Napisane dzisiaj w nocy, jak ktoś ma

pomysł na tytuły to proszę się nie krępować:
nn/
Godzina jest

pierwsza, komputer wskazuje
Leżąc na łóżku walczę ze snem
Minuty, ach

ile ich tutaj marnuję
Wiem

Tak, tak świadomość działa mi

dobrze
(No ja tak myślę, inni już śpią)
Wciąż oczy Jej widzę, w nich

całe morze
I Ją

Rekurencyjny ten obraz snami
Przykryty, a także

zasłoną z mgły
Gdybyśmy teraz mogli być sami
My

Lecz nie

możemy, gdybyśmy chcieli
Nawet i wtedy on będzie żyć
Nie musisz,

naprawdę, wcale nie musisz
Się kryć

Bowiem intryga ta nie ma

sensu
Wybór zapadnie prędzej lub nie
Ten kołek istniejąc wszystko

rezepsuł
Źle

Małe pękniecie osłabia całość
Organizm długo przed

śmiercią się broni
Lecz żadna, nawet największa żałość
Nie

zagoi

Myślałby kto iż to co w głowie
Nie boli tak jak świat poza

nią
Lecz spytaj wariata - on ci odpowie
Chęcią

Bo chęcią ten

świat jest wyłożony
Zdrowy pieniędzy pragnie, a bogacz
Zdrowia, gdy to

mu nie dopisuje
Sam zobacz

A ja tylko pragnę śmierci

drugiego
By więcej nie stał pomiędzy nami
Zbliż się kochana do snu

mojego
Jestemy sami


nn/
Znalazłszy się na tym niewielkim

pokładzie
Zrobiwszy pośpieszny, dokładny remanent
Modliłem się długo,

by duszę miec w ładzie
Bo wkrótce spotkam się z Panem

Kilka tych

puszek, z metalu, przykrytych
Kocam z jakiegoś dziwnego tworzywa
Wody

z pięc buti, jeszcze nie wypitych
Oto com miał by tu

dogorywać

Możliwości kilka tylko przewidziałem
I myśląc jak się

bez bólu wykończyć
W głowie ze sobą się głośno sprzeczałem
Lecz chyba

tutaj muszę to zakończyć

Albowiem ma łódka, dryfując na

falach
Dała się złapać w rybackie sieciska
Rybaków marzących o rafach

w koralach
A podnoszących mnie - rozbitka


-- UPDATE --


wersja 0.1
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>

Nieprzeniknionych ciemności krajobraz

//1
Przede mną codzień się rozpościera //2
W sobie co dobre i co złe

zawiera //2
I co dzień dusza z nim moja umiera //2

Swoim

bogactwem przeróżnych odcieni //1
Czarnego, wszakże to także kolor

//2
Niszcząc, buduje nasz, ludzi honor //2
Niczym prząśniczka swym

pękiem kądzieli //1

Wzrok twój, pomimo twych prób bronienia

//1
Będzie czerń widział, a z czernią tą śmierć //2
I życie, wszak po

niej, wieczności część //2
Nadchodzi, nazwana wiecznością szczęść

//2

Sorry za znaczniki, ale nie mam czasu ich usunąć.

--

UPDATE --
wersja 0.1
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>

Po pierwsze, muszę powiedzieć, że mnie

miło zaskoczyłeś. Nie wiem, czemu, ale nie podejrzewałam, że umiesz pisać

wiersze -- a umiesz i to nieźle. To może teraz kilka słó na temat każdego z

nich:

Pierwszy (czytając od góry, czyli od najwcześniejszego... jakoś

muszę ponumerować, skoro nie wymyśliłeś tytułów) -- chyba podoba mi się

najbardziej. Forma jest świetna, rzadko spotyka się wiersze tego typu (a

szkoda). Czyta się go wspaniale, jest taki płynny i melodyczny, że można się

upajać słowami. Tylko kilka drobnych zgrzytów -- pierwszy przy słowach

"się kryć", a drugi -- "chęcią". Nie mam pojęcia

dlaczego, ale wybija mnie w tych momentach... I jeszcze, bardziej by mi

pasowało "mojego" -- zamiast "mego" ale to tylko taka

nic nie znacząca sugestia (w sumie to Twój wiersz, więc się nie powinnam

przyczepiać).

Do treści... smutny wiersz, ale piękny. Taki... kobiecy

(i to jest zaleta, heh). Tak mi się zaszkliły oczy, kiedy czytałam ostatnią

strofę... Ładne to... śliczne... Takie smune, a jednak pisane miłością.

