Ranek jak opal
biały jaskrawy
rozcieńczam kawą i mlekiem
stubarwne smugi
różowią ściany
i skrzą balkony człowiekiem

tak by się chciało
zastać w tym wszystkim
ukochać pojąć rozjątrzyć
i tylko pościel
wrzeszczy do ucha:
nie zdążysz dziecko
nie zdążysz

no witamy, witamy z powrotem, miło poczytać
no i fajnie o poranku się czyta i że tak powiem, dobrze to czuję, zwłaszcza ostatnio.

aż poczułam zapach tej kawy

A dzięki, dzięki, nie powiem, stęskniłam się.

nie wiem czy mam prawo się tu w ogóle wypowiadać po 100 latach nieobecności.
przejrzałam sobie parę wierszy... a ten jeden naprawdę przypadł mi do gustu.
http://wypoczynek.turystyka.pl/beskidy.html
ten klimat...
nieco leniwie, a nieco orzeźwiająco przez lekki wietrzyk rozwiewający włosy.

Świetne. Poranek ujęty po mistrzowsku. I jak się czyta to tekst tak ładnie płynie.