Kochanie znowu Cię widzę
Wszyscy dziwnie na mnie patrza
Gdy do ciebie mówie...
Dlaczego czemu mnie nie rozumieją??
Są głusi i ślepi
Błądzą jak dzieci we mgle
Czują się bogami
Myślą, że mogą wszystko
A nic nie mogą
Kochanie...
Co by było warte życie...
Gdybym ciebie nie widziała?
Ciebie i twojego życia...
Ty mi pokazałeś prawdziwy świat...
Teraz już wiem...
Ludzie są okrutni...
niczym sępy rozrywaja moje serce...
Ale nie martw się wytrwam...
Z tobą...

Czy Ty to czujesz?
Bo mam wrażenie, że pomyslalas: Ok, teraz mam ochote napisac wiersz o schizofreniczce. Troszke jak dla mnie zbyt doslownie.
I nie moze nie kojarzyc mi sie ze "sssskarbem" z Wladcy Pierscieni
Nieznosze trzykropka. Kiedys go uwielbialam, ale teraz, szczegolnie w nadmiarze, mnie denerwuje.

A teraz pozytywy: Przeczytalam twoje cztery wiersze chyba najbardziej podobal mi sie 'Kryminalista' za rymy, bo jednak one troche daja, nawet jesli niektore troszke kwadratowe i ten, coz, chyba mam slabosc do dialogo-monologow. A najlepszy wers z twoich wierszy? Wedlug mnie "boso" z Rewolucji. Nadaje calemu utoworowi inny ton. Podoba mi sie

Niestety Propaganda w ogole do mnie nie przemawia.

Dzieki za krytykę... Jest konstruktywna i wiem co w przyszłości zmienic

Hej, tylko nie polegaj za bardzo na moim zdaniu, bo przeciez zaden ze mnie krytyk, dopiero sie wdrazam w pisanie

Ale jest to szczere co mi napisałaś i ja to sobie cenie... :]

"Słuchaj dziewczyno. Ona nie słucha."

Poplątane. Zbyt w prost. Nie czuję w tym wierszu ciebie, tylko chaotyczną gonitwę uszeregowanych stwierdzeń. I nie widzę tu schozofrenii.