Odległość od ziemi
Znów wyrzuciłeś telefon
Skała nigdy nie czuła potrzeby mówienia
Jak ptak szybuję na wietrze widząc tylko chmury
Przywiązana do ziemi ozdobną tasiemką

Zastanawiałeś się kiedyś czy to wszystko musi być dla Ciebie?
Świat, który kocham, pociągi do których wskakuję
Może ktoś zza ściany chce oddać za nie życie?
Uśmiechasz się

Bawisz się papierowym kubkiem do którego przelałeś moje życie
A ja ciągle siędzę na małej walizce
Wskazujesz mi kierunek w którym widać ziemię
A idąc spychasz chmury na mą drogę

Znów dałeś mi lustro do słońca
Spolt blizn daje znać o sobie
Słyszę Twój głos...z fotografi
Z ptakami dzielę samotny widok ziemi

Święte piekło windy do nieba
Ptaki, które zmieniają znaczenie w bezsens
Jestem zmęczona byciem nietykalną
"Dajmy sobie miłość ... mimo wszystko" -tak, to piękne


__________________________________________________________________
Ja chcę się tylko wytłumaczyć ,że to koleżakna kazała mi to tu umieścić (post z mojego blogu) ;p

Kazałam. Bo zupełnie nie znam się na białych wierszach. Proszę więc Waszmościów o napisanie kilku komentarzy dla tej zbłakanej duszy, bo ja niewiele mogę jej powiedzieć. Estiej, Katon-liczę na Was przede wszystkim

Nie podoba mi się. Czytając czuję się jakbym czytała coś urywanego, niespójnego, chaotycznego. I zupełnie nieoszlifowanego. Jakby to był wielki kloc, z którego kiedyś ma powstać rzeźba. Ale narazie to kloc, gruby i ciężki.

Ale praktyka czyni mistrza.

Hmmm... To jest proza poetycka de facto. Kilka świetnych zwrotów (druga zwrotka), kilka dramatycznie pretensjonalnych (ten kubek chociażby), więc diagnoza Sihaji jest bliska rzeczywistości wg. mnie. Za dużo chcesz powiedzieć.

monolog waginy.
wierszem tego nazwać nie mogę i nie chcę. brzmi ciekawie, brzmi dobrze. co jakiś czas. widzi mi się jako fragment dramatu. monologu właśnie. niekoniecznie waginy.

Wogóle mnie nie poruszyło. ten wiersz nie wzbudza we mnie zadnyc emocjii...