W szczęściu pływając
Na łódce pełnej marzeń
Łowię miodową wędką
Kawałki swych wyobrażeń.

Szukając optymizmu
Nurkuję w samej sobie
I własną radość, jak plastelinę
Kształtuję, lepię, robię.

Podnoszę wesołości muszelkę
Co na brzegu samotnie leżała
Specjalnie dla mnie stworzona
Kolorowa. Jak całe życie - wspaniała.

Nie powiem o tym jeziorze ludziom
Niech sami znajdą w swej bytności
Tak widoczne i tak piękne
Najgłębsze Jezioro Wspaniałości.

Podoba mi się. Szczególnie druga zwrotka, plastelina mnie ujęła ;] Jeden z ładniejszych Twoich wierszy, a już kilka razy miałam okazję je czytać. Widać, że coraz bardziej się rozwijasz i hm... dojrzewasz.
Przynajmniej mi się tak wydaje - mówiła osoba, która za poezją nie przepada i się na niej nie zna ;)

takie to
delikatne

że zaraz mi odfrunie.

ładne

Bardzo ładny wiersz. Najbardziej spodobała mi się trzecia zwrotka, z muszelką.

Tak zgadzam się... wers z muszelką jest sliczny...Calośc taka ulotna i piękna... No cóż ale życie jest okrutne... Miła odmiana...

A mi sie kojarzy z przedszkolakiem recytujacym wierszyk. Choc nie jest zle.
Jednak do mnie nie przemawia, ciut za slodkie.



Wybaczcie brak polskich liter, z Turcji pisze.