, dyrektorze? Co mnie ma obchodzić śmierć sadysty? Nie opowiadałem panu co on zrobił prawie osiemnaście lat temu? Czego pan chce, żebym mu współczuł?

Harry mimowolnie poczuł do niego nutę sympatii.

- Severusie, doskonale wiesz o co mi chodzi! - Dumbledore podniósł głos.
Harry zastrzygłby uszami, gdyby potrafił.
- Radziłbym zachowywać się cicho, Potter śpi - spokojnie odrzekł Snape.
- Severusie - głos Dumbledore'a był opanowany ale dało się w nim wyczuć irytację - oczekuję cię dziś w swoim gabinecie punktualnie o 19:30.
Sev się skrzywił.
- Oczywiście panie dyrektorze - odrzekł jednak grzecznie.
- Masz, poczytaj sobie - Albus wręczył mistrzowi eliksirów gazetę.
Severus wziął ją dla świętego spokoju do ręki, ale jak tylko wyszedł Dumbledore, położył ją na stole obok eliksirów.

Snape podszedł do okna i wyjrzał na jasno oświetlone słońcem błonia.
"O jednego śmiecia mniej" - pomyślał
Miał już wychodzić, ale mimowoli spojrzał na leżącą na stole gazetę.
Krzykliwy tytuł pierwszej strony głosił:

PRZERAŻAJĄCA ŚMIERĆ SALOMONA NOTTA!!!
ODRAŻAJĄCY MORD NA JEDNYM Z NAJBARDZIEJ SZLACHETNYCH I SZANOWANYCH CZŁONKÓW CZARODZIEJSKIEJ SPOŁECZNOŚCI!

Severusa krew zalała i widział jak przez mgłę. W szale zaczął drzeć „Proroka Codziennego” na strzępy.
- Co oni tu powypisywali! - darł się ogarnięty gniewem Snape - Pieprzone włazidupy! Co za pierdolony śmietnik!!!

Harry nie mógł dłużej udawać, że śpi, a do sali szpitalnej wpadła jak bomba Pomponia Pomfrey.
- Co ty wyprawiasz, Severusie?!
Harry gapił się ciekawie, jak Snape drze Proroka w drobny mak.
- Banda lizodupnych kutasów! - krzyczał wściekły mistrz eliksirów.
- SEVERUSIE!!! - Pomponia zarumieniła się z oburzenia i konsternacji.
Harry stłumił uśmiech i popatrzył niewinnie na pielęgniarkę.
- Czego?! - warknął Sev - A ty, Potter, co się gapisz? Śpij!.
- Przepraszam, ale zaczął pan krzyczeć i się obudziłem - grzecznie skłamał Harry.
Severus powoli zaczął wychodzić ze stanu szału i furii, ale nadal był wściekły, jak sto hipogryfów.
Sprzątnął strzępy gazety za pomocą różdżki i posłał Pomponii spojrzenie przebywającego na odwyku od ludzkiego mięsa bazyliszka. Następnie widowiskowo wyfrunął z sali szpitalnej powiewając szatą.

***

Przez cały dzień Severus był rozdrażniony.
Wyżył się na pierwszorocznych, wlepił szlaban Weasleyowi i Granger za "zbyt głośną rozmowę na korytarzu", nakrzyczał na Longbottoma za to, że pojawił się w zasięgu jego wzroku, a nawet objechał Bogu ducha winnego Hagrida, który tylko go niechcący potrącił i jak zwykle niesfornie i długo przepraszał. A nadal było mu mało.
Był żądny krwi niewinnej.
Nagłówek w gazecie utrzymywał go w stanie przyciszonej permanentnej furii maniakalno-depresyjnej (wiem, to rodzaj schizofrenii a nie furii, ale zgodzicie się ze mną, że Severusa nie trzymają się żadne standardy).
"Malfoy będzie dzisiaj biedny" - pomyślał, idąc na obiad.

***

Po obiedzie, Harry'ego odwiedzili Ron i Hermiona.
Była to dziwna wizyta.
Prawie wcale nie rozmawiali i tylko na siebie patrzyli.

- Przykro nam Harry, za to wszystko.. - wyszeptała w końcu Herm.
- Daruj sobie - odrzekł poirytowany Harry.
- Przecież to nie wasza wina - dodał już łagodniej.
- Zdrowiej szybko - Ron popatrzył smutno na przyjaciela
- Tak, zdrowiej szybko, tęsknimy za tobą - dołączyła się do rudzielca Hermiona.
- Powinienem wyjść jutro - stwierdził sucho Harry.
- Och! Jutro mamy eliksiry - wykrzyknęła dziewczyna.
- I co z tego? - Harry zmarszczył brwi. - Może będzie coś na temat trucizn - dodał obojętnie, obserwując, jak się zachowają.
- HARRY! - wrzasnęła Herm. - Nie możesz nawet tak myśleć!
- Dla twojej wiadomości - odrzekł chłodno pacjent - cały czas o tym myślę.
Hermiona i Ron wyglądali na przestraszonych.
- Harry nie możesz tego zrobić... - powiedział z rozpaczą w głosie rudy chłopiec.- My cię kochamy jak brata.
- Wiem - wyraz twarzy Harry'ego był łagodny. - Ale ja już nigdy nie będę taki sam...
- I tak będziemy cię kochać - zapewniła żarliwie Hermiona.
- Tak! I zawsze możesz na nas liczyć - dodał Ron z entuzjazmem.
Harry wiedział, że obydwoje mówią serio i szczerze, chociaż smutno się uśmiechnął
- Wiesz co? - Ron sięgnął do torby. - Ten cały Nott zdechł dziś w nocy.
- I to nie była lekka śmierć - dodał mściwie - Masz, poczytaj - Ron wręczył Harry'emu „Proroka Codziennego”.
- Może lepiej nie - Hermiona wyglądała na nieprzekonaną pomysłem kumpla.
- Nie, w porządku. Chcę to przeczytać.
Widząc wątpliwość w oczach przyjaciółki uśmiechnął się uspokajająco.
- Naprawdę Hermiono - dodał jeszcze.
- Musimy już iść Harry - powiedział Ron - ale przyjdziemy tu po kolacji.
- Snape nam wlepił szlaban. Na pojutrze. - Powiedziała Hermiona.
- Aha i musimy już dziś pisać wypracowanie na poniedziałek z zielarstwa, bo wieczór sobotni mamy przerąbany - dodał Ron.
- Za co dostaliście szlaban?
- Za gadanie na korytarzu. To nawet jak na niego dziwne - zaczęła Hermiona. - Chyba się coś stało. Wyglądał jak chodząca furia.
Harry udawał obojętność, ale słuchał bardzo uważnie.
- Trzymaj się cieplutko - Herm dała mu całusa w policzek, a Harry mimowolnie się wzdrygnął.
"Ciekawe, czy teraz mi tak zostanie na zawsze..." pomyślał.
- Do zobaczenia, Harry - powiedział Ron i obydwoje opuścili cichą, szpitalną salę.

Harry został sam i mógł spokojnie przeczytać artykuł. To było coś, co go naprawdę zainteresowało.
Zabrał się z zaciekawieniem za tekst. W miarę jak czytał, narastał w nim gniew i zarazem jakaś pusta wesołość.
To, co zostało powiedziane w artykule, brzmiało dla niego jak jawna kpina.
Sam tytuł doprowadzał do białej gorączki.
Pod nagłówkiem tłustymi literami zapisana była wypowiedź nie kogo innego, jak Percy'ego Weasleya.

"Pan Nott był nobliwym i szacownym członkiem naszej społeczności. Nie pozwolimy więcej na takie barbarzyństwo.
Nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, że morderstwa dopuścił się wampir - żaden człowiek nie potrafiłby dokonać czegoś takiego.
Faktem jest też, że wampir ów dokonał niepełnej, kontrolowanej przemiany - inaczej ciało denata byłoby tak zmasakrowane, że nie dałoby się go rozpoznać.
Świadczy to o tym, że morderstwo było zaplanowane i dokonane z zimną krwią"

"A nie pomyślałeś, kutasie, że ktoś mógł mieć motyw?" - pomyślał z irytacją Harry.

Oto dowód na to, że należy cofnąć Dekret O Ochronie Wampirów.
Te niezrównoważone zwierzęta zagrażają każdemu z nas!
Dzisiaj Salomon Nott, jutro może to być sam Minister Magii.
Istota która dokonała tego haniebnego czynu zostanie pochwycona i skazana na śmierć przez ścięcie toporem o srebrnym ostrzu.
Nie będzie litości! Skoro ginie tak dobry, szlachetny człowiek, znany ze swych hojnych datków na szczytne cele Ministerstwa, jak wywodzący się ze starożytnego rodu Salomon Nott, trzeba zdusić to bestialstwo w zarodku.

Harry nie mógł uwierzyć w to co czytał: "niezrównoważone zwierzęta", gdyby tak było, to ciągle słyszałoby się o jakichś mordach.
"Jemu się już całkowicie we łbie poprzestawiało, myśli tylko o tej swojej politycznej karierze" - pomyślał Harry o Percym.
Chłopak był wstrząśnięty jawną ignorancją i zaściankowością myślenia młodego mężczyzny.
Był wstrząśnięty, że całkowicie został pominięty fakt przynależności Notta do Śmierciożerców, a podkreślona jego hojność finansowa względem Ministerstwa Magii.
Czuł jak mózg mu powoli zaczyna odkształcać pod wpływem przeczytanych informacji.
Opisana była też makabryczna śmierć Notta, ale Harry nie potrafił mu ani współczuć, ani się nad nim litować.
Poczuł cichą satysfakcję, gdy okazało się, że Salomon Nobliwy Obywatel Nott, został nafaszerowany Eliksirem Czuwania.
Potrafił się tylko z tego gorzko cieszyć.

Obrzydzeniem napawało go to, jak szybko został osądzony sprawca czynu.
Nie było mowy o żadnym uczciwym procesie i przesłuchaniu, ale kilka razy padało w artykule zapewnienie o rychłym pochwyceniu i straceniu zbrodniarza, który w oczach Harry'ego urósł do rangi bohatera.
Dla niego nie było żadnej wątpliwości, że ten kto dopuścił się morderstwa, znał zamiłowanie Notta do tortur. Świadczył o tym sposób egzekucji.
Bo dla Harry'ego było jasne, że to była egzekucja.
Za zwykłe porachunki nie zabija się w ten sposób. Tak się zabija kogoś, kogo chce się ukarać.

Artykuł liczył dwie strony, z czego połowę poświęcono na chlubny życiorys Notta i jego zasługi. Wspomniano też, że był Śmierciożercą, ale raz na zawsze „odwrócił się plecami do strony ciemności”.
„Strona ciemności – pomyślał rozzłoszczony chłopak – samiście ciemni jak tunel w tyłku.”

Najbardziej jednak wstrząsnęły Harrym następujące stwierdzenia:

Wszystkie zarejestrowane na terenie Londynu wampiry zostaną poddane przesłuchaniu. Jest ich tylko kilka – w tym jedna kobieta.
Wszystkie Instytucje, w których zatrudnione są zarejestrowane wampiry, są zobligowane do wydania ich na czas przesłuchań, które odbędą się na terenie Azkabanu. Przesłuchania podejrzanych zaczną sie od poniedziałku (...) Złoczyńca nie będzie miał prawdopodobnie procesu. Dopuścił się zbyt brutalnej zbrodnii.

