Pelna wersja: przyjaciele na zawsze [nk]
Noo... To jest cos, co tygryski lubia najbardziej =) Bledow nie wylapalam, czyta sie wciaz milo i przyjemnie... Co tu dozo gadac, wiesz, jak kwicze na mysl o nowym parcie =)
ehhh ludki melancholia mnie naszła...i straszna zazdrość, że kurcze HP już jest tylko że po angliku 
a po polakowemu (ja siem zaraz cofne do przedszkola...pisze gorzej niż początkujący analfabeta 
) dopiero w styczniu i to podobno pod koniec...jak ktoś ma przyspieszacz czasu to zwracam się z prośbą o użycie go - będe bardzo wdzięczna 
No dobraaa...daje next parta...ehh rozbita jestem...ja chce już styczeń 
Part 45
- Ttttobie kokokompletnie odddbiło! - Remis zaczął się jąkać.
- Nie udawaj przerażonego, bo ci to kompletnie nie wychodzi - zakpił Wilhelm - Mam uwierzyć w twoje bajeczki o tym jaki to jesteś grzeczny i posłuszny? - zaśmiał się mrocznie.
- Te twoje złowieszcze poczucie humoru jest porażające - prychnął Remis. Kręcił się niespokojnie na stołku, jednak cały czas miał kontakt wzrokowy z ojcem. Mężczyzna wyjął z kieszeni fotografie i przytknął jedną z nich przed samymi oczami Remisa.
- No gadaj! Co ty robiłeś z nimi? - spytał groźnie Wilhelm. Remis zrobił obojętną minę.
- Zdjęcia można łatwo sfabrykować - stwierdził po chwili tonem znawcy. Wilhelm zmrużył oczy, jednak uwaga syna nie wytrąciła go z równowagi - miał jeszcze nagrania.
- W takim razie może pamięć odświeży ci to - w dłoni Wilhelma pojawiła się mała kula. Zatoczył w powietrzu, palcem wskazującym drugiej ręki - koło, po czym wypuścił szklany przedmiot z ręki. Kula zawisła w powietrzu i wydobył się z niej jasny strumień światła, który skierował się na pustą ścianę salonu. Po chwili na ścianie pojawił się obraz wydarzeń jakie miały miejsce wiele miesięcy temu - kula działa podobnie jak projektory używane przez zwykłych ludzi.
W końcu obraz uzyskał dostateczną ostrość aby móc coś dostrzec, a także dostateczną jakość dźwięku aby móc cokolwiek usłyszeć.
- Remis miałeś coś zrobić z tymi natrętami z rządu. Psują nam interes - był to Orfeusz. Stał naprzeciw Remisa pod kamiennym murem - zapewne jakiegoś zamczyska. Orfeusz przytrzymywał Remisa za ręce, przystawiając go do muru, jakby się bał że ten może zwiać.
- Ależ Orfeuszu - zaczął łagodnie Remis. Na jego twarzy zagościł czarujący uśmiech - Już się nimi zająłem. Zostali wycięci w pień.
- To chyba nie dość dokładnie. bo ostatnio paru z nich wkopało naszych na granicy... - zbliżył twarz do twarzy Remisa - stykali się nosami a ich oczy wpatrywały się w siebie nawzajem.
- Orfeuszu - wyszeptał wkońcu Remis - nie ma powodu do zmartwień...zajmę się nimi niezwłocznie - ponownie uśmiechnął się.
- Liczę na to - Orfeusz odwzajemnił uśmiech - I jeszcze jedno... - Remis zdawał się nasłuchiwać z wielką uwagą słów Orfeusza. - Masz już tą broń?
- Muszę jeszcze nad nią popracować...ale już niedługo - wyszeptał wprost do ucha Orfeusza i zaczął się śmiać.
- Mam nadzieję, bo inaczej wiesz co się stanie... - zagroził. Jego twarz wskazywała jednak na to, że cała ta sytuacja bardzo go bawi.
- Spokojnie...masz przed sobą geniusza - zaśmiał się ponownie Remis - Ale wracając do terminu...to...- Remis zaczął się bawić krawatem, jaki miał pod szyją Orfeusz.
- Ile? - wyglądało na to iż Orfeusz zorientował się o co chodzi jego rozmówcy.
- Powiedzmy, że na początek chcę dostać...tysiąc sztabek czystego złota - powiedział z miną niewiniątka.
- Dobra, ale broń ma być za trzy dni, zrozumiano? Inaczej pożałujesz.
- Orfeuszu, nieładnie to tak posądzać przyjaciela i to dobrego przyjaciela o niesubordynację - Remis przesunął dłonią po policzku Orfeusza - Ufasz mi Orfeuszu? - Orfeusz złapał ręką za dłoń Remisa.
- Ufam tylko sobie
- Słusznie Orfeuszu...ale zapewniam cię, że nie jestem na tyle głupi aby przepuścić taką okazję łatwego zarobku.
W tym momencie film się urwał. Wszyscy oczekiwali wyjaśnień od Remisa, który nie mógł uwierzyć w to iż jego ojciec może posiadać takie nagrania...
ps. ta rozmowa pomiędzy Orfeuszem i Remisem...prosze nie mieć żadnych jakiś niestosownych myśli - chciałam pokazać tych obu panów pod tym względem że sie bardzo dobrze znają (skąd i dlaczego o tym w baaardzo odległych odcinkach) oraz ich szczególnej "przyjaźni" czyli praca ze sobą ale ufanie tylko samemu sobie...czy jakoś tam nyo^^ i prosze mi tu z tekstem nie wylatywać że oni są "jacyś dziwni" bo absolutnie nie są
A teraz ktoś mi powie że wcale tak nie myślał
i moje tłumaczenia okaża sie zupełnie niepotrzebne....no ale jakby sie ktoś trafił to ma już tłumaczenie autorki....poprostu nie che żeby odbierano to inaczej niż jest........
dziękuje za uwage
a po polakowemu (ja siem zaraz cofne do przedszkola...pisze gorzej niż początkujący analfabeta ) dopiero w styczniu i to podobno pod koniec...jak ktoś ma przyspieszacz czasu to zwracam się z prośbą o użycie go - będe bardzo wdzięczna No dobraaa...daje next parta...ehh rozbita jestem...ja chce już styczeń Part 45
- Ttttobie kokokompletnie odddbiło! - Remis zaczął się jąkać.
- Nie udawaj przerażonego, bo ci to kompletnie nie wychodzi - zakpił Wilhelm - Mam uwierzyć w twoje bajeczki o tym jaki to jesteś grzeczny i posłuszny? - zaśmiał się mrocznie.
- Te twoje złowieszcze poczucie humoru jest porażające - prychnął Remis. Kręcił się niespokojnie na stołku, jednak cały czas miał kontakt wzrokowy z ojcem. Mężczyzna wyjął z kieszeni fotografie i przytknął jedną z nich przed samymi oczami Remisa.
- No gadaj! Co ty robiłeś z nimi? - spytał groźnie Wilhelm. Remis zrobił obojętną minę.
- Zdjęcia można łatwo sfabrykować - stwierdził po chwili tonem znawcy. Wilhelm zmrużył oczy, jednak uwaga syna nie wytrąciła go z równowagi - miał jeszcze nagrania.
- W takim razie może pamięć odświeży ci to - w dłoni Wilhelma pojawiła się mała kula. Zatoczył w powietrzu, palcem wskazującym drugiej ręki - koło, po czym wypuścił szklany przedmiot z ręki. Kula zawisła w powietrzu i wydobył się z niej jasny strumień światła, który skierował się na pustą ścianę salonu. Po chwili na ścianie pojawił się obraz wydarzeń jakie miały miejsce wiele miesięcy temu - kula działa podobnie jak projektory używane przez zwykłych ludzi.
W końcu obraz uzyskał dostateczną ostrość aby móc coś dostrzec, a także dostateczną jakość dźwięku aby móc cokolwiek usłyszeć.
- Remis miałeś coś zrobić z tymi natrętami z rządu. Psują nam interes - był to Orfeusz. Stał naprzeciw Remisa pod kamiennym murem - zapewne jakiegoś zamczyska. Orfeusz przytrzymywał Remisa za ręce, przystawiając go do muru, jakby się bał że ten może zwiać.
- Ależ Orfeuszu - zaczął łagodnie Remis. Na jego twarzy zagościł czarujący uśmiech - Już się nimi zająłem. Zostali wycięci w pień.
- To chyba nie dość dokładnie. bo ostatnio paru z nich wkopało naszych na granicy... - zbliżył twarz do twarzy Remisa - stykali się nosami a ich oczy wpatrywały się w siebie nawzajem.
- Orfeuszu - wyszeptał wkońcu Remis - nie ma powodu do zmartwień...zajmę się nimi niezwłocznie - ponownie uśmiechnął się.
- Liczę na to - Orfeusz odwzajemnił uśmiech - I jeszcze jedno... - Remis zdawał się nasłuchiwać z wielką uwagą słów Orfeusza. - Masz już tą broń?
- Muszę jeszcze nad nią popracować...ale już niedługo - wyszeptał wprost do ucha Orfeusza i zaczął się śmiać.
- Mam nadzieję, bo inaczej wiesz co się stanie... - zagroził. Jego twarz wskazywała jednak na to, że cała ta sytuacja bardzo go bawi.
- Spokojnie...masz przed sobą geniusza - zaśmiał się ponownie Remis - Ale wracając do terminu...to...- Remis zaczął się bawić krawatem, jaki miał pod szyją Orfeusz.
- Ile? - wyglądało na to iż Orfeusz zorientował się o co chodzi jego rozmówcy.
- Powiedzmy, że na początek chcę dostać...tysiąc sztabek czystego złota - powiedział z miną niewiniątka.
- Dobra, ale broń ma być za trzy dni, zrozumiano? Inaczej pożałujesz.
