- Tak, jak mówili! Geralt!

Tak, jak mówili... Jestem twoim przeznaczeniem? Powiedz! Jestem twoim

przeznaczeniem?
Yurga zobaczył oczy wiedźmina. I zdziwił się bardzo.

Słyszał cichy płacz Złotolitki, czuł drganie jej ramion. Patrzył na

wiedźmina i czekał, cały spięty, na jego odpowiedź. Wiedział, że nie

zrozumie tej odpowiedzi, ale czekał na nią. I doczekał się.
- Jesteś

czymś więcej, Ciri. Czymś więcej.


trudno jest, bardzo trudno

zrozumieć tą książkę =) niemal tak trudno, jak odpowiedzi Geralta.

Przeczytałam wreszcie ''Coś się

kończy, coś się zaczyna...'' i jestem zachwycona, z podobnych

powodów jak Myśka :] Alternatywne zakończenie, a raczej [by Elfi: ]

'opowiadanko na koniec' rzeczywiście niezwykle zaskakujące i

zabawne. Doskonale ukazuje jak wszechstronny potrafi być Sapkowski, jak

potrafi pisać zarówno z wielkim poczuciem humoru, jak i poważnie oraz

głęboko.
Ogólnie, czytanie opowiadań 'Coś się kończy...' oraz

'W leju po bombie' bardzo mnie odstresowało, zrelaksowało i luźniej

nastawiło do twórczości ASa. Jest mistrzem, w swoich fachu,

niewątpliwie.

BTW, Sumiko, wplątanie bajek w opowiadania było dla

mnie jakoś najmniej trafne. Może dziwna jestem, ale wydało mi się to

trywialne i kompletnie, kompletnie nie Sapkowe.



Pozdrowienia

dla mojego Geralta [Myśki XD] :*

Ale właśnie wprost przeciwnie.


Trywialne by było gdyby je dał takie jakie są w obecnej wersji...

przesłodzone, banalne i naiwne. A on świetnie pokazał /przynajmniej ja tak

to odebrałam/ jak z pierwotnej i prawdziwej /tutaj/ histori powstaje potem

naiwna bajeczka. Prównaj sobie historie Renfri i Królweny Śnieżki. I powód

-w obu wersjach- wygnania księżniczki. Finezja.

A czytałaś

"Drogę z której się nie wraca"?
To też takie 'dodatkowe

opowiadanie' w sumie mało popularne, o tym jak poznali się rodzice

Geralta.

tak, czytałam 'Droga z której się nie wraca' :] ujmę to tak, dobre, ale czytałam wiele lepszych opowiadań ASa.
''Tandarei'' jest boskie, poprostu genialnie napisane. jak to tylko On potrafi. jest niesamowity, sam opis tej dziewczyny [nie pamiętam, niestety, jak się nazywała, czasem imiona wylatują mi z głowy] zachęcał... stylem pisania. i potem ten koniec, zaskakujący, a jednocześnie przewidywalny.

co do wplątanych baśni... historia Renfri faktycznie była ''umiejętnie w to zapakowana'', ale ''Okruch Lodu'' już mniej. taki, naiwny... za zwyczajny, za dobrze znany i za mało wyszukany jak na słowa Yennefer. nie pasuje mi do jej psychiki, ale może się nie znam :] .

A dla mnie boskie jest "Mam dla ciebie niespodziankę" małej wiedźminki do złego wilka w którymś ze wstępów. O!

To nie chodzi o to, czy się

'znasz' czy 'nie znasz', bo to Twoje subiektywne odczucie.


Okruch lodu mi też akurat najmniej się podobał, w ogóle na początku nie

cierpiałam Yennefer, dopiero w sadze ją względnie polubiłam, przede

wszystkim za poświęcenie. Ale 'Piękna i Bestie' w porównaniu z

'Ziarnem Pradwy' też jest fascynujące. Może trochę mniej 'Trochę

poświęcenia' z Małą Syrenką, ale dla mnie i tak to jest wielka

umiejętność, to co zrobił Sapkowski.

