***Nowe życie - "ROZSTANIE"***

Łagodną ścieżką świadomości
poruszam się ostrożnie,
całkiem już zdecydowany
na gest ostatecznej rozpaczy.

Zwiewne skrzydło niepamięci
otula białym puchem
wpatrzone z ufnością oczy
i wyciągnięte w ciszy dłonie.

Mgła smutku dotyka ust,
które ściśnięte milczą,
a pamięć cienką stróżką krwinek
zapisuje w sercu słowa i obrazy.

Nie jestem wolny od łez,
nie jestem wolny od bólu,
ale świadomie jestem gotów,
przyjąć opłatek nowego życia.

Nie podobało mi się.
Jak dla mnie "na siłę" starałaś się ubarwić wiersz, używając całego mnóstwa różnorakich - owszem, ciekawych - epitetów,czy metafor i... właśnie na tym polega Twój problem.
Owszem, każda poezja potrzebuje kilku środków petyckich, które ją ubarwiaja,ułatwiają odbiorcy zauważenie obrazu, który poeta chciał przekazać, ale... kiedy jest ich po prostu za dużo, wiersz traci swój wyraz, staje się sztuczny, mało prawdziwy...
Oczywiście - są ludzie, którzy potrafia łączyć te dwie rzeczy
Tobie - niestety - się nie udało.
Nie przekonałaś mnie.

Następnym razem nie staraj się za wszelką cenę napisać czegoś "innego" - to nie zawsze popłaca. Prostota - też może być piękna.

Raczej nie starałem sie pisać na "siłę" raczej starałem się przekazać atmosferę chwili, w któej odbywają się zdarzenia opisywane przeze mnie - ale szanuję Twoje zdanie, może następne wiersze Ci "podejdą"!

Nie chodzi o to,aby po napisaniu utworu tłumaczyć, co chciałeś w nim przekazać...
Ja odebrałam ten wiersz właśnie w ten nieprzyjemny sposób i oczywiście - jak słusznie podkreśliłeś - miałam do tego prawo, ale - też liczę na to,że inne będą lepsze.
A to już zależy tylko od Ciebie...
Pozdrawiam i życzę weny!

sztuczne (tak odbieram). Zgadzam się ze Smerfką.

A mnie się ten wiersz podoba, lekki z nutką melancholii, pracuj dalej...