[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Dwadzieścia lat wcześniej [NK], czyli mały psychodelik ;)

[Child]

Fica tego popełniłem w napadzie debilnego humoru. Z początku miala to byc jednopartuff!ka, ale zdecydowalem sie go podzielic na kilka czesci, zeby sie lepiej czytalo.
Za wszelkie skutki przeczytania tego fica nie odpowiadam.
W razie potrzeby dzwonić na 999.

^^^
Wieść o samobójcy szybko rozeszła się po Brighton i okolicznych wioskach. Policja starała się zapobiec jej dalszemu rozprzestrzenianiu, jednak mimo bezwzględnych nakazów i zakazów, w małych pubach i dużych, wytwornych restauracjach dyskutowano tylko i wyłącznie o „tym”. Jednak nadal nieznana była ofiara i osoba zabójcy.
W kuluarach krążyła plotka, że był nim młody człowiek, który mógł mieć co najwyżej szesnaście, siedemnaście lat, pochodzący może nie z najbogatszej, ale szanowanej i statecznej rodziny.
O zabitym ludzie milczeli, chociaż byli niemniej ciekawi jego nazwiska.
^^^
Obecnie rodzina ta przebywała w szpitalu. Jednak nie w prosektorium, spędzając czas na rozmowach o pogrzebie, a na oddziale, gdzie trzymano osoby po operacji. Chłopak wyglądał mizernie, wokół niego kłębiły się pielęgniarki, a co pół godziny jego stan badał lekarz. Na stoliku obok stała niezliczona ilość flakonów, fiolek i butelek zawierających chyba wszystkie możliwe medykamenty, jakie można było znaleźć w całym szpitalu. Zastanawiał tylko brak środków przeczyszczających i muchozolu, tak popularnych przy leczeniu owsików i innych szkodników szpitalnych.
- Miał dużo szczęścia. Jego stan nie pozwalał mu na użycie zaklęcia z całą mocą.
- A-ale co z ni-im? Cz-yy wszyy-stko będ-zzie dobrze? – pytała matka przez łzy. Mąż tylko mocniej ją uścisnął i ciągle powtarzał „Wszystko będzie dobrze”.
- Tak, wszystko jest na jak najlepszej drodze. Tydzień, może trochę dłużej – to wystarczy, żeby wrócił do siebie. Tylko proszę mu nie mówić, że... z resztą, sami państwo wiecie.
- Dumbledore już wie?
- Tak, wysłaliśmy wiadomość zaraz po tym, jak znaleźliśmy go na ulicy. Tu mogą państwo przeczytać kopię.
Cały list był utrzymany w nastroju ciszy, żałoby. A przynajmniej tak starał się zrobić autor.

„Szanowny Panu.
Mamy zaszczyt i przyjemność powiadomić pana, że w dniu 18 sierpnia roku 1966, o godzinie 17:32:14, w Brighton jeden z pańskich uczniów został zabity, drugi natomiast próbował popełnić samobójstwo. Te osoby to (w kolejności): Julius Ceazer i Peter Pettigrew.
Ponadto ucierpiała różdżka, sztuk jedna, oraz pamięć Pettigrew, Petera - również sztuk jedna.

Życząc wesołych świąt
Całuję, Symforian Lockhart”

- Nie sądzi pan, że ten list jakby nie pasuje do okoliczności?
- Nie mogliśmy mu zabronić. Tak dawno do nikogo nie pisał... Biedaczek. – Lekarz pociągnął nosem – Przepraszam, wzruszyłem się.
- Tak dawno nikt go nie odwiedzał. – Ton siostry Gryzeldy był równie wzruszony, co głos ordynusa... ordynatora. Wkrótce cały oddział lamentował nad nieszczęściem Symforiana.
- Eee... przepraszam. Dlaczego wszyscy płaczą? – Peter nie mógł pojąć nastroju sytuacji.
- Wszyscy chlip... wszyscy martwią się o Symforiana Lockharta – odpowiedziała mu siostra Hermenegilda.
- Fakt, za samo takie imię powinni przyznawać Krzyż Odwagi.
Znudzony tym „ynteligentnym” dialogiem, Peter powrócił do swojego dotychczasowego zajęcia: podszczypywania przechodzących młodych pielęgniarek.