Harry'ego zatkało. Wiedział jedno, że gdyby Ministerstwo nie było skorumpowane, ten kto zabił Notta, mógłby liczyć na uczciwy proces.
I ten teren Azkabanu...

A jeżeli wycofają ten dekret, to co stanie się z wilkołakami, które żadnym dekretem nie są chronione i z wszystkimi innymi istotami magicznymi i mieszańcami?
Chłopcu momentalnie przyszli na myśl Lupin i Hagrid.
„Ktoś zlikwidował niebezpiecznego sadystę, a oni mają pretekst do czystki.
I nikt nie będzie się teraz zajmował Voldemortem. Chore...” – myślał przerażony Harry.

Miało to jedno pozytywną stronę. Zielonooki, wyczulony na sprawiedliwość społeczną Gryfon nie myślał już o samobójstwie, ale o cyrku, jaki mial się zacząć w poniedziałek, czyli za cztery dni.

***

Severus nie poszedł na kolację. Jakoś mu się jeść nie chciało. Wszyscy wokół niego pomykali z "Prorokiem Codziennym" pod pachami, a członkowie grona nauczycielskiego łypali na niego niepewnie.
To nie poprawiało nastroju mistrza eliksirów.
"Przeczytam ten artykuł. Będę na topie - pomyślał. - A poza tym, to przecież opis mojego wyczynu.
Najpierw jednak udał się do skrzydła szpitalnego. W kieszeni miał dwie fiolki o których zapomniał.

Potter jadł... a raczej pałaszował rosół z kury i ogólnie wyglądał, jakoś za dobrze.
Snape pomyślał w pierwszej chwili, że Potter postanowił nie kończyć ze sobą, tylko po to by zrobić mu na złość, ale szybko zrozumiał absurdalność tego przypuszczenia.

Postawił fiolki na stole i wtedy TO ujrzał. Obok Pottera leżał Prorok.
- Mogę go na chwilę przywłaszczyć, Potter? - wyciągnął wiedziony nagłym impulsem rękę w stronę gazety.
- Oczywiście. Tylko proszę go nie drzeć. Chcę jeszcze raz przeczytać tą durną wypowiedź Percy'ego.
Severus popatrzył na Harry'ego przenikliwie.
- Czytałeś to już? - zapytał.
- Tak, sir. Radzę uzbroić się w cierpliwość.
Snape usiadł w nogach łóżka i pogrążył się w lekturze.
Z miejsca dostał apopleksji.
- Żesz kur**! Niech ja go tylko spotkam! - wyrwało mu się.
- Nie słyszałeś tego Potter - wysyczał groźnie patrząc na Harry'ego.
- A co niby miałbym słyszeć? - spytał nad wyraz grzecznie chłopak.

Po minucie dał się słyszeć pogardliwy rechot Severusa.
- Dobre! - powiedział - Napisali, że przeznaczył na Ministerstwo więcej kasy, niż Lucjusz Malfoy, czy Albus Dumbledore. Ale nawet słowem nie wspomnieli, że Dyrektor Hogwartu przeznacza krocie na sierocińce, także te mugolskie. Żałosne, żałosne. Chore i żałosne.
Harry'ego zatkało. Nie wiedział o filantropijnej działalności Dumbledore'a
Weszła Pomponia i chłopiec poprosił o dokładkę.
Pani Pomfrey poszła do kuchni, ale zanim to zrobiła obrzuciła niechętnym spojrzeniem Severusa. Harry wydawał się nim jednak nie przejmować.

- No proszę - powiedział Snape skończywszy czytać - Rita Skeeter. A swoją drogą, gdzie ona się wcześniej podziewała?
Harry uznał za stosowne, powód nieobecności dziennikarki, pominąć milczeniem.
- Nie wstrząsnęło to tobą, Potter? - spytał po krótkiej chwili Sev.
- Głupota Ministerstwa, wszechobecna korupcja, kretynizm Percy'ego i bezwstydność Skeeter? Owszem, wstrząsnęło - odrzekł rzeczowo i na temat.
- Generalnie Potter, wiesz że nie o to pytałem.
- Jak dla mnie, sir - powiedział chłopak spokojnie - to nie wymyślono jeszcze takiej kary na jaką zasłużył ten skur..., znaczy drań.

Wkroczyła Pomfrey z druga miską rosołu.
- Smacznego, Potter - powiedziała.
- Dziękuję.
Pomponia spojrzała niepewnie na Severusa, ale wszystko wydało się jej w jak najlepszym porządku i poszła na zaplecze.

- Powiedz mi, Potter - zapytał łagodnie, zajętego rosołem chłopca, Snape - co słyszałeś z mojej rozmowy z Profesorem Dumbledorem?
Harry się zakrztusił i miał już skłamać, że absolutnie nic, ale Severus go ubiegł.
- Nie otwieraj ust po to by łgać mi w żywe oczy. Doskonale wiem, że słyszałeś każde słowo. Taka już twoja uroda, Potter.
Nauczyciel westchnął z politowaniem.
- Ale będzie cyrk - powiedział refleksyjnie mistrz eliksirów. - Dopiero się zacznie. Niech lepiej Albus zaproponuje Lupinowi pobyt w Hogwarcie, bo wilkołaki pójdą na odstrzał jako pierwsze. Szczerze współczuję Weasleyom takiej latorośli.
- On się wyparł rodziców, sir - Harry z radością podchwycił inny temat niż kwestia jego podsłuchiwania.
- Jakoś się nie dziwię.
Severus spojrzał Harry'emu głęboko w oczy.
- Ty, Potter - powiedział łagodnie - kiedyś przez tą swoją ciekawość, kopniesz w kalendarz, jak przysłowiowy kot.*
- Ja wcale nie chciałem podsłuchiwać, tak jakoś wyszło - Harry wiedział, że nie brzmi to przekonywująco, ale nic innego nie miał na własną obronę.
- Tobie zawsze coś wychodzi, tylko nie to co potrzeba, Potter. Zresztą, przekonamy się jutro na eliksirach - orzekł chłodno Severus.
"Jakżeby inaczej" - pomyślał z przekąsem Harry.

*My mówimy, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, Anglicy mają przysłowie Curiosity killed the cat – Ciekawość zabiła kota.

***

Punktualnie o 19:30 Severus przybył pod drzwi gabinetu Dyrektora.
Zapukał.
- Proszę - dobiegł go stłumiony głos.
Mistrz eliksirów wszedł do środka.
- Dobry wieczór Dyrektorze.
- Dobry wieczór, Severusie.
- Mam pytanie - Jestem tu oficjalnie, czy prywatnie, panie Dyrektorze?
- Po części tak i tak - głos Dumbledore'a był łagodny i chłodny. - Usiądź Severusie, to trochę zajmie.
- Byle nie za długo, bo za pół godziny do mojego gabinetu przychodzi Draco. Ma szlaban.
- Zostaniesz tu tyle czasu Severusie, ile będzie konieczne. Uczeń może poczekać.
Snape popatrzył przenikliwie na Dumbledore'a.
- Widzę, że to coś poważnego.
- Przecież mówiłem.
- W takim razie, słucham Albusie.

Dyrektor westchnął ciężko. Poczuł się stary i zmęczony. Poczuł, że sytuacja go przerasta.
- Powiem wprost. Rozpętałeś piekło, Severusie. Rozpętałeś piekło na ziemi i podpisałeś na siebie wyrok.
- Nie boję się ani piekła, ani śmierci, ale i tak nie wiem o czym mówisz Albusie.
- Czytałeś ten artykuł w "Proroku Codziennym"?
- Czytałem. Nott zdechł, tak jak na to zasługiwał a Ministerstwo rozpacza rzewnymi łzami po hojnej, dojnej krowie. A że rozpęta się przy okazji piekło... To i tak była tylko kwestia czasu. Przecież nowy Wiceminister, który przyjmuje rządy wraz z Knotem już od niedzieli, nie spocznie, aż nie wytępi wszystkich "odmieńców". Szczerze powiedziawszy, Percy Weasley ma szansę stać się niezłą konkurencją dla Zagadkowego Toma.* Nadal jednak nie wiem, o co ci chodzi Albusie.

Dumbledore walnął pięścią w stół.
- Nie wiesz o co mi chodzi? Zabił go wampir! Zabił go wampir, który go znał osobiście, bo bez problemu wszedł do jego domu. Poza tym to była egzekucja, Severusie, a mało kto wiedział o sadystycznych zapędach Notta, aby mógł dokonać egzekucji.
- Równie dobrze mogła być to egzekucja polityczna. Wyobraź sobie, że on miał wrogów Albusie.
- Egzekucja polityczna nie wygląda w ten sposób, bo jest eliminacją, a nie egzekucją, o czym doskonale wiesz.
- Nadal nie wiem do czego pan zmierza Dyrektorze. - Severus postanowił grać na zwłokę. Był poirytowany.
- Nie wiesz do czego zmierzam?! Na miłość boską! Ilu wampirów znało Notta osobiście, ilu znało jego zamiłowanie do sadyzmu i ilu było świadkami tortur dziesięcioletniej dziewczynki, którym obraz skatowanego Pottera dobitnie o tym przypomniał? No ilu Severusie? Bo mi się wydaje, że tylko jeden, i to ten, który siedzi teraz naprzeciwko mnie.
- Ha. W końcu otwarte karty panie dyrektorze.
- Wiesz, co teraz będzie?
- Armageddon. Chyba, że ktoś przemówi tym dupkom w Ministerstwie do rozsądku i uświadomi, że głównym celem eksterminacji powinien być Lord Voldemort i jego najzagorzalsi zwolennicy.
- I kto twoim zdaniem miałby to zrobić. Ja? Ja już nie mam siły walczyć z ludzką głupotą Severusie, już chwilami mam dość.
- To może Potter? W końcu jest bohaterem.
- Uważasz to za zabawne?
- Nie, uważam to za tragiczne. Nie przejmuj się. Sam się udam z rana w poniedziałek do Ministra i przyznam się do morderstwa Notta. Wiem, że nie będę miał uczciwego procesu, ale szczerze powiedziawszy mi to zwisa.
- Nie możesz tego zrobić Severusie. Za bardzo potrzebuje cię Zakon.
- Przestań mi tu pieprzyć poprawnie polityczne bzdury! - żachnął się Snape - Wiesz co będzie jak tego nie zrobię? Tysiąckrotny Armageddon, a tak może sprawa z czystkami przycichnie. Nawarzyłem sobie piwa, to je wypiję.
- Wiesz, że to nic nie da, że Percy Weasley nie popuści. Taką już ma naturę. A Voldemort wykorzysta zamieszanie. Bardziej przydasz się żywy.

Severus schował twarz w dłoniach.
- Mogę zapalić? - zapytał.
- Pal.
Mistrz eliksirów wyciągnął paczkę papierosów, zapalił jednego i mocno się zaciągnął.
- To co? Mam siedzieć cicho i pozwolić ci ochronić mój tyłek, kosztem kogoś niewinnego, albo kosztem korupcji? - spytał po kolejnym z rzędu machu.
- Pojęcia nie mam, co teraz robić. Weasley to fanatyk i ma wielu zwolenników, i poprą go Śmierciożercy. Nie z miłości do Notta, ale żeby odwrócić uwagę od własnych działań. Nie mogłeś siedzieć spokojnie na tyłku?
- Siedziałem na tyłu siedemnaście lat. Bóg jeden wie ile on w tym czasie dzieci skrzywdził, Albusie. Nie rozumiesz?
- Rozumiem, Severusie, rozumiem. Ale czasami warto przeczekać.
- I ryzykować? Wiesz, co on by zrobił za dwa, trzy tygodnie z taką Granger i jej rodzicami Albusie? Zmiłuj się człowieku i nie pierdziel mi tu o siedzeniu na tyłku i ryzykowaniu życia niewinnych ludzi, błagam. - Wkurzony Sev zgrabnie zgasił peta w wyczarowanej przez gospodarza popielniczce.

