Ostatnio nie

umiem stworzyc nicego w czym nie byłoby chociaż grama erotyki. W tym też

będzie, ale będzie tu również pokazane jakie zmainy nastepują w charakterze

ludzkim w zależności od okoliczności. Co sie dzieje z człowiekiem gdy jest

postawiony pod sciane i musi zmienić całe swoje dotychczasowe wartosci,

pryirytety i postepowanie.
Zanim przystąpicie do lektury uprzejmie

prosze o zamknięcie oczu i wyobrażenie sobie Draco Malfoya z jego książkowym

charakterkiem, czyli wrednego rozpieszczonego, chamskiego rasiste, któremu

wydaje się, że może wszystko. Już? To teraz pomyście, że jest o kilkanaście

lat starszy ma taki sam charakter i może wszystko... a w jego ręce trafia...


Jeszcze jedno, błagam o komentarze.

TEN

PIERWSZY RAZ

„Nic, co warte jest posiadania, nie

można zdobyć bez ryzyka...”

Prolog

Hermiona

Granger omiotła wściekłym spojrzeniem szkolne boisko. Bezczynne siedzenie na

drewnianych ławkach nie należało do jej ulubionych zajęć, a już w

szczególności, gdy na dworze panowała zimowa zawierucha. Do diabła, była

nauczycielką transmutacji, a nie jakimś niewyżytym fanatykiem sportu! W

tej chwili powinna siedzieć w swym wygodnym fotelu otulona miękkim, ciepłym

pledem i czytać „Najnowszą Teorię Transmutacji Zaawansowanej IV

stopnia” autorstwa Minervy McGonagall – Dumbledore, a nie

lodowacieć na tym zimnie. Więc co ona tam robi?
Dziewczyna od godziny

zadawała sobie to pytanie. Co skłoniło ją do opuszczenia ciepłego,

przytulnego pokoju? Oczywiście przyjaźń! W takich momentach jak ten w

skrytości ducha pytała samą siebie, po jakiego diabła zaprzyjaźniała się z

duetem Potter – Weasley. Gdyby nie oni jej życie byłoby takie

spokojne... takie nudne! No może i nudne, ale przynajmniej nie

sterczałaby w sobotni poranek na mrozie i nie musiałaby pilnować czy czasami

trener quidditcha nie próbuje zabić jednej z drużyn. Odkąd profesor Hooch

odeszła na emeryturę latania uczyli dwaj nauczyciele. Nauczyciel Obrony

Przed Czarną Magią i Mistrz Eliksirów. Jeden z nich musiał właśnie dziś udać

się w pilnej sprawie do Londynu, a drugi... No cóż, właśnie z jego powodu

Hermiona znalazła się w takiej a nie innej sytuacji. W końcu ktoś musiał

przypilnować by Draco Malfoy nie znęcał się nad Gryfońską drużyna. Tylko,

dlaczego tym kimś musiała być ona?!
- Niech ja tylko dorwę

Harry'ego, już ja mu pokażę, co ja myślę o tych jego pilnych

sprawach! – Zezłoszczona kobieta cicho przeklinała pod nosem

– ważne sprawy, od kiedy to randka z Ronem jest, aż tak pilna?!

Przecież za miesiąc biorą ślub, mogliby trochę wytrzymać, ale gdzie tam, oni

muszą się spotykać, co tydzień, a ja muszę pilnować tego wypłowiałego

kretyna! Zaraz, zaraz, co on robi? Dlaczego on leci w moja stronę? No,

dlaczego?
Wspomniany kretyn rzeczywiście obniżał swoją miotłę i

wylądował koło trybun. Szybkim ruchem odgarnął długie kosmyki białych

włosów, które wydostały się spod dumki i uważnie zlustrował sytuacje na

boisku. Znaczy się sprawdził czy obie drużyny są na tyle daleko by nie

podsłuchiwać. Najlepiej osiem metrów nad ziemia lub pod.
- Granger mam

dla ciebie propozycję.
Hermiona nie zaszczyciła go nawet najmniejszym

spojrzeniem, tylko szczelnie opatuliła się grubą szatą.
- Co powiesz na

zorganizowanie małego meczu miedzy obiema drużynami?
- A rób sobie, co

chcesz, mnie to nie obchodzi, masz ich tylko nie pozabijać.
- I

uatrakcyjnieniu go małym, niegroźnym zakładem? – kontynuował seksowny

blondyn, jakby nie dosłyszał poprzednich słów kobiety.
- Zakładem?

– Hermiona niestety nie była, aż tak odporna i wrodzona, lub nabyta z

wiekiem ciekawość i pociąg do gier hazardowych dal o sobie znać.
- Taki

mały niegroźny zakładzik... chyba, że się boisz...
I tu ją trafił. Jeśli

panna Granger była na coś hm... powiedzmy „uczulona”, to było to

właśnie podpuszczanie. Jeśli ktoś zarzucił jej tchórzostwo, to miał

gwarantowane, że Hermiona jest już jego. Dziewczyna była, wrażliwa.
-

Nie jestem tchórzem! – Hermiona nie mogła powstrzymać okrzyku

oburzenia. W głębi duszy wiedziała, że Malfoy ją podpuszcza, ale... Ale dała

się podpuścić.
- Udowodnij to! Jeśli moja drużyna przegra to...


- Do końca roku nie odejmiesz już ani jednego punktu mojemu domowi!


- Ostro grasz, ale nic ci będzie. Jeśli wygra moja drużyna, to ty

przez... dajmy na to tydzień spełniasz wszystkie moje życzenia. Chyba, że

się boisz Gryfonko.
Tak, Draco Malfoy wiedział, gdzie uderzyć. Naprawdę

wiedział. A Hermiona Granger była już jego.
A Gryfoni przegrali sto

pięćdziesiąt do zera.

OOO! Komentuję jako pierwsza. To do

dzieła! Po pierwsze zaczynają już być naprawdę nużące ograne schematy

miłości w różnych konfiguracjach wybranych z trójkąta Harry-Ron-Hermiona. Po

drugie styl pisania, hm… pozostawia trochę do życzenia. Rażących

błędów nie ma, powtórzenia, literówki, czyli to, co zwykle. Nie zaczyna się

także zdań od A. Szczególnie dwóch pod rząd. Niedobrze brzmi też zwrot

„znaczy się” w opisie. Zupełnie inaczej wyglądałby w rozmowie,

ponieważ tego typu słownictwa (czytaj słownictwa potocznego) nie używa się w

opisach. Po przeczytaniu pierwszego parta domyślam się, że będziemy tu mieli

główny duecik Hermiona +Draco, który z powodu zakładu będzie ją

wykorzystywał. Pomysł tyleż beznadziejny, co ograny.


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/dry.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif' />

Nie zniechęcam cię do pisania, ale radzę popracować nad oryginalnością

pomysłów.
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/huh.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='huh.gif' />

Zobaczymy może następne party mnie zaskoczą. Wtedy dam znać.

Witaj kochanie i na tym forum


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Miło cię i tu spotkać
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>
Co do ficka => czytałam go już jakiś czas temu, mam

nadzieję, że nie bęziesz się obijać i dopiszesz kolejne party bo twoje

opowiadania są naprawdę świetne
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Ty, Kit i Toroj jesteście moimi ulubionymi autorkami ficków,

więc nie mogę się doczekać dalszego ciągu.

P.S. Wiesz, że od waszych

ficków można się uzależnić?
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

Czekam na kolejny part,a póki co

radziłabym popracować nad oryginalnością pomysłów,chociaz i tak jest bardzo

wyróżnione z innych które czytałam
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

--
"On zdradził moich rodziców...niech mnie

znajdzie będę gotowy...a wtedy...ZABIJĘ

GO!ZABIJĘ!!!"-Fragment filmu...co się odnosi w pewnym

sensie do mojego avataru
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>

Wcale nie uważam, że ficki Herm/ Dray są

oklepane. Jeśli się tylko dobrze pomyśli nad fabułą i dołoży się do niej

parę swoich pomysłów może wyjść bardzo dobre opowiadanie, a więc czekam z

niecierpliwością na dalsze części..... ( na wszystko co wiąże się z Malfoyem

czekam z niecierpliwością, więc proszę się nie dziwić:P)

No to zrobiłaś mi smaczka na następny

part tego ficka- siupelaśny. Swietnie sie czyta - masz łatwość pisania


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> bogate słownictwo, brak błedów językowych - tak mi kiedys

wycha pisała
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/> to do Ciebie tez sie odnosi
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

ROZDZIAŁ I

Stare portrety

wiszące w pokoju nauczycielskim zaczęły obawiać się o swoją malowaną

przyszłość. Z wielkim zaciekawianiem, z którym graniczyło tylko jeszcze

większe przerażenie oglądały jak profesor Granger z minuty na minutę

przemienia się w chmurę gradową. Zachowywała się tak, jakby bez

najmniejszego problemu mogła rozwalić całą Hogwartcką placówkę. Wreszcie

jakby w geście całkowitej rezygnacji opadła na fotel i zrobiła to, co zawsze

wychodziło jej najlepiej – zanalizowała całą sytuację.
- Przecież

to nie może być prawdą, on tylko tak żartował. Chciał się ze mnie ponabijać.

Na pewno się nie odważy tego zrobić. On jest za dużym tchórzem! Przecież

to nie możliwe! Nie! Ja się na to nie zgadzam...Cholera jasna, ja

się mogę nie zgadzać, a on i tak zrobi swoje, przecież to Ślizgon, gorzej to

jest Malfoy! Zaraz, zaraz... Malfoy... Zadufany w sobie, szowinistyczny

rasista! Czego ja się właściwie boję, przecież on mi nic strasznego nie

zrobi, co najwyżej będzie chciał upokorzyć. Wytrzymam, w końcu to ma być

tylko tydzień, a i tak większości uczniów w szkole nie będzie. Choć raz

przydały się na coś ferie...
Te, jakże optymistyczne rozmyślania

przerwał sam ich przedmiot, a mianowicie: zadufany w sobie, szowinistyczny

rasista, czyli Draco Malfoy. Niestety, ku swemu niezadowoleniu Hermiona

musiała przyznać, że ta Ślizgońska gnida posiada kilka zalet, może nie tyle

umysłowych(oczywiście według jej prywatnej i oczywiście bardzo

„obiektywnej”, iście gryfońskiej opinii), co fizycznych. Młody

mężczyzna zmienił się bardzo od szkolnych czasów. Bardzo wyprzystojniał,

Hermiona, ku swemu wielkiemu niezadowoleniu przyłapała się na tym, że sama

wielokrotnie wpatrywała się w jego przystojne, wysportowane ciało. Nawet

teraz bezczelnie się gapiła, co nie uszło jego uwadze.
Nic nie mówiąc

zbliżył się do dziewczyny i oparł o stół, krzyżując nogi opięte w czarne,

iście mugolskie jensy. Obrzucił ją uważnym, ironicznym i bardzo oceniającym

spojrzeniem.
- Więc jednak jesteś.
- A spodziewałeś się, że nie

przyjdę – Hermiona nie chciała być w pozycji ofiary, wolała od razu

przejść do ataku, – czego chcesz, Malfoy?
- Czyżby, aż tak ci

spieszyło, nie wiesz, że oczekiwanie, ma w sobie nutkę... perwersji.
-

Jesteś zboczony – wykrzyknęła wzburzona, zanim pomyślała, że może mieć

to dla niej nieprzyjemne konsekwencje.
- Mówisz zboczony –

mężczyzna uśmiechnął się podstępnie – wiesz Granger, na twoim miejscu

uważałbym na słowa, szczególnie, że przez najbliższy tydzień twoje słodkie

ciałko należy do mnie.
- Ciałko – niepewnie wyjąkała, jakby nie

mogąc uwierzyć, że to wszystko dzieje, się naprawdę, - ale...

przecież...ty...nie...
- Co nie, jakbyś jeszcze nie zauważyła, to ja

wygrałem, ty przegrałaś, ja mogę wszystko, ty nic. Jesteś na zerze, mała, na

kompletnym zerze... Tam gdzie zawsze było twoje miejsce.
- Nie dotkniesz

mnie! – Oburzona Hermiona zerwała się z fotela, zrozumiała, że tu

żadne obrażanie nie pomoże, musi odwołać się do czegoś, czego według niej

Malfoy nie posiadał w ogóle – honoru.
- Ja cię nie dotknę

– Draco roześmiał się głośno i potrząsnął głową, tak, że jego

długie, białe włosy rozsypały się na plecach – ja cię nie dotknę... ja

mogę wszystko...
- Nie dotkniesz mnie – kobieta twardo obstawała

przy swoim, – bo się będziesz brzydził.
- Brzydził? –

Draco wydawał się zdziwiony, jakby nie wiedział, o co chodzi dziewczynie, co

ona zamierzała skrupulatnie wykorzystać.
- Przecież, ja jestem tylko

szlamą – ostatnie słowo wyszeptała, brzydząc się jego brzmienia

– a przecież według ciebie szlam nie należy dotykać.
- Powtórz

to...
- Szlama...
- Głośniej Granger i całym zdaniem –

wyraźnie bawił się jej upokorzeniem.
- Nie dotkniesz mnie, bo jestem nic

nie wartą szlamą – Hermiona prawie to wykrzyczała, choć do oczu

cisnęły jej się łzy upokorzenia.
- I tu się mylisz Granger, ja zrobię z

twym ciałkiem wszystko, na co będę miał ochotę. Gdzie będę chciał i jak będę

chciał, a ty się temu nie sprzeciwisz. I nie, dlatego, że jak stwierdziłaś,

jesteś „nic nie wartą szlamą”, ale dla tego, że jesteś

gryfonką, a gryfoni zawsze dotrzymują słowa. Prawda pani profesor?


