Takie jakieś efekty nadmiernej pracy umysłowej.

Do R - przyszłego samobójcy

Nie próbuj więcej
Wzbudzić strachu bliznami
Opowiadaniem o żyletkach
Przyjaciółkach
Nie to kaleczy
Bolą uszy i oczy
Od widoku pustych framug
Wybitymi szybami straszysz
Nie odbija się w nich słońce
Źrenica nie zwęża się
A głos tak zawsze obfity w barwy
Dziś jest tylko krakaniem wron
Na cmentarzu



Błękitna kredka do malowania bąbelków

Trzyletnie szczęście
Z kwiatkiem na sukience
Rysuje bąbelki obrazujące
Pewnie marzenia o byciu
Czasem przezroczystym

Ja szare dorysuję chmurki
Bycie aniołem to wielka odpowiedzialność
Więc przyda się jeszcze żółte słońce
Strażnik i obserwator

Szczęście oczy mruży
Jej nie w smak słońce
"W oci świci!" - krzyczy
Promienie bywają cudownym malarzem
Szczęście ma jednak oczy
W kolorze marzeń
Naturalnie błyszczą

Tylko czemu nie pozwalasz mi
Szczęście
Zapisywać słów na ścianie
Pomarańczową
Świecową
Kredką?

No widzę, że pierwszy coś tu napiszę - zapomnieli czy co?
W pierwszym wierszu można byłoby poprawić co nieco i byłby do przyjęcia.
wyrzuć wers " Wybitymi szybami straszysz" - bo to już wiemy- potem daj "nie odbija się słońce" i zmień to krakanie na cmentarzu- w tym miejscu to ograne za bardzo - wymyśl nowy koniec i będzie dobrze!
W drugim też miejscami mówisz za dużo np"obrazujące" - my sobie wyobrazimy i bez tego! Oderwij się od stereotypów "żółte słońce', i jak w takim wierszu wskoczy rym - to zmień trochę układ aby go nie było - zakłóca rytm i tworzy dysHarmonię - za to końcówka jest b. dobra! Sorry ale piszę nie po to aby sprawić Ci przykrość ale aby czytać Twoje DOBRE wiersze - bo coś masz w sobie na początek....

Chyba dysHarmonię. ; )

Ale dzięki.

ej no.
o samobójstwie to się pisze, jak się pisać potrafi.
niestety.

a to tutaj-olaboga. drugiego nawet nie czytałam.

Po pierwszym mi trochę niedobrze. Yyy może taki miał być. Nie no nie wiem. Nie podoba mi się strasznie, brzmi jak kolejne coś o czymś ważnym wprawdzie, ale banalnie i tak jakoś nijako. Blizny, Jezu, żyletki, Boże, wrony na cmentarzu, ach dużo grozy, tylko że teraz człowieka nie przerażają słowa o rzeczach strasznych, okropne obrazy, no nie wiem jak innych -- ale mnie to śmieszy.

Drugi ciekawszy. Jednak taki zabałaganiony i aż za dużo tych wszystkich elementów i sentencji podzielonych dziwnie na wersy (?). Lubię kolory w wierszach, ale tu było ich tak dużo, że aż musiałam mrużyć oczy. Jaskrawo. Strasznie. Za dużo.

Zarzucisz mi, że ich nie rozumiem. Bo chyba tak jest.

Nie każę rozumieć, nie każę słodzić, nie każę komentować.

Eee, a my nie każemy umieszczać?