^^^
Minerva McGonagall siedziała cicho w gabinecie Dumbledore’a, wsłuchując się w słowa płynące z listu. Kiedy dyrektor skończył, zapytała:
- Dumbledore, nie sądzisz, że ten list nie pasuje do okoliczności? Ależ oczywiście, Minervo. Ale należy pamiętać, że Symforian...
- Minervo, dość! Ile razy mam powtarzać, żebyś nie mówiła moich kwestii?
- Przepraszam, dyrektorze... Więc tak przedstawia się sytuacja. Pettigrew zabił Juliusa, McGonagall. Ale co on robił tak daleko od domu i kto nim kier...
Dumbledore’a poniosły nerwy. Miał dosyć niesubordynacji. Wyciągnął tylko różdżkę i wypowiedział pierwsze lepsze zaklęcie, które kończyło się na soczyste i jakże swojsko brzmiące „mać”.
^^^
Promienie wrześniowego słońca padały? Nie, nie promienie słońca. Błąd scenografa. Padał zimny wrześniowy deszcz. Słońca nikt nie widział od tygodnia. Peron 9 i 3/4 tonął w wodzie i parasolach. Na jednej z ławek siedziała grupa młodych ludzi.
- Nie tylko ludzi. Zapomniałeś o Remusie.
Na jednej z ławek siedziała grupa młodych ludzi i jeden wilkołak. Rozmawiali wesoło, podziwiali piękne dziewczyny i opowiadali o swoich wakacyjnych dokonaniach. Wkrótce ich rozmowa potoczyła się na niebezpieczny grunt; polityka, religia, pieniądze i Brighton.
- Wiecie, że burmistrz (polityka) kazał ogłosić w kościele (religia), że wyznaczył nagrodę (pieniądze) za schwytanie Chupacabry z Brighton (Brighton, kto by się spodziewał, prawda?).
- Chupacabry? A skąd oni taki egzotyczny termin wytrzasnęli? – James Potter nie mógł ukryć zdziwienia, chociaż uchodził za inteligentnego chłopaczka.
- Doradca burmistrza jest z zamiłowania kryptozoologiem. – Lupin popisał się znajomością obyczajów panujących w Anglii południowo-północnej.
- Kryptoczym? – Potter nadal nie krył zdziwienia.
- Kryptozoologiem, Pot... znaczy się James. To taki facet, który z braku wykształcenia ugania się po świecie za yeti, chupacabrą, uczciwymi politykami albo inteligentnymi forami życia wśród dresów. – Severus Snape nie mógł ukryć zdziwienia, że słynny i mądry Potter nie wiedział, czym jest kryptozoolog.
ZARAZ, ZARAZ! JAKI SNAPE?! CO ON ROBI RAZEM Z TYMI LUDŹ... OSOBAMI? CZYŻBYM O CZYMŚ NIE WIEDZIAŁ?
- Postanowiliśmy, że stworzymy Huncwotów razem z Severusem – Syriusz po raz kolejny zwrócił się ku niebu, żeby co nieco wytłumaczyć.
JEŻELI MOGĘ ZAUWAŻYĆ, HUNCWOCI POWSTANĄ W PRZYSZŁOŚCI BEZ UDZIAŁU SEVERUSA.
- W takim razie nazwijmy się hmm... Pink Fluid?
- Nie, za długa ta nazwa. Co powiecie na Szaleństwo?
- Nie Remusie, nauczyciele od razu wiedzieliby, z kim mają przyjemność.
- Ja mam pomysł, całkiem dobry! Fiolki!
- Eee... Severusie. Jakby to powiedzieć... – zaczął nieśmiało Peter.
- To brzmi zbytnio jak Fasolki... – dokończył Syriusz.
- Nie pasuje do naszego charakteru – James skończył z cichym żalem w głosie.
TO SPRÓBUJCIE CZEGOŚ TAKIEGO: HUNCWOCI feat. SS.
- To SS... za bardzo kojarzy mi się z tymi niemieckimi niebieskookimi blondynami.
NIE JESTEŚ ZA STARY NA MISIE?
Remus podjął decyzję, nie konsultując się uprzednio z żadnym z kolegów, że o psychoanalityku nie wspomniawszy.
- Zostaje Huncwoci i tyle! My tworzymy teraźniejszość i przyszłość. Jak ktoś chce o nas kiedyś pisać, musi trzymać się faktów.
Pomruki aprobaty wydobyły się z gardeł Huncwotów.
