Tak, to znowu ja i moja

"twórczość". Ten wierszyk napisałam jakiś czas temu i w końcu

zdecydowałam się zamieścić.

Wyciągam rękę - i nic
serce we mnie

drży - przerażone
nagłą ciszą, wstrzymanym
oddechem pustki.
Szukam

Twoich bezpiecznych
warg opiekuńczych
rozdygotanego gorąca Twojej

obecności.
Nie każ mi czekać,
odezwij się ciszą,
odezwij się

łąką,
i powiedz, że ja,
ja jedyna i kochaj mnie
do zaciśnięcia

ust
do rozespanych spazmów
wspólnych uczuć.
Samej - tak mi

zimno.

Hm. Wiersz ładny, ale coś mi się w nim nie

podoba. Może te znaki intepunkcyjne które miałyby niby uporządkować to

wszystko i jednoczesny chaos zdaniowy, że się tak wyrażę (boze, gdzie sie

podziala ta mala schizofa Emkastone? XDDDDD). No, tyle.

"Kochaj mnie, nieprzytomnie, jak

zapalniczka płomień, jak sucha studnia wodę..."
Przypomniało mi się

i napadło na śpiewanie (zły omen dla sąsiadów).
Generalnie nie lubię

miłosnej twórczości. Bo nie jestem zakochana/może nigdy nie byłam/miłość

jest banalna/a my mamy łokcie (niepotrzebne skreślić). Jakoś do mnie po

prostu nie trafia.
Jakkolwiek zdarzają się wyjątki. A Twój wiersz od

słów "nie każ mi czekać" jest takim wyjątkiem.
Właściwie od

tych słów mógłby się zaczynać, bo ten początek mi zgrzyta.
Ale pięknie

jest i bez byków ortograficznych (;


A nie, chwila. Nie podoba mi

się jeszcze słowo "spazmów". Muszę Was oduczyć takich wielkich

słów.

Pozdrawiam =*

wiesz, ze idealnie pasuje do moich

obecnych uczuc?
Dokladnie to chialabym powiedziec...
Ale trzeba

wy3mac... do jutra

Umiesz stworzyc klimat
Umiesz pisac

pieknie
a te metafory
A ile uczuć.
Gratuluje talentu.

Pokochaj... a ja pokochałam Twój wiersz.

Już od pewnego czasu nie mam uwag. Po prostu uważam, że są świetne, takie

jak mają być. I że nie potrzeba żadnych zmian.

A ja jestem za

"spazmami" i innymi wielkimi słowami. (:
Bo wielkich uczuć

często nie da się wyrazić czymś innym.
Kocham proste wiersze, zersztą --

umiem pisać też tylko takie proste. Zaś wielkie -- podziwiam.

nie podoba mi sie...

hmm...
roiło sie tutaj od podobnych kilka miesiecy temu

to nie jest tak, ze wiersze o miłości sa od razu skreslane...
tylko milosc jest tematem bardzo powszechnym
kazdy w wiekszym lub w mniejszym stopniu chyba przezyl cos na wzór miłości
i jesli poetycka miłosc, to tylko oryginalna
z innej strony...
to ciezki temat do napisania dzieła pod innym katem...
Ile razy udowadnialas nam, Sih, ze potrafisz widziec inaczej...
widziec serduszkiem^^'
teraz niestety Ci to nie wyszło...

ja jednak jestem dobrej mysli...
;*

Wchodząc tu byłam bardzo sceptycznie

nastawiona. Dalej jestem - generalnie do wierszy o miłości.
Zaskoczyło

mnie to, co znalazłam w tym wierszu. To jest prawdziwe - szczere, odważne,

ciepłe. Nie jakiś wiersz wydumany zakompleksionej nastolatki, ale prawdziwe

uczucie, ubrane w słowa.

Tia... No właśnie. Słowa. Mogłabyś

troszeczkę popracować nad pierwszymi siedmioma wersami, bo takie... z lekka

trącą banalnością. Potem świetnie. Właściwie dla mnie wszysko jest w tym

fragmencie:

Dziwne.. Za pierwszym razem gdy to

czytalam niezbyt mi sie podobalo. Teraz czytam ponownie i utozsamiam sie z

tym wierszem i widze w nim cos wyjatkowego i pieknego.

Twój wiersz podoba mi się niesamowicie.

Trafił do mnie wprost idealnie.
Kiedyś nie lubiłam tematu miłości. A

teraz taka się ze mnie romantyczka zrobiła...