Dysonans świeżości i barw

Gdy słońce zapada w ciemnawą poświatę
Gdy biegnie falami wśród zbóż
Przychodzi mi na myśl – rozkoszuj się latem
Nie wahaj się - przedrzyj przez bluszcz

Jak gdyby nakręcać spiralę posmaku
Ciernistych gałęzi wśród drzew
I pędzić na łąkę, i zasnąć wśród maków
I dać się prowadzić przez zew

Klarowność poranków rozświetla mi umysł
Gdy szepczą do mnie co dnia
Czar zimy, wiosny poniekąd gdzieś tu prysł
Jesienny oddal nam kraj

Wieczory, utulcie te wszystkie istoty
Znużone żarem żeby dać
Zasnute magią półmroku burze, grzmoty
Deszcz z cebra niech zacznie lać

Tylko czasie – przestań gnać

Hm. No fajne. Tylko ostatni wers bym wywaliła, mimo, że w nim przesłanie. A wywaliłabym dlatego, że jakoś tak moralizatorsko brzmi i przerywa trochę to uniesienie opisami. "Jesienny oddal nam kraj" - ...co? Oddal? Nie rozumiem.
Druga podoba mi się najbardziej.

no jak to, 'oddal' jest zrozumiałe. oddal ten kraj jesienny.
to ostatnie też bym wywaliła. w trakcie czytania miałam trochę wątpliwości, ale całość wywarła na mnie miłe wrażenie. zwłaszcza trzeci wers w drugiej zwrotce. taka jestem ostatnio romantyczna