NAWET MI SIĘ PODOBA. MACIE MOJE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO.
Remus, podniesiony na duchu, kontynuował:
- Obywatele towarzysze! Nie dajmy się kapitalistycznym poglądom! Stwórzmy świat równy dla wszystkich! Niech proletariat weźmie władzę w swoje ręce! Niech żyje rewolucja! – jego przemowę przerwał kalosz rzucony przez Petera. Teraz oklaski rozległy się z najdalszej części peronu.
- Za długo przebywał w towarzystwie Dzieł zebranych Lenina.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Panika.
- Pociąg się spóźnia! Co my biedni zrobimy? Wyrzucą nas ze szkoły! Nie zdamy! Wszyscy zostaniemy kryptozozolami! – James biegał jak obłąkany po peronie.
- Kryptozoologami. I nikt nas nie wyrzuci ze szkoły – Severus starał się go uspokoić, jednak żadne słowa nie trafiały do głowy jego towarzysza. W końcu trafił go drugi kalosz.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Ponownie panika.
- Pociąg nie przyjeżdża! Wyrzucą nas ze szkoły! – Tym razem to Remus spanikował. Czuł, że zbliża się pełnia księżyca i niesie ze sobą...
ZNOWU SIĘ WTRĄCĘ. JAKA PEŁNIA? O JEDENASTEJ A.M. W ANGLII?
- Pełnia na półkuli południowej – sprostował Remus. Kiedy sens jego słów dotarł do jego samego, uspokoił się.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Panika.
Tym razem najmłodszych poniosły emocje, którym postanowili dać upust. Rozbiegli się po całej możliwej przestrzeni, tworząc sztuczny tłok. Kilka osób zauważyło zniknięcie zegarków. Severus spokojnie przypalił skręta.
Jeszcze spokojniej skierował w kierunku dzieciarni różdżkę. Wprost anemicznie wypowiedział zaklęcie:
- Avada...
- Severusie – powiedział z lekkim wyrzutem Peter.
- No dobra. Ovada Daj. – Z różdżki wystrzelił słaby strumień wina. – Oj mały błąd. - Za nim wyleciał bagnisto zielony promień. Przez chwilę nie było widać żadnego efektu. I wtedy... wszyscy pierwszoroczni stanęli bez ruchu, żeby po chwili...
- Severusie, dlaczego oni się tak drapią?
- Och, to bardzo proste – odparł ze swoim spokojem, podając Syriuszowi butelkę z winem własnoróżdżkowej roboty. – Zaklęcie, które na nich rzuciłem, powoduje, że zaczynają ich obłazić różnego rodzaju robaki.
Peter poczuł swoją okazję. Wyciągnął ze swojego kufra muchozol, który zwędził ze szpitala. Po chwili paradował między zrozpaczonymi dziećmi, rozpylając na każdego odrobinę zbawiennego środka. Za drobną opłatą oczywiście. Za nim biegał James, oferujący odrobinę swoich francuskich perfum, żeby ukryć wstrętny zapach muchozolu. Także za symbolicznego sykla.
- Panowie, trochę powagi. Ludzie na was patrzą – Syriusz wypowiedział te słowa w złą godzinę. W dzikim pędzie Peter i James zaczęli obsługiwać ludzi, jak to się mówi „jak popadnie i kto podpadnie”. Potter był zajęty nakłanianiem pewnej Krukonki z jego roku, żeby pozwoliła mu odświeżyć jej dekolt, natomiast Pettigrew próbował „odświeżyć” babcię klozetową. Bez skutku – była odporna na działanie wszelkich chemikaliów.
Wrócili na swoją ławkę wyśmiani, ale z wypchanymi sakiewkami.
- No co jest chłopaki? Tak się zachowywać. Gonicie tylko za pieniędzmi. To takie żałosne. – Remus, który obserwował całe zamieszanie razem z Sevem i Syriuszem, nie krył swojego zawiedzenia. Do tej pory uważał ich za osoby, które pieniądze stawiają na dalszym miejscu, które cenią przede wszystkim przyjaźń, miłość, braterstwo.
- Całkowicie pogrążyliście się w tym... wyścigu szczurów. Bez obrazy Peter.
- Co to jest „wyścig szczurów”, Syriuszu?
Snape po raz kolejny zaklną nad głupotą Jamesa. Miast udzielić mu pomocy, odpowiedział pytaniem na pytanie:
- James, czy w czasie tych wakacji... twoja głowa – nie chciał urazić Gryfona – nie spotkała się z twardym przedmiotem?