Gratuluję (i, wiem, że to zabrzmi głupio -- ale mam nadzieję, że się wam

ułoży kiedyś... tylko nie przestawaj wierzyć).

Wiersz drugi -- tutaj

widzimy przerost treści nad formą =). Ładny, nie powiem, ale rytm trochę

kuleje, jakbyś zapomniał przeczytać go jeszcze raz na głos -- i nie wsłuchał

się w słowa. Znowu zakończenie mi się podoba... Umiesz pisać (mówiłam to

już?)

Zaś trzeci jest prześliczny -- dopracowany przede wszystkim.

Podobają mi się Twoje rymy (nawet nie tylko w tym, konkretnym wierszu). Po

prostu umiesz to robić, nie są banalne i takie wymuszone. Szkoda tylko, że

taki pesymistyczny. Muszę przyznać, że potrafisz odziałowywać na

czytelnika... Tu mi się najbardziej podoba środkowa strofa... chyba

najbardziej daje do myślenia (?).

Podsumowując -- chcę więcej Twoich

wierszy. I nie tylko takich smutnych... (chociaż rozumiem, że wiersze

opisują stan chwilowy naszej duszy -- a skoro nie będzie radosny, to nie ma

sensu się silić na wesoły wiersz). Jest dobrze.

Z poezji się wyrasta, jak z dziecięcych

butów
Dziwnych tych myśli, pluszowych zabawek
Wstaje się ze snu, po

pianiu kogutów
Ze snu, a we śnie, ze słowem huśtawek

Bo wiersze są

dobre na kołysankę
Wśród nocy budują nasz wielki świat
Okno otwartę

oświetla szklankę
Przez okno widać pejzaż, zza krat

Poezja nie

pasuje do złotych salonów
Sali balowych i tych zasłon pięknych
Ludzi

w krawatach, niby Salomonów
Łajdaków, łotrów i zbrodni ich

ciężkich

Skąd jest ten smutek, gdy jak lalkę starą
Wyrzucam

marzenia, dzieciństwa swojego
W głąb siebie, człowieka targanego

karą
Człowieka, przez karę, dorosłym zwanego

Na podstawie

"Chyba Już Koniec, dla wszystkich, którzy prosili o wiersz" Muszki

Me. Interpretacja moja, zresztą różni się pewnie znacznie od tego co chciała

powiedzieć autorka =)

-- UPDATE --
wersja 0.1
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>

Ha, zawsze wiedziałam, że coś wyjątkowego

w tobie siedzi i że nie taki murof straszny jak go malują.
Kawał

świetniej treściowo poezji (wreszcie nie cynamon i badyle!).

No cóż, muszę przyznać, że wyszło Ci to

zdecydowanie lepiej niż mi =)

Pierwsza i ostatnia zwrotka są po

prostu mistrzowskie (zakochałam się w tych słowach, serio). Nie pasuje mi

jedynie "szklanka" (rozumiem, że nie jest użyta przypadkowo,

więcej -- przy kolejnym czytaniu nie drażni mnie tak, jak wcześniej, lecz

mimo wszystko mam wrażenie, że jest taka "wrzucona na siłę") i

widzę jakieś zachwianie rytmy przy słowach "poezja nie pasuje do

złotych salonów". Lecz, biorąc pod uwagę całość, mogę tylko chylić

czoło =)

Naprawdę widzę w nim więcej głębi, więcej przesłania -- niż

w moim "prymitywnym szkicu". I wcale się interpretacja bardzo nie

różni (przynajmniej moim zdaniem). Po prostu ująłeś wszystko tak... lepiej.

Wyraźniej.

A i jeszcze:

=="

Jeśli chodzi o mnie to

nie sądzę, że wyszedł Ci lepiej JEJ wiersz. Bo to były JEJ uczucia, JEJ

słowa, JEJ "świat przedstawiony". A ty wlazłeś tam z buciorami,

myślisz że błotne plamy są atrakcyjne? Nie, tak się nie robi mój drogi, nie

robi. Nie przerabia się czyichś wierszów, nie przerabia się czyjejś duszy. I

mam w nosie to, że Musz przyjmuje to z aprobatą - to nie jest Twój wiersz,

Murof, oszpeciłeś go.

Kłucić to i ja się nie zamierzam, co

najwyrzej - przez ó.

No wiesz, Murof, użyłeś wszystkich sformułowań

Musz, z tą tylko różnicą, że przez dodanie kilka innych słów - wiersz biały

zamieniłeś w taki z rymami. Nie czepiałabym się gdybyś został tylko

zainspirowany wierszem Musz, ale Ty go po prostu przerobiłeś, nie użyłeś

nawet zbyt odmiennej formy. Co do Kaczmarskigo - nie mam rozeznania w tej

sprawie - więc dyplomatycznie nie skomentuje tego. Ale jednak sztuka

plastyczna jest czymś nieco odmiennym od słowa pisanego, nieprawdaż?