Hermiona nie była w stanie nic powiedzieć, nie była w stanie wydusić z

siebie nawet słowa. Czuła się okropnie upokorzona, a najgorsze z tego

wszystkiego, że on miała rację! Była gryfonką i nie mogła złamać danego

słowa, nie pozwalał jej na to honor, jej własny, nie tylko ten nabyty w

Gryffindorze. Ona nigdy nie złamała danego słowa i nie potrafiła tego

zrobić. Dlatego też, czując się jak męczennik skinęła głową, ale to nie

wystarczyło jej katowi.
- Co, nie potrafisz wypowiedzieć się pełnym

zdaniem, no Granger to chyba nie jest takie trudne, czekam, a ja nie jestem

cierpliwy.
- Tak, możesz zrobić ze mną wszystko... co... będziesz

chciał.
- Więc chodź tu – Dracona wyraźnie bawiła cała sytuacji, a

już szczególnie krwiste rumieńce na twarzy kobiety. Bo prawde powiedziawszy

to ona wpadła mu w oko, już dawno, i gdy dziewczyna nie była tego świadoma,

często jej się przyglądał. A prawdę powiedziawszy było, czemu. Od czasu

szkoły Gryfonka bardzo się zmieniła. Jej figura była po prostu doskonała,

okrągłe biodra, wąska talia i bardzo duży biust, na który gapili się

wszyscy, począwszy od piętnastego roku wzwyż.
- Co?! – I tym

razem nie potrafiła powstrzymać okrzyku zdziwienia.
- Chodź. Tu. Do.

Mnie. TERAZ!
Bardzo niechętnie przybliżyła się do mężczyzny,

ale tylko o parę kroków, mając nadzieje, że to wszystko okaże się jednak

tylko sennym koszmarem.
- Bliżej Granger i zdejmij tę szatę, chcę

zobaczyć twoje ciało – widząc przerażenie w oczach kobiety tylko się

uśmiechnął, ale po chwili zastanowienia dodał, można by powiedzieć

łagodniejszym tonem – nie martw się, nie każe ci się rozbierać, masz

tylko zdjąć ten worek. I radzę ci się pospieszyć, bo mogę zmienić zdanie.


Hermiona, zaczęła szybko rozpinać czarną, długą szatę, mając nadziej, że

te upokorzenia skończy się jak najszybciej. Upokorzenie i... to dziwne

uczucie, które ogarnęło ją gdy tylko usłyszała, ten zimny, rozkazujący ton.

Uczucie, które koncentrowało się w jej wnętrzu... brzuchu...łonie. Cholera,

sama, przed sobą musiała przyznać, że ta nienormalna sytuacja zaczynała ja

podniecać. Może, dlatego, że jeszcze nikt nigdy, nie odważył jej się

rozkazywać.
- Wolniej, mi się niespieszny – władczy głos Dracona

sprowadził ją na ziemię i rzeczywiście, jej palce zaczęły, co raz wolniej

rozpinać małe perłowe guziczki. Wczuła się w sytuację, jej ruchy stały się

rozważniejsze, palce zaczęły bawić się guziczkami, jakby była

niezdecydowana: rozpinać – nie rozpinać – a może gwałtownie

szarpnąć.
- Właśnie tak... – Dracona ta sytuacji również zaczynała

podniecać, bardzo podniecać. Miał to coś, na czym mu zawsze zależało –

władzę i kobietę, której już od dłuższego czasu pożądał.
Spod czarnej

szaty powoli wyłaniała się cienka, zielona koszula, przez którą widać było

wyraźnie nabrzmiałe sutki. Draco zsunął się ze stołu i podszedł do niej,

delikatnie dotknął jej policzka, palcami przesunął po jej wardze i

niespiesznie nachylił się nad kobietą. Jego język wniknął do jej ust i

powoli, niespiesznie, jakby bawiąc się jej zdenerwowaniem, które w

większości brało się z podniecenia, bardzo silnego podniecenia. Młody Malfoy

nie docenił jednak gryfonki. Ten pierwszy dotyk, obudził bojowego ducha

dziewczyny i ta niewiele myśląc zacisnęła swoje zęby na jego języku. Mocno

zacisnęła. Bardzo mocno...
- Ała– Dracon szybko odskoczył od

zdeterminowanej kobiety i gwałtownym ruchem wytarł krew z kącika ust.

– Co ty sobie, kur*wa wyobrażasz!
Do Hermiony dopiero teraz

dotarło, co zrobiła i jakie to może dla niej przynieść konsekwencje.
-

Ja...
- Nie obchodzi mnie, co, ty, masz się u mnie zjawić o jedenastej,

spróbuj się spóźnić, a będę bardzo niemiły, naprawdę bardzo niemiły!


To powiedziawszy Draco Malfoy, wyszedł z pokoju trzaskając dosyć mocno

drzwiami – portretem, - którym był jeden z byłych dyrektorów Uriell

Malfoy. Gdy tylko chłopak wyszedł Hermiona opadła na fotel kompletnie

załamana. Teraz to sobie narobiła, cholera by to wzięła! Hermiona

chciała się na czymś wyżyć, na czymś lub na kimś. A kto był pośrednio

odpowiedzialny, za jej kłopot? Oczywiście nieudolny trener quidittcha

– Harry Potter, który właśnie przekroczył próg pokoju i stał się

doskonałym celem zemsty...

Hmm..... Początek bardzo fajny tylko 2

part... jakos nie zbyt pasuje mi tutaj Draco w roli napalonego zboczeńca

ktory podkochiwal sie w Hermionie....

no cóż, zauważyłam tylko jeden

błąd, ledwo zauważalny.....

Czy Malfoy wchodząc nie zamknął

drzwi?!?!?!

przecież chyba wyszedl trzaskajac drzwiami,

tak??

Wasze komentarze sa na prawde bardzo

konstruktywne, winszuje.

Ech i znowu, jak przystalo na erotyka,

fabula prosta jak kij od szczotki. (bez urazy) Podoba mi sie twoj styl

pisania, dobierane slowa i zdania, natomiast temat i fabula jest, jak juz

wspominalam, prosta i przewidywalna (przynajmniej ja sama przy czytaniu

prologu juz wiedzialam co sie bedzie dzialo w rozdziale).

Ops,

doszlo kilka komentarzy jak widze. Oj sa oklepane, gdzie sie nie ruszyc -

schemat.

Nie lubie wytykac bledow ortograficznych czy

interpunkcyjnych, wiec ogranicze sie tylko do fabuly, ktora niestety nie

podoba mi sie.

ROZDZIAŁ II

Harry Potter

wyznawał w swym życiu kilka żelaznych zasad, których nigdy by nie złamał.

Jedną z nich była kłótnia, a konkretnie zasada mówiąca:
„Nigdy

nie kłóć się z wściekłą kobietą, bo nie ważne, co będziesz mówił i robił to

i tak przegrasz i wszystko będzie twoją winą.”
Trzymał się tej

reguły zawsze, a szczególnie w sytuacjach takich jak ta, kiedy do jego szyi

przyciśnięta była różdżka z bardzo rozłoszczoną kobietą na drugim jej końcu.


- He.. Hermiona, coś się stało? – Wybełkotał z różdżką przy

krtani.
- Ty...ty...ty kretynie! Jak mogłeś mi to zrobić, ja cię

zabiję! – Hermiona rozdarła się na całego, a jej różdżka

niebezpiecznie zagłębiała się w miękkiej skórze chłopaka.
- Ale, za co?

– Wyjąkał przyciśnięty do twardej, kamiennej ściany. – Co ja ci

takiego zrobiłem, przecież mnie nawet tu nie było.
- I właśnie za

to! – Hermiona chciała cos jeszcze powiedzieć, gdy jej wzrok

zatrzymał się na ręce Pottera, konkretnie na jego palcu, a jeszcze

konkretniej na pierścionku, jaki się tam znajdował. Był to zwykły srebrny

krążek, bez żadnych ozdób. Po prostu kawałek szlachetniejszego metalu

– tylko, że rano Harry jeszcze go nie miał. I podobno miał go nie mieć

jeszcze przez miesiąc.
- Czy ty?.. – Hermiona nie mogła w to

uwierzyć, ale wystarczyło jedno spojrzenie na twarz mężczyzny by poznać

prawdę.
- Tak.
To jedno słowo uderzyło w dziewczynę niczym ciężka

klątwą. Hermiona poczuła się tak, jakby cały jej świat się zawalił, w jednej

chwili stała się zabawką w rękach Malfoya i straciła ludzi, na których jej

tak zależało. Poczuła się oszukana i skrzywdzona. Różdżka wypadła jej z

ręki, a ona sama osunęła się na podłogę. Twarz zakryła rękoma i zaczęła

płakać, uwalniając w ten sposób wszystkie tłumione do tej pory uczucia.


- Jak mogłeś... jak mogliście... – Słowa ledwo wychodziły ze

ściśniętego gardła.
- Herm zrozum, my musieliśmy tak postąpić –

Harry nachylił się nad przyjaciółką i próbował ją podnieść, ale ta tylko

strzepnęła jego rękę.
- Musieliście – dziewczyna powoli zaczynała

się opanowywać. - Wy wcale nie musieliście. Przecież to miało stać się za

miesiąc, więc dlaczego dzisiaj? A może nie chcieliście kogoś takiego jak ja

na ślubie, w końcu jestem tylko...
Ale Hermionie nie było dane

dokończyć, gdyż Harry zaczął nią silnie potrząsać.
- Czyś ty zwariowała,

przecież jesteś naszą najlepszą przyjaciółką. Dla mnie jesteś jak siostra.

Do diabła Hermiono jesteś jedną z nielicznych kobiet, które kocham. Ty nawet

nie wiesz ile znaczysz dla mnie i dla Rona!
- Więc dlaczego?
-

Herm, kochanie zrozum, my nie powiedzieliśmy nikomu. Na Ceremoni był tylko

Ron i ja. Nikt o tym nie wie. Ty wiesz, co by się działo za miesiąc,

przecież ja już od jakiegoś czasu jestem śledzony przez dziennikarzy, ja już

nie mam własnego życia, prasa zna każdy mój ruch, o tym ślubie trąbiliby

wszyscy. Myślisz, że nam nie było przykro, ale to była jedyna szansa na

jakąś prywatność. – Z każdym słowem głos Harry'ego przybierała na

sile, aż wreszcie przemienił się w krzyk i gdyby nie zaklęcia wyciszające

rzucone na pokój słychać by go było nawet na błoniach.
Hermiona

zaczynała się powoli uspokajać. Zrozumiała, że zrobiła z siebie

histeryzującą idiotkę, ale w tym momencie nic jej to nie obchodziło, prawdę

powiedziawszy bardzo jej to pomogło.
- Teraz to ja powinnam przeprosić,

wściekłam się na ciebie, choć znam sytuację. Po prostu założyłam się z

Malfoyem, o sto punktów dla Gryfindoru lub Slytherinu – kłamać to ona

potrafiła w każdej sytuacji – i niestety przegrałam. Musisz ich lepiej

trenować..
- Nie.
- Co nie? Nie będziesz ich lepiej trenował?
-

Ja ich już w ogóle nie będę trenował. Nigdy.
W pokoju zaległa cisza,

kobieta z niedowierzaniem wpatrywała się w swego rozmówce. Dzisiejszy dzień

przyniósł jej same szokujące nowiny, a najgorsze, że jeszcze się nie

skończył.
- O.. o czym ty mówisz? – Hermiona bała się domyślić

prawdziwej przyczyny, choć słyszała o niej już kilka miesięcy temu.
-

Przecież dobrze wiesz, wyjeżdżam razem z Ronem do Norwegii.
- Ale to

miało być dopiero na wakacjach
- Dziś o jedenastej – wyszeptał

Harry niepewny jak na tą wiadomość zareaguje wzburzona Hermiona.
- Ale

wy przecież... Harry przecież ty uczysz, nie możesz tak po prostu

zrezygnować – Hermiona jak zwykle szukała jakiegoś racjonalnego

wyjścia z całej sytuacji.
- Snape już wie i powiedział, że on nie widzi

problemu, do końca roku będzie uczył Obrony, a później kogoś znajdzie.