A ja... ja się strasznie wzruszyłam, kiedy

pod koniec 'Troche poświęcenia' okazało się, że Oczko umarła podczas

epidemi. Okropnie mi się jej żal zrobiło..=/
Lubiłam ją. Chyba

najbardziej z opowiadań.
Nie licząc Korinka;]

Cynizm i żółć. Za dużo żółci. Bardzo lubię

opowiadania i sagę. Do trzeciego tomu. Czwarty mnie denerwuje a piąty

zaliczam do największych w moim życiu rozczarowań literackich. Tożto gniot

wzorcowy. Tak naprawdę lubię tylko Jaskra. Bo nie jest taki wzniośle

cyniczny i nadęty swoją świadomością, jaki to świat jest zły. Unika patosu

cynizmu, jakimi te książki są nasycone. Może jeszcze Zoltan. Oni ciągle

wierzą w takie zwykłe, proste dobro. Geralt wierzy tylko w jakąśtam

powinność. Ale nie wierzy już w takie proste, zwykłe rzeczy. Sapkowski chyba

też nie i z całego serca mu współczuję. Nienawidzę scen ze szczurami chociaż

są niesamowicie sugestywne. I potem nie ugfam już Ciri do końca sagi. Nie

kibicuję jej. Nie zaciskam warg, żeby jej się udało. Co za różnica czy wygra

ona czy Bonhart? Grają w tej samej lidze. Szczury to osoby jakie wywołują u

mnie czysty bunt. Kiedy wyżyna ich Bonhart czuję, wbrew sobie, cichą

satysfakcję. Giną tak jak żyli. Gdybym miał kopnąć beczkę na której by stali

ze stryczkami zrobiłbym to bez wahania. Przy Emhyrze musiałbym pomyśleć.

o, Katon :]
zapomniałam o czymś

powiedziec, o czym wspomniałeś. Sapkowski ma, co wynika tak jakby z

przesłania ksiażek, cholernie pesymistyczną wizję życia. ładnie to przekazał

w Sadze i Opowiadaniach, ale ja kompletnie się z nim nie zgadzam. a mimo to,

uwielbiam jego ksiązki czytać.

co do Jaskra, jest fucktycznie

świetną postacią. kolorową, ciekawą, utalentowaną. nie raz i nie dwa

podkreślałam jak podobają mi się jego ballady. o światopoglądzie nie

mówiłam, ale jego optymizm naprawdę jest godny uwagi =) . zwrócił moją uwagę

już w Ellander, kiedy rozmawiał z Geraltem o przyszłości. no i tak trzymałam

się ciepłego zdania o nim do samego końca [prawda Mroowka? ]

Dla mnie Sapkowski i tak jest mistrzem...

Jego pesymizm życiowy zbliżony jest do mojego, a jego irnia i dystans

zupełnie mi pasują
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Ależ Sumiko, nie tylko muzycy i muzykolodzy

mają prawo oceniać dzieła muzyczne. Nie, nie napisałem lepszej książki ale

przeczytałem setki lepszych (od piątego tomu konkretnie). Uważam ten tom za

słaby bo jest cholernie wydumany. Ten pomysł z podróżą Ciri przez

czasoprzestrzeń kompletnie mnie załamał. Zawsze kiedy czytam sagę po raz

kolejny kończę na czwartym tomie i otrzymuję kapitalną opowieść z maltypoil

werszyns of ending. To mi bardziej odpowiada niż ta pseudofilozoficzna

papka. Sapkowski jest mistrzem słowa i szkoda, że postanowił zostać kimś

więcej.

a dla mnie, świat z dwoma księżycami był

taki poprostu ładny =) . odzwierciedlenie bezpieczeństwa, którego szuka się

w życiu i uwielbia, lub musi co jakiś czas do niego wracać. które mimo, że

nie jest najważniejszym, najwspanialszym i najwytrwalej szukanym miejscem

jest b. potrzebne.
odzwierciedleniem pustego domu, w którym mimo wszystko

nic nam nie grozi.
zresztą, jak wszystko w 'Wiedzminlandii' każdy

świat był jakąś przenośnią. to mi się właśnie w Pani Jeziora

podobało...
ale kiedy wczułam się w ten tom, w uczucia bohaterów to byłam

wściekła na pesymizm Sapkowskiego, kiedy Ciri pojawiła się b. blisko

Geralta, ale po chwili znów się gdzieś przeniosła.

Katon więc pisz sobie, że Ci się to nie

podobał, a nie, że to 'gniot wzorcowy", bo brzmi to tak arogancko

jakbyś conajmniej był Tolkienem. Po za tym skoro jednak większość sapkowych

czytelników się podobało to nie może być aż takie straszne.
A koncepcja

z tymi czasowymi podróżami mi osobiście się podobała. To subiektywne

odczucie, ale nie krytykowałabym tak pochopnie i dosadnie /ogólnie, nie

tylko w przypadku tej książki/.