Boże - do kurwy nędzy
Czemu mnie sobie

wybrałeś
Bym tu żył bez pieniędzy
Tak jak mi napisałeś

Boże -

jasna cholera
Czemu mnie sobie wybrałeś
W kościele co

niedziela
Widzieć mnie sobie zachciałeś

Boże - o ja

pierdolę
Czemu mnie sobie wybrałeś
Z ludźmi bym dzielił

niewolę
Przed którą mnie ostrzegałeś

Boże cokolwiek powiem
Ja

wiem, że ty mnie kochasz
Wierzę, że tego się dowiem
Przez Ciebie -

otuchy mi dodasz

Sorry za "wzwroty", wiem, że to szukanie

sensacji na "chama". Ale nie utnę ich.

wies tak sobie poczytałam (nie wszystkie,

przyznaję) i pierwsze skojarzenie - piosenka. Lekka, cicha, na gitarę, taka

grana wieczorem, delikatnie, żeby nie obudzić rodziny. Masz akordy?

słuchaj nie masz nic przeciwko, żebym

sobie to pierwsze spróbowała zagrać i ułożyć akordy, bo mi to jakoś tak

weszło w głowę i nie może wyjść, a jednocześnie z melodią. Chyba że masz

akordy własne.

mam nadzieję, że gitara stroi =). Już mam

wizję. Ale jest moja, zapewne melodyjnie będzie bardzo uboga, bo w tej

piosence akurat jakoś tekst... chyba jest ważniejszy. tak mi isę wydaje. a,

e... d? Zaraz poszukam.

to ja mam tak, dwie wersje:

a

E
d a
E d
E

lub
a E
d E
a d
E

Ten E na

koniec jest taki niepokojący, taki urwany, nie mogłam go sobie odpuścić. A

poza ty mtak jak mówiłam, prościutkie akordy. Ważniejszy tekst, jak na mój

gust. No, a poza tym - na moją tonację idealne ^^. Czekaj, przegram sobie

twoje ^^

Z poezji się wyrasta, jak z

dziecięcych butów
Dziwnych tych myśli, pluszowych zabawek
Wstaje

się ze snu, po pianiu kogutów
Ze snu, a we śnie, ze słowem

huśtawek

Bo wiersze są dobre na kołysankę
Wśród nocy budują

nasz wielki świat
Okno otwartę oświetla szklankę
Przez okno widać

pejzaż, zza krat

Poezja nie pasuje do złotych salonów


Sali balowych i tych zasłon pięknych
Ludzi w krawatach,

niby Salomonów
Łajdaków, łotrów i zbrodni ich ciężkich

Skąd jest

ten smutek, gdy jak lalkę starą
Wyrzucam marzenia, dzieciństwa

swojego
W głąb siebie, człowieka targanego karą
Człowieka, przez karę,

dorosłym zwanego

Jak dla mnie to o te kilka wersów identycznych słów

za dużo...
Ale... cóż, muszę przyznać, że trochę mnie poniosło. Brak mi

dystansu.

Utwór o niczym
Masowa produkcja

podobno nie służy
Wierszom, powieściom, głównie dziełom sztuki
Co

jednak zrobić, gdy w myśli kałuży
Ochłapy znajdę, acz warte

obróbki

Za wierszem piszę początek nowego
Nim pierwszy na dobre

zakończyć spóbuję
Wszak o to mi chodzi, by z tekstu całego
Używać

cokolwiek mi z niego pasuje
A to co szkodliwe i pełne

niesmaku
Wyrzucić w niepamięć, by świerzość zachować
Robiąc notatki,

usuwam pokraków
Wolę nie pisać i sławy głodować
Niźli ośmieszyć się

słowem kulawym
Takoż i rymem dobranym niecelnie
Pisać o sprawie czy

czynie ciekawym
Jest ważne, a nawet aż ważne piekielnie

Tego się

trzymam, na tym mi zależy
Historie w objęcie sztuki opatulić
Nie pisać

o niczym, jak większość młodzierzy
Gryzmoli

Jeśli chodzi o mnie to wstrzymam się od

głosu - jak na razie. Coś w tym jest, a jednak z drugiej strony jakby

zgrzytało tu i tam...

I przepraszam za ten wiek, głupio wyszło.

