Wyrosłeś marnym pędem
na gruzach świata
Otwierasz oczy w stronę słońca
Wolisz być oślepiony
niż widzieć swoje opadające płatki

Rozsypano cię
jak okruszki chleba na powierzchni stołu.
Niepotrzebne
Ścierane jednym ruchem ręki

Wytarto cię z bieli kartki
Jesteś niewidzialny
Przezroczysty
Już nie otwierasz ust
Milczysz znikając
Dźwięki w próżni nie istnieją
Lepiej umrzeć bez nadziei
na żaden raj żadnego boga
Wreszcie bez klatek
wreszcie bez snów...

Oj, niestety. Za dużo banałów.
Opadające płatki, marny pęd, gruzy świata, klatka-żeby chociaż pudełko.
Ale ćwicz, za moment sama to zobaczysz.

Masz rację - za dużo banałow.
Umieściłam to tutaj, bo to jeden z moich pierwszych i najmniej osobistych wierszy... Ale obiecałąm sobie, że przed wklejeniem nic nie poprawię - taki ekperyment. Napisałam go jakieś trzy lata temu, tak po prostu, żeby sprawdzić, czy potrafię. Do tej pory kiedy tylko coś mnie od wewnątrz dusiło (na pewno wielu z Was zna to uczucie) to pisałam opowiadania albo krótkie impresje. Nigdy nie wyrażałam się przez wiersze. Ale byłam ciekawa co na to powiecie...
Tych nowszych (i chyba lepszych) kawałków raczej nie umieszcze - zbyt osobiste, zbyt bolesne...
Ale dziękuję za wszelkie komentarze