Wiersz napisany pod wpływem, właściwie, nie wiem, czego. Wiem, że bardzo zależy mi na jego ocenie. Dyskretna aluzja.



Nienawidzę białych sukien,
Bo kojarzą mi się z deszczem,
Bo jak spadnie, to pobrudzi.
Potem prać to - czego jeszcze?

Idę szybko, toć nie szeptem!
Szeptem można tylko wracać.
A ja biegam całkiem głośno.
Ale wrzaskiem się przewracam.

I nie deszczem, a chodnikiem.
Cała suknia upieprzona.
Że to niby ja chlapałem...
Taka wdzięczność? Taka żona?

Żona w sukni.

Dla mnie świetny.
Jak tak teraz na to patrzę, to bardziej chyba mi się jednak podoba trzecia, bo w drugiej powala tylko szept, a trzecia rysuje historię.

Mężczyzna, est-jeju.Mój notabene(kuuurcze, ale to jest fajnie powiedzieć w obliczu Takiego wiersza )

Hym... wiersz może być , ale ta zona tu nie pasuje!1

Jak go przeczytałem, szczęka mi opadła na biurko i leży cały czas. On mi się po prostu strasznie, ale to strasznie podoba. I nie obchodzi mnie, co o nim myślicie. Ja po prostu nie wiem, dlaczego to nie ja jestem autorem tego wiersza. WIELKI szacunek. Trafiłeś w mój (wypaczony) gust. I nie będę wyodrębniał żadnej zwrotki. To jest świetne w całości.
Pozdrawiam!

aaa
jakie fajne
super
żona, wszystko jest na miejscu, pasuje
czego sie czepiacie?
moje ulubione od teraz

Dobre. Słowo upieprzona jest jakimś słabym, kulawym słowem, nie wiem, nie podoba mi się tutaj. Ale ogólnie bardzo dobry wiersz.

Ten znowu świetny. Jeśli o ciebie chodzi, najlepiej mi przypadł do gustu. Na uczone analizy mnie nie stać. Zwyczajnie- emanuje lekkością. Tylko szkoda mi dziewczyny- mężczyźni są tacy... rozbrajający.