restart...


nic więcej


będę żył jak duch,
ubiorę się w obojętność
ukamienuje serce
nie chcę nic więcej

staniesz ze mną
przed bramą do świata
podasz mi swe ręce
nie chce nic więcej

nie chwycę dłoni
bo już postanowione
muru przejść nie chcę
nie żądam nic więcej

woda mnie woła
sznur już czeka
chcę zakończyć gehennę
nie żądam nic więcej

chcę żyć jak duch
patrzeć obojętnie
ukamienować serce
nie chcieć nic więcej

niepotrzebnie trzymasz się
schematu
troszke kulawo wychodzi
Ci pisanie w ramach

bardzo sztywno
ująłeś treść

czyta się
od przystanku
do przystanku

szkoda

ale chętnie przeczytam
coś Twojego
kolejnego

A mi sie podoba. Moze dlatego, ze ja kocham takie rozpaczliwe wolania o milosc(mimo wszystko, ja to tak odbieram), ale slowa sa dobrze dobrane, rymy nie wymuszone...tylko jeden, maly szkopul:

Czytelnik wnioskuje z tego, ze Autor bardzo potrzebuje chwycenia owych dłoni, ale w pozostałych zwrotkach, zarzeka się, ze nie potrzebuje juz milosci...Dosc zmienne, nie sadzisz?

Może o to chodzi? Trafiło do mnie, ale obawiam się, że głownie dlatego, że jestem w stanie totalnej depresji i wewnętrznej pustki. Jak (jeśli...) mi minie podejdę na chłodno. Przedostatnia zwrotka słaba. Przez ten sznur. Banał Ci się wkradł.