- Taak... Pamiętam, że jak remontowaliśmy dom, to jedna cegłówka spadła mi na głowę.
- To wszystko wyjaśnia – rzekł sucho Severus.
- Co wyjaśnia?
Teraz wszyscy pozostali Huncwoci zaklęli nad jego głupotą. „To był chyba pustak... albo nawet dwa” pomyślał Syriusz.
- To, że pociąg się spóźnia. – Uprzedził kolejne pytanie. – Kiedy cegłówka zderzyła się z twoja głową, mikroskopijne łupiny ruchem przyśpieszonym wydostały się z ziemskiej atmosfery. W kosmosie, pod wpływem temperatury i położenia Saturna wobec Merkurego, przerodziły się w kamienie, zwane meteorytami. Jako, że działała na nie siła grawitacji, kamienie te wpadły w naszą atmosferę, po drodze rozpadając się na setki mniejszych kamyków.
- Ale do czego zmierzasz? – James nieśmiało przerwał monolog Seva.
- Do tego, że jeden z tych kamyków wielkości nieodżałowanej cegłówki, uderzył w lokomotywę, unieruchamiając ją na kilka godzin. Dodatkowo, biorąc pod uwagę padający deszcz, parowy silnik lokomotywy uległ prawdopodobnie zapchaniu lub całkowitemu zniszczeniu. Tak, Remusie?
- Czyli jednym słowem mówiąc, posiedzimy tu do wieczora.
Nawet Severus, uznawany za jednego z najlepiej wysławiających się ludzi w Hogwarcie, musiał ulec pod elokwencją, wygadaniem i intelektem Remusa. W jednym zdaniu zawarł całą mądrość, jaką młody Snape starał się wpoić Potterowi do głowy.
- Jaki z tego morał, dzieciaczki? – Ślizgon starał się błysnąć swoimi umiejętnościami, żeby nie pozostawać dłużnym Remusowi.
- Przez Jamesa jesteśmy unieruchomieni na tym cholernym peronie – zdanie, które wypowiedział Syriusz, w późniejszych czasach przeszło do najchętniej cytowanych przez ludzi stojących na wszelkiej maści przystankach, peronach itp.
Ciszę przerwało pytanie. Dość inteligentne pytanie, jak na osobę pytającego.
- Mam dziwne wrażenie, że kogoś brakuje... Nie widzieliście Juliusa Ceazera?
- Ja nie, James. Może Syriusz?
- Ja też nie. A ty, Remusie?
- Już mówiłem, że nie.
- Och, wybacz. A ty Severusie? Zapomniałem, ty go przecież nie znasz!
- Dziwne, ale ja też go dzisiaj nie widziałem – zakończył Peter.
Cała piątka wpadła w konsternację i zamyślenie. Starali się jak mogli, ale na powód nieobecności Juliusa wpaść nie mogli. W końcu odezwał się Syriusz:
- Pewnie się spóźni.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Euforia.
Zza zakrętu dobiegł ich głos silnika, wysoce prawdopodobne, że parowego. Nadzieje, że wreszcie się stąd ruszą, rosły z każdą chwilą, by osiągnąć zenit, kiedy powietrze rozdarł gwizd pokładowego „klaksonu”. Już widzieli kłęby pary, już tory rozświetlała lampa. I wtedy...
Oczom wszystkich ukazał się rząd drezyn, połączonych jedna z drugą. Na pierwszej z nich siedział maszynista, trzymający w jednej dłoni latarenkę, a w drugiej megafon, przez który wydawał odgłos jadącej lokomotywy.
- Trzeba przyznać, że całkiem dobrze mu idzie.
- Masz rację, Peter. Jakby dodał kilka kartonowych wagonów, jakąś lokomotywę...
- To mielibyśmy hogwarcki Orient Ekspres – skończył James.
Ich nadzwyczaj ciekawe rozważania przerwał maszynista, posturą niewiele odbiegającą od stereotypowego świętego Mikołaja. Był natomiast zdecydowanie mniej czerwony. Od przepicia.
(PROWADZENIE DREZYNY PO KIELICHU PROWADZI DO WIELU WYPADKÓW)
- Ej wy tam trzej i ty, co mówisz dużymi literami, uspokójcie się! Mam ważną wiadomość.