świeżość, nie świerzość, chyba że to celowe?

krufka, ja tak patrzyłem, jak Ci ten topic

rośnie. ostatnio spojrzałem i zostałem miło zaskoczony. bardzo ciekawe, jak

dla mnie wiersze. lubię taki styl. hmm umiesczaj więcej ;]

Rekurencyjny ten obraz

snami
Przykryty, a także zasłoną z mgły
Gdybyśmy teraz mogli być

sami
My


dobra, co to znaczy 'rekurencyjny' co?

=="

Naprawdę fajne wiersze. Niby początkujący

a jednak objawia niejaki talent
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>
Keep writing.!

Panika schizofrenika
Podchodzę

do lądowania
Przyżądy wskazują spokój
Nie lubię umierania
Nawet gdy

widzę śmierć z boku

Kiedy się znów pojawię
Czy Cię jeszcze

zobaczę
Czy życie pisane jest zjawie
Nie płacz - ja też nie

zapłaczę

Odchodziła powoli
Ledwo ustami ruszała
Wiedziała, że

umiera
Karoca nie nadjechała

Kiedy się znów pojawię
Czy Cię

jeszcze zobaczę
Czy życie pisane jest zjawie
Nie płacz - ja też nie

zapłaczę

A jednak, choć w cuda nie wierzę
Tenże się jednak

wydarzył
Tak - piszę cud - nie bajdurzę
Nikt o nim nawet nie

marzył

Kiedy się znów pojawisz
Czy Cię jeszcze zobaczę
Ślady po

sobie zostawisz
Nie płacz - ja już zapłaczę

Jedna z pierwszych

prób pisania o "czymś". Niestety nie za dobra, niemniej daję do

oceny.

ciekawe...

niemniej schemat piosenki

troszke mi nie pasuje do takiego tematu...
ale to już kwestia

gustu

pierwsza zwrotka bardzo dobra...
niewiele ludzi na tym forum

odważyło się na powiedzenie 'nie lubie umierania'
ja też się nie

odważyłam...

smierć opisana z innej strony
a umiejętność

'swojego' patrzenia na jakis temat jest bardzo wazna
naprawde

jestem pod wrażeniem

dalsze zwrotki już coraz mniej

ciekawe
podajesz wszystko na talerzu
nie lubie dosłowności w takim

wymiarze...

ogólnie,
zaczęło się nieźle, potem tendencja

spadkowa...
nie starczyło Ci napięcia na cały wiersz...

no

trudno...

czekam na wiecej

W moim świecie marzeń wszystko może się

zdarzyć

Biegnę, już lecę, pod chmury się wzbijam
Zaraz do słońca

przebiję się
Czuję ten żar, koszulę odpinam
Naraz upadam, coś poszło

źle

Mokrą posadzkę czuję pod stopami
Tuż obok w wodzie słońca

odbicie
Widzę, i zaraz odpływam z falami
Horyzont oglądam, wy nie

zobaczycie

Z nienacka wyłania się potwór do smoka
Podobny, mający

rozmiary zbliżone
Ja cieszę się, widzę go, mojego oka
Nie draśnie, bo

wszystko to jest wymarzone

Napisane dla kogoś posiadającego bloga

"http://m-rcin.blog.pl/komentarze/index.php?nid=7377318". A raczej

- zainspirowane tematem pracy domowej owego kogoś.

niezła reklama...
XD

co do

tekstu...
piszesz bardzo ciekawie, naprawdę...
ciekawy

styl...
osiągasz emocje w 'zimny' sposób

wyczuwam

dystans
wrecz bezuczuciowość
ale to wlasnie jest ten chlodny

sposob...
fajnie

mam tylko zastrzezenie do ostatniej

zwrotki...
pisana na siłe
podporzadkowales sie rymom, zatracając przy

tym sens zdań...
nienawidzę łamanych zdań na przestrzeni kilku

strof...
okropnie mnie to drażni...

i jeszcze jedno
Twoje

wiersze są do siebie bardzo podobne...
stylem, formą...

może

spróbuj napisać inaczej
pod wplywem innego bodzca
?

hmm...

a może wrócisz do siebie?

a jaki jest najlepszy sposób nauczenia się

gry na jakimś instrumencie?
ćwiczenie...

nie przyszło by mi do

głowy porównywać poezje do jezyka obcego...
dla mnie wiersze nigdy nie

byly obce...

nie radzilabym

prognozować...

dziesiec lat i wirtuoz-samouk brzmi jak prognoza

pogody na rok 2010
wybacz, ale zeby zostac wirtuozem gitary (czy

jakiegokolwiek innego instrumentu) potrzeba czegos wiecej niż wlasnej checi

odkrywania i dziesieciu lat grania...