Dumbledore popatrzył zmęczonym wzrokiem na Snape'a.
- Będzie trzeba znaleźć jakiś wyjście z sytuacji. Nie leź mi tylko w poniedziałek do Ministerstwa. Utracę jednego z najlepszych ludzi i przyjaciół, a nic w zamian nie zyskam ani ja, ani reszta czarodziejów. Może da się jeszcze przemówić do rozsądku Percy'emu.
- Nie licz na to.
- Dlaczego? - Oczy Dyrektora wyrażały bezbrzeżne zdumienie.
- Od dawna to podejrzewałem patrząc na Molly i Artura, a Potter potwierdził moje przypuszczenia w skrzydle szpitalnym. On się wyrzekł w imię kariery politycznej własnych rodziców Albusie. Myślisz, że posłucha głosu rozsądku?
Dumbledore wyglądał na załamanego, ale po chwili zabłysły w jego oczach przebiegłe ogniki.
- Daj mi pomyśleć do niedzieli. Chyba wiem jak sobie z tym poradzić, a przynajmniej załagodzić sytuację.
- Korupcja?
- Miejmy nadzieję, że nie.
- Jeżeli będziesz potrzebował galeonów, wiesz, że możesz na mnie liczyć. Osobiście jednak wolałbym iść i się przyznać.
- Ale tego nie zrobisz.
-Nie. Nie zrobię tego bo mi tak każesz. Jak zwykle. Pewnie lizałbym Potterowi buty gdybyś mi kazał to zrobić. Jestem lojalny jak pies. - W głosie Severusa brzmiał sarkazm i silna ironia.
- Nie zrobisz tego, bo cię o to proszę.- Łagodnie odpowiedział Albus.
- I tak przyjdą po mnie w poniedziałek. Zabiorą mnie na przesłuchanie.- Nie dawał za wygraną mistrz eliksirów.
- O to niech cię głowa nie boli.

- Czy to już wszystko panie dyrektorze? - zapytał Snape.
- Tak - odrzekł Albus.
Severus wstał i skierował się do wyjścia.
- W takim razie żegnam Albusie - powiedział już przy drzwiach.
- Ale zanim odejdziesz, mam do ciebie jeszcze jedno pytanie.- Starszy mężczyzna spojrzał mu głęboko w oczy.
- Słucham - grzecznie powiedział podwładny do swojego niekwestionowanego szefa.
Dyrektor popatrzył uważnie na jednego z najważniejszych członków Zakonu.
Splótł palce i oparł na nich w zamyśleniu głowę.
- Powiedz mi Severusie, czy masz chociaż nikłe wyrzuty sumienia po tym co mu zrobiłeś?
- Mam i one wcale nie są nikłe - Albus wyglądał na zaskoczonego, bo profesor mówił całkiem poważnie.
- Mam wyrzuty sumienia dyrektorze - na twarzy Severusa pojawił się gorzki uśmiech. – Mam cholerne wyrzuty sumienia, bo zakatrupiłem go o prawie osiemnaście lat za późno.

Snape wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.
Dumbledore jeszcze długo siedział zamyślony przy swoim biurku, skubiąc długą białą brodę i zastanawiając się nad ostatnimi słowami swojego gościa.


*Riddle – ang. zagadka.

***

Severus przyszedł do swojego gabinetu Zapalił papierosa i zamyślił się nad zdarzeniami z ostatnich dni.
Sytuacja była trudna i ze wszech miar delikatna. Gdyby Lucjusz Malfoy nie siedział w więzieniu, mógłby do niego napisać. To wpływowy człowiek i coś by wykombinował.
Mimo wszystko Snape postanowił, że od razu po szlabanie Dracona napisze list do Lucjusza, by ten wiedział o wszystkim z pierwszej ręki. Poza tym, ze swoją myślącą głową i nie mniej myślącą żoną, która była dużo cwańsza i mądrzejsza, a także miała większy wpływ na despotycznego męża, niż niektórym się wydawało, mógłby nawet w więzieniu do czegoś się przydać.
Do Narcyzy także postanowił napisać, ale zupełnie inny list.

Z zamyślenia wyrwało go pukanie do drzwi.
- Proszę wejść - rzucił mistrz eliksirów przygaszając papierosa w gustownej popielniczce o kształcie zwiniętego węża. Wąż był zielony, miał piękne oczy zrobione z bursztynu i srebrny szlaczek, biegnący wdłóż smukłego ciała.
Tą popielniczkę, kupił Severus na jakiejś mugolskiej wyprzedaży. Bardzo ją lubił, jeżeli nawet nie kochał.

***

Był wtedy na przedmieściach Londynu. Było upalne lato. Lipiec 1990 roku. Sev przechadzał się między straganami obserwując mugoli. Tak naprawdę z biegiem lat nauczył się akceptować ten "gorszy gatunek" ludzi (jak on sam by był człowiekiem, zabawne), a nawet czuł do nich pewien rodzaj sympatii.
Trochę im nawet zazdrościł ich beztroski i błogosławionej niewiedzy o niektórych sprawach.
W pewnym momencie dojrzał tą popielniczkę na jednym z kramów. Były tam w przeważającej części bardzo gustowne bibeloty, nie takie badziewia jak u innych sprzedawców
Wyrzeźbiony w jaspisie wąż zdawał się mrużyć swoje bursztynowe oczy i mrugać zachęcająco do Severusa.
Mistrz eliksirów podszedł do straganu i zważył piękną popielniczkę w dłoniach.
"Barwy Slytherinu – pomyślał - aż się prosi, żeby go kupić."

- Czym mogę panu służyć? - spytała młoda kobieta o popielatych włosach i epatującym wyższością uśmiechu, żywcem wyjętym z magazynu mody
"Damulka" pomyślał z niesmakiem Sev, ale szybko się przekonał, że pozory mogą mylić.
Gdy spojrzał jej w oczy, w nich także dostrzegł uśmiech, ewidentnie świadcząc o tym, że nie jest płytką, zarozumiałą pannicą.
- Ile pani chce za tą jaspisową popielniczkę? - zapytał jak najbardziej obojętnym tonem.
- 200 funtów.
Severus uniósł brwi.
- Nie za dużo? Nawet z tymi bursztynami nie jest warta więcej niż 75 funtów.
- Owszem jest - kobieta uśmiechnęła się szerzej.
- Może mi pani to udowodnić? - zapytał Severus. Był zdeterminowany, żeby mieć tą popielniczkę.
- Po pierwsze, jest ręcznie rzeźbiona i ozdabiana - powiedziała spokojnie sprzedawczyni. Po drugie - dodała tajemniczym głosem - ale nie wiem, czy zechce pan ją kupić jak to powiem - zawahała się nagle.
- A o co chodzi? - zapytał Severus - W głosie kobiety było coś, co wzbudziło zaciekawienie mistrza eliksirów.
Wiedział jedno: musi mieć u siebie na biurku tego jaspisowego węża, ale w kieszeni miał tylko 250 funtów, a chciał zaliczyć jeszcze dobre zimne piwo (dużo dobrego piwa) w jednej z lepszych, mugolskiej knajp..
Dziewczyna dmuchnęła z irytacją, na lezące w oczy włosy i odgarnęła je na kark. Było tak gorąco, że Severus czuł jak jedwabna, czarna koszula z krótkim rękawem, klei się do niego w strugach potu. Sprawy nie ułatwiały też czarne, raczej dopasowane dżinsy, zwłaszcza, że przez nie wiele kobiet z zaciekawieniem oglądało pewną cześć jego ciała - i to nie tylko z tyłu - a niektóre uśmiechały się przy tym bezwstydnie, co raczej nie sprzyjało ochłodzeniu atmosfery.

- Ta popielniczka należała do osobistego wróżbity Hitlera i podobno jest obłożona klątwą.
Severusa naprawdę to zaciekawiło.
- Wiedział pan o tym, że Hitler miał swojego wróżbitę?
- Oczywiście. O tym akurat wie wielu ludzi..
Płowowłosa piękność o jasnozielonych oczach uśmiechnęła się szeroko, a później wypaliła.
- Tak, ale nikt prawie nie wie o tym, że miał jeszcze jednego wróżbitę. Anglika, zupełnie niezależnego od tamtego w Niemczech.
Rzeczywiście, Severus nie wiedział. Co prawda słyszał kiedyś jakieś plotki, ale to były tylko plotki.
- Mam mówić dalej? - zapytała.
- Tak, to ciekawa historia - powiedział szczerze czarnowłosy, czarnooki i na czarno ubrany mężczyzna, z ciekawym bladym tatuażem na lewym przedramieniu. Wizerunku dopełniały szkła przeciwsłoneczne - oparte teraz nad czołem. Mistrz nie wiedział, że wygląda dosyć pociągająco, co tylko dodawało mu uroku.

"Intrygujący typ" - pomyślała dziewczyna.
- Angielski wróżbita nazywał się Nicholas Black - Severus drgnął na dźwięk tego nazwiska - i twierdził, że jest wykwalifikowanym czarodziejem.
"Nie wątpię, że nim był" - pomyślał Sev.
- Ta popielniczka - ciągnęła dziewczyna, - została wykonana na zamówienie. To unikat. Jest taka tylko jedna, jedyna na świecie.
- Teraz rozumiem jej cenę.
- Wierzy mi pan? - spytała dziewczyna - poprzedni klient zarzucił mi, że wciskam mu kit.
- Ależ ja wiem, że pani nie kłamie - szczerze odrzekł mężczyzna. Jest pani uczciwą osobą. To widać.
Kobieta uśmiechnęła się promiennie.
- Skoro pan mi wierzy, to opowiem panu w nagrodę o rzekomej klątwie, a pan dopiero wtedy zdecyduje się czy ją kupić, czy nie i... spuszczę panu cenę do 175 funtów. - Nie mogła się powstrzymać. Ten facet mimo, że na początku ją zirytował był w nietuzinkowy sposób sympatyczny, a jednocześnie sprawiał wrażenie kogoś, kto wiele w życiu wycierpiał.
- Zamieniam się w słuch - Severus zdobył się na blady uśmiech.
- Zapewne wie pan, że niemiecki wróżbita przepowiedział Hitlerowi klęskę i został za to otruty przez jego ludzi.
Severus skinął głową.
- Anglik, zupełnie niezależnie od wróżbity niemieckiego, także przepowiedział Hitlerowi fiasko. On jednakże, przepowiedział mu też, że popełni samobójstwo. Adolf Hitler tak się wściekł, że nakazał Nicholasowi, aby to on samobójstwo popełnił, a ponieważ Black zauważył swój błąd i pożałował, że jest na usługach niebezpiecznego psychopaty z ulgą przyjął takie rozwiązanie.
- A klątwa? - Spytał zaciekawiony Severus.
Kobieta westchnęła cicho
- Sama nie wiem, czy to bujda na resorach, czy nie, faktem jest, że wszyscy dotychczasowi właściciele tego cudeńka mieli cholernego pecha...
- Pierwszym posiadaczem, był jakiś nawiedzony kolekcjoner, który za grube pieniądze wykupił ją z jednego z muzeów poświęconych Hitleryzmowi. W 1955 roku, jego żona i dwie córki zginęły w wypadku samochodowym. Facet nie zdzierżył i się powiesił. Cudeńko znowu trafiło do muzeum, ale nie na długo bo zostało skradzione. Nie wiadomo przez kogo, muzeum jednak zbytnio się tą stratą nie przejęło, poza jednym z kustoszy, który odnalazł popielniczkę w roku 1963 u jakiejś babinki w Glasgow. Twierdziła ona, że jaj poprzedni właściciel - sąsiad z naprzeciwka - utopił się dwa lata wcześniej we własnej wannie. Staruszce jednakże nic się nie stało.
Kustosz zabrał cudo do domu i w 1970 roku, zmarł na zawał serca z powodu bankructwa i notorycznych zdrad żony - ponoć nakrył ją w łóżku z facetem, w dniu w którym wylali go z pracy.
Popielniczka była przez dziesięć lat u wdowy i nic. Ale kiedy kobieta podarowała na 18. urodziny tą cholerę synowi... W 1985 roku jakiś psychopata wykończył jego młodziutką żonę. Zgwałcił ją i bestialsko zamordował. Facet trafił do psychiatryka..
Po tamtym wydarzeniu... cóż, nie wiem co się z nią działo. Dostałam ją kilka dni temu od starszej pani, która nie chciała mówić skąd ją ma, chociaż jej historię do 1985 roku z radością mi opowiedziała. Nie chce też za nią pieniędzy, ale i tak odpalę jaj 100 funtów. Wygląda na to, że klątwa o ile istnieje dotyka tylko mężczyzn... No i jak zdecydował się pan? – przez chwilę przestraszyła się, że odstraszyła potencjalnego klinenta, ale mile się zawiodła.