Niestety, lokomotywa została uszkodzona przez spadający odłamek skalny. – Gwizdy i jajka poleciały w kierunku maszynisty. Huncwoci spojrzeli z niedowierzaniem na Seva. - Zarząd kolei podjął natychmiastową decyzję o powołaniu komisji śledczej, której zadaniem jest wyjaśnienie pochodzenia tego odłamka – gwizdy i jajka zastąpiły owacje i róże.
Nieco zdziwiony Severus Snape, znany jako „Pustynny Wąż” sięgną do kieszeni po mały zeszyt, na którego okładce widniał napis „Dwadzieścia lat wcześniej – scenariusz”. Szybko przekartkował go i krzyknął w kierunku mężczyzny:
- Zapomniał pan dodać o zapchanym silniku! Wszystko jest na czternastej stronie!
Speszony maszynista sięgnął do największej kieszeni swoich roboczych ogrodniczek i wyciągnął z niej podobny egzemplarz i z wytkniętym koniuszkiem języka począł uważnie przeszukiwać tekst.
- Taak... Rzeczywiście. Dodatkowo zapchaniu z powodu ulewnych deszczy, uległ silnik. Z tego powodu do Hogwartu zawiozą was te oto drezyny. James już wyciągnął rękę, żeby zadać pytanie, kiedy uprzedził go jakiś trzecioklasista.
- Przepraszam, ale jak się to obsługuje?
Wszyscy pozostali uczniowie, z Jamesem włącznie, zaklęli nad jego głupotą.
- Nawet ja wiem, jak tego używać – powiedział Potter z dumą.
- Więc o co chciałeś się spytać?
- Czy któraś drezyna ma wbudowaną ubikację.
Kiedy szmer przekleństw ucichł, maszynista zarządził, że na każdą drezynę przypadają cztery osoby. Potem miało nastąpić przeliczenie uczniów. Dla Huncwotów stanowiło to drobne kłopoty, gdyż za żadne skarby nie chcieli się rozdzielać. Co prawda Syriusz i Snape proponowali, żeby Jamesa umieścić wśród pierwszorocznych, ale w końcu uznali, że są ze sobą zbytnio związani. Musieli sięgnąć po drastyczne środki perswazji. Niestety, muchozol się skończył.
PSST! CHŁOPAKI, BIERZCIE TĄ DREZYNĘ Z TYŁU. BĘDZIE WAM ŁATWIEJ!
- Dzięki, na pewno tak zrobimy. A ty Peter, zmieniaj się w szczura i wskakuj do kufra.
- Ale jak powiem, że jestem obecny?
- Już my się tym zajmiemy – na twarzy Syriusza malował się szatański uśmieszek.
Zasłonili więc biednego, małego Petera, żeby w spokoju mógł dokonać przemiany. Cichy pisk oznajmił im, że jest gotowy.
PIP.
- Nie bój się, nie zamknę całkowicie kufra.
PIP.
- Tak, tak. Dostaniesz coś do jedzenia.
Do ich drezyny podszedł maszynista, z długą listą w rękach. Powoli odczytywał ich nazwiska. Kiedy doszedł do Pettigrew, Peter, Syriusz ukradkiem uderzył Lunatyka pod żebra, tak, że ten ostatni zgiął się wpół.
- Peter, jesteś, czy nie?
- Jest, jest.
- Nie widzę go...
- Bo sznuruje sandały, więc musiał się schylić.
Maszynista odszedł dalej, mrucząc pod nosem „Ech, te dzieciaki”. Po chwili również odszedł ból Remusa, który nadal jednak ściskał kurczowo swoje żebra.
- Syriuszu, musiałeś tak brutalnie?
- Daj spokój, musiało wyglądać autentycznie.
- Nie mogłeś walnąć kogoś innego?
- James już się dzisiaj wystarczająco wycierpiał.
Ponownie rozbrzmiał głos maszynisty:
- A teraz niespodzianka! Musicie pomachać trochę tym drążkiem, bo nie zdążyliśmy zaczarować tego sprzętu. Przykro mi.
Wszyscy zaklęli nad jego głupotą. Nie po raz pierwszy dzisiaj.
- Dobra chłopaki! Ja z Remusem odpoczywamy, a wy pracujecie. Potem się zmienimy: wy popracujecie, my poodpoczywamy.
- A nie wystarczy, że raz na godzinę pomachamy tym tylko dla picu?
