Zaśnij, Albusie, zmęczony na wieki.
Ocal wzrok przed piekłem i opuść powieki.



Wyruszysz Mleczna Drogą
W uczęszczany trakt
I spotkasz tych, co z Tobą
Szukają swoich gwiazd.
Ich zapał będzie kwitł,
gdy dadzą swoje słowo,
Że gdy odnajdą świt
Podzielą się nim z Tobą.

Jutrzenka utuli zgryzotę.
Pozwoli jej stać się motylem.
Poczwarka przerazi nas lotem,
I w końcu porzuci, gdzieś w tyle.

Obetrzymy łzy,
Zmieszane z popiołem.
Odpoczniesz zmeczony
Nieustajacym bojem.

Wygranym.

Kołysanka

Serce włożyć będziesz musiał
By ukoić gniew Tatusia.
By ukoić mnie.

Ale Ty, Gwiazdeczko, wrócisz.
By swej matki nie zasmucić.
Żeby mogła śnić.

Mama kocha Cię, choć skrycie.
Inny plan ma na Twe życie
Nie zawiedziesz jej.

Synku, wśród zbyt wielu krzeseł,
Regulusa wita wrzesień
Ty go spotkasz sam...

Ty, Gwiazdeczko, musisz wrócić.
By Mamusi nie zasmucić
Żeby mogła śnić.

Tamci zdepczą Twoją dumę
Tolerancją, śmiechu szumem...
Naiwnością swą.

Wkrótce mrozy i zamiecie.
Pewnie tułasz się po świecie...
Zatrzasnęłam drzwi.

Gdyby nie tematyka (nic nie poradzę, że bawią mnie do łez 'potterowskie' liryki) to bym pochwalił. Zapomnę więc na chwilę (co nie jest tak trudne, szczególnie w pierwszym wierszu, skądinąd słabszym) o kim te wiersze są. Pierwszy jest dość banalny. Ale to nic. Jest sprawnie napisany. Czytałem takich wierszy w życiu setki, ale nie przeszkadza mi to w czytaniu kolejnego. Nie rozumiem wprawdzie co ta poczwarka porzuci gdzieś w tyle, bo porzucić trzeba coś lub kogoś. 'Obetrzymy' zaś, składam na karb literówki.

Kołysanka ma rytm jaki lubię. Szkoda, że ostatnie wersy poszczególnych zwrotek nie rymują się ze sobą w jakiejś formie. Spoiło by to bardziej całość. Muszę się też przyznać, że nie rozumiem za bardzo o co chodzi, ale nie muszę. Ma być kołysanka i jest. Buja mnie. Tylko po co użyłaś tak niepoetyckiego słowa jak 'tolerancja'? To słowo tu wyje. Prawie tak jak ten nieszczęsny Regulus.

mój przedmówca powiedział już chyba wszystko