Wreszcie pozbędzie się mnie ze szkoły i nie wywoła burzy, bo przecież sam

zrezygnowałem.
Kobieta nic nie powiedziała tylko podeszła do okna i w

milczeniu obserwowała błonie, zachodzące słońce rzucało ostatnie promienie i

Zakazany Las wydawał się jakby pogrążony w ogniu... Tak jak całe jej

dotychczasowe życie. Z jednej strony doskonale rozumiała Harry'ego, od

czasu, gdy pokonał Voldemorta prasa nie dawała mu spokoju i komentowała

każdy jego ruch. Pewnie wszyscy rozpisywaliby się o jego ślubie, z Ronem.

Harry Potter – zbawca ludzkości gejem. A tak w dalekiej Norwegii

będzie miał spokój, tam nie jest tak sławny i będzie mógł robić to co zawsze

chciał – po prostu latać za złotą piłką. Tak, z jednej strony

rozumiała go i popierała całym sercem... ale była jeszcze ta druga. Po jego

wyjeździe będzie czuła się taka samotna, z nikim nie będzie potrafiła tak

porozmawiać jak z nim. Nigdy nie będzie już tak samo. Nigdy...
- Więc, o

której się was wreszcie pozbędę? – Zapytała z udawaną złością.
-

Dziś o jedenastej – Harry wyczuwając, że burza powoli ucichła pozwolił

sobie na wypuszczenie powietrza. Wreszcie ogarnęła go ulga, Hermiona chyba

pogodziła się z ich wyjazdem... a może nie. Zresztą on nigdy nie rozumiał

kobiet, i chyba, dlatego związał się z Ronem.. No, może jeszcze z powodu

tego wspaniałego seksu. Na samo wspomnienie dzisiejszego ranka zarumienił

się, to, co Ron robił z jego ciałem, było niesamowite, ale przecież Weasley

zawsze miał zręczne palce.
- Z Hogsmead?
- Tak.
- To was

odprowadzę na pociąg.
- Ale..
- Żadnych, ale Potter, czy mam mówić

do ciebie Weasley?
- Może po prostu Harry?
- Zmiataj stąd, musze

trochę pomyśleć i...
- Tak, Hermiono?
- Wszystkiego najlepszego

braciszku.

***

Draco Malfoy niespiesznie wchodził po

schodach prowadzących do gabinetu dyrektora. Każda inna osoba znajdująca się

na jego miejscu odczuwałaby, chociaż lekki niepokój, ale nie on. Był

spokojny, bardzo spokojny, aż za spokojny. Takiego Malfoya należało się

obawiać i to bardzo. Bez pukanie wszedł do dużego gabinetu ironicznym

spojrzeniem obrzucił portrety byłych dyrektorów i bez słowa usiadł na

fotelu. Dopiero po kilku minutach irytującej ciszy odezwał się do swego

przełożonego.
- Czego chcesz, jestem zajęty i nie mam ochoty na żadne

bezsensowne dyskusje.
- Mocno gryzie? – W głosie Severusa Snape

dało się wyczuć delikatną nutkę ciekawości.
- A co, chcesz się przekonać

– Draco nie był zdziwiony, że Snape wie o całej sytuacji, nie był

nawet lekko zaskoczony. Tak naprawdę te uczucia zastukałyby do jego psychiki

dopiero wtedy gdyby rzeczony mężczyzna nic o tym nie wiedział.
- Wiesz

doskonale, że nie, wolę mężczyzn.
- Więc czemu się pytasz i nie

wyjeżdżaj mi tu, z troską o mój język.
- Ależ Draco, o twój język to ja

się bardzo troszczę – Severus bardzo sugestywnie spojrzał się na

mężczyznę siedzącego naprzeciwko.
- Czy ja wyglądam na swojego ojca?..

Dobra na to nie musisz odpowiadać. Ja nim nie jestem i wybacz, że to powiem,

ale bruneci nie są w moim typie. A teraz chcesz coś jeszcze, czy mogę pójść

załatwić ważniejsze sprawy, jakbyś nie wiedział ja tutaj uczę i to aż na

dwóch pełnych etatach, bo co do drugiego trenera, to...
- I właśnie z

jego powodu cię tu wezwałem – Severus postanowił zakończyć grę słowną,

która w przypadku Dracona i tak do niczego nie prowadziła. Jeśli chodzi o

seks chłopak był zawsze twardy i nieugięty, gdy czegoś chciał to, to po

prostu brał, a jeśli nie to nawet Imperius nie pomagało. – Z wielkim

smutkiem musze cię zawiadomić, że pan Harry Potter odchodzi z dniem

dzisiejszym z naszej placówki, jest to, niewątpliwie smutna, wręcz tragiczna

wiadomość...
- O czym ty mówisz – Draco z niedowierzaniem

wpatrywał się w przyjaciela, nie mógł uwierzyć we własne szczęście.
-

Potter złożył wymówienie i z dniem dzisiejszym odchodź, konkretnie o

godzinie dwudziestej trzeciej ma pociąg do Londynu, a stamtąd samolot prosto

do zimnej, mokrej, lodowcowej Norwegii. I żeby mu tam ten jego tyłek odmarzł

i odpadł.
- To jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe.
- To jest

prawdziwe, wreszcie się go pozbędziemy, czego nie zrobił Tom załatwiła

prasa. Potter niepokoi się o swoje małżeństwo z łasicą, więc postawił się

ulotnić.
Draco przez chwilę siedział nic nie mówiąc, wreszcie na jego

usta wypłynął wiele mówiący uśmiech. Skoro Potter wyjeżdża z kraju i zabiera

ze sobą rudzielca, to Granger zostaje sama, na jego całkowitej łasce i to mu

się bardzo podobało. Tak bardzo, że nie był w stanie powstrzymać uśmiechu

zwycięstwa, który spowodował, że Severus przez kilka minut zaczął zazdrościć

nauczycielce Transmutacji.
Mistrz Eliksirów zawsze miał słabość do blond

włosego przystojniaka, może z powodu jego ojca, z którym spędził wiele

niezapomnianych chwil, nawet po jego małżeństwie z panną Black, która jak

się okazało po ślubie nie była aż tak niewinna, za jaką oni ją

wzięli.
Przez chwile przyglądał się zadowolonemu przystojniakowi,

wreszcie postanowił sprowadzić go na ziemie w dość chłodny sposób.
-

Wiesz, że wiem o twoim zakładzie z Granger.
- Jakżeby inaczej, prawdę

powiedziawszy zdziwiłbym się gdyby mój szanowny przodek ci o tym nie doniósł

– Draco nawet nie zaszczyciwszy spojrzeniem rzeczonego, malowanego

przodka.
- A wiesz, że panna Granger ma zamiar pożegnać Pottera....


- A co mnie to może obchodzić, niech sobie go żegna ile tylko je się

będzie podobało – Draco bezczelnie wszedł w słowo Severusowi.
-

...dziś o dwudziestej trzeciej w Hogsmead – dokończył Mistrz Ironii ze

złośliwym uśmiechem. W sumie nie wiedział, dlaczego wspomniał o tym

Draconowi, przecież to było takie wredne w stosunek do tej biednej, samotnej

dziewczyny.
- Co?! – Draco nie mógł powstrzymać okrzyku

oburzenia – Jak ona śmie, do ciężkiej cholery jeśli jej się wydaje, że

ja pozwolę jej na coś takiego...
- Wydaje mi się, że ona nie będzie cię

pytać o pozwolenie – tym razem to Snape był stroną przerywająca.


Draco spojrzał się tylko na niego wściekle i wyparował z jego biura

mocno trzaskając drzwiami. A Severus uśmiechnął się złośliwie i postanowił z

najbliższej wypłaty odciągnąć młodemu Malfoyowi za zbite lustro, które

wisiało koło drzwi, może w ten sposób gówniarz nauczy się je normalnie

zamykać a nie trzaskać.

****

Gęste płatki śniegu opadające

na twarz młodej kobiety mieszały się z jej łzami. Wpatrywała się ona w

miejsce, na którym jeszcze przed chwilą stał pociąg do Londynu, a jej dwaj

najlepsi przyjaciele machali jej na pożegnanie. Pomimo zimna i późnej

godziny Hermiona dalej nie odchodziła ze stacji, tylko martwym wzrokiem

wpatrywała się w dal. Dawne wspomnienia niczym gorąca lawa zalewały teraz

jej duszę. Przed oczyma stanęło jej pierwsze dosyć niefortunne spotkanie,

kiedy wraz z fajtłapowatym Newillem szukała jego żaby, Teodory. Pierwsze

kłótnie, nieporozumienia i pogodzenie. Potajemne spotkanie w Łazience

Jęczącej Marty, przemykanie pod peleryna niewidką, szukanie przygód i

wspólne wakacje. Nie mogła tez zapomnieć o wszystkich powrotach ze szkoły,

kiedy to obiecywali do siebie pisać i zawsze kłócili się z Malfoyem i jego

bandą. I właśnie to ostatnie wspomnienie przypomniało Hermionie o czymś

ważnym o czymś bardzo ważnym...
- Malfoy, o cholera, przecież on mnie

zabije...
- Jak to milo, że sobie wreszcie o mnie przypomniałaś Granger,

naprawdę miło...

src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/cool.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'

/> Opowiadanie super. Nie wytykam błędów bo nie widze (ja ich

nigdy nie widze). Czekam na następnego parta. Zapowiada sie niezła rozruba

(bez skojarzeń proszę). Bo Draco nie puści płezem Hermionie tego że o nim

zapomniała

ciekawe, bardzo ciekawe... masz fajny

styl i nie zmieniaj go!
fick podoba mi się, widac ze zaczyna się

rozkręcać
a z drugiej strony Harry i Ron małżenstwem, a to coś nowego i

innego
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>
a ja uwielbiam nowości
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>
no i jeszcze Snape homo, no no
robi się ciekawie


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>
życze weny i pozdro!

ciekawy fick,zresztą już to

mówiłam...czekam na kolejny part
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

bardzo mi się podoba
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> świetnie napisane i w ogóle jestem za!!

Nagini daj next parta !!!

Czekoladka na zachętę
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/czekolada.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='czekolada.gif'

/>

a ja jestem na diecie i sie pilnie

odchudzam, więc ze słodkosci nici. Jutro dam dwie części i gdzies tak do

połowy sierpnia, albo troszke dłużej nic nie bedzie, bo mnie nie będzie, nie

bede miałam dostepu do kompa.

no i czekam na te czesci i czekam


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>
i usycham z tęsknoty
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

erotyk psychologiczny ;>>> lol.



a sam fick... można poczytać, nafing speszjal.

Zmieniły sie moje plany więc przez dwa kolejne dni, to jest jutro i pojutrze będziecie optrzymwac rozdziały a póxniej znikam na dłuższy okres.
OD TEGO ROZDZIAŁU ROZPOCZYNAJĄ SIE SCENY EROTYCZNE.