- Orfeuszu, nieładnie to tak posądzać przyjaciela i to dobrego przyjaciela o niesubordynację - Remis przesunął dłonią po policzku Orfeusza - Ufasz mi Orfeuszu? - Orfeusz złapał ręką za dłoń Remisa.
- Ufam tylko sobie
- Słusznie Orfeuszu...ale zapewniam cię, że nie jestem na tyle głupi aby przepuścić taką okazję łatwego zarobku.
W tym momencie film się urwał. Wszyscy oczekiwali wyjaśnień od Remisa, który nie mógł uwierzyć w to iż jego ojciec może posiadać takie nagrania...
ps. ta rozmowa pomiędzy Orfeuszem i Remisem...prosze nie mieć żadnych jakiś niestosownych myśli - chciałam pokazać tych obu panów pod tym względem że sie bardzo dobrze znają (skąd i dlaczego o tym w baaardzo odległych odcinkach) oraz ich szczególnej "przyjaźni" czyli praca ze sobą ale ufanie tylko samemu sobie...czy jakoś tam
nyo^^ i prosze mi tu z tekstem nie wylatywać że oni są "jacyś dziwni" bo absolutnie nie sąA teraz ktoś mi powie że wcale tak nie myślał
i moje tłumaczenia okaża sie zupełnie niepotrzebne....no ale jakby sie ktoś trafił to ma już tłumaczenie autorki....poprostu nie che żeby odbierano to inaczej niż jest........dziękuje za uwage
nikt nic nie czyta buuuu siem zaraz wezmę za was 
nyo^^ ja chce komenty (i to długieeeeeeeee 
)
Part 46
- I co? Nadal twierdzisz, że nie miałeś z nimi nic wspólnego po odejściu z Zakonu?- spytał Wilhelm. Minę miał bardzo poważną. Sergiusz, który nie mógł powstrzymać drzemiącej w niego złości prawie wykrzyczał to co myślał w tej chwili o Remisie.
- Ty Zdrajco! Sprzedałeś się tylko z chęci zysków!
- Sergiuszu...
- Zamknij się! Nieskończyłem - zagroził palcem - Nigdy nie miałeś zamiaru się z nimi rozstawać bo tak było najwygodniej. Miałeś pewność że razem z nimi nic ci nie grozi, że możesz sobie drwić z nas wszystkich. Wiesz jak się teraz czuję?
- No jak? - Remis zdawał się nie poddawać. Odzyskał odwagę.
- Powiem ci. Zawsze miałeś nas w dupie! - Remis zaśmiał się.
- I czego rżysz?
- Z ciebie kretynie - wykrzywił twarz w wymuszonym uśmiechu.
- Dla twojej widomości. To nie ja jestem przegranym tylko ty - na twarzy Sergiusza widniał cień triumfu. Dopiekł Remisowi. Wiedział, że Remis zawsze był po stronie wygranych a teraz...
- Uważasz mnie za zero? - spytał wkońcu Remis.
- Absolutnie.
- W takim razie stoimy na tym samym. Ty też jesteś zerem - skierował swój wzrok prosto na zezłoszczonego przyjaciela, który co rusz powstrzymywał się od przywalenia Remisowi.
- Żałosny jesteś, Remisie. Co ci dało trzymanie z nimi? Szpiegowanie dla nich skoro i tak trafiłeś w nasze ręce? - Stefan poruszył się niespokojnie w fotelu w którym siedział.
- Sergiuszu, daruj sobie swoje teksty - powiedział Stefan.
- Nie twój zakichany interes co mam zamiar mu powiedzieć! - wykrzyczał Sergiusz.
- No proszę uderz mnie - wskazał na siebie Stefan. Podniósł się z fotela i podszedł bliżej do przyjaciela. Sergiusz zdawał się trochę uspokoić i podał rękę na zgodę.
- No proszę...Co za piękny obrazek - zakpił Remis.
- Bądź łaskaw nie odzywać się jak cię nie proszą - odezwał się pan Smith, który do tej pory w milczeniu przyglądał się wymianie zdań między Remisem a Sergiuszem. Remis zrobił zdziwioną minę - jeszcze nigdy takim tonem nie odezwał się do niego ten miły staruszek...Jego przyjaciel i autorytet.
- Nie rób takiej zdziwionej miny. Takie są skutki twoich decyzji. Wybrałeś Zakon i nie licz na to że i tym razem wstawię się za tobą - pan Smith wiedział co mówi. Wiele lat temu kiedy Remis jako młody chłopak chciał uwolnić się od Zakonników - przynajmniej tak twierdził - pan Smith bardzo mu pomógł. Jako jeden z nielicznych podał mu pomocną dłoń, choć wielu ludzi uważało, że Remis nie zasłużył na taką łaskę. Pan Smith twierdził jednak wtedy, że Remis potrzebuje kogoś kto by go wyciągnął z tego bagna w jakim się znajdował. Był jedynym dorosłym na którego mógł liczyć Remis. Powszechnie wiadomo było, że Remis nie ma dobrych kontaktów z ojcem a pan Smith...Pan Smith w tamtym okresie zastępował mu ojca - zawsze służył mu pomocną dłonią, pomagał na nowo zrozumieć świat, pokazać co jest dobre a co złe. Teraz jednak najwyraźniej uznał, że Remis po prostu z niego zakpił. Zakpił z niego w najokrutniejszy sposób - oszukał go.
- Jonathan...Tak...Oszukałem was - na te słowa najwyraźniej czekał ojciec Remisa.
- W końcu się przyznałeś...- pokręcił głową, jakby nadal nie wierzył, że Remis może zdobyć się na takie wyznanie. W każdym razie sądził, że będzie musiał z niego wydobyć te słowa.
- Chyba właśnie na to liczyłeś, czyż nie? - Remis zdawał się czytać w myślach ojca.
- Nadal uważasz, że to takie zabawne? - ciągnął dalej Wilhelm - Naprawdę myślisz, że uda ci się uciec od odpowiedzialności?
- Jak cię znam to zapewne powiesz mi teraz, że oskarżasz mnie o zdradę i oświadczysz że właśnie jestem pewnym kandydatem do zamknięcia mnie w więzieniu.
Remis mówił to wszystko ze spokojem. Ktoś mógłby powiedzieć, że nie za bardzo zdawał sobie sprawę z tego co mu grozi.
- Zadziwiające, że umiesz przewidywać moje reakcje z taką precyzją. Tak, jesteś aresztowany.
siem zaraz wezmę za was nyo^^ ja chce komenty (i to długieeeeeeeee )Part 46
- I co? Nadal twierdzisz, że nie miałeś z nimi nic wspólnego po odejściu z Zakonu?- spytał Wilhelm. Minę miał bardzo poważną. Sergiusz, który nie mógł powstrzymać drzemiącej w niego złości prawie wykrzyczał to co myślał w tej chwili o Remisie.
- Ty Zdrajco! Sprzedałeś się tylko z chęci zysków!
- Sergiuszu...
- Zamknij się! Nieskończyłem - zagroził palcem - Nigdy nie miałeś zamiaru się z nimi rozstawać bo tak było najwygodniej. Miałeś pewność że razem z nimi nic ci nie grozi, że możesz sobie drwić z nas wszystkich. Wiesz jak się teraz czuję?
- No jak? - Remis zdawał się nie poddawać. Odzyskał odwagę.
- Powiem ci. Zawsze miałeś nas w dupie! - Remis zaśmiał się.
- I czego rżysz?
- Z ciebie kretynie - wykrzywił twarz w wymuszonym uśmiechu.
- Dla twojej widomości. To nie ja jestem przegranym tylko ty - na twarzy Sergiusza widniał cień triumfu. Dopiekł Remisowi. Wiedział, że Remis zawsze był po stronie wygranych a teraz...
- Uważasz mnie za zero? - spytał wkońcu Remis.
- Absolutnie.
- W takim razie stoimy na tym samym. Ty też jesteś zerem - skierował swój wzrok prosto na zezłoszczonego przyjaciela, który co rusz powstrzymywał się od przywalenia Remisowi.
- Żałosny jesteś, Remisie. Co ci dało trzymanie z nimi? Szpiegowanie dla nich skoro i tak trafiłeś w nasze ręce? - Stefan poruszył się niespokojnie w fotelu w którym siedział.
- Sergiuszu, daruj sobie swoje teksty - powiedział Stefan.
- Nie twój zakichany interes co mam zamiar mu powiedzieć! - wykrzyczał Sergiusz.
- No proszę uderz mnie - wskazał na siebie Stefan. Podniósł się z fotela i podszedł bliżej do przyjaciela. Sergiusz zdawał się trochę uspokoić i podał rękę na zgodę.
- No proszę...Co za piękny obrazek - zakpił Remis.
- Bądź łaskaw nie odzywać się jak cię nie proszą - odezwał się pan Smith, który do tej pory w milczeniu przyglądał się wymianie zdań między Remisem a Sergiuszem. Remis zrobił zdziwioną minę - jeszcze nigdy takim tonem nie odezwał się do niego ten miły staruszek...Jego przyjaciel i autorytet.
- Nie rób takiej zdziwionej miny. Takie są skutki twoich decyzji. Wybrałeś Zakon i nie licz na to że i tym razem wstawię się za tobą - pan Smith wiedział co mówi. Wiele lat temu kiedy Remis jako młody chłopak chciał uwolnić się od Zakonników - przynajmniej tak twierdził - pan Smith bardzo mu pomógł. Jako jeden z nielicznych podał mu pomocną dłoń, choć wielu ludzi uważało, że Remis nie zasłużył na taką łaskę. Pan Smith twierdził jednak wtedy, że Remis potrzebuje kogoś kto by go wyciągnął z tego bagna w jakim się znajdował. Był jedynym dorosłym na którego mógł liczyć Remis. Powszechnie wiadomo było, że Remis nie ma dobrych kontaktów z ojcem a pan Smith...Pan Smith w tamtym okresie zastępował mu ojca - zawsze służył mu pomocną dłonią, pomagał na nowo zrozumieć świat, pokazać co jest dobre a co złe. Teraz jednak najwyraźniej uznał, że Remis po prostu z niego zakpił. Zakpił z niego w najokrutniejszy sposób - oszukał go.
