aż nie wiem co mnie zainspirowało.
trochę przemyśleń, mała wędrówka po tym forum

chyba się troszkę wypaliłam, ale.. zaryzukuję



o sto osiemdziesiąt

przetaczam się leniwie
co dwadzieścia cztery godziny

ktoś mi wytyczył ten przydział minut
darował garść pełni w ciągu roku
i trochę poskąpił słońca
poskąpił śniegu

czasami chyba ja to tylko
to wszystko wokół
a cała reszta:
wspomnienia
marzenia


każde dwadzieścia cztery godziny
były jakąś zmarnowaną szansą
od zaraz
-przysięgam-

liczę po jednej bezcennej od wschodu.

Jaba - daba - dou!!!! Vampirka! Wieki całe Cię nie widziałam. Jak super, że jesteś i że piszesz.

Wiersz.
Z początku taki trochę zwyczajny, choć nie pozbawiony lekkości i wdzięku, ale koniec... koniec to jest mistrzostwo świata. Kurczę. "Liczę po jednej bezcennej od wschodu". Piękne. Skłaniająco do refleksji. I dające nadzieję i wiarę w marzenia... Nie wiem czy tak miało być w założeniu, ale ja właśnie dostałam porządnego i bardzo pozytywnego kopa. Dziękuję. Bardzo.

Nic dodać nic ująć od wypowiedzi mojej poprzedniczki
Szczególnie to ostatnie zdanie.. dziękuję, za jeden więcej uśmiech, których ostatnio mi tak brakuje...

troche nie przypadł mi do gustu
ale tylko trochę

poprostu ładny

Więc odliczajmy po tej jednej, bo może okazać się najpiękniejszą w życiu...

A wiersz? Hmm... Dobry. Powiedziałabym nawet, że bardzo dobry. Tyle że głównie sposób wyrażenia refleksji mi się podoba. Po prostu za dużo razy czytałam wiersze kręcące się wokół tego tematu. Ten jest zdecydowanie z nich wszystkich najlepszy, ale przesyt mam gdzieś na dnie.

Chyba sobie wydrukuję i powieszę nad łóżkiem, coby pamiętać, jak ważne jest - żyć...