[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Rpg, Kości zostały rzucone.

[PrZeMeK Z.]

Jasne, że jest tysiąc miejsc do rozmów o erpegach, ale tu go nie ma. Więc zakładam.

Po dość intensywnym erpegowym lecie stwierdzam, że uwielbiam grać immersyjnie. W zwrocie "role-playing game" zdecydowanie najbardziej lubię "role-playing", bo dla mnie w tym tkwi podstawowa przewaga tych gier nad innymi dziedzinami rozrywki - możliwość zanurzenia się w postać i historię znacznie, znacznie głębiej niż gdziekolwiek indziej. Z tej perspektywy RPG to taki złoty środek między czystą wyobraźnią a grą komputerową: wystarczająco dużo zasad, by historia nie zmieniła się w strumień świadomości, a jednocześnie wystarczająco mało ograniczeń, by dać graczowi nieograniczoną niemal swobodę.
Niech komplementem dla takich immersyjnych, indie erpegów będzie fakt, że Microscope, w którego testowaniu miałem przyjemność brać udział, mocno kojarzył mi się z projektowaniem powieści (a to z mojej strony duża pochwała!) :]

Co nie znaczy, że nie jest czasem fajnie rozegrać pościg paromobilem za sterowcem oszalałego gnoma - kto grał w Wolsunga, ten wie

[PrZeMeK Z.]

W końcu przyjedziesz i zabierzesz je sam:)

A potem zgubi.

Jeszcze o Wolsungu - jednym z lepszych pomysłów jest odgrywanie dyskusji jako konfrontacji. Pewnie to nic nowego, ale system, w którym wynik rzutu kostką determinuje, jak bardzo przekonującą i elokwentną wypowiedź wygłasza twoja postać, bardzo mi odpowiada. Chyba nawet wolę dyskusje od walk, te (wbrew konwencji, do jakiej zachęca system) wychodzą jakoś na granych przeze mnie sesjach dość... zwyczajnie. Mało huśtania się na żyrandolach, rozpędzonych pociągów. Jakoś nie przychodzą do głowy w trakcie starcia.