- Jonathan...Tak...Oszukałem was - na te słowa najwyraźniej czekał ojciec Remisa.
- W końcu się przyznałeś...- pokręcił głową, jakby nadal nie wierzył, że Remis może zdobyć się na takie wyznanie. W każdym razie sądził, że będzie musiał z niego wydobyć te słowa.
- Chyba właśnie na to liczyłeś, czyż nie? - Remis zdawał się czytać w myślach ojca.
- Nadal uważasz, że to takie zabawne? - ciągnął dalej Wilhelm - Naprawdę myślisz, że uda ci się uciec od odpowiedzialności?
- Jak cię znam to zapewne powiesz mi teraz, że oskarżasz mnie o zdradę i oświadczysz że właśnie jestem pewnym kandydatem do zamknięcia mnie w więzieniu.
Remis mówił to wszystko ze spokojem. Ktoś mógłby powiedzieć, że nie za bardzo zdawał sobie sprawę z tego co mu grozi.
- Zadziwiające, że umiesz przewidywać moje reakcje z taką precyzją. Tak, jesteś aresztowany.
Jak możesz??!! 
Jak możesz przerywać w takim momencie!!
I ja to czytam jakby nie było widać...
Czasami się nie wypowiadam, bo nie mam co już powiedzieć... a nie lubię się powtarzać..
Jak możesz przerywać w takim momencie!!
I ja to czytam jakby nie było widać...
Czasami się nie wypowiadam, bo nie mam co już powiedzieć... a nie lubię się powtarzać..
w takim razie zwracam honor Jade
wiem że ze mną czasem trudno wytrzymać, ale czasami mam taką potrzebę wynikającą z mojej próżności - lubie se czytnąć komenty
ehhh nyo dobra już nikogo nie oskarżam
wiem że ze mną czasem trudno wytrzymać, ale czasami mam taką potrzebę wynikającą z mojej próżności - lubie se czytnąć komenty
ehhh nyo dobra już nikogo nie oskarżam
Ava!! Juz do 7 strony doszlas!! Ja to mam refleksa =) Ale qrde w takim momencie przerwac... Popieram Jade... A moze zaraz tam Zakononicy (w przebraniu ) wskocza i bedzie zjebka?? Hahaha, to jest to co tygryski lubia najbardziej ^^ Ale masz czesciej dawac bonusy!! I wogole czesciej party... Bo nie mam potem co nadrabiac =)
) wskocza i bedzie zjebka?? Hahaha, to jest to co tygryski lubia najbardziej ^^ Ale masz czesciej dawac bonusy!! I wogole czesciej party... Bo nie mam potem co nadrabiac =)
nie krzyccie na mnie tak ma się kończyć i już nyo^^
Part 46
- Bardzo mi miło ojcze - Remis zdawał się nie przejmować tym co mu oświdczył ojciec.
- Remisie nie myśl, że twoi kolesie wyciągną cię - Remis przestał się uśmiechać. W głębi serca liczył właśnie na pomoc ze strony zakonników, dlatego też z taki lekceważący sposób potraktował groźbę trafienia za kratki...Nawet na całe życie.
- Strach obleciał? - skomentował Sergiusz na widok miny Remisa.
- Nie dam ci takiej satysfakcji - odciął się Remis.
- I nie musisz.
- Dość! Ta wasza paplanina nie ma sensu - Wilhelm jak zwykle regował ostro na kłótnie z których nic nie wynika.
- Za to ty tatusiu jesteś pełen poważnych i mądrych wypowiedzi - Wilhelm nie wytrzymał i uderzył Remisa po czym złapał go za ubranie i przybliżył do siebie.
- Dam ci dobrą radę synu - nie lekceważ mnie bo możesz gorzko tego pożałować - wysyczał.
- No proszę, doszło do tego że własny ojciec grozi mi - zaironizował Remis.
- To jest ostrzeżenie i radzę ci posłuchać go.
- Wiesz co? Mam gdzieś twoje porady. Przez całe życie nienawidziłeś mnie - Wilhelm starcił panowanie nad sobą i gdyby nie Stefan zapewne rozszarpałby Remisa.
- Ty niewdzięczniku! Całe życie cię karmiłem i dawałem dach nad głową. Wysłałem do najlepszej szkoły a ty mi się tak odwdzięczasz?! - wykrzyczał.
- Straszne ile musiałeś dla mnie poświęcić - pewnie szkoda ci tych pieniędzy, prawda? Mogłeś je wydać naprzykład na nowy zamek - skomentował Remis.
- Może przynajmniej miałbym pewność że ta tranzakcja się opłaci! - Remis wydawał się wstrząśnięty tym wyznaniem.
- Zawsze wiedziałem, że tolerujesz mnie tylko ze względu na mamę.
- Zostaw matkę w spokoju. Ona jest nieświadoma tego jakie bydlę pokochała - teraz już nie tylko Remis był wstrząśnięty ale także reszta zgromadzonych. Remis nie był w stanie wypowiedzieć nawet słowa.
- Wilhelmie, chyba posunąłeś się trochę za daleko - zwrócił mu uwagę Jonathan. Choć nie uznawał, że należy przebaczyć Remisowi, to jednak stwierdzenie przez jego własnego ojca, że jest "bydlakiem" nawet jemu wydało się w tej chwili za okrutnym słowem.
- Nie Jonathan! Zniszczył życie nie tylko swoje ale i moje i co gorsza - jego matki. Zamienił je w piekło! Nie wiesz co musieliśmy przez niego przejść przez te lata - narkotyki, alkohol, ucieczki związanie się z Zakonem...
- Jednym słowem ty byłeś niewinny - powiedział Remis. Twarz mu posmutniała, choć gościł na niej pełen wyrzutu obraz niebieskich oczu, połyskujących w świetle lampy.
- Nie odwracaj kota ogonem -odwarknął Wilhelm.
- Proszę, nawet nie umiesz się przyznać jakim to byłeś "wspaniałym tatusiem" - Remis mówił bardzo spokojnie choć w głębi duszy czuł wielki żal, smutek i jednocześnie złość...złość, która graniczyła z nienawiścią do ojca.
- Nie mam zamiaru więcej z tobą rozmawiać. Spotkamy się na rozprawie kiedy to wreszcie skażą cię za to jakim to ty byłeś "wspaniałym synem", który zdradził tajemnice państwowe organizacji, która ma na swoim sumieniu wiele morderstw i innych ohydnych przewinień. Na zakończenie powiem jedno - w tym procesie, adwokatem jesteś ty sam - Wilhelm poszedł na górę i nie wrócił już tego wieczoru na dół. Wchodząc po schodach nawet nie spojrzał na osobę, którą uważał za symbol jego porażki życiowej...jego problemów...nieszczęść...jedynego syna, który tak go zawiódł.
tak ma się kończyć i już nyo^^ Part 46
- Bardzo mi miło ojcze - Remis zdawał się nie przejmować tym co mu oświdczył ojciec.
- Remisie nie myśl, że twoi kolesie wyciągną cię - Remis przestał się uśmiechać. W głębi serca liczył właśnie na pomoc ze strony zakonników, dlatego też z taki lekceważący sposób potraktował groźbę trafienia za kratki...Nawet na całe życie.
- Strach obleciał? - skomentował Sergiusz na widok miny Remisa.
- Nie dam ci takiej satysfakcji - odciął się Remis.
- I nie musisz.
- Dość! Ta wasza paplanina nie ma sensu - Wilhelm jak zwykle regował ostro na kłótnie z których nic nie wynika.
- Za to ty tatusiu jesteś pełen poważnych i mądrych wypowiedzi - Wilhelm nie wytrzymał i uderzył Remisa po czym złapał go za ubranie i przybliżył do siebie.
- Dam ci dobrą radę synu - nie lekceważ mnie bo możesz gorzko tego pożałować - wysyczał.
- No proszę, doszło do tego że własny ojciec grozi mi - zaironizował Remis.
- To jest ostrzeżenie i radzę ci posłuchać go.
- Wiesz co? Mam gdzieś twoje porady. Przez całe życie nienawidziłeś mnie - Wilhelm starcił panowanie nad sobą i gdyby nie Stefan zapewne rozszarpałby Remisa.
- Ty niewdzięczniku! Całe życie cię karmiłem i dawałem dach nad głową. Wysłałem do najlepszej szkoły a ty mi się tak odwdzięczasz?! - wykrzyczał.
- Straszne ile musiałeś dla mnie poświęcić - pewnie szkoda ci tych pieniędzy, prawda? Mogłeś je wydać naprzykład na nowy zamek - skomentował Remis.
- Może przynajmniej miałbym pewność że ta tranzakcja się opłaci! - Remis wydawał się wstrząśnięty tym wyznaniem.
- Zawsze wiedziałem, że tolerujesz mnie tylko ze względu na mamę.
- Zostaw matkę w spokoju. Ona jest nieświadoma tego jakie bydlę pokochała - teraz już nie tylko Remis był wstrząśnięty ale także reszta zgromadzonych. Remis nie był w stanie wypowiedzieć nawet słowa.
- Wilhelmie, chyba posunąłeś się trochę za daleko - zwrócił mu uwagę Jonathan. Choć nie uznawał, że należy przebaczyć Remisowi, to jednak stwierdzenie przez jego własnego ojca, że jest "bydlakiem" nawet jemu wydało się w tej chwili za okrutnym słowem.
- Nie Jonathan! Zniszczył życie nie tylko swoje ale i moje i co gorsza - jego matki. Zamienił je w piekło! Nie wiesz co musieliśmy przez niego przejść przez te lata - narkotyki, alkohol, ucieczki związanie się z Zakonem...
- Jednym słowem ty byłeś niewinny - powiedział Remis. Twarz mu posmutniała, choć gościł na niej pełen wyrzutu obraz niebieskich oczu, połyskujących w świetle lampy.
