style='color:gray'>Impresja późnojesienna

Na ołówek nizam kółka

siwe
- wróż, co jada mało, a pali za wiele.
Wiatr rozpłaszcza

liście na szybie,
zegar ziarno czasu w trybach miele.
Radio upiera

się przy swoim
- dziś koncert na drżenie i milczenie.
Wiersze

piszę fusami od herbaty,
nadużywając słowa

przeznaczenie.


A tak mnie cuś rozebrało...

Może pogoda, a może reumatyzm, a może skłonności do sentymentalizmu. Podobno

nieuleczalne.

Eee.... nie. Tak w sumie... nie do końca.

Nieby coś w tym jest, ale... Ale dla mnie to ciężkie (nie w

sensieintensywności przekazu, ale jak taki, nie przymierzając, klocek.

Pisałeś lepsze wiersze, a przynajmniej jeden, który kiedyś skomentowałam. To

jest takie chaotyczne. Ładne myśli, ale bez... właśnie. Bez czego?

Bez kręgosłupa. To

jest wiersz-snuj o pisaniu wiersza. I naprawdę trudno cokolwiek więcej

napisać, robiąc z "klocka" "dżdżownicę", bo właściwie po

co? Herbata w kubku, szaruga za oknem, wiatr - jakby się pijany Kaszub

obwiesił, chałupa zadymiona w cholerę - no i po co robić z tego trzy

zwrotki? Materiału akurat na osiem wersów.
A tak nawiasem, to jakie

niby ja kiedyś lepsze wiersze pisałem, jak tu dopiero Rurę zamieściłem i dwa

haiku?

Acha, mam nadzieję, że ktoś wyłowi jeszcze jeden motywik

przewodni, prócz tego jesiennego. Może...

Mówiłam o tych haiku właśnie.

ładny wiersz, podoba mi sie. moze troche

jest chaotyczny, ale to podkresla jego hmm nastroj. zaskoczyles/as mnie.