Rozdział III

Przestraszona kobieta gwałtownie odwróciła się do tyłu. Tuż za nią stał wysoki, postawny mężczyzna. Wyraźnie wściekły mężczyzna. W tym momencie Draco Malfoy bardzo przypominał swojego ojca. Ubrany był na czarno a w ręku trzymał czarną laskę z srebrnymi ornamentami. Jego długie białe włosy powiewały na wietrze, a szare oczy niebezpiecznie błyszczały. Tak, rzeczywiście podobieństwo do Lucjusza było uderzające, z tą tylko różnica, że w tym momencie syn był o wiele przystojniejszy od ojca.
- Wreszcie sobie przypomniałaś o swych... zobowiązaniach.
Hermiona wpatrywała się w niego jak sparaliżowana. Dopiero po kilku chwilach dotarło do niej, co się dzieje, a raczej, co zaraz zacznie się dziać. I dlatego postanowiła działać. Hermiona uważała siebie za kobietę odważną, przebojowa, taką, która niczego się nie boi. I była to prawda. Oprócz tego, była kobietą inteligentną, która wielokrotnie słuchała się swojej intuicji. A w tym momencie intuicja panny, Granger mówiła jedno... Przepraszam ona nie mówiła ona wrzeszczała: spier*dalaj, jeśli ci życie miłe. I Hermiona nie czekając na jakikolwiek ruch mężczyzny rzuciła się do ucieczki. Biegła w stronę powozu, tak jakby gonił ją sam szatan. Choć niewątpliwie w tym momencie wolałaby towarzystwo tego pana. Od powozu dzieliły ją dosłownie kroki.
Jeszcze tylko kilka...
jeszcze dwa...
jeszcze jeden...
Już czuła chłód metalowej klamki, gdy tuż za swoimi plecami usłyszał suchy trzask teleportacji i chłodny, pozbawiony jakichkolwiek uczuć głos.
- Chyba mi znowu nie uciekałaś, prawda? – Zapytał Draco usłużnie otwierając drzwi powozu.
Kobieta nie była w stanie nic powiedzieć, weszła tylko do środka i usiadła wciskając się w kąt.
- Bo jakbyś mi uciekała, to byłoby to bardzo, ale to bardzo niehonorowe i musiałbym poddać w wątpliwość twą przynależność do tak wspaniałego domu, jakim jest Gryfindor – Jego głos ociekał jadem.
- Nie uciekałam – Hermionie było już obojętne, do czego ta rozmowa doprowadzi, na dziś miała już wszystkiego dosyć, a szczególnie mężczyzn – ja po prostu nie chciałam znosić twojego towarzystwa.
- Granger, czy ty się starasz mi pyskować? Bo jeśli tak, to...
- To?
- To ja bym nie radził, nie jestem w najlepszym humorze, a ty zdenerwowałaś mnie jeszcze bardziej – mówił cichym głosem, zresztą wcale nie musiał krzyczeć by wywołać odpowiedni efekt, Hermiona i tak drżała ze strachu. Nie od dziś wiedziała, że ślizgoni są niebezpieczni, a wściekli slizgoni już w szczególności. Dlatego tez nie powiedziała ani słowa, tylko, jeśli było to możliwe, jeszcze bardziej spuściła głowę.
Draco obserwował ją z lekkim rozbawieniem zmieszanym z niezadowoleniem. Postanowił uświadomić Pannie Granger, co czeka tych, którzy ignorują Malfoyów.
- Rozbieraj się – zażądał głosem wypranym z wszelkich uczuć.
- Co?
- Nie słyszałaś, rozbieraj się, skoro moja sypialnia nie była zbyt dobra jak dla ciebie, to powóz powinien być lepszy.
- Nie... – Hermiona nie mogła uwierzyć jego słowom – nie możesz tego zrobić... nie zrobisz tego...
- Granger, ty mi nie będziesz mówić, co mogę, a czego nie mogę robić. – Jego głos przybrał na sile. – Już się rozbieraj ja bardzo nie lubię się powtarzać.
Hermiona z wielkim przerażeniem wpatrywała się w mężczyznę. Nie chciała uwierzyć w jego słowa. On nie mógł tego żądać... cholera mógł i to robił. Z przestrachu wtuliła się w kąt, jakby w poszukiwania jakiejkolwiek osłony. Nie mogła pozwolić żeby Malfoy wziął ja tutaj, nie chciała stracić dziewictwa w takim miejscu.
- Proszę nie – wyszeptała cichutko.
- ? – Draco uniósł brew w niemym pytaniu. – Powiedz, dlaczego nie mogę skorzystać z czegoś, co do mnie należy?
- Proszę, nie tutaj – Hermiona był gotowa zrobić wszystko, by jak najdalej odwlec zapowiadane „męczarnie”, była go nawet w stanie błagać.
- Granger, najpierw mnie gryziesz, później nie stawiasz się na spotkanie, uciekasz, pyskujesz, a teraz masz jeszcze czelność o coś mnie prosić?
- Błagam, tylko nie tutaj, jestem w stanie zrobić wszystko, ale nie tutaj.
- Mówisz Granger, że jesteś w stanie zrobić wszystko, byle bym cię oszczędził dzisiejszej nocy – Draco otaksował przestraszona kobietę wiele mówiącym spojrzeniem. – W sumie nie mam żadnego powodu by to robić, jesteś zuchwała, nie znasz swojego miejsca, sprzeciwiasz się i pyskujesz, wyjaśnij mi, ale tak racjonalniej, dlaczego niby mam ci darować, co ja będę z tego miał?
- Nie będę ci się więcej sprzeciwiała i uznam nasz zakład... proszę, nie dzisiaj, nie tutaj – Hermiona była na granicy załamania. Właśnie opuściła ją dwójka najlepszych przyjaciół, jej ukochana różdżka, jakże teraz potrzebna spoczywała spokojnie na biurku(a Szalonooki tyle razy mówił: „Bezpieczeństwo ponad wszystko.”); A teraz została sama z wielkim problemem o nazwie Malfoy. Problem ten z roku na rok stawał się, coraz większy i większy. Kilka lat temu, kiedy jego ojciec wylądował w Azkabanie, myśleli, że to już koniec, ale nie stary Malfoy nawet tam pociągnął za kilka sznurków i już w pierwszym tygodniu wakacji wyszedł na wolność, przez co jego syn stał się jeszcze bardziej bezczelny. A teraz, kiedy dorósł, ta bezczelność nie zna już granic, jego nic ani nikt nie mógł powstrzymać.
W powozie zapadła niczym nie zmącona cisza, która dla Hermiony była prawdziwym koszmarem. Wreszcie po kilku minutach Draco rozparł się wygodnie na siedzeniu i powiedział.
- Rozbieraj się.
Hermiona spojrzała na niego z łzami w oczach, ale to nie wywarło na nim żadnego wrażenia, dalej był zimny jak głaz.
- No, na co czekasz, dojedziemy najwyżej za pól godziny, a ja nie zamierzam marnować tego czasu. Albo rozbierzesz się z własnej woli, albo ja cię rozbiorę, ale to drugie nie będzie dla cienie zbyt miłe.
- Nic nie jest dla mnie miłe – szepnęła cicho rozpinając guziki płaszcza.
- Granger, ja ci naprawdę nie radzę pyskować, bo zmienię zdanie i przerżnę cię tutaj, zamiast czekać z tym do jutra... A swoją drogą to niezły dzień sobie wybrałaś, same walentynki, kto by pomyślał, że jesteś taka romantyczna.
- To znacz, że...
- Że na razie jesteś bezpieczna, ściągaj szybciej ten worek, chce się zabawić.
Hermionie nie spodobały się słowa Malfoya, co prawda wiedziała, że skoro obiecał, że nie będą się tutaj kochać, to tego dotrzyma, ale znając jego, wolała, nie przekonywać się, co maja znaczyć, te inne zabawy. Ale skoro z własnej woli obiecała się nie sprzeciwiać, to nie pozostawało jej nic innego jak zdjęcie płaszcza. Po chwili została w długiej zielonej sukience z miękkiej wełny, która podkreślała jej fizyczne walory. Draco na ten widok uśmiechnął się tylko, rozpiął swoją pelerynę i poluzował pasek u spodni.
- Chodź tu – to był już rozkaz.
- Mam usiąść koło ciebie – z nadzieją spytała Hermiona, choć jego znaczące ruchy z przed chwili uświadomiły jej, czego on może od niej zażądać.
- Nie Granger masz przede mną uklęknąć i wykorzystać te swoje piękne usta w lepszym celu niż gadanie – Draco Malfoy rozwiał wszelkie złudzenia, jakie kiedykolwiek zrodziły się w głowie Hermiony Granger.
Hermiona już chciała zaprotestować, otworzyła w tym celu nawet swoje „piękne usteczka”, ale jeden rzut oka na mężczyznę wystarczył, żeby zrezygnowała i tak nie przyniosłoby to żadnych efektów, chyba, że te negatywne. Z łzami w oczach uklękła na twardej podłodze i nachyliła się w stronę mężczyzny. Drżącymi rękoma odpięła zamek i tu zaskoczyły ją dwie rzeczy. Po pierwsze okazało się, że Draco Malfoy nie należy do zwolenników noszenia bielizny, nawet w zimę, a po drugie był bardzo podniecony.
Delikatnie, bardzo niepewnym ruchem dotknęła jego nabrzmiałej męskości, zdziwiona pomyślała, że jednak jest w nim coś delikatnego, ale nie było jej dane dłużej myśleć, gdyż Dracon nacisnął jej głowę, dając jeszcze raz do zrozumienie, że on nie lubi bezczynności.
Dziewczyna niepewnie pogładziła jego członek dłonią. Zdawała sobie sprawę, że jego podniecenie spowodowane jest jej obecnością i poczuła się dziwnie. To było dosyć ciekawe doznanie – mieć świadomość, że Draco Malfoy jej pragnie. Zaczęła go delikatnie pieścić palcami i pocałowała wnętrze uda mężczyzny. Ze zdziwieniem zauważyła, że penis jest w dotyku bardzo ciepły przyjemny, gładki i mimo swej twardości ogromnie wrażliwy i delikatny. Jej pieszczoty zostały nagrodzone westchnieniem, jękiem i niecierpliwym poruszeniem bioder mężczyzny. Dotyk Hermiony stał się śmielszy. Draco jęknął bardzo głośno, gdy jej język przesunął się po wrażliwych jądrach. Dziewczyna uniosła głowę i spojrzała na niego z zaciekawieniem. Patrzył na nią spod przymrużonych powiek. Jego twarz wyrażała absolutną rozkosz i pożądanie. Dziewczyna nachyliła się ponownie, kiedy jego dłoń z gestem zniecierpliwienia i irytacji zacisnęła się na jej ramieniu.
Włosy Hermiony opadały na jego uda i brzuch powodując silniejsze podniecenie Dracona.
Musnęła ustami nasadę członka nie przestając delikatnie pieścić go palcami. Jej ciepły oddech i nieśmiały dotyk warg spowodowały, że mężczyzna westchnął głośno z niecierpliwości
- Boże, Granger tylko na to cię stać? – mimo ironii usłyszała w jego głosie silne pożądanie.
Kobieta delikatnie polizała jego członek, co wywołało cichy jęk i zaciśniecie ręki na jej włosach.
- Jeszcze – dobiegł ją zduszony głos mężczyzny, a jego ręce wykonały bardzo sugestywny ruch jej dłonią. Hermiona zaczęła delikatnie ssać jego członek, nie przerywając jednocześnie masowani.
Jeśli było to możliwe męskość Dracona urosła jeszcze w jej ustach, czym ją niebywale zaskoczył i jednocześnie podniecił. Była wściekła na samą siebie, że obrzydzenie do całej tej nienormalnej sytuacji miesza się z wielkim, nieokiełznanym podnieceniem. I niestety to drugie wygrywa. Powoli przyspieszał swe ruchy, było to powodowane zarówno chęcią natychmiastowego zakończenia tego koszmaru, jak również faktem, że z sekundy na sekundę Draco Malfoy jęczał, coraz głośniej, a jego dłonie zaciskały się na jej włosach. Jeszcze kilka gwałtownych ruchów i poczuła, że Draco będzie za raz szczytować. Chciała odsunąć się od mężczyzny, ale ten jej na to nie pozwolił. Zmusił ją by pozostała w tej upokarzającej pozycji w momencie, gdy on osiągnął orgazm. Nie mogła nic poradzić i musiała zacząć połykać jego spermę.
Dopiero po dłuższej chwili została odepchnięta, jak zużyty towar. Draco jednym ruchem różdżki oczyścił siebie i zaczął zapinać spodnie. Hermiona starała się nie patrzeć w jego stronę, zaczęła wyciera twarz chusteczką, marząc o gorącej kąpieli i przede wszystkim szklance wody by móc wypłukać gardło.
- Podobało się? – Młody Malfoy patrzył na nią z pogardą. Dziewczyna już miała mu powiedzieć, co o nim myśli, ale uświadomiła sobie, że do zamku będą jeszcze jechali dwadzieścia minut, więc nie wiadomo, co może jej jeszcze zrobić, dlatego tez nie podnosząc głowy wyszeptała.
- A jaka odpowiedź będzie zadowalająca?
- Szybko się uczysz, Granger, naprawdę szybko – Draco roześmiał się rozbawiony. – W nagrodę za taką dobra odpowiedź zajmę się tobą.
Hermiona natychmiast zbladła, dotarło do niej, że koszmar jeszcze się nie skończył. Można powiedzieć, że tamto było dopiero swoistym wstępem do prawdziwego horroru. Niechciane podniecenie, które ogarnęło jej ciało zniknęło w momencie, gdy Malfoy postanowił ją zaszczycić swoją zabawą”.
Nie siląc się na jakakolwiek delikatność podniósł ją z podłogi. Brutalnie ułożył ją na podłużnym siedzeniu. Ułożył, to za dużo powiedziane. Prawdę powiedziawszy po prostu kazał klęknąć, tak by opierała się na kolanach i ramionach, dopiero ta upokarzająca pozycja zadowoliła go w pełni. Hermiona spuściła głowę, a włosy opadły je na twarz, zasłaniając oczy pełne łez. Dziewczynie było już obojętne, czy Malfoy zgwałci ją teraz czy później, chciała tylko by to wszystko skończyło się jak najszybciej. Oczekiwała brutalnego aktu i to, co nastąpiło spowodowało wielki wstrząs w jej psychice.
Draco powoli i delikatnie zaczął podciągać jej sukienkę, nie spieszył się, delektował się rozpakowując ten szczególny prezent. Kiedy zrolowany materiał znalazł się na jej plecach jego ręce powróciły spowrotem na pupę opiętą cieniutkimi rajstopami. Przez chwilę delikatnie głaskał je pośladki i jakby dla kontrastu z delikatnym zachowaniem, zdarł z niej resztę bielizny. Hermiona schowała głowę miedzy ramionami jakby w swoistej ucieczce z miejsca katuszy.
Draco uśmiechnął się do siebie i ponownie otaksował jej ciało. Spojrzenie mężczyzny zatrzymało się na jej pośladkach i na raz wybuchnął głośnym śmiechem. Hermiona, która domyśliła się, co takiego musiał zobaczyć jej oprawca zarumieniła się jeszcze bardziej.
- Granger, no, kto by pomyślał, ty i tatuaż... i to jeszcze taki... – Draco miał rzeczywiście powody do radości, gdyż na lewym pośladku kobiety znajdował się rysunek... smoka. Mała bestia wyglądała jak pogrążona w śnie i tylko jej długi, zielony ogonek znikała między kobiecymi udami. – No to należy sprawdzić, dokąd nas to znalezisko poprowadzi. – To powiedziawszy rozsunął jej nogi i przejechał palcem po zwężającym się ogonku, który prowadził wprost do jej kobiecości. Palcami dotknął jej suchego wnętrza.
- Wydaje ci się, że możesz mnie pokonać, twoje niedoczekanie Granger –wyszeptał cicho i schylił głowę dotykając wargami jej łona.
Hermiona zadrżała ponownie, lecz ku jej wielkiej rozpaczy, nie z obrzydzenia, lecz z podniecenia, które znowu powróciło. Była przecież normalną kobietą mająca potrzeby seksualne, które zostały rozbudzone przez tego blond sadystę. Dlatego teraz, kiedy jej psychika cierpiała katusze upokorzeń, jej ciało zaczynało odpowiadać na perwersyjne poczynania Malfoya.
Jego język zagłębiał się w jej ciele, sprawiając, że zaczynała zapominać o wszystkich swych poczynaniach. Był niby przedłużeniem jego dolnych organów. Momentami sztywny i twardy stawał się delikatny i bardzo elastyczny.
Wchodził w nią podrażniając jej nabrzmiała kobiecość, od jego powolnych, sadystycznych ruchów robiła się, co raz bardziej mokra. Tak – mokra, nie wilgotna, delikatnie podniecona, tylko mokra. Z jej gardła wydobywały się głuche jęki, które były muzyką dla jego uszu. To, co on z nią wyprawiał było nierzeczywiste. Zagłębiał się, delikatnie podrażniał i wychodził, i tak od nowa. Dracon nie dawał jej ani chwili wytchnienia, chciał ją doprowadzić do szczytu rozkoszy, usłyszeć jak jęczy, krzyczy, błaga.
Hermiona była tak zasłuchana w reakcje swego ciała, że nie zauważyła jak hogwardzki powóz zwalnia, by wreszcie stanąć. Ona nie, ale Draco wyczuł to od razu. Odsunął się od Hermiony, przybliżył swą twarz do jej głowy i cichutko zapytał, jednocześnie muskając palcami jej nabrzmiałą łechtaczkę.
- Chcesz żebym kontynuował?
Dziewczyna nie była w stanie odpowiedzieć, tylko wydała z siebie następny ni to jęk – ni krzyk. Dracon wsunął w nią jeden palec, a ona jakby tylko na to czekając naparła biodrami na jego dłoń.
- Więc mam kontynuować, mimo tego, że niespełna pół godziny temu błagałaś mnie o cos zupełnie przeciwnego?
- Taaak... – wyjęczała cicho podniecona kobieta, jeszcze dwa, góra trzy ruch i jej ciało ogarnąłby wielki orgazm. W tym momencie nie obchodziło jej nic, pragnęła tylko spełnienia.
- Więc poproś a może to dostaniesz.
- Proszę – Hermiona nie mogła myśleć już o niczym innym. Jej ciało było w gorączce, która wzrastała dzięki umiejętnym ruchom blond włosego kata.
- No cóż Granger, nie zawsze dostajemy to, czego chcemy. Mam nadzieje, że zapamiętasz to na zawsze. – To powiedziawszy Draco osunął się od półnagiej kobiety, wygładził swoje odzienie i niespiesznie wyskoczył z powozu.
Hermiona jeszcze przez chwile trwała w bezruchu, dopiero po minucie upadła na siedzenie, skuliła się w kłębek i rozpłakała. Płakała z powodu wielkiego upokorzenia, poniżenia i tej wielkiej, nieujarzmionej gorączki, która paliła jej ciało. Po raz pierwszy płakała tez ze strachu. Strachu przed dniem jutrzejszym.