- Nie odwracaj kota ogonem -odwarknął Wilhelm.
- Proszę, nawet nie umiesz się przyznać jakim to byłeś "wspaniałym tatusiem" - Remis mówił bardzo spokojnie choć w głębi duszy czuł wielki żal, smutek i jednocześnie złość...złość, która graniczyła z nienawiścią do ojca.
- Nie mam zamiaru więcej z tobą rozmawiać. Spotkamy się na rozprawie kiedy to wreszcie skażą cię za to jakim to ty byłeś "wspaniałym synem", który zdradził tajemnice państwowe organizacji, która ma na swoim sumieniu wiele morderstw i innych ohydnych przewinień. Na zakończenie powiem jedno - w tym procesie, adwokatem jesteś ty sam - Wilhelm poszedł na górę i nie wrócił już tego wieczoru na dół. Wchodząc po schodach nawet nie spojrzał na osobę, którą uważał za symbol jego porażki życiowej...jego problemów...nieszczęść...jedynego syna, który tak go zawiódł.
My na ciebie nie krzyczymy My na ciebie DRZEMY MORDE!! Buahaha Dobra, juz mi szajba nocna odbija... Wiesz, ze te wszystkie party sa GENIALNE przez duze "GIE" i wogole!! Nie ma tu co komentowac =) Ale fakt faktem, ze czekam na nastepne party, bo to byc super =D Ava, szykuj sie!! Niedlugo nadciagnie inwazja =)
My na ciebie DRZEMY MORDE!! Buahaha Dobra, juz mi szajba nocna odbija... Wiesz, ze te wszystkie party sa GENIALNE przez duze "GIE" i wogole!! Nie ma tu co komentowac =) Ale fakt faktem, ze czekam na nastepne party, bo to byc super =D Ava, szykuj sie!! Niedlugo nadciagnie inwazja =)
sory że krótkie
Part 47
Wieczór obfitował jeszcze w parę wydarzeń, które nastąpiły niewiele minut później od opuszczenia salonu przez Wilhelma. Około czwartej w domu państwa Smith'ów zjawił się Sam Skarzewski wraz z innymi ludzmi, którzy zapewne byli oficerami armii atlantydzkiej. Remis domyślił się, że ojciec wysłał wiadomość do rządu o tym co odkrył i kogo zamierza postawić przed trybunałem sprawiedliwości. Sam uśmiechnął się szyderczo - po raz pierwszy w życiu miał okazję do zemsty na znienawidzonym Remisie.
Remis, który cały czas był przywiązany do krzesła, został od niego odwiązany i zakuty w kajdany iskrzące się białym światłem - były to specjalne kajdany o bardzo ogromnej mocy. Do tej pory przez okres paru tysiącleci ich produkcji, tylko dwóm przestępcom udało się z nich wydostać. Najgorszym momentem nie było jednak samo zaresztowanie ale to, że zza balustrady obserwowała go osoba, którą kochał nad życie - jego matka. Stała, trzęsąc się na całym ciele, twarz zalana była łzami a jej krzyki o litość dla syna odbijały się echem po całym domu. Remis nie był w stanie spojrzeć na nią. Otoczony trzydziestoma mężczyznami został wyprowadzony na zewnątrz, gdzie po chwili zniknął w przejściu portalu, idąc przez całą drogę z opuszczoną głową.
W siedzibie Zakonu wieść o tym, że aresztowano Remisa doszła w błyskawicznym tempie - jeden z oficerów, który uczestniczył w aresztowaniu Remisa, był przekupiony - miał informować o wszystkim co robił Remis.
- A więc Remis jest na miejscu? - mężczyzna uśmiechnął się dziwnie.
- Tak panie. Tak jak chciałeś. - wyszeptał przybysz.
- Jedno mnie tylko niepokoi....
- Co takiego mój Panie?
- Czy plan się powiedzie tak jak to sobie zaplanowałem - mężczyzna zmrużył oczy - Czy nikt się nie domyśli paru rzeczy, których nie chciałbym aby ktoś niepowołany się dowiedział.......
- Mogę przekupić sędziów - zaproponował mężczyzna.
- Idioto, nawet się nie waż!!!! - wrzasnął przywódca. Mężczyzna do którego skierowano te słowa wzdrygnął się i przerażony zrobił parę kroków w tył. Po chwili jednak zdobył się na odwagę i spytał:
- Panie, ale dlaczego?
- Twoje pytania są tak inteligentne jak ty - zaironizował mężczyzna. - Równie głupie - dodał - To nie będzie zwykły trybunał sprawiedliwości. Sędziami w tym procesie będzie Rada Atlantycka w skład której jak ci wiadomo będzie wchodzić wiele znakomitości naszego świata. Myślisz, że będą mieć litość dla zdrajcy? Kogoś kto do nas należał i kogoś kto współpracował z nami przez te ostatnie lata? Właśnie o taki proces mi chodziło. Ich wyroki są nieodwołalne i niepodważalne. Zresztą cały ten proces będzie największą porażką w dziejach Atlantydy. Czarną plamą. którą dostrzagą niedługo.......ale wtedy będzie już za późno. - zaśmiał się złowieszczo.
- Nie rozumiem Panie. Dlaczego ma być ich porażką? Przecież skażą jednego z nas. To będzie raczej nasza porażka..........
- Daruj sobie te swoje kretyńskie wypowiedzi. Zresztą......myślisz że powiedziałbym ci coś o czym wiem tylko ja i Remis? Chyba znasz odpowiedź. A teraz zejdź mi z oczu....i jeszcze jedno.
- Tak?
- Ta rozmowa nie miała miejsca, rozumiemy się?
- A Orfeusz?
- Nikomu, zrozumiano? - zagroził.
- Tak panie - mężczyzna zasalutował i opuścił komnatę.
Part 47
Wieczór obfitował jeszcze w parę wydarzeń, które nastąpiły niewiele minut później od opuszczenia salonu przez Wilhelma. Około czwartej w domu państwa Smith'ów zjawił się Sam Skarzewski wraz z innymi ludzmi, którzy zapewne byli oficerami armii atlantydzkiej. Remis domyślił się, że ojciec wysłał wiadomość do rządu o tym co odkrył i kogo zamierza postawić przed trybunałem sprawiedliwości. Sam uśmiechnął się szyderczo - po raz pierwszy w życiu miał okazję do zemsty na znienawidzonym Remisie.
Remis, który cały czas był przywiązany do krzesła, został od niego odwiązany i zakuty w kajdany iskrzące się białym światłem - były to specjalne kajdany o bardzo ogromnej mocy. Do tej pory przez okres paru tysiącleci ich produkcji, tylko dwóm przestępcom udało się z nich wydostać. Najgorszym momentem nie było jednak samo zaresztowanie ale to, że zza balustrady obserwowała go osoba, którą kochał nad życie - jego matka. Stała, trzęsąc się na całym ciele, twarz zalana była łzami a jej krzyki o litość dla syna odbijały się echem po całym domu. Remis nie był w stanie spojrzeć na nią. Otoczony trzydziestoma mężczyznami został wyprowadzony na zewnątrz, gdzie po chwili zniknął w przejściu portalu, idąc przez całą drogę z opuszczoną głową.
W siedzibie Zakonu wieść o tym, że aresztowano Remisa doszła w błyskawicznym tempie - jeden z oficerów, który uczestniczył w aresztowaniu Remisa, był przekupiony - miał informować o wszystkim co robił Remis.
- A więc Remis jest na miejscu? - mężczyzna uśmiechnął się dziwnie.
- Tak panie. Tak jak chciałeś. - wyszeptał przybysz.
- Jedno mnie tylko niepokoi....
- Co takiego mój Panie?
- Czy plan się powiedzie tak jak to sobie zaplanowałem - mężczyzna zmrużył oczy - Czy nikt się nie domyśli paru rzeczy, których nie chciałbym aby ktoś niepowołany się dowiedział.......
- Mogę przekupić sędziów - zaproponował mężczyzna.
- Idioto, nawet się nie waż!!!! - wrzasnął przywódca. Mężczyzna do którego skierowano te słowa wzdrygnął się i przerażony zrobił parę kroków w tył. Po chwili jednak zdobył się na odwagę i spytał:
- Panie, ale dlaczego?
- Twoje pytania są tak inteligentne jak ty - zaironizował mężczyzna. - Równie głupie - dodał - To nie będzie zwykły trybunał sprawiedliwości. Sędziami w tym procesie będzie Rada Atlantycka w skład której jak ci wiadomo będzie wchodzić wiele znakomitości naszego świata. Myślisz, że będą mieć litość dla zdrajcy? Kogoś kto do nas należał i kogoś kto współpracował z nami przez te ostatnie lata? Właśnie o taki proces mi chodziło. Ich wyroki są nieodwołalne i niepodważalne. Zresztą cały ten proces będzie największą porażką w dziejach Atlantydy. Czarną plamą. którą dostrzagą niedługo.......ale wtedy będzie już za późno. - zaśmiał się złowieszczo.
- Nie rozumiem Panie. Dlaczego ma być ich porażką? Przecież skażą jednego z nas. To będzie raczej nasza porażka..........
- Daruj sobie te swoje kretyńskie wypowiedzi. Zresztą......myślisz że powiedziałbym ci coś o czym wiem tylko ja i Remis? Chyba znasz odpowiedź. A teraz zejdź mi z oczu....i jeszcze jedno.
- Tak?
- Ta rozmowa nie miała miejsca, rozumiemy się?
- A Orfeusz?
- Nikomu, zrozumiano? - zagroził.
- Tak panie - mężczyzna zasalutował i opuścił komnatę.
Takie piekne mialam... takie dlugie... Czemu sie nie pojawilo?? Niegrzeczna jestem, czy co?? Buu... Tak wiec streszcze...
