Wiem-wysokich lotów to nie jest. Nic odkrywczego, taki tam, kolejny banał. Ale sam się wprosił do umysłu, poprzez zbyt długie zatoniecie w niebieskich oczach. Na całe szczęście nie swoich (A gdzie! Unicestwić narcyzm!).


Kołysanka dla Niebieskookiego


Uśpij dumne, blade lica
Miast nabijać się z Księżyca.

Poproś mocno Pana Boga
By przysięgi swej dochował

Żeby zbawił myśl od smutku
Zatarł ślady, powolutku.

Spowij umysł swój granatem.
Uczyń Księżyc swoim bratem.

Zanurz się w marzenia niszy,
Nim wypowiesz rokosz ciszy.

Zasłoń duszę swą błękitem,
Ochroń błękit swój przed świtem.

Ja nie będę spać.

Bardzo dobre. Proste, miłe i senne.

Ślicznie. Nie za długo, nie za krótko - w sam raz. Długość jest bardzo ważna, trzeba wiedzieć kiedy skończyć, czasami jedna linijka więcej psuje efekt. Podoba mi się i proszę o więcej

Bardzo przyjemne i wyważone. Może i banał, ale za to jak ładnie napisany!