- Biorę ją - stwierdził rzeczowo Snape - jest ładna, stylowa i całkowicie w moim guście. Tą całą klątwę pewnie da się racjonalnie wytłumaczyć zwykłym zbiegiem okoliczności, ale jeżeli nie, cóż - spotka mnie za parę lat coś strasznego.
- Osobiście w to nie wierzę, bo wtedy za nic nie sprzedałabym jej żadnemu mężczyźnie. – Dziewczyna popatrzyła na niego z zainteresowaniem.
Severus uśmiechnął się do niej i wręczył dwieście funtów.
Odchodził już gdy kobieta krzyknęła:
- Pana reszta.
- Niech się pani nie wygłupia.
- To kwestia honorowa, nie mogę wziąć dwustu funtów - powiedziała i wręczyła mu 25 funciaków reszty.
- Rozumiem i dziękuję.
- Mam nadzieję, że ta bursztynowooka szelma nie przyniesie panu pecha.
- Ja sam jestem jednym, wielkim pechem. Poza tym, jak pani zapewne wie, złego licho nie bierze. - Severus uśmiechnął się ironicznie i odszedł w swoją stronę.

***

"No i w końcu, klątwa spadła także na mnie" - pomyślał z gorzkim rozbawieniem Severus.
Oczywiście wiedział, że klątwa to jawna bzdura. Czy miałby jaspisowego węża czy nie, zrobiłby to, co zrobił i koniec.
Prawdą było jedynie ciekawe pochodzenie popielniczki

Mistrz eliksirów popatrzył na Draco Malfoya.
- Dobry wieczór sir - powiedział chłopak.
- Dobry wieczór - Severus wstał - Idziemy.
Zaprowadził Dracona do pracowni, gdzie wręczył mu cały kocioł żab rogatych, które kazał mu poporcjować do specjalnych słoików.
Draco nie był zachwycony, ale nie powiedział ani słowa skargi. Profesor zasiadł za biurkiem i zaczął sprawdzać wypracowania piątoklasistów, które miał rozdać ocenione, następnego dnia.

***

Draco Malfoy uporał się z rogatymi żabami w trzy godziny. Mistrz eliksirów skończył niewiele wcześniej sprawdzać wypracowania, które jak zwykle były w 50% żałosnymi wypocinami.

Gdy Severus dotarł do swojej prywatnej kwatery, zabrał się za pisanie szczerego listu do Lucjusza, w którym przyznał, że od lat jest lojalny wobec Dumbledore'a i że to on zabił Notta - i dlaczego to zrobił.
W liście prosił Malfoya o zachowanie dyskrecji i o jakieś rady, co do zaistniałej sytuacji.
Doradził też Lucjuszowi, aby zmienił strony i został szpiegiem Ddumbledore'a kiedy wyjdzie z Azkabanu.
Oczywiście nie namawiał go natarczywie, ale przedstawił sporo całkiem sensownych argumentów, które skłaniały do przyjęcia takiej opcji.
Zaznaczył, aby stary przyjaciel odpisał mu na tym samym pergaminie, od razu jak przeczyta list, który był długi i bardzo szczery i Severus liczył na wzajemność w tym względzie.

Napisał też do Narcyzy. Była to prośba o spotkanie incognito w jakiejś mugolskiej knajpie. Dokładne miejsce i godzinę pozostawił do wyznaczenia jej.

Wziął korespondencję i udał się do sowiarni
Do pani Malfoy wysłał zwykłą płomykówkę, ale do Lucjusza...
Severus udał się na samo koniec sowiarni. Przyłożył lewą dłoń do ściany i wyszeptał, zmieniane co tydzień, hasło:
- Ester Novum.
Ściana rozstąpiła się przed nim posłusznie. W ogromnym pomieszczeniu siedział na grubej żerdzi słusznych rozmiarów, czarny jak noc orzeł królewski.
Ptak głośno kraknął na widok swojego pana. Liczył na kilkudniowy wypad, na wolną przestrzeń.
Kiedy zobaczył pergamin, zrzedła mu mina i ostentacyjnie wrócił do czyszczenia piór.
- Prometeuszu - zwrócił się do ptaszyska Snape - zaniesiesz ten list do Lucjusza Malfoya. Do Azkabanu. - Ptak żachnął się zanim Severus skończył mówić.
- Jak przyniesiesz odpowiedź wypuszczę cię na kilka dni - łagodnie przemówił mężczyzna.
Prometeusz spojrzał na swojego pana wielkimi ciemnogranatowymi oczami.
"Akurat" - mówił jego wzrok.
- Obiecuję - mistrzunio podrapał orła po głowie, co ten przyjął leniwym zmrużeniem oczu. Niechby jednak ktoś inny spróbował takiej poufałości...
- To bardzo ważny list - mówił Severus gładząc grzbiet ptaka, który przyglądał mu się teraz uważnie i równie uważnie słuchał jego słów.
- W żadnym wypadku nie może wpaść w niepowołane ręce. Rzucę na ciebie i na ten pergamin specjalny czar. Będziesz niewidzialny dla wszystkich poza adresatem i oczywiście mną. Ale bądź ostrożny, bo każde zaklęcie maskujące i ochronne można złamać, Prometeuszu - ptaszysko kiwnęło głową, przytakując.
- Będziesz mógł sobie bez wysiłku upolować jakąś mysz, albo królika, uważaj tylko, by nie zniszczyć pergaminu - Severus delikatnie ale skutecznie przywiązał rulon do posłusznie wyciągniętej nóżki ( a raczej nogi) orła.
- Relashio personarum intrata - powiedział kierując w orła różdżką, a następnie wypuścił ptaka na otwartą przestrzeń.
Prometeusz zaskrzeczał triumfalnie i rozłożył czarne skrzydła niknąc w mroku nocy.

"Jeszcze może się ta maskarada odwrócić na lewą stronę. Wszystko zależy od rozsądnej decyzji Lucjusza, roztropności Narcyzy i skutecznej strategii Dumbledore'a" - pomyślał z nikłą nadzieją Postrach Hogwarckich Matołów.

***
******

Ten post był edytowany przez em: 30.04.2008 17:18

[Kitiara]

*
- Jest piętnaście po piątej – Harry zgasił kolejnego papierosa.
Dumbledore wstał i zaczął się przechadzać tam i z powrotem po korytarzu.
Był już bardzo mocno zaniepokojony.

*
Hermiona zwinęła się do pozycji embrionalnej i cicho popłakiwała.
Półnaga dziewczyna z całej siły ściskała w prawej dłoni krawat z barwami Gryffindoru.
Draco popatrzył na nią. Miała pusty, szklany wzrok i wpatrywała się bezmyślnie w ścianę jej palce z całej siły zacisnęły się wąskim czerwono-złotym pasku materiału, jakby ten gest miał uratować ją przed całkowitą utratą kontaktu z rzeczywistym światem. Wyglądała jak kupka nieszczęścia.
Percy roztarł ręką zadrapanie na policzku, a Matrojew stwierdził, że „ta mała dziwka go ugryzła” i Draco popatrzył na Bułgara jak na coś obrzydliwego, a mężczyzna spokojnie nałożył zaklęcie maskujące na swoją mocno krwawiącą wargę. Wiceminister zrobił dokładnie to samo ze swoimi „obrażeniami” i zwrócił się całkowicie załamanej emocjonalnie dziewczyny.
- Złaź Granger – Hermiona wyglądał tak jakby nie dosłyszała.
- Schodź, chyba że masz ochotę na jeszcze – Percy obdarzył dziewczynę paskudnym uśmiechem.

Draco popatrzył na niego z pogardą. Miał ochotę wydrapać mu te bladoniebieskie, wodniste oczy, albo pobić go do nieprzytomności.
Hermiona zwlekła się powoli z mebla, uklękła i podniosła z podłogi swoją granatową bluzkę. Na jej pełnych, pięknych piersiach widniały zadrapania i sińce.
Dziewczyna przycisnęła swoją bluzkę do klatki piersiowej.
- Idź do łazienki i doprowadź się do porządku – Igor patrzył na nią jakby była zwykła , zużytą rzeczą i młody blondyn wyobraził sobie jak ćwiczy na nim wszystkie najgorsze znane mu przekleństwa.
Hermiona nadal klęczała bezmyślnie trzymając w objęciach bluzkę.
- Rusz się, głupia dziewucho – warknął Percy, a jedyną reakcją dziewczyny były płynące po policzkach łzy.
- Ona jest w szoku – powiedział lodowatym szeptem Draco. Wstał, podniósł z podłogi majtki oraz podarty stanik i podał je dziewczynie, modląc się, aby uraz psychiczny jakiego doznała nie był zbyt silny.
- Słyszysz mnie? – spytał cicho klękając przy niej i ku jego uldze, Hermiona nieznacznie kiwnęła głową.
- Proszę - podał jej resztki garderoby. Stanik był co prawda rozdarty, ale zapięcie, które znajdowało się z przodu puściło pod wpływem silnego szarpnięcia, więc ostatecznie nadawał się do użytku.
Hermiona wzięła od niego bardzo wolno swoją bieliznę.
- Idź do łazienki – żeby dotrzeć do niej musiał mówić bardzo wolno i łagodnie. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi, ale jakby niedowidzącymi oczami. – Zaprowadzę cię - dodał cicho – dobrze?
Skinęła lekko głową . Draco podniósł się z klęczek, podał jej rękę i pomógł wstać
- Zaprowadzę ją do łazienki – zwrócił się obojętnym tonem do obydwu mężczyzn.
- A ktoś ci dał na to pozwolenie? – Igor uśmiechnął się paskudnie.
- Jakby pan nie zauważył, panie Matrojew, ta dziewczyna jest w stanie silnego szoku psychicznego. Zaprowadzę ją do łazienki i żaden z was mi w tym nie przeszkodzi, a jeżeli będzie próbował, to nie ręczę za siebie. Potrafię strzelić w mordę tak mocno jak pan, Igorze – głos chłopaka wyprany był z wszelkich emocji, chociaż w środku wszystko się w nim gotowało. Draco nie mówił na próżno, był bardzo silny, a lata gry w Quiddich, wliczając w to regularne letnie treningi nie odejmowały mu ani rozwijającej się nieźle masy mięśniowej, ani zwinności, ani krzepy. Hermiona popatrzyła na niego nieco przytomniej. Igor wyglądał tak jakby chciał przyłożyć blondynowi, ale Percy pojął chyba, że blondas mówi całkiem poważnie, a poza tym bawiła go cała sytuacja i niekonwencjonalne zachowanie Malfoya.
- Pozwól mu Igorze – uśmiechnął się wiceminister z wyższością i machnął ręką.
Matrojew wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę okna.