Part krotki i niewiele wnoszacy do tego wszystkiego, ale dobrze, ze znalazl sie w fiku opis tej sytuejszyn.... Ech... Jestem tak zalamana skastrowaniem mojego posta, ze to az nieporozumienie... WKURZYLAM SIE Dobra, koncze... Bo zaraz zaczne kur*a... tzn. przeklenstwami rzucac =="
takie dlugie... Czemu sie nie pojawilo?? Niegrzeczna jestem, czy co?? Buu... Tak wiec streszcze... Part krotki i niewiele wnoszacy do tego wszystkiego, ale dobrze, ze znalazl sie w fiku opis tej sytuejszyn.... Ech... Jestem tak zalamana skastrowaniem mojego posta, ze to az nieporozumienie... WKURZYLAM SIE
Dobra, koncze... Bo zaraz zaczne kur*a... tzn. przeklenstwami rzucac =="
Ach cudniaśko Ava!
ubustwiam
twojego ficka
dawaj next parta, bo jestem niezmiernie ciekawa o jakiej
sprawie mówiły te dwa typki
ubustwiam
twojego ficka
dawaj next parta, bo jestem niezmiernie ciekawa o jakiej
sprawie mówiły te dwa typki
wiem że znowu krótkie ale mam nadziej że
jak wena dopisze to będą dłuższe![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>
Part 48
W tym czasie w Akademii, Michał niecierpliwie
wyglądał przez okno. "Paweł już dawno powinien się zjawić" -
pomyślał. W pewnym momencie poczuł że ktoś położył dłoń na jego ramieniu.
Michał zląkł się jednak.....
- Nareszcie - wyszeptał z ulgą - Gdzie
byłeś?
- Nieważne. Słuchaj sprawy się skomplikowały.
- Co masz na
myśli? - spytał Michał.
- Remis...to znaczy ojciec
Wiktora.....aresztowali go - Michał poczuł się jakby trzasnął go właśnie
piorun.
- Co??? Za co?...Dlaczego? - zaczął zasypywać Pawła pytaniami.
Ten jednak poczekał aż Michał się uspokoji. Po chwili przemówił:
- To nie
wygląda dobrze. Zjawił się jego ojciec. Będzie sądzony za zdradę, jutro
wieczorem. -oświadczył.
- On jest niewinny!
- CCCIiiiiii chccesz
go obudzić? - Paweł wskazał na śpiącego Radka.
- Dobra - Michał ściszył
głos.
- Posłuchaj, prawdopodobnie nie będzie miał obrońców. Zresztą nie
może ich mieć. Stefan i Sergiusz będą zajęci poszukiwaniem Wiktora i reszty.
Pan Smith jest jednym z członków Rady a ojciec Remisa....
- Co?
- Nie
wie jeszcze o ich zaginięciu, tak więc....
- Co masz na myśli?
-
Lepiej żeby się niedowiedział. W razie czego do aktu oskarżenia Remisa
dołączyłby jeszcze jeden niesłusznie postawiony zarzut - mówiąc to Paweł
chodził niespokojnie po pokoju z miną świadczącą o tym jakby miał w zanadrzu
jakiś plan.
- Ale co my możemy zrobić? - spytał Michał.
- Właściwie w
sprawie Remisa to nic. Nie można mu już pomóc - wyjawił tajemniczym głosem
Paweł.
- Chwila, moment. Twierdzisz, że Remis jednak jest winny? -
milczenie Pawła mówiło samo za siebie.
-
Ale....nierozumiem....przecież..on...
- Nie znasz całej prawdy o nim. W
młodości był Zakonnikiem....i to cholernie dobrym pod względem mocy jaką
posiadał. - Michał nie mógł uwierzyć. Remis wydawał mu się wspaniałym
człowiekiem może z odrobiną wad, ale jednak nigdy nie posądziłby go o to że
mógł ukrywać tak ponurą przeszłość.
- Ale dlaczego on....
- Dlaczego
sprawia wrażenie normalnego? Hmmmm...tego nawet ja sam nie wiem. Moja wiedza
w tym względzie jest niewielka..... - Paweł zamyślił się przez chwilę.
-
A może on....no wiesz.....tak jak ty.... - starał się podpowiedzieć
Michał.
- Nie sądzę. To jest absolutnie niemożliwe. Musiał mieć inny
sposób......zresztą...
- Co zresztą?
- Sam nie wiem. Bo
widzisz.....jedynie bardzo wysocy rangą przywódcy Zakonu mają zdrowy umysł.
Znaczy się....oni są na tyle źli i przepełnieni nienawiścią że ich umysły
nie były poddawane praniu mózgu, przez co nie są ubezwłasnowolnieni ani
podanni niczyjej woli. Oni poprostu są jacy są.
- W takim razie co
robimy? - spytał wkońu Michał.
- Musisz przekazać swojemu ojcu
współrzędne zamku.
- A skąd ja mam to?...
- Weź wysil tę mózgownicę.
Ja wiem, przecież. - Michał zanotował współrzędne które podał mu Paweł. - I
jeszcze jedno.
- Tak?
- Nie mów im skąd masz tę informację. Powiedz
tylko że, najbezpieczniej jest od strony zachodniej - tam nie ma
bagien.
- Ale co z tobą? Czy oni cię nie ścigają? - Michał najwyraźniej
zaniepokoił się.
- Właściwie to już jestem na spalonej pozycji. Ale muszę
wrócić do Zakonu. - powiedział smutnym tonem.
-
Oszalałeś??!!!! Przecież oni cię....
- Zabiją? -
dokończył Paweł.
- Właśnie!!! Nie możesz tam wracać!!
- Nawet gdybym nie wrócił to Orfeusz prędzej czy później mnie dopadnie.
To jest kwestia kilku dni. - spojrzał się prosto w oczy Michała. Tak bardzo
chciał wierzyć że uda mu się go jeszcze kiedyś spotkać...
- Nie puszczę
cię. - oznajmił stanowczo Michał.
- Przykro mi ale tak musi być. Jeżeli
mnie nie zabiją - jego głos stawał się coraz bardziej daleki - to napewno
się zobaczymy......
I zniknął.
- Nie! - Michał próbował zatrzymać
jakoś Pawła jednak ten rozplynął się w powietrzu.
- Co się dzieje? -
spytał śpiącym głosem Radek. Najwyraźniej musiał go zbudzić krzyk
Michała.
- Nic - odpowiedział mu Michał - Mam nadzieję że nic...
jak wena dopisze to będą dłuższe
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>
Part 48
W tym czasie w Akademii, Michał niecierpliwie
wyglądał przez okno. "Paweł już dawno powinien się zjawić" -
pomyślał. W pewnym momencie poczuł że ktoś położył dłoń na jego ramieniu.
Michał zląkł się jednak.....
- Nareszcie - wyszeptał z ulgą - Gdzie
byłeś?
- Nieważne. Słuchaj sprawy się skomplikowały.
- Co masz na
myśli? - spytał Michał.
- Remis...to znaczy ojciec
Wiktora.....aresztowali go - Michał poczuł się jakby trzasnął go właśnie
piorun.
- Co??? Za co?...Dlaczego? - zaczął zasypywać Pawła pytaniami.
Ten jednak poczekał aż Michał się uspokoji. Po chwili przemówił:
- To nie
wygląda dobrze. Zjawił się jego ojciec. Będzie sądzony za zdradę, jutro
wieczorem. -oświadczył.
- On jest niewinny!
- CCCIiiiiii chccesz
go obudzić? - Paweł wskazał na śpiącego Radka.
- Dobra - Michał ściszył
głos.
- Posłuchaj, prawdopodobnie nie będzie miał obrońców. Zresztą nie
może ich mieć. Stefan i Sergiusz będą zajęci poszukiwaniem Wiktora i reszty.
Pan Smith jest jednym z członków Rady a ojciec Remisa....
- Co?
- Nie
wie jeszcze o ich zaginięciu, tak więc....
- Co masz na myśli?
-
Lepiej żeby się niedowiedział. W razie czego do aktu oskarżenia Remisa
dołączyłby jeszcze jeden niesłusznie postawiony zarzut - mówiąc to Paweł
chodził niespokojnie po pokoju z miną świadczącą o tym jakby miał w zanadrzu
jakiś plan.
- Ale co my możemy zrobić? - spytał Michał.
- Właściwie w
sprawie Remisa to nic. Nie można mu już pomóc - wyjawił tajemniczym głosem
Paweł.
- Chwila, moment. Twierdzisz, że Remis jednak jest winny? -
milczenie Pawła mówiło samo za siebie.
-
Ale....nierozumiem....przecież..on...
- Nie znasz całej prawdy o nim. W
młodości był Zakonnikiem....i to cholernie dobrym pod względem mocy jaką
posiadał. - Michał nie mógł uwierzyć. Remis wydawał mu się wspaniałym
człowiekiem może z odrobiną wad, ale jednak nigdy nie posądziłby go o to że
mógł ukrywać tak ponurą przeszłość.
- Ale dlaczego on....
- Dlaczego
sprawia wrażenie normalnego? Hmmmm...tego nawet ja sam nie wiem. Moja wiedza
w tym względzie jest niewielka..... - Paweł zamyślił się przez chwilę.
-
A może on....no wiesz.....tak jak ty.... - starał się podpowiedzieć
Michał.
- Nie sądzę. To jest absolutnie niemożliwe. Musiał mieć inny
sposób......zresztą...
- Co zresztą?
- Sam nie wiem. Bo
widzisz.....jedynie bardzo wysocy rangą przywódcy Zakonu mają zdrowy umysł.
Znaczy się....oni są na tyle źli i przepełnieni nienawiścią że ich umysły
nie były poddawane praniu mózgu, przez co nie są ubezwłasnowolnieni ani
podanni niczyjej woli. Oni poprostu są jacy są.
- W takim razie co
robimy? - spytał wkońu Michał.
- Musisz przekazać swojemu ojcu
współrzędne zamku.
- A skąd ja mam to?...
- Weź wysil tę mózgownicę.