Ja...
Ja najbardziej lubię elfy u

Sapka. Właśnie elfy.
Najszczególniej Isengrima Faoiltiarnę ;>
Poza

niem, oczywiście pana Dijkstrę i ... Vilusia ;>
Ach, Viluś ;>
Z

czarodziejek? Triss, Idę Emean i Tissaię ;>

Właśnie przeczytałem "Miecz Przeznaczenia" i czytam kolejne tomy bo dostałem "Panią Jeziora".
Sapek jest pisarzem przedewszystkim strasznie różnorodnym. "Wieczny Ogień" to naprawdę śmieszna opowieść o biznesie w świecie fantasy, przy paru scenach naprawdę było się z czego pośmiać- szczegółnie w karczmie i w banku.
"Okruch Lodu" i "Trochę poświęcenia"- nie zachwyciły chociaż wątek Oczko-Geralt był ciekawy i skłaniający do przemyśleń. Po tych opowiaadaniach ostatecznie zrozumiałem jedno- "Wiedźmin" to nie jest książka nadająca się na film i zdania tego już pewnie nigdy nie zmienię, to nie jest opowieść, która ma być spóna węwnętrznie, ona ma poruszać najróżniejszymi środkami wyrazu, których tak naprawdę obrazem pokazać się nie da.
Yennefer- to kobieta toksyczna. Wbrew pozorom ona cierpi nie mniej niż Geralt. Za swoje umiejętności zapłaciła wysoką cenę...
"Granicę Możliwości"- Lubię tę opowieść za to, że jest prawdziwie "wiedźmińska"- Opowieść o drodze starych dobrych znajomych, namiętności i konflikty tego świata i urzekająca postać smoka, honoru i różnego spojrzenia na świat. Klasyczna opowieść Sapka, tylko słowa króla na końcu....tak cholernie cyniczne, coś w tym jest.
Mnie podobnie jak Katonowi podoba się saga tylko do trzeciego tomu.
Potem...nie ma nadzieji. Nie ma jej dlatego, że nie ma już celów, wszelkie działanie traci sens bo wszędzie jest śmierć i zło.
Parafrazując "Wszyscy po zabicu piątego człowieka mają ten sam wyraz twarzy", tak i Ciri jest od czasu wstąpienia do szczurów, umarła na zawsze, to już tylko wegetacja nie ma celu i nadzieji.
A śmierć szczurów? Nie wiem czemu byłem zadowolony, ale to prawda...
Moim zdaniem pesymizm Sapka spowodował jedno- W którymś momencie każde wydarzenie staje się bez znaczenia, "czarni" nie są wcale gorsi od atakownych, czarodzieje dbają tylko o siebie i zmieniają sojusze z dania na dzień, zło niszczy i łamie każdego, Jaskier się starzeje i wspomina coś się rwie.
Niedługo przeczytam ostaatni tom i wtedy będę mieć pełny obraz sytuacji.

Hagrid, poczekaj na pełen obraz, dobrze

radzę. ostatecznie przecież, Pani Jeziora jest świetną książką. wątek Nimue,

spirala i światek elfów są bardzo dobrymi pomysłami, tak samo jak Touissant

i przygody Geralta w tym miejscu. naprawdę dobrze się to czyta, wciąga... i

kończy się dwuznacznie, ale napewno nie bez jakiejkolwiek nadziei [; zresztą

potem wystarczy przeczytać Coś się kończy, coś się zaczyna, aby przekonać

się, że Sapkowski nie wszędzie musi używać swojego życiowego

pesymizmu.
,,- Cały wieczór siedziałeś obok swojego Ghraala,

matołku.''

co do Yennefer, jest postacią strasznie

skomplikowaną, a przez to b. interesującą. na początku, kiedy wiedźmin

rozmawia o niej z Nenneke, nie mamy obrazu zimnej piękności o mrożącym krew

fiołkowym spojrzeniu. wręcz przeciwnie, otrzymujemy odrazu obraz kogoś, kto

cierpi... potem, z tej rozmowy możemy wyciągnąć pewne wnioski. a kiedy

pierwszy raz czytamy o Yennefer przekonujemy się, że naprawdę jest chłodna,

z wierzchu. w głębi jest mimo wszystko ciepła, pełna uczuć i wrażliwa, na co

wskazuje to, że bardzo chce mieć dziecko. czasem po tych wszystkich

czułościach, trudno sobie zmieścić w głowie jak może udawać taką obojętność,

ale to bardzo pasuje do jej zewnętrznej, widocznej dla ludzi z boku natury.



