Gorąca woda rozpuszcza postronki,
którymi byłem powiązany w środku
i czuję jak zła myśl utkwiona w łydce
rozpływa się powoli i całkiem znika
w końcu.

Supły zaciśnięte na nerwach,
które mi wiążą łopatki
będę czuł jeszcze długo; jak wiertła
wbite w głowę i kark,
ale łatwiej

już myśleć

odtąd, tędy i tam.

Zaczynam myśleć
stawiam tezę
myślę o niej
i wniosek mam

nieskażony tak bardzo
czerwoną farbą,
która wyciekła
ze światła
co wyje
na alarm.

Bezradność z dłoni wypływa
i znów je otwieram,
zamykam
i mogę zacisnąć
gdy trzeba.

Nie ma po co,
bo to nic nie da.
Ale lepiej mi z myślą,
że umiem.

I więzy w gardle puściły -
mogę śpiewać.

To da więcej (więc trzeba)

chociaż nie wiem jak.

Znów mam głowę, mam nogi, mam ręce
i czekam.
I myślę.
I wierzę

w świat,

w którym Bóg słucha modlitw
a myśl ma moc.

I na noc czekam
kiedy szepnę:

już po wszystkim

Będzie taka noc.

będzie, a Marta będzie się z nas śmiać

Oj. I to bardzo =)

Podoba mi się. Ładne i ciekawe połączenie myśli z fizycznością, czyta się dobrze. I kojarzy mi się troszkę z "Apollo i Marsjaszem".
Ech, Katonie, Ty umiesz trzymać poziom.