Ja wiem, przecież. - Michał zanotował współrzędne które podał mu Paweł. - I
jeszcze jedno.
- Tak?
- Nie mów im skąd masz tę informację. Powiedz
tylko że, najbezpieczniej jest od strony zachodniej - tam nie ma
bagien.
- Ale co z tobą? Czy oni cię nie ścigają? - Michał najwyraźniej
zaniepokoił się.
- Właściwie to już jestem na spalonej pozycji. Ale muszę
wrócić do Zakonu. - powiedział smutnym tonem.
-
Oszalałeś??!!!! Przecież oni cię....
- Zabiją? -
dokończył Paweł.
- Właśnie!!! Nie możesz tam wracać!!
- Nawet gdybym nie wrócił to Orfeusz prędzej czy później mnie dopadnie.
To jest kwestia kilku dni. - spojrzał się prosto w oczy Michała. Tak bardzo
chciał wierzyć że uda mu się go jeszcze kiedyś spotkać...
- Nie puszczę
cię. - oznajmił stanowczo Michał.
- Przykro mi ale tak musi być. Jeżeli
mnie nie zabiją - jego głos stawał się coraz bardziej daleki - to napewno
się zobaczymy......
I zniknął.
- Nie! - Michał próbował zatrzymać
jakoś Pawła jednak ten rozplynął się w powietrzu.
- Co się dzieje? -
spytał śpiącym głosem Radek. Najwyraźniej musiał go zbudzić krzyk
Michała.
- Nic - odpowiedział mu Michał - Mam nadzieję że nic...
Ava... Przelamalam sie i weszlam na forum
=) Swietne!! Dwaaj party!! DAWAJ!! DAWAJ!!
Pozdrawiam, droga sadystko =)
=) Swietne!! Dwaaj party!! DAWAJ!! DAWAJ!!
Pozdrawiam, droga sadystko =)
"uspokoji" - pisze sie
uspokoi
blendów nie wynajduje, ale ten mi sie rzucil w oczy jak
czytalam tego parta.
a tak poza tym to: DAWAJ NEXT PARTA!
Koffam tego ficka![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
uspokoi
blendów nie wynajduje, ale ten mi sie rzucil w oczy jak
czytalam tego parta.
a tak poza tym to: DAWAJ NEXT PARTA!
Koffam tego ficka
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
trochę długie to wyszło
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'>
.....co tam![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Part 49
Krwiożerczy Zakon
był niesłychanie starą organizacją z wielowiekową niechlubną tradycją. Jego
pierwotnym zadaniem było zrzeszanie wszystkich którzy wykazywali wysokie
umiejętności umysłowe jak i magiczne a także tych którzy posiadali wszystkie
najgorsze cechy człowieka - okrutność, chciwość i wiele innych. Przez wieki
nie wiele zmieniła się zasada rekrutacji - nadal cenione są powyższe
cechy.
Zamek Zakonu co kilkadziesiąt lat zmienia swoje położenie. Wielu
którzy badają historię Zakonu nie są w stanie stwierdzić jakim sposobem
ogromnej wielkości zamczysko przemieszcza się. Jedynym wytłumaczeniem dla
tego zaskakującego zjawiska jest po prostu olbrzymia magia, choć z dniem
dzisiejszym nawet ta teza jest uważana za coraz mniej wiarygodną.
Samo
zamczysko, czyli siedziba Krwiożerczego Zakonu jest zagadką dla tych
wszystkich, którzy nigdy nie przekroczyli murów tego strasznego miejsca.
Wśród tych którym udało się uciec krążyły pogłoski że budowlę wzniesiono
wykorzystując w tym celu czarną magię oraz kilkutysięczną armię niewolników.
Wielu z nich nie wytrzymywało tempa i umierali z wycieńczenia. Ponoć w
bezwietrzne noce w najgłębszych miejscach zamku słychać było jęki oraz
odgłosy kilofów.
Mówiono że Zakonnicy jak ognia unikali piwnic
położonych we wschodniej części zamku - a raczej podziemnych komnat
położonych położonych pod nimi - katakumb. Pochowano tam ponoć samego Jana
Krawego - człowieka uważanego za założyciela Zakonu oraz grupkę jego
najbliższych współtowarzyszy. Wydawać by się mogło że nie ma się czego
bać....a jednak. Jakaś niesamowita moc niepozwalała na głębsze zbadanie tego
zakątka - każdy kto zapuścił się w tamte strony powracał albo bez paru
kończyn albo po prostu wogóle niepowracał. Tym którym udało się wyjść cało
popadło w swego rodzaju choroby psychiczne a ich włosy stawały się białe
niczym śnieg - jakby za szybko posiwiały.
Jest jeszcze wiele
zaskakujących i niewiarygodnych historii tego ponurego zamczyska, jednak
żadna nie jest tak straszna jak historia życia mieszkających tam Zakonników.
Zakonnicy niewątpliwe są ludźmi okrutnymi i niesamowicie
niebezpiecznymi, jednakże......nie zawsze potrafili wyzbyć się dobra. Wielu
z nich przez całe życie było torturowanych, poddawanych nieludzkim
eksperymentom albo gdy byli zbyt słabi - zabijani.
Ból...cierpienie...łzy....ciemne cele - codzienność wielu z nich. Wielu -
ale nie wszystkich. Ci którzy się przyporządkowali obowiązującym regułom
żyją bez bólu, ale za to nie zawsze są świadomi tego że ich życie to seria
ciągłych morderstw, dzikiego zachowania przepełnionego żądzą krwi.
-
Wiktor.... - Wiktor leżał na kamiennej podłodze zwinięty w pół. Jego oczy
wpatrzone były w przechodzącego nieopodal niego małego pająka. - Powiedz
coś.....odezwij się.... - nalegające słowa Adama delikatnie potoczyły się w
uszach przyjaciela.
- Zabiją nas... - wyszeptał bez cienia nadzieji
Wiktor. Zapanowała głucha cisza, przerywana tylko nierównym oddechem Roberta
nie mogącego znieść fetoru jaki panował w celi.
- Wszyscy nas już
szukają....musimy mieć nadzieje - oznamił cicho Robert, spoglądając w oczy
leżacego nieruchomo Wiktora.
Nagle usłyszeli że ktoś kluczem otwiera
stare metalowe drzwi z kratami. Przyjaciele podnieśli się. Serca biły im jak
oszalałe - czyżby zbliżał się ich koniec?
Do środka wkroczyło trzech
tęgich mężczyzn w ciemno-czerwonych szatach. Pewnym krokiem podeszli do
każdego z chłopców i wyprowadzili ich w nieznanym kierunku.
Szli
ciemnymi, długimi korytarzami. Co raz szłyszeli rozdzierające krzyki
więźniów -niektórzy wystawiali nawet ręce przez kraty a inni wyli jakby ich
żywcem obdzierano ze skóry. Większość z nich już dawno postradała
zmysły.
Chłopcy już nawet nie pamiętali ile korytarzy i tajemnych
przejść minęli i po ilu schodach weszli. Wiedzieli tylko że im dłużej idą
tym dłużej żyją.
Zakonnicy zatrzymali się. Stali przed czarnymi
drzwiami ze złotymi koładkami w kształcie gargulców. Jeden z Zakonników
zastukał koładką trzy razy po czym wyszeptał jakieś słowa - trudno było
powiedzieć co oznaczały gdyż wydawały się być mówione w jakimś nieznanym
chłopcom języku.
Weszli do komnaty. Wyglądała jakby była to komnata
dla króla - była niesamowita i niezmiernie piękna i bogata. Jednakże teraz
była oświetlona tylko blaskiem Księżyca. Srebrne smugi oświetlały tylko
niewielką część pomieszczenia. Zakonicy pokłonili się, po czym oddali się
zamykając za sobą drzwi. Przyjaciele czuli się bardzo niepewnie - niewiele
było widać, ale wyraźnie wyczuwali że nie są sami w komancie. Ktoś ich
obserwował.
Nagle na jednej ze ścian ukazał się cień......cień osoby
która cały czas przebywała w komnacie. Chwilę później postać wyszła z
ciemności. Zobaczyli jego twarz - mężczyzna o ciemnych włosach w długiej
czarnej pelerynie. Serca przyjaciół zabiły szybciej.
- Witam w moich
skromnych progach - uśmiechnął się szyderczo.
- Kim jesteś?! -
wysyczał wściekle Wiktor. Wzrok mężczyzny zwrócił się w jego stronę.
-
Nazywam się Antares Lancaster - oznajmił - Jestem najwyższym przywódcą
Krwiożerczego Zakonu. Zapewne zastanawiacie się po co was tu sprowadziłem?
Otóż odpowiadam - jesteście tu z tego samego co wszyscy którzy mi służą.
Posiadacie niezwykłą moc, którą ja sobie szczególnie wysoko cenię....
-
Nie zamierzam nikomu służyć. Wolę zginąć! - odwarknął Adam.
- Ależ
nikt tu nie zamierza was zabijać......narazie. Zresztą ja wiem jak przywołaś
was do porządku - Antares pstryknął palcami. Huknęło i pojawił się Paweł -
był związany i zakneblowany. Mężczyzna przystawił do jego gardła długi
miecz.
- Jeżeli nie chcecie żeby wasz kolega zginął, proponuje jeszcze
raz rozpatrzyć moją propozycję - zaśmiał się okrutnie. Jego śmiech przerwało
wejście do komnaty.....
- Orfeuszu, nie ładnie to tak. Weszłeś bez
pukania - zaironizował Antares. Orfeusz jednak nie zwracał na niego uwagi.
Wzrok miał utkwiony w Pawle.
- Dlaczego nie powiedziałeś mi że go
złapałeś! - wykrzyczał z wyrzutem. - Wyszedłem na idiotę.
- A po coż
miałbym cię informować? Miałem pozwolić abyś go zabił?- zadał pytanie
Antares.
- Choćby po to! - wykrzyczał Orfeusz.
