Trochę to niepewne, ale wrzucam, bo może uda się przerwać ciszę na forum. I przepraszam za słowo : poeta, to specjalnie tak zarozumiale i napęczniale miało być.

dedykuję Bartkowi.Z


Róż Szkoda


Róż szkoda kim jestem
Wytartym poetą
Przeżutym zgarbionym ze skazą
Zgromione czerwienią
Me ręce się rzucą
Win białych stuletnich wlać w wazon

Sparzona ich blaskiem
Jak wrzątkiem zrozumiem
Już zanim się dobrze odżywią
Ze ojciec mój prostak
Sukienki za długie
A matkę, mą matkę mam siwą

Zwinięta w ukropie
Chcąc zadośćuczynić
Co mam rzucę im na pożarcie
I pojmę w gorączce
Że nie mam nic więcej
Już nic chociaż słów miałam garście

Ten post był edytowany przez MaryStebbins: 14.06.2009 20:07