Bardzo fajny fick. Błędów nie ma (przynajmniej tak mi się wydaje). Cieszę się, że będziesz dawać częściej kolejne party . Pozdróffka i dla Ciebie.

Hmm Fick naprawde świetny, podoba mi sie ,

jest erotyka ale zumierem świetnie! Czekam na nasteopne rodzialy

Troszkę

powtórzeń

SSWK - to pierwsze to nie powtórka, tylko celowe podkreślenie, zaznaczenie faktu, że "mężczyzna" był "wściekły".

tak to na pewno blo celowe, podkreslenie

tego faktu
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> nawet kurcz eprzy tym ficku nie ma sie czego pryzczepić ^__^

Aeth -> mi coś takiego ludzie mądrzejsi ode mnie pisali jako błąd

Pewnie pisałaś w inny kontekście. Albo ludzie 'mądrzejsi' wcale tacy nie byli.

No fick fajny.Nie narzekam.Błędów nie widziałam(akurat tego ficka nie musze się uczepić). SSWk zdaje mi się że powtórzenie słowa "mężczyzna", było specjalne.Czekam na następne party.

no to nagini, kiedy zaladujesz nowego

parta?? mamy siego spodziewac jeszcze w lipcu??
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Mi się tak średnio podobał. Ale

pisz bo jak widzisz podoba sie wielu osobom Ja poprostu życze weny


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Można przeczytać..czekam na kolejny part

kazdy z nas tu piszacych czeka niecierpliwie na nastepnego parta...moze by byl taki mily (ten part) i sie chociaz pokazal?? bylo by bardzo milo przeczytac nowego parta jeszcze w te wakacje

mi sie wydaje ze to wlasnie mialo tak byc...

DAJE TAK PÓŹNO

BO BYŁAM NA KRÓTKICH WAKACJACH. MIŁEGO CZYTANIA.
ZANIM ZACZNIECIE CZYTAC,

CHCIAŁAM POWIEDZIEC, ŻE JEST TO JEDNA Z NAJMOCNIEJSZYCH CZĘŚCI I WCALE NIE

CHODZI MI TU O SCENY EROTYCZNE PO W TYM ROZDZIALE TEGO NIE

MA.
Rozdział IV

Hermiona bardzo niechętnie

wybudzała się z przyjemnego snu. W sumie mogłaby jeszcze poleniuchować, w

końcu była dopiero siódma rano i to w sobotę. Pierwszy dzień ferii i żadnych

obowiązków... no prawie żadnych. Jak bumerang powracały do niej wspomnienia

z wczorajszego wieczoru. Nie potrafiła odpędzić od siebie natrętnych myśli,

ponownie przeżywała wczorajsze upokorzenie. Każdy jego ruch, słowo, gest...

Nienawidziła samej siebie, za to, że te wspomnienia nie są aż tak obrzydliwe

jak być powinny.
To prawda, Malfoy potraktował ją jak śmiecia, jak

przedmiot, z którym można zrobić wszystko. Nawet gorzej niż...niż...dziw*kę,

bo im okazuje się minimalny szacunek. A on okazał jej tylko pogardę.


Wieczorem jak wróciła do siebie czuła się brudna i sponiewierana. Było

jej źle i marzyła tylko o tym by wydostać się z tego koszmaru, ale niestety

nie mogła. Nie mogła uciec, wyjechać, musiała wytrwać. I nawet nie dla

siebie, nie dla dumy czy honoru, tylko dla...pieniędzy tak, właśnie dla

forsy, która w tej chwili była jej niezbędna.
W mugolskim świecie,

świecie jej rodziców nie znalazłaby pracy z bardzo prostego powodu –

nie miała wykształcenia. Pomimo całej swej inteligencji i wielkiemu

talentowi nie miała zwykłego wykształcenia, które pozwoliłoby jej na

podjecie jakiegoś zajęcia. Świat magii wciągnął ją do tego stopnia, że po

Hogwarcie podjęła naukę na IV Uniwersytecie Magicznym Morgany. Niestety w

połowie drugiego roku wojna z Voldemortem weszła w ostatnie stadium i

dziewczyna musiała przerwać na trochę naukę. Gdy było już po wszystkim i gdy

myślała, że jej życie zacznie się normalnie układać, jej cały świat się

zawalił.
Jej ukochani rodzice ulegli wypadkowi samochodowemu. Zginęli na

miejscu. Była to ciężka strata, ale jeszcze cięższe okazało się późniejsze

życie. Dowiedziała się, że jej ojciec grał na wyścigach. Grał, to za dużo

powiedziane, on po prostu przegrywał. Narobił bardzo dużo długów, które

teraz ona musiała spłacać. Wierzyciele nie dawali jej spokoju i o powrocie

do szkoły mogła zapomnieć. Musiała pójść do pracy, ale kto przy zdrowych

zmysłach przyjmie niedoświadczoną czarownice, która nawet szkoły nie

skończyła. Oczywiście nikt... po za Albusem Dumbledore. Dyrektor

zaproponował jej stanowisko nauczycielki i gdy odchodził wymógł na swym

następcy, że pozwoli zatrzymać Hermionie prace. Wiec teraz nie może ot tak

po prostu pójść do Severusa i powiedzieć „rezygnuje”, bo nie

miałaby się gdzie podziać. Została jej do spłacenia jeszcze połowa sumy, nie

licząc procentów, które wciąż rosły. I dlatego pomimo najszczerszych chęci

nie mogła wyjechać, tylko dalej tkwiła w tym koszmarze o nazwie

Perwersyjne Zachcianki Draco Malfoya. Musiał zostać, co było jej

zdecydowanie nie na rękę. Ale sama się w to wpakowała, wobec jakiejkolwiek

hazardowej propozycji stawała się bezsilna i musiała jej ulec. I niestety,

kiedyś musiało się to skończyć jakimś nieszczęściem.

***



Draco Malfoy nie spał już od dwóch godzin, zresztą on zawsze

wcześnie wstawał, należał do tych sadystów, którzy godzinę szósta rano

traktowali jak środek dnia. W sumie mógłby już wstać i pójść pognębić resztę

uczniów, którzy nie wyjechali do domu, ale nawet im należy się kilka godzin

wolnego. Zresztą on będzie miał dziś, kogo gnębić. Sama wielka Granger. No,

kto by pomyślał, że ona tak szybko mu ulegnie. Przynajmniej będzie miał

jakąś rozrywkę w czasie ferii, a jak dobrze pójdzie to i później. W końcu

teraz, należy do niego. Dracon uśmiechnął się do swoich myśli, wiedział

doskonale, co zrobi Hermionie, gdy ta znajdzie się w jego sypialni, zresztą

nie tylko łóżka będą używać, co to, to nie. Już on nauczy tą szlamę

odpowiedniego zachowania.
Młody Malfoy był zdania, że szlamy, tak samo

jak skrzaty domowe potrzebują właściciela i najlepiej by było gdyby to on

nim był. Jego przekonania nie zmieniły się ani na jotę od czasów szkolnych.