- James! To naprawdę świetny pomysł! Długo nad nim myślałeś?
Nie dane było im usłyszeć odpowiedzi, bowiem maszynista dał znak do odjazdu i (prawie) wszyscy musieli zająć się pracą fizyczną.

Ten post był edytowany przez Child of Bodom: 31.12.2003 13:06

[Child]

Call najn najn najn. Fenk ju.

Cicha, spokojna listopadowa noc. Uczniowie zmęczeni po wysiłkach związanych z uczeniem się, odrabianiem prac domowych, podrywaniem osób płci przeciwnej (choć zdarzają się wyjątki), przestrzeganiem regulaminu (również są wyjątki) czy wykradaniem sekretów Filcha udają się do swoich łóżek, żeby zregenerować swoje nadwątlone siły.
Wszędzie spokój, żadnych problemów, nie licząc przeciekającego kranu na czwartym piętrze, kilku zabronionych pojedynków w lochach, Severusa Snape’a wędrującego korytarzem, bazyliszka pod łóżkiem jakiegoś Puchona... Severusa Snape’a wędrującego korytarzem?! Szedł w swój charakterystyczny sposób: najpierw widać było cień, potem można było usłyszeć ciche kroki, a na koniec dojrzeć jego oddalające się plecy. Opanował sztukę chow0ania się niemal do mistrzowskiego stopnia. Zostało mu tylko nauczyć się przechodzenia pod tapetą czy między szczelinami murów.
Tym razem młody Snape trafił na godnego siebie przeciwnika; profesor Hermenegildę Quirrell (matkę tego samego Quirrella, który w przyszłości będzie „uczył” w Hogwarcie), która obawiała się tylko tego, że dostanie jajecznicę na śniadanie. Nie straszny był jej sztorm, fiskus, Voldemort czy cieknący kran na czwartym piętrze.
- Jeeeeszczee tylko jedna dziewczyna, tylko jedna dziewczyna. Ale jaka – rozmarzył się Sev. Odpłynął do krainy marzeń. Widział siebie razem z Lily Evans, prowadziła go do swojego domu. Widział jakieś sylwetki w drzwiach...
- Kogo my tu mamy? Imię, nazwisko i dom!
- Chrrrrr...
- Obudź się! – profesor Quirrell zaczęła szarpać Severusem. Z kieszeni wypadł mu zeszyt.
Sev otrząsnął się z rozmarzeń, choć nadal gadał głupoty.
- Miałem sen, wspaniały sen. A w tym śnie byłem razem z...
- SEVERUS SNAPE!!! OBUDŹ SIĘ!!!
Skierował oczy na twarz nauczycielki, chociaż lepszym określeniem byłoby nazwanie tego „miejscem, gdzie powinna się znajdować twarz”. Mikroskopijne oczka, wystające zza zwałów tłuszczu świdrowały umysł Seva, który nadal bredził.
- I wtedy miała mi przedstawić rodziców... – uświadomił sobie, że nie jest w domu Lily Evans, tylko na korytarzu w Hogwarcie i rozmawia z drugim w kolejności postrachem szkoły. – Mamusia?
- Tak - mamusia, synku. A teraz grzeczny chłopczyk pójdzie do łóżeczka i poczyta sobie bajeczkę na dobranoc, wypije kakao i zaśnie – profesor Quirrell mówiła przesłodzonym głosem. Kiedy sens tych słów dotarł do Severusa, wstąpił w niego demon. Mógł znieść to, że ktoś każe mu iść do łóżka, lubił czasem poczytać sobie jakąś bajkę („Mały zbłąkany morderca”), przepadał za kakao, chociaż nie stronił od mocniejszych trunków, ale NIENAWIDZIŁ, KIEDY KTOŚ NAZYWA GO SYNKIEM, A CO DOPIERO GRZECZNYM CHŁOPCZYKIEM!!! Adrenalina wypełniła jego żyły, umysł reagował na poziome rdzenia kręgowego. Sev wyją różdżkę i z obłędem w oczach zaczął zbliżać się do nauczycielki. Z każdą chwilą obłęd ten rósł, aż w końcu Severus wywołał pandemonium. Hogwart zatrząsł się w posadach, ptaki z Zakazanego Lasu odleciały. Korytarz wypełniło czerwone światło i głos Seva.