=)

Ja ogólnie uwielbiam Sapka za to, że jego

postacie są żywe. Cieprią, zmieniają się, mają wady. I właśnie elfy, u

Tolkiena "sprowadzone" w 99% do roli ideału, u Sapkowskiego są

dumne, waleczne, są...hmmm.. jak to mój przyjaciel, gorący fan Tolkiena

ujmuje, (zbyt <---- to jego słowa) ludzkie.

Potti, co do Yen,

najpierw jej nie lubiłam, ale potem, im dalej, co raz bardziej do mnie

przemawiała, jej charakter, który najpierw odebrałam bardzojednostronnie,

nabrał kolorów. Wogóle strasznie mi się podoba, że (oprócz Bonhearta) nie ma

postaci stricte złej albo dobrej. Hehe... fantastyka realistyczna ;P



Pytanko: Uważacie, że Wiedźmin zginął na końcu? Bo byłam na

spotkaniu z Sapkiem i on twierdzi, że tak....
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' />

Ale ja tak nie do końca chcę się z nim zgodzić ;P

P.S. Moment, który

najbardziej w książce mi się nie podobał, to ten, w którym Geralt przestaje

być wiedźminem (formalnie)... Straaaasznie się wtedy zawiodałm


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

miłe jest założenie, ze strony

autora, że pojmuje czytelnika za bardziej inteligentnego niż jest naprawdę.

- słowa mojej przyjaciółki.

kwintesencja Sapkowskiego.
ano i

opowiadania 'w leju po bombie' 'złote popołudnie'

'tanndaradei' . mm. sama przyjemność. choć nie znam dokładnie.

E. - 'W leju po bombie' i 'Tandarei' świetne, pierwsze lekkie i przyjemne, fajnie się czyta [choć nie mogłam się doczekać kiedy je skończę, tak strasznie byłam ciekawa ''coś się kończy, coś się zaczyna...'', ale to przecież nieważne : ] , a drugie... strasznie Sapkowe, perfekcyjnie napisane, świetnie dobrane słowa, z nutką tajemniczości. i zaskakujący koniec. [SPOILERUJĘ =P ] zaskakujące było zabicie Jacka, zaskakujące było zaskoczenie w pociągu. zaskakujące było jak ta dziewczyna, ugodowa i nieśmiała, mogła zrobić coś takiego. dowód, że lepiej nie bawić się z siłami nadprzyrodzonymi, nawet jeśli one nie istnieją.
'Złote popołudnie' dopiero przeczytam, bo stanęłam na tym kosmicznym i mi się nie chciało dalej czytać, ale napewno do tego wrócę.

Sihaja- Geralt? zginął, wg. mnie. zginął, bo kiedy [SPOILERUJĘ one more time, nie czytaj Hagrid =P ] Ciri opowiadała rycerzowi króla Artura o ślubie Geralta i Yennefer, wymieniła mnóstwo imion, ale wśród nich oprócz normalnych, żyjących osób byli tacy jak Coen, czy Mistle.

no, a między bogiem a prawdą, to ja też Pani Jeziora nie lubię, od pewnego momentu. tzn. od momentu, kiedy wiedźmin 'przestaje sikać pod wiatr' i chce oddać sihill, czy jak mu tam [mieczowi] . nie podoba mi się zaklęcie Triss, nie podoba mi się trójzębny widelec, ani to jak Yennefer rzuca zaklęcia. no i to, jak dzięki 'konikowi' odpływają.
ale strasznie napawające optymizmem jest kiedy wszyscy spotykają się w twierdzy pana-młodego-zdolnego-i-pięknego, czyli Vilgefortza [tak to się pisze?], kiedy go pokonują i kiedy a'la Neo mówią, że nic specjalnego im nie jest =) ciesząc się poprostu, że siebie mają. kiedy spotykają Ciri i ona wręcza Geraltowi medalion. wydało mi się, że już po wszystkim, a tu nagle Emhyr. nie wierzyłam, że zginą, ale popsuło mi to całą koncepcję. tylko czekałam jak się uratują, jak wymigają się od śmierci. ale nie sądziłam, że Biały Płomień Tańczący Na Kurhanach Wrogów im odpuści. zawsze wiedziałam, że nie jest zepsuty, ale myślałam, że zepsuje swoją córkę. źle go oceniłam.
w każdym razie, miły ten fragment był =) ku pokrzepieniu ;P

Ja dopiero 2 dni temu zacząłem czytać

wWiedźmina i zaczęło mi się to baaaaardzo podobać!

