Wiersz pisany na kacu, bynajmniej nie autorefleksyjny, ot, po prostu, natchnęła mnie do niego pewna sztuka. Kto zgadnie jaka? ;P



Wyszłam wtedy na chwilę
Mój syn ma oczy błękitne
Wyszłam wtedy na chwilę
Pamiętasz?

Nie biegłam, szłam raczej niespiesznie
Ja nic tamtego wieczoru...
Mój syn ma oczy błękitne
Ciemno było w pokoju

To trochę zabrzmi jak baśni
o rękach chłodnych jak wino
Ktoś głośno grał na gitarze...
Mój syn ma oczy błękitne

Ja wyszłam wtedy na chwilę
I burza była, tak ciepło
Mój syn ma oczy błękitne
Błękitne... Jak niebo.

Nie znam sztuki. Ogólnie wiersz dobry. Dwa ostatnie wersy spoko.

Lubie twój styl pisania. Taki jakby od niechcenia.
Ignorantką jestem i sztuki też nie znam. Ale sam wiersz mi się podoba

tez nie kojarze, ale podoba mi się.
śpiewne bardzo.

Ja niestety nie zgadnę. Ale wiersz bardzo mi się podoba. Nawet mimo tego nie-do-końca-zrozumienia, które się zakradło. Nie będę pisał, że zdecydowana większość Twoich wierszy ma w sobie coś, co mnie bardzo rusza emocjonalnie, bo to już pewnie wiesz. Ten wiersz ma w sobie to coś. A więc udał Ci się zdecydowanie. ; )

A ja się nie zgadzam. Rozpaczliwe, płaszczące się, jakoś kompletnie nie pasujące mi do Ciebie.
Niezły, ale mnie nie zachwyca.I denerwuje to gubienie rymów.

Ładny i owszem, Ja nic tamtego wieczoru... <-- szczególnie mi się podoba, ale co ja miałam z niego wynieść? Nie widzę treści, może to nie na mój poziom xd

Interpretacja zapewne kompletnie nietrafiona, ale skojarzyło mi się z opowieścią matki, której syn popełnił samobójstwo. Czy zginął w jakiś inny sposób. Tak go odbieram i z tego punktu widzenia mi się spodobał. Taka zdawkowość.

Uj, przeczytałam, wiersz mi do gustu nie przypadł (po tych kilku tygodniach leżakowania).

Niestety, jakkolwiek podoba mi się interpretacja Przemka, raczej nie jest trafna. A szkoda, bo ładna.

Uch, ale nabździłam w kocówce. Fe.