Dostałem olśnienia. "Kto się boi Gargamela niechaj zaraz idzie spać, bo to film jest dla tych co się lubią bać". To zdanie, znane mi od dzieciństwa objawiło mi się przed momentem swoim oczywistym nonsensem. Aż sobie usiadłem. Film dla tych co się lubią bać? No ok, ale żeby ktoś lubił się bać, musi się bać. W tym przypadku Gargamela. A pierwszy człon zdania każe mu iść spać. Czyli oglądać mają ci, którzy się Gargamela nie boją. Fajnie, tylko jeśli się nie boją to co im po filmie dla kogoś, kto lubi się bać? Oni może i lubią, ale Gargamela się nie boją, czyli bać się nie będą, czyli żadnej radochy z oglądania! Sensownym kryterium oddzielającym dzieci mające iść spać od tych, które będą oglądać nie jest strach, ale stosunek psychiczny do strachu. Niech idą spać ci, co się albo nie boją, albo boją, ale bać nie lubią.

Głupia piosenka.