- Chodź – Hermiona drgnęła gdy ją objął, ale chłopak nie zwrócił na to uwagi i przyciskając ją do siebie obronnym gestem, spokojnie obszedł powoli biurko i zaprowadził dziewczynę do łazienki na końcu sali.
- Dasz sobie radę? – spytał z troską, kiedy już otworzył drzwi, a Gryfonka przekroczyła próg pomieszczenia
Popatrzyła na niego całkiem przytomnie i pokiwała głową. Nadal przyciskała do siebie granatową bluzkę. Z jej dużych orzechowych oczu powoli znikał wyraz otępienia. Zaczęły pojawiać się ból, smutek i pustka. Chłopak nie wiedział już, co gorsze. Miał ochotę wziąć coś bardzo ciężkiego i po prostu to rozwalić.
Teraz wiedział jak siedemnaście lat temu czuł się profesor Snape, a ten nadęty pseudo-urzędnik twierdził, że każdy wampir to niebezpieczne zwierzę, tylko w takim razie kim byli, sam Percy Weasley, czy nie-świętej pamięci Salomon Nott? Oto jest pytanie...
Zamknął drzwi i powoli wrócił na swoje miejsce.
Percy patrzył na niego i uśmiechał się z cyniczną wyższością.
- Czujesz się teraz lepiej? – spytał blondyna.
- Czuję się podle i mam ochotę zetrzeć ci z twarzy ten uśmieszek.
- Chodź i spróbuj, sprawdzę, czy masz tak silny cios jak Igor - drwiąco odpowiedział Percy, a Matrojew zaśmiał się szyderczo.
Weasley powiedział to w złą godzinę, a jego kumpel w złą godzinę się zaśmiał.
Draco był tak wściekły, że wstał i podszedł do wiceministra.
- Bawi cię to? – zapytał i walnął go prawym sierpowym w szczękę, omal nie wybijając mu zębów i przewracając go na ziemię razem z fotelem.
Draco Malfoy udowodnił nowemu Wiceministrowi Magii, że jego cios bywa dużo lepszy od ciosu Igora Matrojewa

*
Hermiona zamknęła drzwi od łazienki na kluczyk i popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała strasznie. Włosy miała rozczochrane, a oczy czerwone jak królik i opuchnięte. Całą twarz miała załzawioną. Na jej piersiach widniały ślady brutalnych „pieszczot”, dwóch mężczyzn, którzy upajali się zdobyta od niedawna władzą.
„Zwierzęta” pomyślała obojętnie dziewczyna.
„Faceci to zwierzęta...”
Jakiś nieśmiały głos w jej głowie zapytał od razu:
Harry też? A Ron? A nawet ten cholerny Draco Malfoy i wielu innych, których znasz, np.: twój ojciec, Albus Dumbledore?....
„FACECI TO ZWIERZĘTA” natarczywa myśl nie zamierzała jej dać spokoju.
Hermiona odkręciła zimną wodę i przemyła twarz.
„Teraz będę tak samo porąbana jak Harry, jeżeli nie lepiej” - pomyślała ironicznie.
Nagle doszedł ją jakiś łoskot z pomieszczenia obok. Zaniepokoiła się lekko, ale nie za bardzo.

*
Draco, niemal od razu, przestraszył się tego, co zrobił.
On w przeciwieństwie do dwóch urzędników nie bił dłonią na płask, ale walnął Weasley’a pięścią. Nawet nie wiedział, że ma aż tak skuteczny cios.
Cieszył się teraz, że sygnet rodowy miał na serdecznym palcu dłoni lewej, nie prawej, bo wiceminister straciłby właśnie dwa lub trzy zęby i nie wiadomo, co mogłoby mu przyjść w odwecie do głowy. Nie bał się o siebie, w końcu go nie mogli zabić, bo tego Dumbledore na pewno by nie podarował. Bał się o tą przemądrzałą Granger.
Matrojew zaśmiał się głośno.
- Widzę, że umie pan bić panie Malfoy. My też potrafimy bić. I to bić tak, żeby nie było śladu, ale żeby tylko bardzo, bardzo bolało. Poza tym zapomniałeś o tym, że my w przeciwieństwie do ciebie mamy przy sobie różdżki.
Draco słuchał jednym uchem, co mówi Igor. Będą go bić, czy nie będą, było mu za jedno. Trudno, jego ojciec zniósł przed siedemnastu laty Cruciatus w wykonaniu Voldemorta i pewnie znosił to dużo częściej, on też może wytrzymać.
Znowu pomyślał o Granger. Młody Malfoy nigdy wcześniej nie był świadkiem ani tortur, ani gwałtu. Nie miał do tej pory pojęcia jak to wygląda.
Draconowi nie mieściło się w głowie jak można kogoś zgwałcić. Nie po tym, co tu zobaczył. Czuł zimną odrazę do Weasleya i Matrojewa.

Percy wstał i wytarł krew z twarzy. Patrzył na blondyna z dziwnym wyrazem oczu.
- Chyba lubisz ból, Malfoy – powiedział biorąc do ręki różdżkę – może dać ci małą lekcję, tego czym jest PRAWDZIWY BÓL.... Tormento!
To było długie, mocno niemiłe doświadczenie i Draco naprawdę bardzo głośno wrzasnął z bólu. Czuł się tak, jakby roztapiały mu się wszystkie wnętrzności.
Kiedy Percy zdjął z niego przekleństwo, chłopak leżał jeszcze przez dłuższą chwilę zwinięty z bólu na posadzce.
- Przyjemne? – spytał bardzo łagodnie Percy? – Jeśli jeszcze raz podniesiesz, na któregoś z nas rękę, nie omieszkam dać tej samej lekcji nie tylko tobie, ale także pannie Granger. Dotarło?
- Tak – usłyszał cichą odpowiedź blondyna.
- Wstań gnoju i usiądź.
Draco posłusznie podniósł się na łokciach i poczłapał do niewygodnego krzesła, przed oczami miał czerwoną mgłę.
„Jak w takim razie smakuje Cruciatus?” – pomyślał z przerażeniem i poczuł dreszcz odrazy na myśl o Voldemorcie, który rozdaje to przekleństwo, na prawo i lewo, swoim poddanym.

*
Hermiona podwinęła spódnicę i spróbowała obmyć się chłodną wodą. Czuła jak po jej udach spływa nasienie obydwu mężczyzn razem – była tego całkowicie pewna – z jej krwią. Kiedy tylko dotknęła wrażliwego miejsca między udami poczuła tak silny ból, że omal nie krzyknęła, momentalnie też zrobiło jej się słabo i niedobrze . Popatrzyła na swoje uda. Ku jej zdziwieniu, krwi wcale nie było tak dużo i wsiąkła już prawie cała w pończochy. Hermiona z wyrazem obrzydzenia na twarzy zmyła tyle ile się dało i krzywiąc się z bólu założyła majtki.
Odkręciła cieplejszą wodę i obmyła dłonie. Z Sali Przesłuchań dobiegł ją przeraźliwy krzyk Malfoya i mocno się wzdrygnęła.
„Sadyści” – pomyślała z pogardą.

*
- Mogę zapalić?- Draco nie wytrzymał i w końcu o to zapytał.
- Nie możesz – odpowiedział gładko Percy.
- Proszę – chłopaka zaczął już skręcać. Zostały mu tylko trzy papierosy i ledwie wytrzymywał.
- Wypuśćcie nas w końcu. Wszystko wam powiedzieliśmy, czego jeszcze chcecie?
- Ile razy będę ci powtarzać, Malfoy – chłodno powiedział Percy – że nie ty tu jesteś od zadawania pytań.
- Ja po prostu muszę zapalić.
- To naucz się panować nad swoimi potrzebami, gówniarzu – Igor był bardzo bezpośredni.
Draco zaśmiał się głośno.
- Ty chamie, prze chwilą zgwałciłeś dziewczynę i zamierzasz mnie uczyć panowania nad sobą? Zabawny jesteś, żeby nie powiedzieć żałosny.
Tym razem był to podwójny Tormenter i Draco trochę dłużej krzyczał, dłużej też leżał na podłodze i dochodził do siebie. Z oczu leciały mu łzy, a z nosa krew.
- Skurwiele – powiedział bardzo cicho, ale wyraźnie i dostał kopniaka w bok.

*
Hermiona założyła na obolałe piersi stanik, wsunęła ręce w rękawy bluzki, zapięła się pod samą szyję i poprawiła krawat.
„Wyglądam idealnie” – pomyślała z sarkazmem patrząc w lustro.
Z pomieszczenia obok dobiegł ją ponownie krzyk, tym razem dłuższy i dziewczyna zaniepokoiła się bardziej.
„Czego te chamy jeszcze chcą?” - pomyślała z irytacją.
Jeszcze raz przemyła twarz i wróciła na Salę Przesłuchań.

*

- Za dziesięć szósta – powiedział Harry gasząc przedostatniego papierosa z paczki. – Chyba mi nerwy puszczą.
- Uspokój się, nasze nerwy nic tu nie pomogą...
- Panie profesorze, może niech pan spróbuje tam zapukać. Ta bariera dźwiękoszczelna chyba działa tylko w jedną stronę, nie? – spytał chłopak z nadzieją w głosie.
- Najprawdopodobniej, Harry... Zapukam jeżeli nie wyjdą do szóstej, dobrze?
- Dobrze, panie profesorze, dziękuje – Gryfon troszeczkę się uspokoił.
- Bardzo dużo palisz, Harry, zupełnie jak Draco. Nie powinniście tego robić, zwłaszcza w tak młodym wieku.
- Ja normalnie palę dużo mniej, ale dziś jestem tak zdenerwowany, że mógłbym nie wyjmować papierosa z ust.
- Ech... ta młodzież – powiedział Dumbledore z udawaną irytacją, żeby rozładować nieco sytuację i Harry zdołał się nawet uśmiechnąć.

