Mam tak, że czerwienieją mi usta
Robią się szersze
I wdrapują na policzki pazurem
w uśmiech
I mam tak, że chodzę do głupich ludzi
pytać, co zadano z matematyki
i głupieję, bo przychodzą odpowiedzieć.


Mam tak, że fruwam w kółko z harcerzami
I zakręcam się ogonem
I tańczę na szlakach
W słońcu i trawie
I bardzo się śmieją ludzie z miłości.


Mam tak,
że ryczę, jak zraniony jeleń.
Ale cicho,
to nie przez Ciebie.

Pierwsze cztery linijki napawaly mnie nadzieją odległo-abstrakcyjną, a potem wsunela sie cicho matematyka i powialo codziennoscia, ale... Zadziwiajaco milo, troche zabawnie, a przede wszystkim niesztucznie i bardzo lekko.

Tylko koncowka, z tym calym jeleniowym ryczeniem do mnie nie przemawia.

Gdzie jest rym w drugiej zwrotce? Bo czuje sie jakas plynnosc, ale nie moge jej znalezc. Jakis najmniejszy slad podobnego brzmienia...

W kazdym razie, chyba jestem na tak