- Synek?! Chłopczyk, grzeczny chłopczyk?! Ja ci dam chłopczyka! Ovada daj! Członkostvo Eselde! Komornikus! Szlagus Trafus!
(Z POWODU WYSOKIEJ ZAWARTOŚCI PRZEMOCY, KOLEJNA SCENA ZOSTAŁA OCENZUROWANA)
- Pamiętaj, ani słowa.
- Eaeaha – profesor przytaknęła.
Severus zrobił kilka kroków. Zamyślił się, jak miał w zwyczaju, kiedy ktoś wyrwał go z jego dotychczasowych zajęć.
- Na czym to ja skończyłem? A tak... Lily... Miło państwa poznać...

Ten sam czas, zgoła odmienne miejsce – dormitorium siódmej klasy Gryffindoru. Zaciszne miejsce, oaza spokoju, kultury i święte miejsce dla ludzi przestrzegających zasad. (OSTATNIO JAKBY MNIEJ) Wśród nocnej ciszy głos Syriusza się rozchodzi:
- Nooo... – ziewnął – to mamy pełną mapę. Trzeba tylko nanieść te przejścia. – Zauważył, że mówi do śpiących ludzi. – Jak zwykle – Syriusz niech myśli, Syriusz niech zrobiiiii... Co to za wstrząs?
- Hę, co? Wstrząs? Pewnie Peter znowu zjadł za dużo fasoli – James obudził się.
- To nie ja. Dzisiaj przecież nie było fasoli na obiad.
- REMUSIE! Jak mogłeś?
- Zauważcie, że nie rozchodzi się żaden zapach – bronił się Lunatyk. Musieli przyznać mu rację.
Dormitorium ponownie nawiedził wstrząs, razem z nim po całym pomieszczeniu rozniosło się czerwone światło i echo znanego im głosu, krzyczącego coś w brzmieniu podobnego do „Ovada Dajeszlagus”. Już wiedzieli: kto i co, ale nie wiedzieli komu i gdzie.
Pierwszy odezwał się Remus:
- Sądząc po natężeniu dźwięku, szybkością z jaką tu dotarł i osobie Severusa, wnioskuję, że obecnie przebywa on na czwartym piętrze... piąte okno od lewej, przy posągu Alfonsa Bimbułki.
Trzej pozostali Gryfoni spojrzeli na Remusa ze zdziwieniem i jednoczesnym podziwem dla jego umiejętności dedukcji. Remus zauważył te dziwne spojrzenia.
- Eee... To wszystko jest w scenariuszu.
- A skąd go masz?
- Severus dał mi kopię.
- Więc co powinniśmy teraz zrobić?
- Chwileczkę – Remus przeszukiwał tekst. – Proszę bardzo – strona sześćdziesiąta. „Huncwoci, po krótkiej naradzie postanawiają sprawdzić, czy z Severusem wszystko jest dobrze, oraz czy ktoś przy tym nie ucierpiał.”
- Dobra, poudawajmy, że naradzamy się nad czymś... Już? Idziemy!
- A jak ktoś nas nakryje?
- James, przecież mamy twoją pelerynę-niewidkę. Schowamy się pod nią i...
- We czterech się nie zmieścimy – zauważył trzeźwo James.
- Peter czyń swoją powinność...
- To i tak za mało – powiedział z rezygnacją James.
- Co masz na myśli?
- Syriuszu, jeśli nawet Peter zmieni się w szczura, to na jego miejsce pojawi się Severus. Chyba, że chcecie zostawić go samego na czwartym piętrze, daleko od lochów, gdzie byłby bezpieczny.
Rzucili się do scenariusza. Jednak po zdaniu „Huncwoci, po krótkiej naradzie postanawiają sprawdzić, czy z Severusem wszystko jest dobrze, oraz czy ktoś przy tym nie ucierpiał” nie znaleźli żadnych konkretnych wskazówek tylko enigmatyczne „Wpadają w niezwykłe ciemności”. To było dla nich ostrzeżenie.
- Musimy iść, tak każe przeznaczenie. Ale musimy się zabezpieczyć...
- Takie rzeczy mówi się do dziewczyny, Syriuszu.
- Wiem to, James.
Spojrzeli na niego z niedowierzaniem. Co prawda wiedzieli, że co druga dziewczyna odwraca się za Syriuszem, kiedy ten przechodzi korytarzem. Wiedzieli, że on wie.