Potti - "Coś się kończy..."

zostało napisane sporo czasu przed sagą, więc w sumie mało się do niej

odnosi... A "Tandaradei" to chyba moje ulubione opowiadanko

Sapkowskiego. "W leju po bombie" jest świetne, strasznie się przy

tym obśmiałam, ale jednocześnie daje trochę do myślenia. Ale uwielbiam także

"Złote popołudnie" i "Muzykantów" choć to ostatnie jest

okropnie dołujące...
Aha i jeszcze co do "Tandaradei" - motyw w

pociągu był piękny... po prostu kwintesencja całego opowaidania - takie...

podsumowanko...

Żal mi Cahira. Dwa ostatnie tomy czytałam

w oczekiwaniu, że w końcu styknie się z Ciri.. i będo razem. A tu co? Smierć

z rok Bonharta, najemnego zabójcy. Nie chciało mi się

wierzyć...
Polubiłam Angouleme, to mało siksę=) Młoda, pyskata, wulgarna

i bojownicza. Ciekawiła mnie od poczotku. Chciałabym jo kiedyś

spotkać;]
Za to Regis był moim ulubionym bohaterem Sagi.. chyba:) Jego

długowieczność, mądrości życiowe, lekka zarozumiałość. Jako kompan

urozmaicił IMO znacznie wyglod naszej 'brygady'. Szkoda, że umarł.

Mógł przeciez żyć wiecznie, a zginał podczas ratowania nieznanej mu

dziewczyny. Podziwiam go za to=)
Wszyscy zreszto poświęcili się w akcji

ratowania Ciri. I wszyscy zginęli.

W 5 tomie zdenerwowało mnie

mieszanie światów... ale tylko na początku. Później już się przyzwyczaiłam,

wszystko zaczynało ładnie tworzyć całość.

Teraz moge spokojnie

powiedzieć, że jestem wielko i oddano fanko Sagi o Wiedźminie=)
Ave

Sapkowski!=P

Tea, Vea i rycerz Trzy Kawki tak czy fuck

rządzą, jeśli chcecie znać Moje zdanie .

A z sagi? Regis i

czarodziejki z loży. Ciri po prostu nie znosiłam;]

hehehe =D
A ja powiem

jedno.

Złote smoki rzondzom =P

Zaprawdę powiadam wam, oto nadchodzi

wiek miecza i topora, wiek wilczej zamieci. Nadchodzi Czas Białego Zimna i

Białego Światła, Czas Szaleństwa i Czas pogardy, Tedd Deireadh, Czas Końca.

Świat umrze wśród mrozu, a odrodzi się wraz z nowym słońcem. Odrodzi się za

Starszej Krwi, z Hen Ichaer, z zasianego ziarna. Ziarna, które nie

wykiełkuje, lecz wybuchnie płomieniem. Ess'tuath esse! Tak

będzie! Wypatrujcie znaków ! Jakie to będą znaki, rzeknę wam -

wprzód spłynie ziemia krwią Aen Seidhe, Krwią Elfów...

No i po kiego grzyba ten

cytat?=P

Czytał juz ktoś "Narreturm"? Ja niedługo zamierzam

sobie ową książkę sprawić=) Ciekawa jestem opini inych.

Ja czytalam Narrentrum!! I

polecam! Usmialam sie nad tym szczerze i radosnie =) Warto przeczytac.

Ja czytałam. Świetne, aczkolwiek wolę

Wiedźmina. Rzecz dzieje się (jak zapewne wiesz) w realnym świecie, w

średniowieczu - to właściwie fantasy hisstoryczna. Napewno warto przeczytać,

ale cóż - to nie to co saga...