- Nie gorączkuj się
tak mój synu......
- Synu???!!!!! - krzyknął z
niedowierzaniem Robert. Obaj panowie uśmiechnęli się złowieszczo.
- No
cóż......nie zaprzeczę że Orfeusz to mój syn.... - Antares podrapał się po
brodzie uśmiechając się lekko w stronę Orfeusza. - Ale to chyba nie jest
odpowiedni moment na zabawianie was naszą historią rodzinną....
- Ojcze,
nalegam wydaj mi tego chłopca a przysięgam że już nigdy nas nie zdradzi -
obrzucił Pawła wściekłym spojrzeniem.
- Nie widzę potrzeby żebyś miał go
karać....
- Ale....
- Milcz! - jedno słowo ojca uciszyło Orfeusza
- Tak już lepiej.....a teraz, bądź tak miły i wyjdź - wskazał na drzwi -
Orfeusz posłusznie opuścił komnatę.
- A co do was.... - uśmiechnął się
szyderczo i pstryknął palcami. Pojawili się Zakonnicy....
- Zabierzcie
ich! -rozkazał - I nie dawajcie jeść przez trzy dni. - Przyjaciele
nadaremno się wyrywali - byli za słabi aby cokolwiek zdziałać. Zdali sobie
sprawę, że bez pomocy z zewnątrz długo nie wytrzymają......
Sala
owalna w której zazwyczaj odbywały się zgromadzenia Rady, zmieniono
tymczasowo na salę sądową. Wielu zwykłych obywateli nie mogło pojąć co się
dzieje - podobno miano sądzić jakiegoś zdrajcę.
- Pewnie złapali jakiegoś
Zakonnika - powiedział starszy mężczyzna. Był jednym z wielu którzy
zgromadzili się przed Białym Gmachem. Rada postanowiła nagłośnić "dla
przykładu" sprawę w której wielu dyplomatów i innych urzędasów
anonimowo wypowiadało się że: " będzie przełomem w dotychczasowej walce
przeciwko Zakonowi". Przed budynkiem umieszczono coś na wzór ogromnych
telebimów, które miały transmitować przebieg procesu.
- Wiadomo kto to
jest? - spytała pewna młoda dziewczyna.
- Nie wiadomo. Podobno ktoś
ważny. - odpowiedział jakiś chłopak. Takie domysły snuło wielu zgromadzonych
na zewnątrz szarych obywateli.
W środku zaś powoli zaczęli się
gromadzić członkowie Rady oraz inni ważni ploitycy dyplomaci i obserwatorzy
z obcych państw. Jedynie miejsce w śrdoku sali pozostawało puste.
Zjawił
się także pan Smith - był członkiem Rady która miała prowadzić proces.
Rozmawiał z przewodniczącym Rady - wątłym staruszkiem o długiej siwej
brodzie i grubych okularów. On jednka tylko sprawiał wrażenie niedołężnego -
wszyscy wiedzieli że był bardzo bystry a co najważniejsze za jego kadencji
reputacja Rady wzrastała z każdym dniem.
Oskarżycielem w sprawie był
sławny na cały kraj - Teodor Franc - tęgi mężczyzna w średnim wieku o lekko
siwiejących włosach.
Drzwi sali otworzyły się - w towarzystwie
uzbrojonych po zęby ochroniarzy szedł wysoki przystojny mężczyzna o białych
włosach.
- To niemożliwe....... - takie głosy dały się słyszeć na
zewnątrz jak i wewnątrz Gmachu. Wielu aż przecierało oczy niedowierzając
temu co widzą. A jednak......
Młody mężczyzna został osadzony na środku
sali i zakuty w połyskujące kajdany. Nie rozglądał się - wiedział że
wszysycy patrzą się teraz na niego i kręcąc głowami mruczą coś pod nosami.
- Proszę o ciszę! - za olbrzymiego stołu kształcie podkowy podniósł
się przewodniczący Rady
- Zgromadziliśmy się tu aby zdecydować o losie
siędzącego tu przed nami człowieka - wskazał - Dzisiejsza rozprawa dotyczy
sprawy, która szczególnie wstrząsnęła nami wszystkimi. Rada została
zobowiązana do wydania wyroku w sprawie Remigiusza Applegate'a
posądzonego o zdradę - przemówienie trwało jeszcze parę chwil. Remis cały
czas wpatrywał się w kajdany w które był zakuty. Chwilę później na
"scenę" wkroczył prokurator któremu Rada dała wreszcie głos.
Oczywiście poza nim prawo do zadawanie pytań mieli także inni członkowie
Rady prócz przewodniczącego, który pełnił rolę sędziego.
- Czy oskarżony
przyznaje się do tego iż jako młody chłopiec wstąpił do Krwiożerczego Zakonu
- organizacji o tak plugawej i tak....
- Tak - uciął Remis. Wiedział że
prokurator jest mu najmniej przychylny, dlatego nie może pozwolić na jego
zbyt długie wywody.
- Jaka była przyczyna tej decyzji? Jakie motywy
kierowały świadkiem? Czy kierował się może chęcią......
- Niczym sie nie
kierowałem - powiedział cicho Remis, podnosząc delikatnie głowę. Jego jasne
włosy zasłaniały mu delikatnie oczy. Prokurator zmarszczył brwi - nie lubił
gdy ktoś pzerywł jego pytania i odpowiadał na nie zdawkowo.
- Czy świadek
może mi wyjaśnić skąd zna tego osobnika? - wymachnał w powietrzu ręką. W
powietrzu jakby z mgiełki ukształtow sie portret znanej Remisowi osoby -
Orfeusza. Remis milczał.
- Powtarzam pytanie: Skąd świadek zna
Orfeusza.....- przerwał. Remis wogole nie kwapił się do odpowiedzi. - Wysoka
Rado. Świadek wyraźnie uchyla się od odpowiedzi na moje pytanie - prokurator
zwrócił się do siedzącej tuż za nim grupy ludzi.
- Proszę odpowiedzieć na
pytanie - na;egał przewodniczący. Remis podniósł głowę.
- Nie znam go -
uciął i uśmiechnął się drwiąco.
- Nie kłam! - ryknął prokurator - Mam
dowody na to że znaleś Orfeusza i to już od dziecka! - zrobił się cały
czerwony a jego oddech stawał się nierówny.
- Skoro pan wie to po co mam
udzielać odpowiedzi?- Remis nadal się uśmiechał.
- W takim razie skoro
nie chcesz mówić... - wysyczał - Wysoka Rado chciałbym prosić o zgodę na
pokazanie materiałów dowodowych.
- Wyrażam zgodę - przewodniczący skinął
głową.
- Czy świadek pamięta te zdjęcia?- tak jak poprzednio, zdjęcia
wyświetliły się i zawisły w powietrzu. Na wszystkich widniały dwie osoby -
Remis i Orfeusz. Remis miał na nich nie więcej niż siedem lat, za to
Orfeusz....Orfeusz wyglądał conajmniej na szesnastolatka, jeżeli nie więcej.
- Na tych zdjęciach wyraźnie widać dość dużą różnicę wiekową pomiędzy
świadkiem a Orfeuszem. Skąd nagle prawie dorosły chłopak zainteresował się
młodym niespełna siedmioletnim chłopcem? - pytanie wywarło natychmiastową
reakcję wśród publiczności znajdującej się zarówno na zewanątrz jak i
wewnątrz. Jacyś dyplomaci gorączkowo notowali coś w swoich notatnikach,
podobnie jak dziennikarze, którzy dostali przepustkę na rozprawę.
W
myślach Remisa panował mętlik. Obrazy przeszłości, to co przeżył, co zyskał
co stracił...wszystko to zdawało się zbiegać w jednym punkcie skupiając się
na osobie, którą poznał będąc jeszcze młodym chłystkiem....osobie, która
wywarła bardzo duży wpływ na jego późniejsze życie. Czyżby żałował tej
przyjaźni? Nie, choć tyle złego stało się później, nigdy nie zapomniał
Orfeuszowi tego co dla niego zrobił. A zrobił wiele....był dla niego niczym
starszy brat. To Orfeusz był pierwszą osobą, której bezgranicznie
zaufał....osobą która jak nikt inny potrafiła zrozumieć co przeżywał....a
przeżywał wiele w tamtym okresie.
Wilhelm - ojciec Orfeusza nigdy nie
umiał okazywać uczuć w stosunku do syna. Może kiedyś nawet próbował, ale z
wiekiem przychodziło mu to coraz trudniej. Remis dorastał a suchość i
oziębłość ojca oraz jego stała nieobecność po latach zebrała swoje żniwa -
Remis stał się Zakonnikiem i to nie byle jakim. Wydarzenia z tamtego czasu
jak żadne inne wbiły się w pamięć Remisa. Ciągłe awantury i oskarżenia
stawały się coraz bardziej zaciete i przepełnione nienawiścią. Pewnej nocy
podczas nieobecności matki Remisa miało miejsce coś co Remis do dzisiaj nie
potrafi wybaczyć ojcu. Wilhelm stracił wtedy równowagę i po pierwszy
dotkliwie ranił go, ciskając w niego starym mosiężnym zegarem o dość ostro
zakończonych kantach. Dolnia część zegara rozcięła prawie cały lewy
policzek, nie licząc tego że wcześniej Remis "oberwał" od ojca
przez co na ciele widniało już parę siniaków.
Wtedy to pojawił się
Orfeusz. Wystarczyło jego dotknęcie aby ojciec Remisa padł na podłogę
nieprzytomny. Tak...niewątpliwie moc jaką posiadał Orfeusz była ogromna -
jego dotyk potrafił być bardzo bolesny i rzadko kto potrafił się oprzeć tak
potężnej mocy.
