no fakt, ale jesli się w to głebiej wczuć...
przecież poezja wypływa z człowieka, a nie odwrotnie

Patrzysz na tego swojego kotleta. Zjadasz go i uznajesz, że to nie kotlet, bo jest niedobry? Czy twoje słownictwo jest tak ubogie, że nie znasz słów - smaczny, okropny? Czy nie wiesz, że do opisywania cech używa się przymiotników i temu podobnych, a nie rzeczowników? Nie uważasz, że zamiast kwestionować kotletowatość kotleta na podstawie smaku powinnaś raczej przyznać, że "faktycznie - to kotlet. Ale jaki ohydny!". Istotą rzeczy nie jest to czy są dobre czy złe. Rzeczownik to obiektyna część mowy. Nawet jeśli kotlet nie był dobry - w dalszym ciągu pozostał kotletem, tylko złym.

Sama prowokujesz.

A wracając do tematu:

Haiku to nierymowany wiersz wywodzący się z Japonii. Składa się z siedemnastu sylab ułożonych w trzech wersach: w pierwszym pięć, w drugim siedem i w trzecim znowu pięć zgłosek.

Więc haiku to nie jest. Jakkolwiek "Treścią haiku stają się zaskakująco proste spostrzeżenia poety, opisującego równie proste rzeczy i zdarzenia" - i ten warunek udało ci się spełnić w większości prób.

Poza tym dla mnie haiku jest.. poprostu nie lubię tej formy. "<<Europejska >> kategoria <<pointy">>jest zupełnie obca haiku .", jak pisze Andrzej Tchórzewski i dla mnie to jest dość duża wada. Lubię trafne sformułowania, aforyzmy itp.

I mówisz, że co? Że nie przyjmuję do siebie argumentów innych?

Ależ nie. To właśnie przymiotniki pozwalają mi wyrazić moją wyobraźnię. Jak widzę kotlet to w głowie rysuje mi się obraz czegoś owalnego/okrągłego z mięsa. To jakiś kotlet który widziałem. Jakiś - nie konkretny. Jak powiesz mi, że jest dobry, brązowy, lepki, smaczny - wtedy zobaczę konkretnego.

Nie. Poprostu schowałem sobie niektóre rzeczy w regułki, żeby nie zastanawiać się za każdym razem, jak jem kotleta - "czy to kotlet?". Wtedy mam więcej zasobów na ważniejsze rzeczy.