Napisane w zamyśle na polski, ale chyba dobry

[...]

Jak mi się to podoba... Naprawdę i to nie są puste słowa. Przemawia do mnie i nie wiem czemu tak mi trochę Kaczmarskiego przypomina.

a do mnie nie przemawia
troche takie puste te słowa się mi wydają, w konfrontacji z rzeczywistością raczej pobożne życzenia - to raz
dwa - forma raczej archaiczna, kojarzy mi się z fanatycznie pompatycznym śpiewem na zebraniu partyjnym
a trzy - fajne rymy i zgrabnie Ci to wyszło

Mi się podoba, ale zgubi Ci ta archaizacja. Masz ciekawe rzeczy do powiedzenia, ale obwieszczasz je jak wieszcz. Grasz fajną melodię, ale na trąbach tak potężnych i z takim zadęciem, że trudno się nie uśmiechnąć. A jednocześnie nie czuć tu dystansu, jakiejś nuty ironii. Zejdź niżej.

Ale kiedy ja nie umiem inaczej
Wiersz biały mi nie idzie, a do rymowania pasuje mi tylko ten jedenastozgłoskowiec. I ta archaizacja. Nie wiem, może to jakieś spaczenie wywołane polskim w liceum? Te wszystkie epoki, barok, renesans...

Nie umiem napisać zwyczajnie, po ludzku. Takie "nadęte" wyrażenia same podchodzą mi pod palce. Cóż, popracuję nad tym. I tak nie zrobię kariery w poezji.

Skąd wiesz? Możliwe, że to liceum. Ja się bawiłem w stylizacje bardzo długo i bawię się do dzisiaj. Od tego się świetnie warsztat wyrabia. Ale stylizuj świadomie. I różnie. Zawsze popadasz w taki postromantyzm... Weź na tapetę Kochanowskiego i naśladuj. Barokowe sonety, klasyczne fraszki, trzynastozgłoskowiec, modernizm, futuryzm... Wtedy nabierzesz dystanu i pewnej swobody.

No, ten akurat wiersz powinien brzmieć (post)romantycznie, bo wg polonistki miał być wariacją na temat "Ody do młodości" Mickiewicza
Dziękuję za radę. Mam nadzieję, że pomoże.
Skąd wiem, że nie zrobię kariery w poezji? Bo do tego nie dążę. A coś takiego samo nie przychodzi.

Wszystkie takie rzeczy przychodzą same. Ma się talent, pisze się i pewnego dnia się udaje. Mimochodem trochę.

Oj, utopiłam się w wodzie.
Podobałoby mi się, gdyby ni to, ze w kołko wałkujesz tu jeden temat, i człowiek sie męczy po trzeciej zwrotce.
Bo dalej, w sumie, nie ma nic nowego.
Ale talent masz, nie da się zaprzeczyć.

Wyjaśniałem: tekst powstał jako praca domowa na polski, więc nie prezentuje zbyt wysokiego poziomu. Był pisany nieco "z musu" i dlatego to w sumie w kółko to samo. Miałem zresztą problem z samym ustaleniem, czego w sumie chce to nasze pokręcone pokolenie.
Dziękuję za krytykę.

Katon - czy ja wiem? Zawsze sądziłem, że aby coś osiągnąć, potrzebna jest jakaś iskra, marzenie, za którym się podąża. Mnie brak takiego pragnienia pisania wierszy, dlatego napisałem, że kariera w poezji mnie nie czeka. Brak motywacji.

To czemu piszesz?

Sam się zastanawiam.
Sądzę, że w ogóle źle się do pisania zabieram. Czasem siadam do komputera z myślą "Tak, dzisiaj napiszę fajny wiersz"... a najczęściej kończy się na wybraniu opcji "Nie" w pytaniu "Czy chcesz zapisać zmiany w Dokument 1?".
Dlatego napisałem wszystkiego może pięć wierszy. Piszę bardziej dla zabawy niż dla przekazania czegoś. A już szczytem rozdwojenia jaźni jest to, że czasem nie zgadzam się z zawartymi we własnych wierszach tezami.


Czy używanie w wierszu przekleństw jest dozwolone/mile widziane? Zakręciłem się wokół jednego sformułowania i nie mogę się uwolnić. Chodzi za mną samo jedno od wczoraj.

Nie ma nic do rzeczy. Przekleństwo jest jedną z ryzykownych form wyrazu, ale jak to z ryzykiem bywa, może się opłacić.

Jeśli piszesz dla zabawy, to to jest wystarczająca motywacja. I dostatecznie poważna. Strasznie Ci ten romantyzm siadł na umyśle. I jakoś Ci się wydaje, że żeby być poetą to trzeba mieć oceany ważkiej treści do przelania. I jeszcze się nią przejmować i wierzyć w nią sercem i duszą. Nie trzeba. Uwierz.

Za sieriozne to. Mądre i przemawiające, ale nikt teraz nie chce słuchać prawd oczywistych, nikt nie odpowie, jeśli zawołasz wprost. Trzeba ukłuć z nienacka, zaatakować... Ot, takie nasze pokolenie...