Bitter, jeśli chodzi o czarodziejki z

loży, ja właśnie ich nie znoszę. niby takie wyniosłe, mądre, tryskające

blaskiem zarowno wewnętrznym i zewnętrznym, a naprawdę: dziecinne, w

stosunku do Yennefer [jej do loży nie zaliczam], czy chociażby Geralta. na

każdym spotkaniu kłóciły się o sprawy niepotrzebne, niemagiczne problemy,

oraz wywlekały osobiste i dawne konflikty. nie umiały pogodzić się z

przegraną, kompletnie nie potrafiły dyskutować i wiecznie rozmawiały, jak to

jedna z nich określiła 'jak dzieci w piaskownicy wyrywające sobie tacę

ze słodyczami' [za ew. usterki w przytoczeniu przepraszam, z pamięci],

ich główną miarą był wygląd, a nade wszystko kochały zwyczajne plotki czy

obgadywanie. były nie stałe w uczuciach, większość z nich wogóle nie

wiedziała co to Przyjaźń, czy Miłość. albo inne emocje, niezbędne do

mówienia o sobie, że jest się inteligentnym. dysputy o polityce były

żenujące, etc. z tego nieciekawego i niewątpliwie nieczarodziejskiego

schematu, dla mnie wyłamywała się tylko Sheala.

reasumując, może

Nimue tylko po części zdemaskowała czarodziejki. może były one nie dość, że

brzydkie, to jeszcze głupie? =))) jedynym ich atutem, była moc. niewątpliwie

ogromnym atutem, ale nie największym.

Tak... dla mnie też loża nie jest... hmm..

czymś sympatycznym. Zawiodłam się wtedy strasznie na Triss Merigold :/

Sheala i Asire wydają mi się najnormalniejsze z tej loży. Bo Filipa od razu

mi się nie wydawała sympatyczną postacią :/

Ej, Potti, ale głupie to

nie są
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Tylko zarozumiałe.

Sumiko, to tylko słowa. DLA MNIE ta książka

była wzorcowym gniotem. Wiadomo, że chodzi o moje zdanie. Tyle, że nie chce

mi się zawsze pisać: To moje zdanie, ale oczywiście każdy może mieć inne

tratatata. To chyba jasne.

Jak słusznie zauważył Hagrid, gdzieś w

okolicach czwartego tomu się obojętnieje. Było mi wszystko jedno czy Ciri

zginie czy nie. Nie, przepraszam. Kibicowałem do końca Jaskrowi. I

nienawidzę Loży Czarodziejek. Tej bandyckiej szajki. Tej cynicznej bandy.

Jak KPZR niemalże. Oj, jak ja im życzyłem żeby im się dupło. I się dupło,

hehe.

Ej Katon, ale ja już nie pamiętam o czym

dyskutowaliśmy... trzeba częściej tu zaglądać.

Co do tego posta, to

cóż Twoje subiektywne odczucie, ok. Ja tak nie miałam i w sumie nie rozumiem

tego, ale uszanuje wyjątkowo =P
A loży też niecierpię. Dziwki jedne...

a nadewszystko z całej loży nie lubiłam

Triss, nie wiem czy wspominałam. jej charakter nie spodobał mi się już kiedy

była w drodze do Kaer Morhen, a jej pobyt w Wiedźmińskim Siedliszczu

całkowicie ,,zabrudził'' mi te niewątpliwie świetne fragmenty =)

później było już tylko gorzej, jej choroba strasznie mnie nudziła, klejenie

się do Geralta śmieszyło, a późniejsza sztuczna twardość, a jednocześnie

uległość w oczach towarzyszek z loży napawała dziką satysfakcją, że ta

dziwka [jak je podsumowałaś, Sumiko] ma za swoje ;P

Triss akurat mi nie przeszkadzała. Taka

trzpiotka. Nie widzę w jej zachowaniu złych intencji i jakoś wzbudza moją

sympatię. Do Filippy miałem swoisty szacunek aż do założenia loży właśnie.

Yennefer nie lubię. Nie chodzi mi o jej zachowanie, poglądy i całą resztę.

Poprostu nie wzbudza mojej sympatii.

Opowiadania i Sagę czytałam, a raczej bezkrytycznie wchłonęłam po raz pierwszy jakoś w gimnazjum. I jak prawie każdy żałowałam, że się skończyła. Wielokrotnie do niej później wracałam i pewnie nadal będę. Za każdym razem razem zauważałam coś nowego, nowe powiązania czy odniesienia, też ciemną stronę sagi, czyli totalne zgorzknienie. Cynizm mi jakoś nawet nie przeszkadzał, jak niektórym znajomym.

