Człowieczy przetwór


Zamknięty w słoju
fermentuje z cukrów
dodanych wcześniej.
Obrasta w łoju
emocji wtórnych
idei nie swej.

Widzi to świat
mówiąc go właśnie
budulcem tym.
Słowami jak brat
napełnia czyniąc
pusty dym.

Pracy to zbiór
poleceń garść
wiadomo co.
Dodatki bzdur
usuwa w cień
- po co to?

Dziś dnia nie było
a wieczny ciąg
co trwa długo już.
Deszczem nie myło
nie padał dźwięczny
- chmury wiszą tuż.

Ciśnienie rośnie
ubija masę
w zbitą ciecz.
Jak przyzwyczajenie,
które nabyto
żyjesz - tak, becz...

Ja też nie rozumiem o co w tym chodzi. Chaos, chaos, chaos... A rymy - aż zęby bolą.



Chciałam delikatnie zauważyć, że tu rytm poszedł w czorty (zresztą nie tylko tu, ale tu aż po uszach dzwoni.) Robiąc taki rym akcent w ostatnim wersie kładziesz na "nie". Bo WCZEśniej - NIE swej. A brzmi to bardziej po polskiemu niż po polsku i w zębach zgrzyta.

Ten wiersz nie podoba mi się zupełnie.

A ja myślę, że w Tobie jest potencjał, bo piszesz mądrze, aczkolwiek słowa chyba wymykają Ci się spod kontroli, gubisz rozpozęte myśli, nie bardzo wiesz jak to wszystko zebrać do kupy, aby było ładnie. Rozumiem, każdy chce pisać oryginalnie, inaczej niż całe przecież szare społeczeńswo -- ale pamiętej, że nawet mistrzowie uczyli się od mistrzów. Nie wysilaj się na rymy -- one przychodzą z czasem, a czasem w ogóle nie przychodzą, jednak takie wymuszone więcej potrafią zaszkodzić, niż dodać utworowi uroku. I nie przejmuj się krytyką, bo ona jest po to, aby Ci pomóc. Nawet ta najoschlejsza, i nawet ta Sih (;

Ej, no, ja nie jestem taka wiedżma ;P

Dziękuję za krytykę i słowa otuchy. Zgodzę się, że forma trochę kuleje ( jest to w końcu domeną początkujących ), ale na brak myśli i sensu nie mogę przystać. Trochę mi nie swojo tłumaczyć samego siebie i więc nie będę się rozpisywać. Motywem wiersza jest sytuacja w jakiej znajduje się coraz większa część społeczeństwa - jego atomizacja, osłabianie więzi międzyludzkich, ucieczka od świata w zawężony krąg własnych schematów myślowych. Chciałem zwrócić uwagę na to, że coraz częściej żyjemy jak automaty pozbawione refleksji, zatracające umiejętność myślenia i głębszego przeżywania świata. Dni zlewają się w nieustający ciąg powtarzających się zdarzeń, na które nie zwracamy już uwagi. Budzimy się by iść do pracy. Wracamy do domu by wyłączyć się przed TV. Idziemy spać, i tak w kółko. Niekiedy ludzie zauważają tą sytuaję, ale brak im np. sił by ją zmienić - wtedy rodzi się frustracja, niestety bardzo powszechna.
Myśl tą trudno nazwać wypadkową "moich rymów częstochowskich"

Co do formy - obiecuję poprawę (zwłaszcza Muszce )

Wiadomo, że twórca pisze przede wszystkim dla siebie - może potraktowałeś tą zasadę zbyt serio!

Rozumiem, uczę się na błędach. Czasem trudno stwierdzić co nimi jest. Teraz wiem o jakie się potknąłem i skrzętnie to wykorzystam w pisaniu lepszych rzeczy:)

W pewnym sensie powtórzę po przedmówcach (przedpisach? ) - forma... pozostawia wiele do życzenia, żeby sprawę oględnie ująć. Bałabym się nawet powiedzieć, że kuleje, coby kulawych nie obrazić

Natomiast co do samej treści nie mam żadnych zastrzeżeń. Próbowałeś przekazać coś istotnego, co czasem zauważamy kątem oka, ale co z reguły w codziennym życiu wymyka się naszej ograniczonej percepcji.

Sęk w tym, że forma wszystko pogmatwała, zchaosiła, wymemłała, przeżuła i wypluła. Ot co.