*
To, co zobaczyła Hermiona po wyjściu z łazienki spowodowało, że ogarnęła ją zimna furia. Malfoy leżał na podłodze. Był poszarzały z bólu. Z nosa ciekła mu dosyć obficie krew i dziewczyna od razu rozpoznała działanie Tormentera. Nie mogło to być nic innego, ponieważ Cruciatus był przecież zakazany. Percy wymierzał właśnie blondynowi kolejnego kopniaka.
- Od kiedy to kopie się leżącego? – zapytała z drwiną.
- Od kiedy ten leżący używa bardzo brzydkich wyzwisk, panno Granger.
- Nie istnieje wystarczająco mocne wyzwisko, aby mogło cię obrazić, Percy – głos Hermiony był lodowaty.
- Widzę, że panienka czuje się już całkiem dobrze, żeby nie powiedzieć rewelacyjnie – stwierdził jadowitym, sugestywnym tonem Matrojew.
- Nie wiem czy kiedykolwiek będę czuła się całkiem dobrze, panie Matrojew – odpowiedziała mu cynicznie Hermiona..
- Wzruszyłem się, Granger – odezwał się Percy, a Igor zarechotał.
- Jeszcze nigdy nie przebywałam w jednym pomieszczeniu ze świniami... - Hermiona nie wytrzymała psychicznie, bo mimo strachu odczuwała też silną nienawiść, pogardę, obrzydzenie i złość. Było jej permanentnie niedobrze, a widok kopanego i krwawiącego obficie Dracona nie poprawiał jej psycho -fizycznego stanu - ...To całkiem ciekawe, chociaż nie do końca miłe doświadczenie.
- Uprzedzam cię, Granger po raz ostatni, licz - się - ze – sło - wa - mi, dziwko – Dziewczyna poczuła się tak, jakby Weasley dał jej w twarz. Zarumieniła się ze złości i upokorzenia i poszła usiąść.
Draco podniósł się z wysiłkiem i poszedł w ślady koleżanki.
- Skoro ja jestem według ciebie dziwką, to zastanów się kim ty jesteś.
- Po pierwsze postaraj się do mnie nie mówić na „ty”, a po drugie ja doskonale wiem kim jestem i jakie mam możliwości. Zrozumiałaś suko?
- Zrozumiałam, psie.
- Uważaj... – głos Igora był zimny jak lód a Percy uderzył ją w twarz
- Mam prośbę – powiedział Malfoy głośno i wyraźnie, patrząc na Hermionę, a w jego słowach dało się wyczuć zarówno złość jak i troskę. - Czy mogłabyś ich nie prowokować? I tak nie wiem kiedy nas wypuszczą, a nie chciałbym tu siedzieć do jutra.
Hermiona popatrzyła na niego wyzywająco, ale wiedziała, że chłopak ma rację.
- A propos prowokacji, jeżeli jeszcze raz powiesz do któregoś z nas skurwielu, chamie, albo użyjesz innego wyzwiska, Malfoy to twoja piękna znajoma będzie miała zaszczyt... zrobić mi laskę.
Hermiona zrobił się blada jak ściana i podniosła z niedowierzaniem i obrzydzeniem wzrok na Weasleya.
- Wyrażaj się, w końcu jesteś wiceministrem – chłodno skomentował blondyn..
- I właśnie dlatego, że nim jestem, lepiej nie zwracaj mi znowu uwagi na temat mojego słownictwa, albo tego, co robię. Chyba że spodobał ci się Tormenter, Malfoy.
- Tak jest, sir – drwiąco odpowiedział chłopak – i będę też zaszczycony panie wiceministrze, mogąc zrobić panu laskę. Może przy okazji coś panu odgryzę...
- Mówiłeś coś o prowokacji, Malfoy? – Hermiona była na niego zła.
- Och, zamknij się Granger, idiotko – przy tych słowach puścił do niej oko i wykonał nieznaczny ruch głową w kierunku biurka. Malfoy miał plan i nie zamierzał siedzieć w tym pokoju ani minuty dłużej. W końcu był Ślizgonem, czyż nie? Wcześniej nie mogli nic zrobić, ale teraz sytuacja nieco się zmieniła. Dziewczyna ostrożnie spojrzała na mebel i ujrzała tam, całkiem spokojnie spoczywające, obydwie różdżki urzędników. Błyskawicznie załapała o co chodzi.
- Nie jestem idiotką, kretynie – odwarknęła, a chłopak uśmiechnął się szeroko.
- A ja myślałem, że w Gryffindorze są sami narwańcy, którzy rzadko kiedy używają rozumu. Najpierw robią, później łaskawie myślą. Najlepszy przykład – Wielki Harry Potter.
- Och jaki sprytny i mądry się odezwał. Jakbyś był sprytny i mądry, to byśmy stąd dawno wyszli!
- Jasne, Granger, coś jeszcze?! Rzeczywiście, jesteś wyszczekaną, suką! – spojrzał przy tym na nią przepraszająco.
- CHAM!!! – Hermiona wstała i kopnęła go w goleń, oczywiście niezbyt mocno, chociaż chłopak teatralnie syknął z bólu.
Obydwaj mężczyźni zaśmiali się radośnie. Byli zachwyceni kłótnią, a tych kilka drinków wypitych wcześniej, nieco osłabiło ich uwagę. Byli pewni, że przesłuchiwana para kłóci się naprawdę.
- CHAMKA!!! – wrzasnął Draco, wstał i chwycił ją za włosy, sycząc jej przy okazji do ucha. - Sorry, Granger, siła wyższa.
- Patrz, Percy, mamy przedstawienie za darmo – zaśmiał się Matrojew. - Chyba im nerwy puściły.
- Gryfonka i Ślizgon w jednym pomieszczeniu to zawsze niebezpieczna mieszanka - zarechotał Weasley – Granger mogłabyś mu przylać w mordę? Podobno całkiem nieźle to robisz.
- Z miłą chęcią – Hermiona trzasnęła Malfoya dosyć mocno w twarz (żeby wyglądał przekonująco), a on widowiskowo pchnął ją na biuro, na którym leżały upragnione różdżki. Nie zrobił tego zbyt mocno, ale Hermiona zatoczyła się teatralnie i Draco musiał oddać sprawiedliwość jej aktorskim zdolnościom.
Roztarł naprawdę piekący policzek.
- Suka - powiedział podchodząc do biurka i rzucając jej spojrzenie z serii „przepraszam, że to mówię”.
Obaj panowie byli tak zaciekawieni rozwojem wydarzeń, że całkowicie przestali uważać. I o to chodziło...
Hermiona i Draco jak na komendę chwycili leżące na biurku różdżki i wycelowali je w Igora i Percy’ego, którzy automatycznie przestali się śmiać.
- Niespodzianka – powiedział chłodno Malfoy.
- Albo nas wypuścicie, albo zrobimy wam krzywdę – Hermiona obracała w dłoniach różdżkę Percy’ego
- Nie zapominaj, Granger, o rodzicach, a ty Malfoy o swoim starym – wysyczał wiceminister.
- Jak was pozabijamy – to... No cóż. Nic się nie stanie ani mojemu ojcu, ani rodzicom Granger, prawda? Pójdziemy tylko siedzieć. Poza tym nie zrobisz im nic bo przysięgam ci, że wszyscy dowiedzą się o tym, co tu zaszło. Absolutnie wszyscy, Percy, dotarło? – na twarzy Dracona wykwitł paskudny uśmiech. - Skończy się ciepła posadka i może nawet dostaniesz tą samą celę, w której siedzi teraz mój stary. Jak widzisz szantaż działa w obydwie strony... I lepiej, niech mój ojciec wyjdzie w ten piątek, tak jak było zaplanowane, bo może mi się coś niechcący wypsnąć i to przy Dumbledorze...
- Zapominasz o rodzicach panny G. – Igor uśmiechnął się złośliwie.
- Do twojej wiadomości – ja mugoli mam gdzieś, więc lepiej u - wa –rzaj – cie. Draco popatrzył przepraszająco na Hermionę, ale ona doskonale rozumiała, że musi tak się zachowywać i tylko nieznacznie pokręciła głową.
- Ale panna G. Na pewno nie... – wysyczał Percy.
-Ach, właśnie kochanie, czy udało się któremuś z nas odnaleźć twój punkt G? – Matrojew uśmiechnął się obleśnie.
- Nie zmuszaj mnie, żebym cię przeklęła, chamie – Hermiona czuła dziką satysfakcję mówiąc bezkarnie to wyzwisko.
- W tej chwili interesuje mnie tylko jak stąd wyjść. Poza tym Albus Dumbledore może moich rodziców w razie potrzeby skutecznie ochronić.
- Tylko, że on jest już stary i długo nie pożyje – stwierdził spokojnie Percy znacząco się uśmiechając.
- Ale tupet! – Hermiona popatrzyła ze złością na Wiceministra. – On jest tak potężny, a Hogwart jest tak obwarowany zaklęciami ochronnymi, że nic by ci nie wyszło z tych misternych planów, podły sukinsynu! – Nie mogła się oprzeć pokusie i nie rzucić paru epitetów.
- Myślę, Granger, że skurwiel lepiej pasuje, nie sądzisz? – Draco był szczęśliwy, że może się w końcu trochę werbalnie wyżyć.
- Masz rację... Jak to jest być śmieciem, co? Bo posiadanie władzy, to fantastyczna sprawa – wysyczała Hermiona.
- Moglibyśmy was nieźle urządzić, ale zależy nam na szybkim wyjściu, nieprawdaż? – Draco podrapał się końcem różdżki za uchem i uroczo się uśmiechnął.
- Zgadza się - skinęła głową dziewczyna. - Tak więc teraz otworzycie grzecznie drzwi i dopiero przed samym wyjściem, gdy będą uchylone oddamy wam różdżki, jasne?
- Pamiętajcie, że wasz profesor za to zapłaci – wycedził Percy przez zaciśnięte zęby.
- Jeżeli zrobicie mu krzywdę – Hermiona mówiła bardzo spokojnie – Dumbledore wam tego nie podaruje, a radziłabym się go trochę bać, skoro obawia się go sam Voldemort.
- Następna odważna, zupełnie jak Potter... – skomentował Igor – nie boisz się wyzywać jego imienia na daremno? – Draco wzdrygnął się słysząc imię Lorda . Nie miał biedny pojęcia, że to nie koniec jego „wesołych” przygód, i że dzisiejszej nocy przyjdzie mu się spotkać z Czarnym Panem oko w oko...
- To nie Bóg, panie Matrojew, chyba że dla pana – odrzekła chłodno Hermiona patrząc mu odważnie w oczy. – I pamiętajcie, że mogłabym się na was bardzo brzydko zemścić, tu i teraz, ale wolę poczekać na bardziej dogodną sytuację. ..
Dziewczyna rzuciła jeszcze maskujące zaklęcie na opuchniętą wargę Wiceministra i krwawiący nos Dracona.
- Wychodzimy – powiedział szeroko uśmiechnięty Ślizgon.
Był zmęczony. Chciało mu się pić i palić, a tak naprawdę, to najchętniej urżnąłby się do nieprzytomności...