Nie wiem jak Wam się wydaje, ale według mnie paradoksalnie postać Geralta w sadze jest za słabo zarysowana. Po sformowaniu drużyny, po prostu się rozmywa. Jakoś mi to nie leży, ale to prywatne odczucia.

Bardziej mi odpowiada wizerunek czarodzieja/ki z opowiadań, który trochę się różni od tego z sagi.

Po śmierci Coëna zobiło mi się jakoś łyso.

Acha. Loża też skojarzyła mi się z KC PZPR.

Mi tam Triss też jeszcze najmniej

przeszkadzała. W 'Krwi Elfów' lubiłam ją daleko bardziej niż Yen.

Yennefer w ogóle na początku nie cierpiałam. Szczególnie w 'Ostatnim

Życzeniu', potem jakoś ją polubiłam, za poświęcenie głównie.

Triss lubiłam... Filippy nie lubiłam...

Lubiłam też Asire i Stokrotkę z Dolin. Zresztą, każda czarodziejka z osobna

nie jest taka zła, ale jak się zbierały do kupy, to mnie aż wykrzywiało...

Dzisiejsze kobiety?
Hmmmmmm... każdy

sądzi sam po sobie, jakto mówią.

Sihaja-----> Asire też nawet

lubiłam i Sheale z Koviru. Stokrotkie nie -bo Elfka, a ja mam awersje do

wszystkich Elfów >< Zresztą wiecie. Ale nade wszystko nie lubiłam Pani

Sowy. Od samego początku, bleeeeeee.

Sapkowski to najlepszy pisarz świata.

Idzie łeb w łeb z Chmielewską i Rowling oczywiście, ale... Lubię jego język.

Cytaty z jego książek sypią się u mnie w szkole na wszystkich przerwach(

min. ten o " Pieprzonych dziewicach" z "Coś się

kończy..."). SAPKOWSKI THE BEST!

pieprzone dziewice jak pieprzone dziewice

(ja nawet lubie biel
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/> )
osobiscie wole ten z "Pani Jeziora" o

kobietach i pieniadzach im potrzebnych. Jak sie dokopie do ksiazki, to

przepisze.

Mój faworyt to scena spotkania Geralta z

rozbojnikiem zamienionym w bestie. Po prostu rozwalila mnie ich calkowicie

powazna dyskusja o np. przegryzaniu nóg od krzesel...

Zaraz poleca na

mnie pomidory, ale generalnie zdecydowanie wole Sapka niz Tolkiena. U

Sapkowskiego wszystko jest jakies...no nie wiem, jak to okreslic, ale po

prostu ciagnie do tych ksiazek. Natomiast od Tolkiena jakos mnie odrzucilo

po przeczytaniu pierwszej czesci...

No i oczywiscie ten dwuznaczny (a

czasem nawet bardzo jednoznaczny
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> )humor u Sapka, nie spotkalem niczego takiego nigdziie

indziej. Nie moge sie juz doczekac "Bozych Bojownikow".

Jakie pomidory?! Tu jest równo pół na

pół: zwolennicy Sapka i Tolkiena
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>

Na "Bożych Bojowników" jeszcze troszkę

sobie poczekamy, niestety...
Mój faworyt? Nie wiem... wszystko jest

świetne. Może opowiadanie z Borchem Trzy Kawki? Albo pierwsz spotkanie z

Ciri? Nie wiem... Wiem natomiast, że uwielbiam jego styl. Ale Tolkien też

jest świetny
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Tyle, ze nie śmieszny...

ja powiem tak:
zdecydowanie wolę czytać

Sapkowskiego, niż Tolkiena. podkreślam to zawsze, przy każdej tego typu

dyskusji. przedewszystkim dlatego, że pamiętam mnóstwo textów z prozy ASa,

lekkich, wesołych, ironicznych, smutnych, poważnych, prawdziwych czy innych,

na każdą okazję. u Tolkiena natomiast nie ma takiej różnorodności, a mi

zawsze właśnie o nią i o język literacki najbardziej chodzi. =)

i

moim faworytem imho jest wizyta Jaskra w Brolikonie. trochę to dziwne, w

sumie nic szczególnego, ale tak cholernie głęboki był fragment:
-

Cieszę się, że przyjechałeś, sukinsynu.
i ten, o Geralcie, który

wszystko stracił, że zakochałam się w Czasie Pogardy. i nigdy już od tego

nieodstąpiłam, szczególnie po poznaniu historii Szczurów.