To, że nie znalazł się w armii Voldemorta było tylko decyzja jego ojca,

który po wyjściu z więzienia „oficjalnie” zmienił front. Dzięki

temu po wojnie nikt z jego rodziny nie trafił do Azkabanu, nie stracili

majątku i dalej byli szanowanym czarodziejskim rodem. Młody mężczyzna

myślał, że już nigdy nie będzie mu dane „podziękować” Granger za

jej stosunek do niego w czasie szkoły, szczególnie za ten policzek, ale jak

to się mówi cierpliwość popłaca. Należało poczekać tylko tych kilka godzin w

cierpliwości, zresztą przedsmak miał już wczoraj w powozie. Na samo

wspomnienie dnia wczorajszego, a raczej nocy, jego ciało przechodził

przyjemny dreszcz podniecenia. Nigdy nie spodziewał się, że ta zimna

kujonica może mieć tak zdolne usta i tak gorące ciałko. Już dawno nie miał

tak gorącej kochanki, nawet Pansy po pewnym czasie stała się nudna i

ograniczona, zresztą ograniczona to ona była zawsze, co innego ta Granger,

przecież ona zawsze była taka... pojętna.
Te wszystkie rozmyślania

przerwał cichutki trzask sygnalizujący przybycie skrzata. Draco spojrzał się

w kierunku skąd dobiegł hałas i zobaczył Fiolkę, będącą dyrektorską

własnością.
- Przepraszam, że przeszkadzam Sir, ale dyrektor Snape prosi

żeby pan się natychmiast u niego zjawił Sir.
Skrzat zniknął równie

szybko jak się pojawił, z biegiem czasu zdążył się przyzwyczaić, że blond

włosego pana lepiej unikać. Ale tym razem Malfoy nie zamierzał wyładowywać

się ani na skrzatach, ani na uczniach tylko spokojnie udał się do

zwierzchnika. Gdy tylko przekroczył próg dyrektorskiego gabinetu do jego

nozdrzy doleciał zapach świeżo parzonej kawy. Nie zwracając nawet

najmniejszej uwagi na przełożonego dobrał się do tego z najszlachetniejszych

eliksirów. Dopiero po kilku minutach raczył się odezwać.
- Można

wiedzieć, dlaczego wzywasz mnie o godzinie, w której każdy normalny człowiek

jeszcze śpi, ewentualnie leży w łóżku?
- Ale ty nie jesteś człowiekiem

– Severus spokojnie odparował oskarżenia – ty jesteś Malfoy. A

skoro już się przywitaliśmy to mam kilka ważnych spraw, które musimy

natychmiast omówić.
- Zastępcy nie masz? – Draconowi nie

przeszkadzało to, że ma być wtajemniczony w najważniejsze sprawy Hogwardu,

ale ponarzekać można zawsze.
- Przecież nie będę człowieka budził wpół

do siódmej rano. – Niewinnie odparł czarnowłosy.
Draco spojrzał

się tylko na towarzysza i niczym nie skomentował jego wypowiedzi, nie

zamierzał sobie psuć humoru. Severus widząc, że chłopak nie da się

podpuścić, dał sobie spokój i przeszedł do rzeczy.
- Pomimo tego, że nie

ma połowy uczniów organizujemy dzisiaj bal walentynkowy. Wczoraj rozpisałem

grafik i...
- Mam dyżur razem z Granger od ósmej do jedenastej, później

znikamy -Draco zakomunikował zimnym głosem swoją decyzje. On miał już plany

na ten wieczór i bynajmniej nie należało do nich pilnowanie rozwydrzonej

grupy dzieciaków.
- Skąd taka pewność, że będziesz miał właśnie z nią

– Severus uśmiechnął się złośliwie do młodzieńca – może ona nie

życzy sobie twojego towarzystwa.
- Jakoś niezbyt obchodzą mnie jej

życzenia, a właśnie w czasie ferii ja też wyjeżdżam, dokładnie w

poniedziałek. Dawno w domu nie byłem przyda mi się trochę odpoczynku. Nie

jadę sam, tak dla jasności.
- Draco – tym razem w głosie Mistrza

Eliksirów zabrzmiało wyraźne ostrzeżenie – czy ty czasami nie

przesadzasz. Rozumiem zakład, jestem w stanie zrozumieć, dlaczego tak z nią

postępujesz ale...
- Nie ma żadnego ale Severusie. I przestań udawać

zbawcę ludzkości, ani na Pottera, ani na Dumbledore nie wyglądasz, więc

przestań się tak zachowywać. Granger nic się strasznego nie stanie, przecież

jej nie uderzę.
- To akurat mnie nie pociesza, już od dawna potrafisz

ranić nie używając do tego przemocy fizycznej.
- Uczyłem się u mistrza,

nie sądzisz?
Tej ostatniej wypowiedzi Severus nie skwitował, w ogóle

wolał zmienić temat. Granger nie interesowała go aż tak bardzo żeby przez

kłótnie o niej miał sobie psuć dzień.

***

Hermiona już od

godziny patrolowała szkolny korytarz. W gruncie rzeczy nie musiała tego

robić, w szkole było obecnie tylko setka uczniów i wszyscy znajdowali się na

obiedzie. Ale takie bezmyślne chodzeni pozwalało jej się rozluźnić. Również

dzięki temu nie musiała obawiać się, że spotka tego człowieka. Nie chciała o

nim myśleć, mówić i przed wszystkim widzieć te wredne indywiduum. Lecz

niestety, gdy człowiek bardzo czegoś nie chce, to zazwyczaj właśnie na to

wpada. I tak też było w tym przypadku. Nagle została wciągnięta do jednej ze

ściennych niszy i przyparta to kamiennego muru.
- Czyżbyś mnie Granger

unikała?
- Nie – wykrztusiła Hermiona schrypiałym głosem. Na widok

Dracona jej zimna krew ulotniła się natychmiast, a w umyśle kołatała się

tylko jedna myśl: „niech on mnie nie dotyka.”
- To bardzo

dobrze – powiedział mężczyzna przesuwając palcami po jej policzku,

– bo gdybyś mnie jednak unikała, to musiałbym ci przypomnieć o twoich

zobowiązaniach względem mojej osoby. A tego byś nie chciała prawda?
-

Prawda – wyszeptała kobieta, próbując odsunąć się od mężczyzny,

niestety próby okazały się bezowocne.
- Chciałem cię zawiadomić, że w

poniedziałek wyjeżdżasz razem ze mną na cały tydzień.
- Co?! Ja

nigdzie nie jadę, nie możesz...
- Ciszej Granger, i nie mów mi, co mogę

a co nie. Wczoraj już to ustaliliśmy, chyba, że chcesz powtórnej lekcji.


- Ale...
- Żadnych, ale, jedziesz ze mną w poniedziałek, chyba, że

wolisz żeby ktoś nie powołany dowiedział się o twoich zobowiązaniach.
-

Jesteś świnią Malfoy – Hermionie stało się już obojętne, co on jej

zrobi, musiała to z siebie wyrzucić. Mężczyzna tylko uśmiechnął się w

odpowiedzi, na razie postanowił nie komentować jej wypowiedzi, zrobi to w

nocy.
- Nawet, jeśli tak jest, to w odróżnieniu od ciebie, ja mam władzę

– to powiedziawszy odsunął się od niej i ruszył pustym korytarzem. W

połowie drogi odwrócił się, otaksował jej ciało zimnym spojrzeniem i wydał

następny rozkaz. – Wieczorem masz mieć na sobie jakąś czerwoną kieckę,

i niech nie wygląda jak habit, bo tego nie lubię, a jeśli już cos musisz

zakładać to niech to będą pończochy, nie zamierzam się za długo męczyć. I

tym razem nie próbuj się wymigać, bo mogę już nie być tak miły i dobroduszny

jak wczoraj.
- Dlaczego czerwona? – Hermiona co prawda domyślała

się odpowiedzi, ale chciała ja usłyszeć, gdyż nawet teraz miała jeszcze

ostatnie złudzenia, że Malfoy jest człowiekiem.
- Bo dzi*wki właśnie w

tym chodzą...
Tego dla kobiety było już za dużo, nie namyślając się

długo trzasnęła go w policzek, tak mocno, że z kącika jego usta popłyneła

krew. Dopiero, gdy palce Dracona zacisnęły się na jej nadgarstku powodując

okropny ból zrozumiała, jaki to może mieć konsekwencje. Przecież, Malfoy to

pieprzony sadysta, który na pewno jej nie odpuści. Został brutalnie

przyciągnięta do niego i w głębi ducha zaczynał błagać, by nie bił jej zbyt

mocno, niczego innego się po nim nie spodziewała.
- Zliż to –

syknął Draco pokazując na krople krwi w kąciku ust. – Już!


Hermiona niepewnie zlizała kropelki krwi. Miała mdławy smak a jej

zaczynało robić się niedobrze, bardziej ze strachu niż z czegoś innego. Po

chwili została odepchnięta, tak, że wpadła na jedną ze zbroi.
- Masz

szczęście, że kobiet nie bije, choć jeszcze jeden taki wyskok a zacznę się

zastanawiać, czy szlamy zasługują na to miano.

opowiadanie bardzo fajne, ogólnie wciąga
fajnie ze akcja sie dzieje w hmmm przyszlosci, jezeli chodzi o ksiazke.
czekam na następne party

Jedno słowo cool!!!Ale daj sceny erotyczne bo już się za nimi stęskniłam
Ps.Skoro jesteś teraz na tym forum może byś coś dodała?

Hmm... Coraz lepsze opowiadanie, z

rozdziału na rozdział robi się coraz ciekawiej. Zauważyłam tylko jeden

błąd:

Mile zaskoczona...
Pierwsze party przeleciały przeze mnie jak woda przez rynnę...
Nazbyt przewidywalne... nazbyt oczywiste...
A miłym zaskoczeniem jest to, że każdy part jest jakby „doroślejszy” niż poprzedni, każdy kolejny wnosi więcej niedopowiedzeń, na które ma się ochotę czekać...
* i jeszcze jedno-->wielki + za tego nieczułego, ociekającego arogancją blondwłosego sadystę-->ehh Draco jakiego ubóstwiam...

V

Hermiona z niepokojem

wyglądała przez okno. Za pięć minut miało się zacząć nagłe zebranie

nauczycieli, nie wiedziała, o co chodzi, ale prawdę powiedziawszy w ogóle

jej to nie interesowało. Miała wszystkiego dość, zastanawiała się, co czeka

ją wieczorem, obawiała się, że ból w nadgarstku to dopiero przedsmak i

Malfoy zechce ją ukarać za jej poranne zachowanie. Hermiona dopiero po

chwili zauważyła, że w pokoju są już wszyscy i o czymś zażarcie dyskutują. W

pewnej chwili jeden z obrazów odsunął się i w wnęce ukazała się postać

przystojnego, młodego mężczyzny – Wiktora Kruma. Zdziwiona kobieta,

nie mogła uwierzyć własnym oczom, przecież niecały tydzień temu dostała list

od Bułgara, a on nic nie wspominał o przyjeździe do Anglii.
Przez chwilę

stała niczym słup soli i tylko rozszerzonymi ze zdziwienia oczyma wpatrywała

się w postawnego mężczyznę. Ten, gdy tylko ujrzał swą byłą miłość ruszył

prosto w jej stronę. Hermiona nie spostrzegła nawet, w jakim momencie

została uniesiona w górę, okręcona w powietrzu i pocałowana prosto w

rozchylone usta. Bułgar przyciskał ją do siebie niczym szmacianą lalkę.


- Panno Granger, inni również chcieliby się przywitać z profesorem

Krumem, mogłaby pani się od niego łaskawie odsunąć – Severus, który

wszedł do pokoju w kilka chwil po Wiktorze musiał oczywiście w odpowiedni

dla niego sposób skomentować całą sytuację, i jakoś umknął mu fakt, że

Hermiona w tym momencie była stroną pasywną a nie aktywną.
- Profesora?

– Wyjąkała ogłuszona dziewczyna, gdy Bułgar zdecydował się wreszcie ją

wypuścić. – Nic mi nie pisałeś, że będziesz uczył.
- To miała być

niespodzianka, ale się cieszysz, prawda?
- Oczywiście, że tak,

oczywiście...
Tak naprawdę Hermiona nie wiedziała jak ma się zachować. W

końcu nie co dzień człowiek spotyka swojego byłego partnera i dowiaduje się,

że ma z nim współpracować.
Ich związek nie przetrwał ani próby czasu,

ani odległości. Wiktor nie rozumiał też jej zapału do nauki, był wychowywany

w rodzinie gdzie miejsce kobiety było od dawien dawna ustalone, a Hermiony

nie interesowała jakże miła kariera kury domowej.
Wiktor nie zwrócił

uwagi na słowa Severusa, był zbyt zajęty gapieniem się na swą koleżankę z

pracy. Po kilku minutach beztroskiej rozmowy i wspominek z przeszłości

zdecydował się, że czas odnowić stary romans.
- Herm, podobno dziś

wieczorem macie tu bal walentynkowy, byłoby mi bardzo miło gdybyś

zdecydowała się mi towarzyszyć, co ty na to? Mam nadzieję, że jeszcze nikt

cię nie zaprosił.
Hermiona nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć, z

jednej strony bardzo odpowiadała jej propozycja Wiktora, ale z drugiej był

jeszcze Malfoy i nigdy nie wiadomo jak on zareaguje, gdy pojawi się z kimś

na balu. Od podejmowania decyzji w tej sprawie wyratował ją sam

zainteresowany, który już od kilku minut bezczelnie podsłuchiwał ich

rozmowę.
- Panna Granger ma już partnera na bal, panie Krum - powiedział

zimno arystokrata i uśmiechnął się pobłażliwie.
Hermiona spłoniła się

jak dziewica (którą notabene była) i posłała przepraszające spojrzenie

Wiktorowi, który wyglądał na niepocieszonego i ... złego.
- No cóż, kto

późno przychodzi sam sobie szkodzi, ale mam nadzieje, że poświęcisz mi,

chociaż jeden taniec, kochanie. - Wiktor zwrócił się prosto do Hermiony

kompletnie ignorując Dracona.
- Nie sądzę, żeby Hermiona miała czas

rozmawiać z tobą, nie mówiąc już o tańczeniu, szybko wychodzimy... na

prywatne przyjęcie - Draco zupełnie nie zwracał uwagi na rumieniec

zażenowanie jaki wykwitł na policzkach Hermiony, ani na to, że teraz wszyscy

obecni w pokoju przysł[bluzg]ą się tej rozmowie.
Teraz już nikt nie

ukrywał, że jest ciekawy pojedynku Krum – Malfoy o Hermionę Granger.