*

Harry wyjął swojego ostatniego papierosa, ale zaraz go schował i wstał pospiesznie bo drzwi do Sali przesłuchań właśnie się otworzyły i stanęli w nich Draco i Hermiona, a zaraz za nimi wyszli urzędnicy.
Dumbledore mimo swojego podeszłego wieku bardzo szybko znalazł się przy chłopaku i dziewczynie i mocno obydwoje przytulił, na co Draco bardzo się zdziwił i trochę zmieszał.
Albus wskazał dwojgu młodym ludziom ławkę, a sam zwrócił się do Percy’ego:
- Chciałbym z tobą porozmawiać... na osobności – popatrzył znacząco na Matrojewa.
- Będę w bufecie – Igor zwrócił się do Weasleya i ruszył w kierunku windy rzucając jeszcze nieprzychylne spojrzenie w kierunku trojga młodych ludzi.
Dumbledore zniknął z Percym w sali przesłuchań

Harry’emu wystarczyło jedno spojrzenie na Hermionę i Dracona, żeby wiedzieć, iż stało się coś niedobrego.
Obydwoje usiedli w całkowitym milczeniu na ławce. Byli bladzi i wyraźnie zdenerwowani. Dlatego właśnie Harry o nic nie zapytał. Postanowił tylko wieczorem porozmawiać z Hermioną o ile będzie miała mu coś do powiedzenia. Bo on miał jej coś do powiedzenia przed swoją śmiercią i liczył na wzajemność i szczerość.
Draco wyjął z kieszeni papierosy a Hermiona wyciągnęła do niego niepewnie rękę. Uśmiechnął się blado, poczęstował ją i podał jej ogień. Później zapalił sam.
Był po nieprzespanej nocy i po ciężkim psychicznym szoku, ale trzymał się całkiem nieźle, jedynie jego cienie pod oczami się pogłębiły.
Harry wyjął swojego ostatniego papierosa i zapalił. Usiadł obok Hermiony i postawił w jej nogach pseudo-popielniczkę, która była już dwa razy opróżniana i wyglądała tragicznie. Hermiona siedziała między dwoma chłopakami, więc taka lokalizacja plastikowego kubka wydawała się najlepsza.
Dziewczyna czuła się fatalnie i nie wyglądała najlepiej. Harry zauważył, że ma zaczerwienione oczy i przeniósł wzrok na Malfoya. Blondyn oparł głowę o ścianę, zamknął oczy i bardzo głęboko się zaciągnął. Mięśnie twarzy miał napięte, wyglądał na zmęczonego i zrezygnowanego. Zacisnął mocno powieki, a na jego czole pojawiła się głęboka pionowa zmarszczka.
Harry zaklął w duchu. Był pewien, że Percy i ten jego cały bułgarski Przewodniczący Komisji mającej na celu wybicie wampirów i wilkołaków zrobili coś okropnego. Tylko że ani Draco, ani Hermiona nie wyglądali na ludzi, którzy chcą o tym rozmawiać. Wręcz przeciwnie. A on to doskonale rozumiał i szanował ich milczenie. Zaciągnął się i odwrócił wzrok. Cieszył się, że chociaż już wyszli z przesłuchania.

Hermiona czuła się podle. Skrzywiła się z bólu kiedy siadała na ławce i strasznie zapragnęła zapalić, na szczęście Malfoy był na tyle uprzejmy by dać jej jednego ze swoich ostatnich papierosów.
Jej łono nie było jedynym obolałym miejscem. Bolały ją piersi i wewnętrzna strona ud. Hermiona widziała oczami wyobraźni jakie sińce będzie na nich miała już dziś wieczorem, a najpóźniej rano i wiedziała, że bardzo będzie bolało ją jutro całe ciało.
Czuła się bezsilna, zła, poniżona i upokorzona. Czuła się zeszmacona i miała ochotę umrzeć. Teraz rozumiała już samobójcze zapędy Harry'ego.
Pod powiekami poczuła zdradliwe łzy, więc szybko skończyła palić i poszła do łazienki, żeby broń Boże nie zauważył ich Malfoy, ani Harry.
Zamknęła się w kabinie i wybuchła niekontrolowanym szlochem.

*

- Percy – zaczął Dyrektor Hogwartu bez ogródek – nie wiem, co tu się działo, ale na pewno nie było to normalne przepisowe przesłuchanie, ani w wypadku Harry’ego, ani w wypadku Hermiony i Dracona. Nie użyliście Veritaserum – z tego akurat stary czarodziej był w duchu zadowolony, o czym nie zamierzał informować Wiceministra Magii – ani nie spisywaliście, tego co tu zostało powiedziane i tego co się stało. Czuję od ciebie alkohol, a chciałem zauważyć, że jesteś w pracy. Nie powiem, co o tym myślę, bo nie chcę obrazić urzędu, który piastujesz.
- Do rzeczy, Dumbledore – Percy zrobił kwaśna minę.
- Właśnie zmierzam do sedna sprawy – Albus popatrzył na niego zza swoich zabawnych okularów – połówek, a jego wzrok wcale nie był rozbawiony, lecz śmiertelnie poważny.
- Znam swoich uczniów Percy. Myślałem też, że znam ciebie, ale niestety się pomyliłem. Jak już mówiłem znam swoich uczniów i wiem, że stało się tu coś złego. Harry i tak wygląda od tygodnia bardzo źle i cokolwiek byście mu nie zrobili na przesłuchaniu, bardziej już jego stanu pogorszyć nie mogło. Obawiam się o niego, ale w tej chwili to nieistotne. Hermiona i Draco wyglądali na młodych, nieco przestraszonych, młodych ludzi kiedy tu chodzili, a gdy wyszli wyglądali jak całkiem dorośli i doświadczeni ludzie. Nie będę wnikał, co tu się stało. Prawda wcześniej, czy później wyjdzie na jaw, Percy...
- Nie mam nic do ukrycia – wszedł poirytowany mężczyzna w słowo dyrektorowi Hogwartu – a wszystko co robię, robię dla dobra społeczności wszystkich czarodziejów, Dumbledore.
- Wiem, że według ciebie cel uświęca środki. Ja mam nieco inne zdanie na temat życia, ale nie o to mi w tej chwili chodzi.
- Jeżeli okaże się kiedykolwiek, że skrzywdziłeś w jakikolwiek sposób Hermionę, lub Dracona odpowiesz za to Percy, gwarantuję ci. Jest takie mugolskie powiezienie: Pan Bóg nierychliwy ale sprawiedliwy. Wiedz, że jest ono realne i się sprawdza. Zobacz co spotkało Notta – Dumbledore westchnął – i nie krzyw się tak. Możesz zabronić Harry’emu mówienia prawdy i go szantażować, ja jednak wiem, co zaszło i przeraża mnie to ,jak bardzo Ministerstwo jest krótkowzroczne...
- Coś jeszcze? Nie mam zbyt dużo czasu.
- Nie masz? A podobno miałeś bardzo dużo...
- Nie mam czasu na bezsensowne rozmowy z tobą, stary głupcze – warknął Weasley.
- Uważaj na to, co mówisz - głos Dumbledore’a był cichy acz stanowczy. – Piastujesz urząd Wiceministra Magii i obowiązują cię pewne normy. Nie wiem tylko, czy można tego od ciebie wymagać skoro obrażasz młode, niewinne dziewczyny i pijesz alkohol podczas pracy. Bardzo się na tobie zawiodłem...
- Streszczaj się Dumbledore...
- Już kończę – Albus uniósł do góry dłoń w geście uspokojenia. – Chcę tylko uprzedzić, że jeżeli zrobicie dzisiaj krzywdę Severusowi, to ja nie będę na to spokojnie patrzył. Dopóki nie ustalicie, kto jest winny, o ile kiedykolwiek ustalicie, nie macie prawa karać podejrzanych. Naucza u mnie od lat, jest wzorowym profesorem i współpracownikiem, kiedy odejdę ze stanowiska dyrektora, a Minerva przejmie mój urząd on zostanie Wicedyrektorem Hogwartu. Jest najlepszym Mistrzem Eliksirów jakiego kiedykolwiek zatrudniłem, dlatego radziłbym obchodzić się z nim delikatnie. – Wiceminister popatrzył na starego człowieka nieprzyjaźnie.
- To, że jestem stary Percy, nie oznacza, że jestem głupi i ślepy. I pamiętaj, że ja też mam dużo do powiedzenia w naszej społeczności, wielu ludzi mnie słucha i szanuje. Ja też mam znajomości, zupełnie tak jak ty. Ale ja mam jeszcze dużo większe doświadczenie od ciebie i nie jestem krótkowzroczny, więc lepiej nie rób sobie we mnie zagorzałego wroga podłym postępowaniem. Nie jestem zaślepiony utopijnymi mrzonkami i nigdy nie wyrzekłbym się bliskich dla własnej kariery, ale twoje priorytety to twoja sprawa. – Dumbledore poprawił okulary.
- Za Severusa ręczę własnym życiem. Wiem, że w gruncie rzeczy jest dobrym, choć zgorzkniałym z powodu nielekkiego życia człowiekiem, ... Nie krzyw się, nie do twarzy ci z tym... i na pewno nie dopuściłby się żadnej bezsensownej zbrodni... To wszystko... Mam nadzieję, że się zrozumieliśmy.
- Cóż za wzruszająca tyrada, Dumbledore.... Dobrze, że nie jesteś moim przełożonym – A teraz pozwól, że skończymy ten temat. Mamy udać się po podejrzanego.
Dumbledore popatrzył na niego niezbyt przyjaźnie i obydwaj ruszyli do drzwi.

*
- Co ona tam tak długo robi – zdenerwował się Harry po pięciu minutach.
- Daj jej spokój, okey? – Draco popatrzył na niego nieprzychylnie.
- Po prostu się martwię – odwarknął brunet.
- Poradzi sobie – mimo że tak odpowiedział, Draco też czuł się zaniepokojony.
- Czemu was tak długo trzymali.? – spytał Gryfon.
- Bo sobie popili i chcieli się zabawić naszym kosztem – spokojnie wypalił Draco – ale jeżeli pozwolisz, to nie chciałbym o tym mówić, i nie radzę ci pytać o to Granger.
- CO?!! Jak to sobie popili?! – Harry był zdegustowany i oburzony. Wstał i kopnął podbitym blachą glanem w ścianę, żeby sobie ulżyć. – Co oni, kurwa mać, w pracy piją?! – wściekał się chłopak.
Draco popatrzył na niego uważnie.
- Mnie nie pytaj jak działa ten burdel na kółkach, zwany Ministerstwem. Ja umywam od tego ręce – głos chłopaka był chłodny i spokojny. Malfoy wygodnie rozwalił się na ławce i oparł się o ścianę. - Ojciec chciał żebym tu pracował, ale moja noga po tym, co tu usłyszałem, zobaczyłem i odczułem na własnej skórze, dobrowolnie NIGDY tego chlewu nie przekroczy. Mam to w głęboko w dupie. I tobie też bym doradzał takie podejście do sprawy, Potter. Temat zamknięty. Jak chcesz, możesz sobie pokląć. Albo idź rozwal tą doniczkę, co stoi na oknie, może ci ulży. Ja osobiście mam ochotę tylko się upić, więc jeżeli masz jakąś dobrą wódkę be my guest tonight... Amen.
Harry popatrzył na niego ze złością.
- Nie mam wódki – powiedział ze złością.
- Nie ma sprawy, ja mam całkiem sporo i się zaleję w trupa. Jak chcesz możemy się zalać razem, Potter. Mnie to szczerze mówiąc wali..
Harry uniósł brew i usiadł obok blondyna.
Zaczął zastanawiać się nad perspektywą picia wódki z Malfoyem
„Chyba ze mną coś nie tak” – pomyślał.
- Pierdolę to wszystko – powiedział nagle.
- Tak trzymać - odpowiedział obojętnie Draco.
Blondyn, ziewną, wstał i poszedł do łazienki po Hermionę.
- Granger, możesz wyjść? Bo Potter zaraz obgryzie wszystkie paznokcie.
Cisza.
- Żyjesz?! – spytał głośniej

