Nie wiem czy zrozumiecie to w dobry

sposób...ale juz to napisałam... i chce Wam pokazac...

Tak ma

być?
Dawno temu gdy...
Kochać się chciało, a
szczęście było

nasze
Ja stałam po środku z Wami
Trzymałam za ręce
Wiedziałam, że

mam
coś więcej niż życie

Teraz gdy jedno słowo
przekreśliło

wszelkie uczucia...
Teraz gdy oczy pełne nienawiści
i żalu
Teraz

gdy rozmowa może
być końcem wszystkiego...
Stoję po środku już

sama
Poszliście w swoje strony
Mam za Wami iść?
Za

którym?
Boli... dlaczego?
Tak, wiem muszę zrozumieć

Ale mogę

płakać?
Przyrzekam, tylko w samotności
Opuściliście

owoc.
Krzyczę:
"Mamo, Tato wróćcie..."

teraz powiem z reka na sercu ze

rozumiem..
zaczynam rozumiem w ogóle Twoje wiersze..
naprawde, i etraz

tak naprawde doceniam je i ich piekno, Twoja szczerosc i zdolnosci..
a

jednoczesnie.. ech. :*

Nie chcę się powtarzać, ale naprawdę mnie

pozytywnie zaskakujesz - wciąż i wciąż...
Piękne. Popracuj jeszcz nad

formą.
=*

chyba rozumiem, ale nie jestem

pewna

bardzo mi się podoba styl.. bo zaczyna się troche jak baśń.

wiesz, miałam łzy w oczach. bardzo wzruszajacy. i, naprawde dobry, moim

skromnym zdaniem. :> piszesz coraz lepiej.

Marciu, poprostu sie rozklejam czytajac Twoje wiersze...
maja w sobie tyle smutku i wzruszenia...
tak rewelacyjnie go przekazujesz
Jestem pod wielkim wrazeniem Twojej wrazliwosci....

Gratuluje serdecznie i czekam na nastepne wiersze
=*