Ja wolę czytać Tolkiena z tego samego

powodu dla którego Potti woli czytać Sapkowskiego. Ze względu na język. W

sposobie pisania Tolkiena jest coś co sprawia, że czuję te tysiące wieków,

ten podmuch pradawnego mitu. Posmak odrytej na nowo legendy. Sapkowski jest

pisarzem współczesnym. To po części jego zaleta, ale nie odczuwam tej

"głebi czasu i przestrzeni".

"Czas Pogardy"

zrobił na mnie duże wrażenie. "Krew Elfów" też. Od trzeciego tomu

zacząłem się niepokoić tym co się z tej sagi wyrodzi. Zaczynam czuć

dyskomfort od fragmentów ze Szczurami. Może o to Sapkowskiemu chodziło, ale

nie kibicuje już prawie żadnemu z bohaterów. A napewno Ciri. Staje się dla

mnie obca i potworna. Tak już jest do końca. Geralt przelewa krew co trzy

strony, ale zawsze ma powód. Ciri staje się potworem, który mordujue dla

przyjemności. Straszne.

chyba jestem jedyną zwolenniczką siódemki

Szczurów =)
z początku, rzeczywiście mi się nie podobali. nie lubiłam

Kailegha, bardziej ogromną niechęć niż sympatię budziły we mnie jakiekolwiek

wzmianki o tej szajce. a już w obrzydzenie wprawiała mnie ich miłość do

zabijania i przelewu krwi, oraz to jak potraktowali Ciri, za to, że nie

potrafiła być taka jak oni.
zaczęłam zmieniać o nich zdanie, w momencie

kiedy przyjęli ją do swojego grona, mimo że nie powiedziała im nic o sobie.

i kiedy Sapkowski opisał ich historię, pierwsze spotkanie. tak jakby

wyjaśnił dlaczego są tacy, a nie inni. przy fragmencie:
Giselher,

Iskra, Kailegh, Reef, Asse, Mistle i... Falka.
prefekt Almarilo bardzo

się zdziwił, kiedy dowiedział się, że Szczury grasują w siódemkę.


już na dobre im kibicowałam, chciałam żeby nikt ich nie złapał i

mogli sobie dla mnie zabijać ile dusza zapragnie. mam spaczone poczucie

wartości człowieka chyba. =)

ale co fakt, to fakt. od Chrztu Ognia

Saga zrobiła się do bólu pesymistyczna i dużo gorsza niż Opowiadania i dwa

pierwsze tomy.

Ostatnio powróciłam znów do 5 tomu, czytam ulubione rozdziały. W tej części sagi najbardziej podobały mi się wzmianki o świecie Aen Elle, do którego trafiła Ciri. Elfy były dla mnie bardzo intrygujocymi postaciami, z zupełnie innymi celami i światopoglodem niż dh'oine. Długowieczne, inteligentne, imponujące. Były nadzwyczajne, wydawałoby się. Może i w pewien sposób były, ale jednak podlegały rządzom i pokusom. Cóż, nikt nie jest doskonały.
Ale Eredin, zwany Krogulcem.. mmm;'>
Kiedy Ciri podróżowała po innych wymiarach, najbardziej uśmiałam się chyba podczas opowieści o Leśnym Dziadku. Jeden z moich ulubionych ironicznych fragmentów;)

Potti - wcale nie jedyno:) Okres pobytu Falki w bandzie Szczurów uważam za całkiem interesujocy. Z zaciekawniem śledziłam ich losy, spodobała mi się nawet zmiana zachowania małej Wiedźminki. Nie tolerowałam jednak jej zwiozku z Mistle. Już wolałabym, żeby Kayleigh spędził wtedy noc z Ciri, niż miała ona zaspokajać swoje potrzebny z Jemiołuszką.

Ej ja też lubie Szczury.
Sama też bym się do nich chętnie przyłączyła =P
Każdy z nich był niesamowicie ciekawą postacią z 'przeszłością' i złożonym charakterem, i bardzo mi było smutno jak im ten walnięty Bonhart poobcinał głowy.

Myśka Ty nie tolerowałaś jej związku z Mistle? Przyganiał kocioł garnkowi =P ^^'