Kolejny banał. Ostatnio tylko takie drobiazgi się mnie imają.

Sprowadziłem wczoraj deszcz
Tylko po to właściwie
By pokazać, że na jeden gest
Mój, odejdzie, jak przyszedł

Zapaliłem dziś gwiazdy dwie
Ruchem ręki, by dziewczynie
Pokazać, że kochając mnie
Zyska coś, co nigdy nie zginie

Choć anioły widzę we śnie
Choć zamykam mgławice w drobinie
Choć panuję nad nocą i dniem

I chcą ze mną być nimfy, boginie
Ja tylko jej pragnę, jej chcę
Bo nie mogę jej mieć kiedy skinę.

rzeczywiście banalne, ale jakże fajne. Rymy niewymuszone, co jest głównym atutem wiersza. Temat też oryginalnością nie grzeszy, ale czasem powrót do banału i przedstawienie go w nowy sposób pomaga. Podoba mi się.

przykro mi ale ja sie nie znam na rymach i w ogole nad tematyka jaka jest banalna czy cos ale powiem ci ze baaaaardzo bardzo podoba mi sie ten wiersz pozdrawiam

Jej, aż się boję odezwać, bo doświadczenie mi mówi, że zaraz wywiąże się jakiś poważny spór. Mickiewicz już był, Kościoł też...to teraz chyba parady rowności?
Taki tam wierszyk. Ładny, przyjemny. Nic nowego nie wnosi, trzyma się stereotypow.
Drażnią w nim "anioły". Za to zadziwia "zamykanie mgławic w drobinie". I trudno właścwie powiedzieć coś wiecej. Moze już skończę.
Pozdrawiam.

Pierwsza zwrotka zapowiadała lepszy wiersz niż on w rzeczywistości jest. Ładnie wykonany, niebanalny, denerwuje trochę sypiący się gdzieniegdzie rytm i wynikające z tego śmieszne przeakcentowania, robione odruchowo podczas czytania. Ale ogólnie całkiem całkiem.

Wcale nie uwazam, ze w poezji trzeba odkrywac cos nowego, zeby mozna bylo nazwac wiersz dobrym.
Ja to ceniam tak: rym nie moze sie rzucac w oczy, a calosc wywolac usmiech, placz albo uczucie, ktore mial wywolac.
A ten wiersz jest ladny i jakos sie tak nawet smutno usmiechnelam

pozdrawiam