Hermiona już nie szlochała, pochlipywała cichutko, kiedy usłyszała jak Draco ją woła.
- Nie utop się! – krzyknął trochę zaniepokojony chłopak
- Bardzo śmieszne! – odwarknęła.
- Dobrze się czujesz?
- Doskonale, Malfoy! A jak myślisz, półinteligencie?!
- Dobra to było głupie pytanie. Cofam, ale wyjdź, przecież nie możesz tak po prostu zamknąć się na całe życie w kiblu – próbował zażartować.
„Ale ze mnie kretyn” – pomyślał .
- Ale z ciebie kretyn – zawtórował jego myślom głos Hermiony.
- Wiem, właśnie to samo pomyślałem, ale nic ci nie da zamykanie się w WC, naprawdę. Lepiej poproś Pomfrey o jakiś uspakajający eliksir jak wrócimy. Wiem, że to brzmi dosyć obcesowo, ale chyba nic lepszego nie możesz zrobić.
„Lepiej już nic nie będę mówił...” – pomyślał.
- Zaraz przyjdę. Powiedz Harry'emu, żeby się nie martwił.
- Okey – powiedział Draco i wrócił na ławkę.
- Już wychodzi. - Harry popatrzył na niego zdziwiony, ale postanowił zmilczeć.
Dogadali się, a to było bardzo ciekawe. Gryfon miał jednak inne zmartwienie.
- Nie mam fajek – powiedział załamany Harry.
- Przykro mi. Mam ostatniego i pewnie też go nie wypalę, tylko oddam Granger. Co prawda mówiła, że nie pali prawie wcale, ale teraz na pewno nie odmówi.
- Nie wiem, co zrobił Percy – powiedział cicho Harry – że się ze sobą dogadujecie, a ty nawet jesteś w stanie oddać jej ostatniego papierosa. I chyba nawet nie chcę wiedzieć.
- Mądre słowa Potter. Nie chcesz wiedzieć, gwarantuje ci to. Wszystko mnie boli nawet mózg. – Draco uśmiechnął się cynicznie.
- Mózg nie może boleć, niema połączeń nerwowych – usłyszeli zimny dziewczęcy głos.
- Możliwe – powiedział Malfoy patrząc na Hermionę – ale mnie boli.
- Suń się Harry – dziewczyna niemal wepchnęła go na Dracona, a sama usiadła pół metra od nich.
Obydwaj popatrzyli się na siebie i brunet odsunął się nieco od blondyna
- Sądzę, że zapalisz, Granger – Malfoy wyjął paczkę. – To ostatni i w sumie nie powinienem cię nim częstować, ale to tylko durny przesąd.
- Nie zabiorę ci ostatniego szluga.
- Bierz kobieto, tobie się bardziej przyda niż mi.
Hermiona wzięła od niego papierosa i podziękowała, a Harry kurtuazyjnie podał je ogień.
- Mógłbym powiedzieć, że lepiej jest być kobietą, ale chyba nie zawsze, więc tak nie powiem – „mądre” słowa Dracona rozbrzmiały w momencie gdy Dumbledore wychodził z Sali Przesłuchań.
- Jeżeli masz zamiar bredzić Malfoy, to nie odzywaj się wcale – warknęła dziewczyna
- Idziemy kochani – powiedział Dumbledore.


***

Wracali w milczeniu. Musieli aportować się w Zakazanym Lesie, a stamtąd mieli jeszcze milę do przejścia.
Istniała możliwość transportu proszkiem Fiuu, ale obydwaj urzędnicy mieli ochotę pokazać jeszcze dobitniej, że „oni mają czas”.
Jedynie Matrojew i Weasley rozmawiali półgłosem. W połowie marszu Igor zaśmiał się a Percy popatrzył niedwuznacznie na Hermionę.
- Gdyby wzrok umiał zabijać już byś nie żył przyjacielu – powiedział do niego Matrojew kiedy Hermiona spojrzała z pogardą i nienawiścią na Wiceministra.
- Lubię ostre kobiety – zarechotał Percy.
- Masz tupet – Malfoy popatrzył na niego spode łba. – nie ma co.
- Milcz, gnoju – Igor posłał mu wściekłe spojrzenie, a Draco odwzajemnił się tym samym.
- Nie stresujcie mi uczniów. Chciałem zauważyć, że teraz ja też posiadam różdżkę i na pewno umiem z niej skuteczniej korzystać niż wy – dało się słyszeć łagodny i stanowczy głos Dyrektora Hogwartu.
- To zależy z której różdżkii – Igor pozwolił sobie na niewybredny żart i obydwaj urzędnicy się zaśmiali.
Dumbledore zganił ich jedynie spojrzeniem, ale nic nie powiedział, żeby nie rozjątrzać i tak napiętej sytuacji.
Harry popatrzył na Weasleya i Matrojewa z niekłamanym obrzydzeniem. Ich bezczelność była wręcz pokazowa.
Hermiona przymknęła oczy i zmieszana udała, że nie słyszy.
Draco nie mógł jednak nic nie powiedzieć. Cały czas ukradkiem obserwował Hermionę i widział, że odczuwa ogromny ból przy każdym kroku.
Harry i Dumbledore też na nią zerkali, ale nie z taką uwagą i tak często jak blondyn. No i oni w przeciwieństwie do niego, nie wiedzieli, co się z nią dzieje.

Dziewczyna szła ze skrzyżowanymi na piersi rękami, ściskając dłońmi ramiona, żeby nie syczeć z bólu i miała ochotę usiąść i się popłakać. Co chwila zaciskała zęby, albo przygryzała dolną wargę i modliła się, żeby mieć siłę i dojść do końca.
- Nie macie szacunku ani dla kobiet, ani dla starszych ludzi – powiedział zimno Malfoy – jeszcze jedna chamska odzywka i zacznę ćwiczyć na was przekleństwa, Weasley.
- Daj spokój, Draco – odezwał się łagodnym głosem Albus – do nich i tak to nie trafi, a ty się tylko zdenerwujesz.
- Ja już jestem zdenerwowany i nie mam zamiaru słuchać takich tekstów.
- Jaki honorowy – zaśmiał się Percy.
- Szkoda, że ty nie wiesz, co to honor, Wiceministrze zakichany – warknął Harry.
- Uspokójcie się! – Dumbledore się zdenerwował.
Nie wiedział, co jest Hermionie, ale przypuszczał, że dziewczyna nie ma siły iść dalej, a w życiu się do tego nie przyzna, podczas gdy zostało jeszcze prawie pół mili do przejścia. Miał zamiar zaproponować postój, ale Draco go ubiegł.
- Proponuję, żebyśmy się na chwilę zatrzymali – powiedział cicho.
- Nie zamierzamy – odwarknął Percy.
- Chciałem zaznaczyć, że idą z nami starszy mężczyzna i kobieta, Percy. Może byś w końcu to zauważył.
Hermiona popatrzyła na niego z wdzięcznością i bez czekania na dalszy rozwój dyskusji o postoju usiadła na najbliższym pniaku.
- Jestem głodny – stwierdził Harry, siadając niedaleko Hermiony, która zbyła jego wypowiedź wzruszeniem ramion.
Draco podszedł prosto do niej i zapytał cicho, kucając tuż obok.
- Dasz radę dojść?
- Chyba tak, ale jeszcze chwila a stanęłabym i zaczęła wyć. Dzięki.
- Drobiazg. To w kocu jeszcze spory kawałek... Jak nie dasz rady to po prostu cię zaniosę – wypalił nagle.
- Chyba cię pogięło! – Harry odwrócił się zdziwiony w kierunku krzyczącej dziewczyny.
- Nie twierdzę, że nie – powiedział grzecznie niezrażony Malfoy do Hermiony („chyba się starzeję” – pomyślał przy tym) – ale moja propozycja jest, jak najbardziej serio.
Draco wstał i podszedł do Harry’ego.
- Czego?! – ładnie spytał Potter.
- Tego! – Malfoy postanowił równie uprzejmie zacząć rozmowę.
Blondyn poprawił swoje rozwichrzone uczesanie i usiadł obok Gryfona na trawie.
- Moja propozycja, co do wódki jest aktualna. Masz niewidkę, więc przedrzesz się niedostrzeżony przez Filcha. Wejście do...
- Wiem gdzie jest wejście do waszego Pokoju Wspólnego – warknął Harry.
- Spoko, luz. Hasło: „Gryfoni to dupki” – Draco uśmiechnął się szeroko, a rozczochrany jak zwykle brunet popatrzył na niego lodowato. – To żart Potter. Hasło brzmi: „Czerwony smok”. Moje dormitorium jest od razu po lewej jak wejdziesz po schodach na trzecią kondygnację... Aha, schody facetów są na prawo. Chyba spamiętasz.
- Owszem, nie wiem tylko czy chcę tam iść – powiedział Harry niemal ze złością.
- Jeżeli jednak zechcesz, to bądź tak o 24, może jeszcze nie będę nawalony.. A tak w ogóle, trochę wyluzuj.
- Chce mi się palić – warknął Gryfon.
- A mi nie? – Draco uśmiechnął się sardonicznie.
- Dobra, dobra. Przemyślę, Malfoy... A co ci tak zależy na moim towarzystwie? – spytał podejrzliwie.
- Nie zależy mi zbytnio. Po prostu uważam, że tobie też się to przyda, a poza tym pić z tymi dwoma głąbami, albo do lustra to żadna przyjemność... Vincent i Gregory nawalą się po kilku setkach.
- Ja pewnie też – sucho stwierdził Harry.
- Tak, możliwe... Ale szczerze powiedziawszy, Potter, ty posiadasz jakąś inteligencję w przeciwieństwie do Crabba i Goyle’a. Jak tak dalej pójdzie, zaczną się uwsteczniać. – powiedziawszy to Draco zaczął się zastanawiać, czy nie zmieni dormitorium. Tylko który Ślizgon z jego roku się zamieni? Nie ma szans... Chyba, że prywatna kwatera...
„Sam się zacznę przez nich cofać w rozwoju” – pomyślał filozoficznie.
- Zastanów się, Potter. Wódki ci u mnie dostatek. W końcu jestem zamożnym szlachcicem i należę do Slytherów.
Harry popatrzył na niego wymownie.
To było dziwne, ale zaczął się zastanawiać, nad przełożeniem swojego samobójstwa na wieczór następny, tylko po to by pić z Malfoyem – sowim odwiecznym wrogiem – wódkę.
„Chyba mnie zupełnie pokopało, że proponuje Potterowi wspólne picie” – myślał w tym samym czasie Draco.

Mimo protestów Weasleya i Matrojewa postój trwał ponad 20 minut.

***

Gdy sześcioro ludzi doszło do Zamku była za 15 ósma.
Hermiona była blada z bólu i zmęczenia i myślała, że po prostu usiądzie na podłodze w ogromnym holu, ale się powstrzymała.
Kiedy doszli do wielkiej sali, kolacja właśni się kończyła i część uczniów już wyszła.
Hermiona spostrzegła, że Severus Snape przygląda się jej z troską i szybko odwróciła wzrok, tak jakby bała się, że mężczyzna może z jej spojrzenia wyczytać całą prawdę.
„Niech oni już sobie pójdą.” – pomyślała rozdrażniona. Chciała tylko się czegoś napić i iść spać, ale wiedziała, że i tak tej nocy nie zaśnie. Nie da spać jej ból i to nie tylko ten fizyczny.

******