- Jestem jednak pewien, że Hermiona znajdzie dla mnie czas -Wictor nie

zamierzał łatwo ustąpić – prawda Hermiono?
- A ja jestem pewien,

że nie znajdzie – Dracon również – prawda Hermiono?


Tymczasem Hermiona czuła się jak na meczu ping – ponga. Miała

uczucie, że stała się małą piłeczką odbijaną pomiędzy zawodnikami i nikt tak

naprawdę nie liczył się z jej zdaniem. Ona go nie miała. Wiedziała, że

cokolwiek powie, będzie źle... Jeżeli przychyliłaby się do zdania Draco -

urazi Wiktora, którego bardzo lubiła, jeżeli zgodzi się z Wiktorem - urazi i

zezłości Malfoya, co nie było dobrym pomysłem. Stała więc zakłopotana i nie

odzywała się, spuściła jedynie skromnie wzrok i czekała na wybawienie. Nie

podobało jej się to, że wszyscy gapią się na nią, jakby była okazem w ZOO.

Miała ochotę wykrzyczeć na głos, żeby wszyscy dali jej święty spokój i

zajęli się sobą. Ale nie miała na to ani ochoty, ani odwagi, tak naprawdę,

pragnęła wyjść z tego dusznego pomieszczenia i zanurzyć się w ciepłej

wodzie, a godzinę później wejść do wygodnego wyrka. Niestety to nie było jej

dane. Ale tak naprawdę nie miała odwagi i chyba jej na tym nie zależało. W

momencie, gdy otwierała usta by cokolwiek powiedzieć z korytarza dobiegł

głośny, przeraźliwy pisk. Większość nauczycieli, w tym Wiktor wybiegli, by

zobaczyć, co się dzieje, okazało się, że to tylko Irytek zaatakował dwie

pierwszoklasistki. Hermiona już miała ruszyć ich śladem, gdy poczuła jak na

jej nadgarstku zaciskają się palce Dracona.
- Pamiętaj, na razie

należysz tylko do mnie.

###

Hermiona od kilku godzin

próbowała pozbierać siły. Wieczorem czekała ją ciężka przeprawa, najpierw

bal a później... „prywatne przyjęcie Dracona M.”. Wolała nie

zastanawiać się, jak będzie ono wyglądało, ani nie myśleć o tym co usłyszała

w pokoju. Tak, należała do niego... i do jeszcze kilku osób. Tylko, że im

była winna pieniądze, co prawda bardzo dużo pieniędzy, ale tylko pieniędzy,

a nie swoje ciało. Bukmacherzy, którzy byli w posiadaniu weksli jej ojca

byli bardzo niebezpiecznymi osobnikami, ale w odróżnieniu od Malfoya, z nimi

dałoby się chyba negocjować. Z tymi wszystkimi pesymistycznymi myślami panna

Granger przygotowywała się do godziny W – Wielkiej Wpadki, która miała

się zacząć równo o godzinie dziewiętnastej.

###

Bal zbliżał

się wielkimi krokami, a wraz z nim zbliżała się wielkimi krokami godzina

jedenasta, godzina, o której Hermiona miała stąd wyjść razem z tym

nieobliczalnym arystokratycznym gnojkiem, po to by robić w łóżku wszystko,

na co mu przyjdzie ochota.
Dziewczyna wzdrygnęła się lekko i rozejrzała

za jakimś alkoholem, musiała się napić. Chociaż jednego drinka, inaczej

wykończy ją napięcie psychiczne. Szybko podeszła w stronę stołu dla

nauczycieli, gdzie stał ukryty alkohol, ale nawet tej drobnej radości nie

dane było jej skosztować. Gdy tylko zbliżyła się do stołu została wypatrzona

przez dwóch mężczyzn, którzy bynajmniej nie zamierzali dać jej spokoju.


Wiktor popatrzył na Hermionę jakby była ucieleśnieniem wyrafinowanego

piękna. W rzeczywistości, dziewczyna nie należała do wybitnie pięknych

kobiet, ale miała w sobie to "coś". Poza tym czerwona, prosta i

bardzo ładnie skrojona sukienka, podkreślała jej subtelny wdzięk i

uwydatniała niewinność młodej pani profesor.
Malfoyowi nie podobał się

wzrok Wiktora skierowany na Hermionę. Podszedł do niej z uroczym smirkiem na

twarzy i niedbale objął ją gestem sugerującym przynależność Hermiony do jego

(nie)skromnej osoby. Wywołało to rumieniec na twarzy panny Granger, gorzki

uśmiech mistrza eliksirów i zły błysk w oczach Kruma.
Hermiona nalała

sobie porządną porcję Whisky i sięgnęła po lód. Nie zamierzała rezygnować z

odrobiny przyjemności. Po ojcu odziedziczyła nie tylko zamiłowanie do gier

hazardowych, ale także mocną głowę i miłość do dobrych trunków.
- Herm,

mam jednak nadzieję, że ze mną zatańczysz - powiedział sugestywnym tonem

Wiktor.
Hermiona popatrzyła na Kruma ze złością. Wyswobodziła się z

uścisku Malfoya i łyknęła sporą ilość alkoholu, co wywołało krzywy uśmiech

na ustach Dracze i niepokój w oczach Bułgara. Severus roześmiał się

szczerze.
- Panna Granger nie gardzi tym, co dobre, jak śmiem

zauważyć... - Powiedział rozbawiony sytuacją mistrz eliksirów.
- Lepiej

tyle nie pij skarbie.... - Draco nie do kończył, bo Gryfonka weszła mu w

słowo.
- Ile? To jest nic, Malfoy... I nie mów publicznie do mnie

"skarbie" - ostatnie zdanie powiedziała bardzo cicho, tak żeby

tylko on mógł ją usłyszeć.
- Skarbie - powiedział z naciskiem i objął ją

zaborczym gestem - Ufam, że będziemy się dobrze bawić... całą noc! -

Uśmiechnął się do niej jednoznacznie.
Wiktor zmełł w ustach

przekleństwo, a Hermiona popatrzyła na Malfoya z jawną pogardą, szybko

jednak musiała zmienić swoje nastawienie, bo mężczyzna ścisnął znacząco i

boleśnie jej ramię. Zamiast zrobić to, na co od samego początku miała

ochotę, czyli plunąć w twarz temu zadufanemu arystokracie, grzecznie, jak

przystało na porządną dziewczynkę odstawiła kubek z alkoholem i skinęła

głową.
- Masz racje, nie powinnam tyle pić, więcej nie będę, a teraz

przepraszam obu panów, ale dyrektor Snape obiecał mi taniec, prawda

dyrektorze? - W jej oczach było tyle nadziei, na wyrwanie z tego koszmaru,

że nawet głaz by się zgodził... ale Severus Snape do głazów bynajmniej nie

należał. Dlatego z obłudnym uśmiechem na twarzy zwrócił się do swej

koleżanki po fachu.
- Jak to miło, że pamiętasz, ale niestety chyba nie

wypada, żebym ja, tańczył z tak młodą kobietą, jeszcze by ktoś coś,

niestosownego pomyślał, ale jestem pewien, że Draco z chęcią mnie zastąpi.


Hermionie nie pozostało nic innego, jak tylko skinąć głową i udać się z

Draco Malfoyem. Była bliska łez. Wiedziała, że Snape bawi się jej

poniżeniem. Wiedziała doskonale, że zna szczegóły całego durnego zakładu, w

końcu przyjaźnił się z Malfoyem.
Przełknęła złość, łzy i upokorzenie i

dała się wyprowadzić na środek parkietu jak cielę prowadzone na rzeź. Umiała

tańczyć, ale była tak zdenerwowana, że zapomniała podstawowych kroków i

niechcący nastąpiła Draconowi na stopę, przy ich pierwszym tańcu, który tak

lubiła - przy durnym Walcu Wiedeńskim, który przecież miała opanowany do

perfekcji...
- Szlamy... nawet taki mugolski taniec musicie zepsuć, wy

naprawdę nie jesteście niczego warte.
- Skoro jako szlama nie jestem

niczego warta, to, dlaczego chcesz mnie do łóżka? - Hermiona nie potrafiła

powstrzymać łez, które zaczęły spływać po jej twarzy.
Czekając na

odpowiedź, nie zauważyła nawet, jak Draco tańcząc zaprowadził ją w jakiś

ciemny kąt sali.
- Nie rycz - warknął, podając jej biała chusteczkę -

robię to, bo mogę i sprawia mi to przyjemność zresztą, to może być nawet dla

ciebie dosyć przyjemne, o ile mnie pamięć nie myli to wczoraj w powozie

błagałaś mnie o to żebym cię wziął i gdyby nie moja... samodyscyplina

zerżnąłbym cię właśnie tam, prawda Granger?
- Jesteś zwykłym skur... -

Hermiona nie mogła się już powstrzymać, nie obchodziło jej, że za trzy

godziny znajdzie się w jego sypialni, ale zanim skończyła on zasłonił jej

usta dłonią.
- Nie radzę ci mówić czegoś, za co nie potrafiłabyś później

zapłacić, ja nie lubię być obrażany, potrafię się mścić, tak, że ty byś tego

mogła nie przeżyć – jego głos był tak cichy, że ledwo słyszalny przy

dźwiękach wszechobecnej muzyki, a mimo tego, Hermiona słyszała go doskonale.

Jej ciało przeszedł lodowaty dreszcz strachu, ten człowiek był groźny,

bardzo groźny, a ona była jego własnością.. Przynajmniej przez tydzień.


- A teraz, skoro przestałaś już się mazać, wracamy na parkiet –

głos Dracona emanował chłodem. – I trzymaj się z daleka od tego

Bułgara.
Hermiona skinęła głową, otarła załzawione oczy i podążyła za

blondynem. Ten bal stał się naprawdę koszmarnym przeżyciem. Ilekroć Wiktor

próbował poprosić ją do tańca zjawiał się Malfoy i to właśnie z nim lądowała

na parkiecie, a niestety zdarzało się to bardzo często. Jak dla niej, to te

cztery godziny balu ciągnęły się zdecydowanie za długo, a jednocześnie

minęły niczym z bicza trzasnął. Była właśnie pogrążona w dość ciekawej

rozmowie z profesor Sprout, gdy zjawił się on. Nawet nie musiała podnosić

wzroku, po prostu wyczuła jego obecność. Jej dłonie zaczęły się pocić, było

jej na przemian zimno i gorąco, zupełnie jak w gorączce. Bo to była pewnego

rodzaju gorączka, która trawiła jej ciało już od kilkunastu godzin. Dracon

kilkoma pustymi komplementami oczarował straszą profesorkę, tak, że ta nie

zauważyła nawet jak bardzo jej rozmówczyni pobladła. Dopiero po pięciu

minutach banalnej rozmowy na temat Rosaceae*, z na pozór miłym uśmiechem

zwrócił się do bardzo zdenerwowanej Hermiony.
- Mam nadzieje, że dobrze

się bawiłaś... kochanie.
- Bardzo dobrze, dziękuje, że pytasz –

„abyś poszedł do diabła” – odpowiedziała z miłym

uśmiechem.
- Pani wybaczy, ale porwę Hermionę do tańca i już jej chyba

nie zwrócę – Dracon ponownie zwrócił się do starszej kobiety, która

rozpromienionym wzrokiem przyglądała się dwójce młodszych kolegów.
-

Ależ oczywiście mój drogi chłopcze, bawcie się dobrze, wy młodzi musicie

korzystać z życia.
Hermiona ponownie zawirowała z Draconem w tańcu, tym

razem była to szybka melodia Bestii – nowo powstałego czarodziejskiego

zespołu. Hermiona nawet nie próbowała skupić się na tańcu i tak by jej to

nie wyszło. Z niepokojem zarejestrowała, że tańcząc zbliżają się do wyjścia,

czyli to miało nastąpić już teraz. Po kilku minutach znaleźli się na

korytarzu, a Dracon bez słowa skierował się w stronę lochów. Nawet nie

sprawdził czy ona za nim idzie, to było niepotrzebne.
Po pięciu minutach

znaleźli się w jego prywatnych kwaterach. Kobieta z niechęcią musiała

stwierdzić, że ta gnida ma gust. Pokój nie był przeładowany, ani nie było w

nim nieporządku, tak charakterystycznego dla większości samotnych mężczyzn.

Wszystko miało swoje miejsce.
Draco Malfoy lubił otaczać się pięknymi

przedmiotami i nie ważne, czy były to dekoracyjne bibeloty, czy przedmioty

codziennego użytku. Z każdego z nich po prostu emanowało niezwykłe piękno i

klasa. Niestety Hermionie nie dane było zbyt długo oglądać jego gabinetu,

gdyż Malfoy skierował swe kroki do sypialni, a ona musiała podążyć za nim.