- Czy powiedziałem za dużo? Nie? To do dzieła! Trzeba nam większej peleryny-niewidki! Potrzebuję nici, kawałka prześcieradła, jakiejś farby, odrobiny lakieru i pięciu minut.
- Co ty chcesz zrobić z moją pelerynką? – w głosie Jamesa wyczuwalna była panika.
- Poszerzyć. Myślę, że rozmiar XXL będzie w sam raz.
- Ale jak?
- Tu się doszyje kawałek prześcieradła, jeszcze tu i tam, pomaluje na podobny kolor, polakieruje, żeby był ten połysk i rzucę na to jakieś zaklęcie, żeby się całości trzymało. Proste.
- Syriuszu, jesteś pewien, że to podziała?
- Oczywiście, jestem doktorem habilitowanym szydełkologii stosowanej! Bierzmy się do roboty, siostro Potter, nici!

Czwórka Huncwotów cicho przemykała się po opustoszałych korytarzach Hogwartu. Ciszę rozdarł odgłos przewróconej zbroi, na którą wpadli.
- Czemu przez tą szmatę nic nie widać? – spytał się Remus, rozcierając obolałe kolano.
- Bo Syriusz zapomniał nadać prześcieradłu nieco przezroczystości – odparł Peter, łapiąc się za głowę.
- Czy ktoś spisał numery tego samochodu? – zapytał James.
- Zamknijcie się! Miałem kilka minut i nie było kiedy dopracowywać szczegółów... Filch! – syknął.
Miał rację. Z drugiego końca korytarza dobiegły ich bluzgi i sprośne teksty – niewątpliwa oznaka obecności Filcha. Pijanego Filcha. A jak wiadomo Filch + alkohol + Huncwoci + zagubiony Sev + duża dawka humoru = duża dawka emocji.
- Ja im ręce z rzyci* powyrywam! Niech tylko znajdę! Hik! – Filchowi odbiła się popołudniowa wódeczka ze znajomymi. Z jego ust wyleciało kilka kłaków. Notabene kocich. – Już nigdy nie ruszę wietnamskiego żarcia, hik!
- Nie uważacie, że powinniśmy zejść mu z drogi?
- My się Filcha nie boimy, uhaha uhaha! – odpowiedział śpiewająco Remus.
- A pijanego Filcha?
- Teraz się boimy, o krzywa, o krzywa!
Filch skierował w ich kierunku swój kostropaty pysk. Zrobił kilka kroków i splunął z obrzydzeniem. Znowu wypluł kocią sierść.
Syriusz wskazał reszcie ręką kierunek, w który mieli się udać. Jednak pech prześladował go tego dnia. Peleryna spadła na ziemię, odsłaniając skulonych Huncwotów. Peter zauważył, że...
- Syriuszu, przyszyłeś pelerynę do swojego rękawa...
Lecz nie to było najgorsze. Najgorsze się dopiero zbliżało i cuchnęło wódką. Na domiar złego rozmawiało z nieistniejącym stworzeniem.
- Wreszcie ich mamy, moja droga! – spodziewał się odpowiedzi pani Norris, ale nie doczekał się. W jego głowie zrodziła się dość intrygująca konkluzja: „Co było w tej wietnamszczyźnie? Jakieś warzywa, kocie mięso... Kocie mięso?! Moja kotka!”. Swoją frustracje i gniew postanowił wyładować na Huncwotach.
- Kim jesteście? – upewnił się, że postacie które widzi istnieją w rzeczywistości.
- My...? Fatamorgany! Tak naprawdę nie istniejemy.
- Aha – odparł inteligentnie Filch. – Zaraz, zaraz! Przecież w Hogwarcie nie ma żadnych grubych Morgan!** Ja wam pokażę! – Filch zaczął szarżować w ich kierunku.
Huncwoci podjęli jedyną słuszną decyzję w tym momencie – nie, nie zasiedli do Okrągłego Stołu i nie zaczęli negocjacji. Po prostu uciekli. A uciekali jeszcze długo i daleko.
Tymczasem niczego nieświadom Severus „Pustynny Wąż” Snape spokojnie układał się w swoim łóżku do snu.

* rzyć - po ślasku (_!_) lub slownie dupa.
** FATaMORGANA - fat to gruby (i tak wszyscy to wiedzą)

Ten post był edytowany przez Child of Bodom: 02.01.2004 19:38