A kiedy przyjdzie ten dzień
I weźmie

mnie pod swój czarny płaszcz
Nie płaczcie za mną bo szkoda łez
Nie

kładźcie bukietów
Nie przynoście róż
Nie zostawiajcie wieńców

/>Nie palcie lamp
Nie stawiajcie zniczy
Nie budujcie pomników

/>Nie pozłacajcie nagrobku
Nie wypisujcie pięknych słów
Mnie tylko

już nie będzie
Nie powstanę by być z wami
Niech więc zamieszkam w

waszej pamięci
W waszych sercach
A na grobie moim
Rozsypcie

bukiety polnych kwiatów
Stokrotek i niezapominajek
I odmówcie za

mną modlitwę
Modlitwę pamięci
Tylko tyle chcę
I nie

przychodźcie na mój grób ze smutkiem
Przychodźcie z uśmiechem
Tak

jak zawsze to było
Bo kiedy przyjdzie ten dzień
Będzie już tylko

dobrze...

hejjj... nie tak smutno....


style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' />
choc

szczerze kojarzy mi sie od razu scena z "4wesela i pogrzeb" nie

musze dodawac ze scena pogrzebu... i ten wiersz ktory wtedy byl

czytany...
ale szczerze to niezły jest... ten wiersz tutaj

oczywiscie:P

Mi się to nie podoba. W pewnym momencie

zrobiła sie z tego wyliczanka :/

Długi monolog. I takie... eee.... jak

skrytykuję, to znowu się czepną, że jestem subiektywna i nic nie rozumiem,

nie?
A niech się czepiają.

Czy mogę spytać czemu wszyscy

piszą tylko o śmierci i o tym jaka ona fajna, a życie trudne i pełne

cieprpienia? Ludzie... no coś tu jest nie tak. Życie piękne jest. A

cierpienie... przepraszam... w wieku nastu lat? Ja wiem, ze niekiedy tak

jest naprawdę, że widzi się więcej niż widzieć powinno, ale...
Mam 18

lat, normalne życie za sobą i naprawdę nie uważam, żebym miała prawo do

użalania się nad swoim życiem. Nie dlatego, że jest lepsze niz innych. Ale

dlatego, że często widzę nieszczęście wokół siebie i ludzi, którzy naprawdę

cierpią, a o tym nie mówią. Widzę starców umierających w samotności,

biedzie, zapomnieniu. Widzę ludzi poniżanych i gnębionych. Widzę kobiety,

których dzieci umarły. Widzę ludzi, którzy musieli oddać część siebie, żeby

móc żyć dalej. A w ich oczach - tylko pustka. Bo ból odszedł. Widzę wojny,

rzezie i nienawiść. Widzę ludzi chorych i złamanych.
A wielu z nich

mówi, że życie jest piękne.

Twój wiersz może nie jest do końca w

klimacie o którym mówiłam, ale setki tych wierszy właśnie mi przypomniał.


"Jak przyjdzie śmierć będzie już tylko dobrze". A życie co?

Życie jest naprawdę cenne.

Rozpisałam sie na temat merytoryki

wiersza, nie będę mówić już o technicznym aspekcie, choć to też kuleje.

/>
Pozdrawiam.

Sihajko, jesteś subiektywna i się

czepiasz!XD

I wcale nie żartuję, w każdym razie nie do końca.

Osobiście nie nawykłam do oceniania tematyki wiersza..nie wiemy co dzieje

się w duszy tej czy innej osoby. Ile ma lat? Co za sobą? Jakie

doświadczenia? Nie, taka ocena , Sihajko mnie się nie podoba...


/>
Co nie zmienia faktu że wiersz jest słaby.

Wiem, Nai, że jestem subiektywna.


/>Dlatego potem powiedziałam, że ten wiersz jest nie do końca w tym

klimacie.

I być może masz rację - może w tym konkretnym

przypadku się myliłam - i jeśli tak, to zwracam honor. Bo wiem, że ja tak

naprawdę nic nie wiem (Sokrates ze mnie XD) i bardzo możliwe, że ten wiersz

(albo jakiś inny, który podłączyłam pod tą kategorię) hyh... jest o czymś

więcej niż mi się wydaje.

Ale niestety nastąpił przesyt danej

tematyki i podejścia do życia. To była "kropla, która przelała

kielich".
Bo moja wiara w to, że życie JEST piękne zbytnio kłóci

się z tym. Ale to jest MOJA wiara i inni mogą miec inne zdanie.


/>Ja niestety tak to odbieram.

Sih, raczej stety..niejeden chciałby móc

powiedzieć, że zycie jest piękne.

Pstryk, pstryk Sih, ja tam też wierzę, że

życie pięknym jest.
W sumie mogłabym wynaleźć miliony powodów, żeby

twierdzić odwrotnie.
Tylko, po co?