Centralne miejsce w dość dużym pokoju zajmowało wielkie łóżko z

baldachimem. Koło niego stał mini barek wypełniony po brzegi alkoholem.

Całości dopełniały jeszcze dwa skórzane fotele, drewniany stolik(pewnie

jakiegoś historyka zainteresowałby fakt, że pod blatem wyryte zostało Maria

Antonina) i wielki kominek, oraz kilka regałów wypełnionych białymi krukami.

Gdyby nie to, że Hermiona ze stresu ledwo oddychała pewnie zainteresowałaby

się tymi książkami, ale teraz nie miała na to czasu, wpatrywała się tylko w

mężczyznę, który spokojnie nalewał sobie czerwone wino. Ta czynność

pochłaniała go do tego stopnia, że nie zwracał żadnej uwagi na towarzyszkę.

Nie zwracał lub ignorował ją specjalnie. Wreszcie odwrócił się do kobiety,

która nadal stała w drzwiach sypialni, nie chciała wejść dalej, gdyż

przekroczenie tego progu było jakby symbolem całkowitego poddaństwa.
-

No, na co czekasz, wchodź, – Dracon nie zamierzał bawić się w czułe

słówka.
- Dracon, czy ty... ty naprawdę tego chcesz? – Hermiona po

raz ostatni próbowała zaapelować do jego sumienia, jeśli jakieś miał, co

według niej było bardzo wątpliwe.
- Granger, ty mi się naprawdę

narażasz, jesteś pyskata, nieposłuszna, nie potrafisz pohamować języka i co

najważniejsze, nie znasz swojego miejsca. Poza tym obchodzą cię sprawy,

które nie powinny. To czego ja chce, a czego nie, nie jest twoim interesem,

ty masz być tylko grzeczna. Zrozumiałaś?
Hermiona skinęła głową, nie

zamierzała już się odezwać, nie chciała go już o nic prosić, była na to za

dumna.
Niepewnie weszła do środka pokoju, kiedy znalazła się mniej

więcej w połowie sypialni usłyszała jak drzwi zatrzaskują się za jej

plecami. Znalazła się w pułapce. Dracon uśmiechnął się złośliwie i zbliżył

do dziewczyny.
- I co Granger, teraz nie masz już gdzie uciec...a może

znowu zaczniesz prosić o zmiłowanie. Tak ładnie ci to wychodzi, spróbuj.


- Przecież i tak to nie będzie miało sensu – Hermiona nie

spuszczała z niego zlęknionego spojrzenia. Bała się tego mężczyzny, dopiero

teraz uświadomiła sobie w pełni, jak bardzo może być niebezpieczny.
-

Masz rację, to nie będzie miało najmniejszego sensu, nie po tym jak mnie

dzisiaj obraziłaś... i to aż dwa razy... i jeszcze uderzyłaś.
- Ja nie

chciałam tego, poniosły mnie nerwy – próbowała go jakoś udobruchać,

pomimo, że ze strachu ledwo mówiła.
- Jestem pewny, że chciałaś i to

bardzo – Draco zaczął obchodzić ją w około, przyglądał się jej

szczupłej, kobiecej sylwetce.
Podobała mu się, a jeszcze bardziej

podobało mu się, że teraz należy do niego. Nagle w jego dłoni pojawił się

długi sztylet. Hermionie na widok noża podskoczyło ciśnienie, a oczy

rozszerzyły się pod wpływem strachu.
”Co on do diabła

wyprawia” myślała przerażona. Mężczyzna, który obserwował jej

przerażoną minę uśmiechnął się tylko złośliwie. Coraz bardziej podobało mu

się to wszystko. Tępą stroną noża zaczął „jeździć” po jej

odsłoniętym dekolcie i ramionach, od czasu do czasu zahaczając o cienkie

ramiączko sukienki. Hermiona z trudem przełknęła ślinę, czuła jak ogarnia ją

paniczne przerażenie. Draco stanął tuż za nią, z perwersyjną delikatnością

polizał płatek jej ucha i zaczął szeptać.
- Obraziłaś mnie, a ja bardzo

nie lubię być obrażany. Powinnaś mnie przeprosić, ale nie wierzę, że zrobisz

to szczerze – jego zmysłowy głos sprawił, że włoski na jej karku

podniosły się a przez ciało przeszedł prąd – ja naprawdę nie rozumiem,

dlaczego nazwałaś mnie... Jak mnie nazwałaś?
- Świ.. świnią.
-

Właśnie świnią – przy tych słowach Gryfonka poczuła jak nóż wsuwa się

pod ramiączko sukienki, a chwile później przecina delikatny kawałek

materiału. Pisnęła cicho, co wywołało tylko uśmiech satysfakcji na wargach

mężczyzny.
Dracon dotknął ustami jej szyi i delikatnie pocałował, było

to nieśmiałe muśniecie, jakże kontrastowe z tym, co przed chwila dokonał

zimny kawałek metalu i chłód jego głosu. Jego ruchliwy język delikatnie

polizał jej ciało, co wywołało nieznaczny odzew. Oddech Hermiony stał się

płytki, a jej oczy pociemniały. Nienawidziła tego mężczyzny, nie za to, jak

ją traktował, ale za to, że potrafił pobudzić jej ciało. Nie potrafiła

poczuć obrzydzenia, zamiast tego czuła jak krew w jej ciele zaczyna szybciej

płynąc. Leniwe pocałunki Dracona uderzały niczym mocny alkohol do jej głowy.

Kiedy wreszcie postanowił się odsunąć, odczuła niczym nieuzasadniony

dyskomfort, jakby właśnie tym posunięciem krzywdził ją najbardziej.
- A

teraz – ponownie zaczął swą przemowę, tylko, że tym razem stanął

twarzą w twarz z kobietą – na balu próbowałaś mnie nazwać [bluzg],

prawda?
- Tak – jej szept był tak cichy, że prawie niesłyszalny,

ale jemu to wystarczyło, ostrze noża ponownie przecięło kawałek czerwonego

materiału.
Sukienka opadła na podłogę, a Hermiona stała przed nim w

samych czerwonych koronkowych figach, szpilkach i wielkim rumieńcu. Dracon

odrzucił sztylet i przybliżył się do kobiety. Jego usta ponownie znalazły

się na jej szyi. Gwałtownymi pocałunkami zaczął obsypywać jej dekolt

jednocześnie schodząc coraz niżej. Kiedy wreszcie jego wargi zacisnęły się

na twardym sutku Hermiona jęknęła cichutko. Dracon delikatnie zacisnął żeby

nie przestając jednocześnie potrącać językiem. Wywołało to kolejną falę

dreszczy i jęków, kobieta nieświadomie zacisnęła dłonie na jego włosach

jednocześnie przyciągając go do siebie. Dłonie Dracona zaczęły pieścić jej

ciało, niespiesznie pozbawił jej ostatniej części bielizny by móc w spokoju

podziwiać jej piękne ciało. Delikatnie popchnął Hermionę, tak, że opadła na

miękki materac. Dziewczyna spod półprzymkniętych powiek obserwowała jak

Dracon szybko pozbywa się zbędnego odzienia. Zbliżył się do łóżka, jeszcze

przez chwilę obserwował nagą kobietę i wreszcie złapał ją za kostki i

przyciągnął na brzeg. Hermiona tylko pisnęła, ale zaraz i to się urwało.

Malfoy zaczął delikatnie pieścić jej kostki, niespiesznie schylił głowę i

zaczął całować jej nogi. Językiem pieścił wrażliwa skórę na udach, a sprawne

palce dotykały nabrzmiałych piersi. Kobieta nie potrafiła dłużej powstrzymać

swych naturalnych odruchów. Zaczęła głośno jęczeć i rzucać się na łóżku. Jej

ciało domagało się spełnienia, a umysł otoczony gęsta mgłą rozkoszy

zapomniał o wcześniejszym horrorze. Malfoy, gdy chciał potrafił podniecić

nawet kamień, a ona skałą bynajmniej nie była. Dracon zasłuchany w jęki

Hermiony nie mógł się już dłużej powstrzymać. W chwili, gdy zegar na wierzy

Hogwartckiej wybijał północ on silnym pchnięciem wdarł się w jej wnętrze.

Hermiona, która do tej pory była dziewicą krzyknęła z bólu, a Dracon ze

złości. Niestety był zbyt podniecony by móc się powstrzymać. Jego ruchy były

szybkie i mocne, sprawiając kobiecie wiele niepotrzebnego bólu. Z jej oczu

spływały gorzkie łzy. Jej pierwsze miłosne uniesienie mimo początkowej

rozkoszy okazało się kompletną klapą, ale nie to miało być najgorsze. Na

szczęście dla dziewczyny Dracon dosyć szybko osiągnął spełnienie. Przez

chwile leżał na zmaltretowanym ciele kobiety wreszcie zsunął się z niej i z

pretensją w głosie zapytał.
- Jesteś dziewicą?!
- Nie Malfoy,

nie jestem... ja byłam dziewicą – głos Hermiony przesiąknięty był

gorzką ironią, chciała wstać, ale ból był zbyt duży by mogła się ruszyć.


- Dlaczego mi kur*wa nie powiedziałaś? – Dracon wstał z łóżka i

zaczął nerwowo krążyć po pokoju.
- A czy to by coś zmieniło? –

Zapytała z wielkim smutkiem.
- Tak, kur*wa bardzo wiele! Szlag by to

trafił, jak mogłaś mi to zrobić?
- Ja tobie?! – Hermiona mimo

bólu usiadła na łóżku i spojrzała na niego z pogardą. – To raczej jak

ty mnie mogłeś tak traktować, a właściwie, o co ci chodzi, teraz już nie

jestem dziewicą, nie powinno ci to już przeszkadzać.
- Tak, nie

jesteś... chol*era jasna.
- Można się dowiedzieć, o co ci chodzi?

– Dziewczyna zaczynała się powoli denerwować, coś było nie tak, bardzo

nie tak, dlaczego on się tak zachowywał.
- Jasne, nie ma sprawy –

Dracon przestał już chodzić po pokoju, teraz stanął przed wielkim łożem i

zaczął jej się dziwnie przyglądać. – Jak wiadomo Merlin był bardzo

wielkim czarodziejem, był też cholernym szaleńcem, niestety większość jego

pokręconych praw jest respektowana do dziś.
- I co z tego?
- I to,

że ten stary cymbał wymyślił, że jeśli osoba posiadająca moc, w tym wypadku

ja, odbierze równo o północy w święto miłości, niewinność kobiecie, która

również dysponuje mocą, a ty niestety ją masz, to...
- To, co do

ciężkiej cho*lery!? – Hermiona była już naprawdę wściekła i bardzo

zdenerwowana, a zimny głos Malfoya bynajmniej nie miał uspakajających

zdolności.
- To automatycznie zostają małżeństwem z zerowymi szansami na

jakikolwiek rozwód. I co ty na to, droga małżonko...?

*chodzi o

zwykły krzew róży.

Coraz lepiej. Podoba mi się zachowanie Dracona - takieg go lubię.
Z niecierpliwością czekam na next party.

Super!Biedny Krum
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Ale oni będąmałżeńwstwem!?Odkręć to jakoś prosze


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/> Lubię gdy ktoś znęca się nad Mione ale nie

małżeństwo!!!!

Nimbusko, jest napsiane że bez żadnej

możliwości rozwodu XD. Swoją drogą, biedna ta panna Grang... o przepraszam,

pani Malfoy.
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>
Nagini, dawaj next parta.

następna część będzie dopiero po szesnastym

sierpnia, z tego powodu, że jade na wakacjie.Krótkie, tak, że sie nie

musicie martwić,.

no to sobie poczekamy kochani!


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/> ale w koncu naleza jej sie chociaz male wakacje, prawda?? to

czekamy do 16
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> pozdrowka

ALE JA WTEDY

WYJEŻDAM!!!!!

Przepraszam bardzo ale to moze zabrzmiec

Hamsko
Nienawidze takiego khym khym wygląda to jak playboy jesli naptawde

jestes fanem HP to nienapisała byś jakiegos......playboya opowiadanka to

poprostu jest hańba dla ciebie i ...zresztą ......

po pierwsze: Hamsko?? chyba chodzilo ci o

wyraz chamsko. po drugie: wlasciwie to o co ci chodzi?? jesli nie chcesz, to

nie czytaj. w koncu twoj wybor. jesli komus sie podoba to raczej nie

zakazesz mu czytac tego co chce przeczytac. czy moze sadzisz ze dasz rade??

Nagini no jak mogłaś być taka prutalna.

Przywiązywac kogoś do krzesła i mu grozić ojojoj. Przecież za to grozi ci

zemsta DarkMagic`a ja bym już dziś szukała jakiegoś schronienia i najlepiej

zmien swój ywgląd. Oj wkopałas sie wkopałaś
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>