Będę mówił, co mam mówić,
Nie obchodzi mnie, że Cię to rani, szkłem Ci ktoś po szyi przejechał,
To wszystko nie moja wina, nie moja sprawa,
Ty i tak nie zrobisz tego co powinieneś,
Jesteś za słaby,
Próbujesz sobie zapętlić,
Czy wszystko co masz nie jest szalone?

Nie potrafiłbym przestać, odłożyć w dobre miejsce,
Na półce ze zdjęciem.
Rzuć tym raz jeszcze, kulawe wspomnienie Cię goni?

Nie podołasz.

Nie podołam.

Jestem tylko małą twarzą, nieskończoną.

Już sam nie wiem, czy to ja jestem Tobą, czy Ty jesteś mną,
Nie możesz zabić, tego co sam stworzyłeś,
Nie jesteś pewny, nie dziś, nie wiecznością,
A ta rysa już zostanie i rzucisz to kiedyś, pytając grzecznie:
Czy ja powinienem żyć, czy powinienem oddychać,
Trawić, wkładać sobie palce w oczy.

I tak oto skończyć z tym, bo nie ma w tym choroby.
Tylko wszystko jest chore.

o widze że twórczośc własna, i to jeszcze będę pierwsza...no prosze


-to przejechał jakos nie pasuje, psuje wiersz


jak to mam zrozumiec...zapętlić??



nie jest genialnie, ale jest dobrze....wydaje mi się że mniej masła maslanego i będzie pięknie:D

A właśnie, że to jest poezja współczesna. Taka z Ciebie NeMhAiN wielka znawczyni wierszy a nie tego nie wiesz? =>

Jest jak piosenka. Vold, zawsze mnie zadziwiasz swoją dojrzałością. Tym razem nie ma wyjątku.

Zgadzam sie z Neą, to brzmi bardziej jak tekst piosenki niż wiersz. Bo wierszem bym tego nie nazwała...a dojrzałość? hm, być może. dla mnie nieudolnie przelana na klawiature.