Po tym zdarzeniu coś w Remisie pękło. Wydawało mu się do
tamtej pory że gdyby ojciec zdobył się na rozmowę z nim...gdyby spróbował go
zrozumieć, pomóc to byłby może mu w stanie wybaczyć te lata kiedy to nie
poświęcał mu uwagii tłumacząc się że praca jest także czymś ważnym i że nie
należy mu przeszkadzać.....a zabawy?.....ma przecież tylu kolegów. Sęk w tym
że nie miał ich, nie licząc Orfeusza oczywiście. Często bywało tak że sam
siadał na najwyższej gałęzi i obserwował z daleka jak inni ojcowie uczą
swoich synów latania na deskach, jak razem potrafią się śmiać, cieszyć się z
najdrobniejszej chwili. Odczuwał wtedy takie dziwne kłucie serca. Wiedział
że ci chłopcy mają coś czego on nigdy nie zazna - bliskość, miłość i
zrozumienie bliskiej osoby - w tym wypadku ojca.
Te wszystkie
wspomnienia powracały niczym bumerang rzucany z ogromną siłą i z równą mocą
powracający aby przypomnieć dawne czasy.
- Orfeusz był jedyną osobą,
ktora mnie rozumiała - zaczął. Reakcja jaka nastąpiła potem była do
przewidzenia. Wiele osób nie kryło swego zdziwienia a nawet oburzenia - Jak
można było zaufać takiemu człowiekowi? - zdawali sie pytać.
- Czy świadek
może opowiedzieć wysokiej Radzie coś więcej o tej "przyjaźni"? -
spytał prokurator. W kącikach jego ust widniał cień zwątpienia w to co Remis
określał mianem zrozumienia, szczególnie jeśli chodziło o osobę, której
zaufał.
Remis milczał.
- Czy świadek słyszał pytanie?
-
Słyszałem. - odpowiedział krótko Remis.
- A wiec proszę odpowiedzieć -
ton prokuratora podniósł się odrobinę.
- Odmawiam odpowiedzi na to
pytanie
W prokuratorze coś zawrzało. Jego ręce zaciskały się jakby
chciały kogoś udusić.
Remis poczuł się dziwnie - jakby coś na chwilę
przeszło przez jego umysł. Czyżby wzrok prokuratra? Nie...to było coś
innego.
I znowu - dziwna duszność i uczucie gorąca. Dlaczego wszystko
się zamazuje?
- Czy świadek się dobrze czuje? - głos przewodniczącego
brzmiał tak niewyraźnie....
Następna fala gorąca i uczucie
wyczerpania. Ale skąd?
Wszyscy zgromadzeni zobaczyli to w tym samym
momencie - Remis upadł nieprzytomny.
- Co się dzieje?
- On gra.
-
Patrzcie nie rusza się - takie głosy rozchodziły sie ze wszystkich stron.
Grupa medyków od razu ruszyła ku leżącemu Remisowi. Także członkowie Rady
jak i prokurator nie pozostawali bierni - jedni starali się powstrzymać
część ludzi przebywających na sali aby nie podchodzili zbyt blisko, a inni
znowu - tak jak pan Smith, prokurator i przewodniczący Rady starali się
wypytać co się stało Remisowi.
- Nie wygląda to najlepiej - stwierdził
jeden z medyków - Niestety jestem zmuszony zabrać go stąd.
- On nie może
opuścić budynku - zaprotestował prokurator.
- Postaram się go przebadać w
budynku. On wymaga natychmiastowego zbadania a w tych okolicznościach
niestety nie da się tego zrobić. Nalegam na przeniesienie pacjenta w jakieś
ustronne miejsce. To jest konieczne - przewodniczący Rady zamyślił się przez
chwilę. - Jonathann....
- Rozumiem. Proszę za mną panowie - chwilę potem
Remis został wyniesiony na noszach z sali rozpraw.
- Panowie myślę że to
nie wymaga obecności tak wielu z nas. Poradzę sobie - powiedział ten sam
medyk który wypowiadał się o stanie zdrowia Remisa parę minut wcześniej.
Grupa medyków oddaliła się z powrotem na salę.
- Poradzi pan sobie sam? -
spytał pan Smith.
- Myślę że tak - odparł medyk.
Stali przed
dzwiami do małego pokoju. Pan Smith wyciągnął spod szaty klucz i otworzył
drzwi. Był to typowy gabinet lekarski. Remis został ułożony na długim stole
nakrytym białą płachtą.
- A teraz jeżeli nie ma pan nic przeciwko...to
zajmę się Remisem osobiście - rozległ się huk i chwile później na podłodze
leżał pan Smith.
Remis przetarł oczy. Czuł że leży na czymś mokrym
i miękkim....to była trawa. Miał na sobie brązową skórzaną kurtkę, ktora nie
wiadomo skąd się pojawiła. Znowu przetarł oczy. Przed nim znajdowało się
palenisko - teraz zupełnie czarne od popiołu. Remis dopiero teraz poczuł że
ma mokre włosy i rozpalone czoło - był zupełnie pozbawiony sił.
- Co tu
się.... - nie zdążył dokoczyć gdyż poczuł że ktoś przytyka mu do gardła
miecz. Spojrzał w górę.
- Diego.. - wyszeptał.
ps. gratuluje
wytrzymałości tym co doszli do końca![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'>
.....co tam
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Part 49
Krwiożerczy Zakon
był niesłychanie starą organizacją z wielowiekową niechlubną tradycją. Jego
pierwotnym zadaniem było zrzeszanie wszystkich którzy wykazywali wysokie
umiejętności umysłowe jak i magiczne a także tych którzy posiadali wszystkie
najgorsze cechy człowieka - okrutność, chciwość i wiele innych. Przez wieki
nie wiele zmieniła się zasada rekrutacji - nadal cenione są powyższe
cechy.
Zamek Zakonu co kilkadziesiąt lat zmienia swoje położenie. Wielu
którzy badają historię Zakonu nie są w stanie stwierdzić jakim sposobem
ogromnej wielkości zamczysko przemieszcza się. Jedynym wytłumaczeniem dla
tego zaskakującego zjawiska jest po prostu olbrzymia magia, choć z dniem
dzisiejszym nawet ta teza jest uważana za coraz mniej wiarygodną.
Samo
zamczysko, czyli siedziba Krwiożerczego Zakonu jest zagadką dla tych
wszystkich, którzy nigdy nie przekroczyli murów tego strasznego miejsca.
Wśród tych którym udało się uciec krążyły pogłoski że budowlę wzniesiono
wykorzystując w tym celu czarną magię oraz kilkutysięczną armię niewolników.
Wielu z nich nie wytrzymywało tempa i umierali z wycieńczenia. Ponoć w
bezwietrzne noce w najgłębszych miejscach zamku słychać było jęki oraz
odgłosy kilofów.
Mówiono że Zakonnicy jak ognia unikali piwnic
położonych we wschodniej części zamku - a raczej podziemnych komnat
położonych położonych pod nimi - katakumb. Pochowano tam ponoć samego Jana
Krawego - człowieka uważanego za założyciela Zakonu oraz grupkę jego
najbliższych współtowarzyszy. Wydawać by się mogło że nie ma się czego
bać....a jednak. Jakaś niesamowita moc niepozwalała na głębsze zbadanie tego
zakątka - każdy kto zapuścił się w tamte strony powracał albo bez paru
kończyn albo po prostu wogóle niepowracał. Tym którym udało się wyjść cało
popadło w swego rodzaju choroby psychiczne a ich włosy stawały się białe
niczym śnieg - jakby za szybko posiwiały.
Jest jeszcze wiele
zaskakujących i niewiarygodnych historii tego ponurego zamczyska, jednak
żadna nie jest tak straszna jak historia życia mieszkających tam Zakonników.
Zakonnicy niewątpliwe są ludźmi okrutnymi i niesamowicie
niebezpiecznymi, jednakże......nie zawsze potrafili wyzbyć się dobra. Wielu
z nich przez całe życie było torturowanych, poddawanych nieludzkim
eksperymentom albo gdy byli zbyt słabi - zabijani.
Ból...cierpienie...łzy....ciemne cele - codzienność wielu z nich. Wielu -
ale nie wszystkich. Ci którzy się przyporządkowali obowiązującym regułom
żyją bez bólu, ale za to nie zawsze są świadomi tego że ich życie to seria
ciągłych morderstw, dzikiego zachowania przepełnionego żądzą krwi.
-
Wiktor.... - Wiktor leżał na kamiennej podłodze zwinięty w pół. Jego oczy
wpatrzone były w przechodzącego nieopodal niego małego pająka. - Powiedz
coś.....odezwij się.... - nalegające słowa Adama delikatnie potoczyły się w
uszach przyjaciela.
- Zabiją nas... - wyszeptał bez cienia nadzieji
Wiktor. Zapanowała głucha cisza, przerywana tylko nierównym oddechem Roberta
nie mogącego znieść fetoru jaki panował w celi.
- Wszyscy nas już
szukają....musimy mieć nadzieje - oznamił cicho Robert, spoglądając w oczy
leżacego nieruchomo Wiktora.
Nagle usłyszeli że ktoś kluczem otwiera
stare metalowe drzwi z kratami. Przyjaciele podnieśli się. Serca biły im jak
oszalałe - czyżby zbliżał się ich koniec?
Do środka wkroczyło trzech
tęgich mężczyzn w ciemno-czerwonych szatach. Pewnym krokiem podeszli do
każdego z chłopców i wyprowadzili ich w nieznanym kierunku.
Szli
ciemnymi, długimi korytarzami. Co raz szłyszeli rozdzierające krzyki
więźniów -niektórzy wystawiali nawet ręce przez kraty a inni wyli jakby ich
żywcem obdzierano ze skóry. Większość z nich już dawno postradała
zmysły.
Chłopcy już nawet nie pamiętali ile korytarzy i tajemnych
przejść minęli i po ilu schodach weszli. Wiedzieli tylko że im dłużej idą
tym dłużej żyją.
Zakonnicy zatrzymali się. Stali przed czarnymi
drzwiami ze złotymi koładkami w kształcie gargulców. Jeden z Zakonników
zastukał koładką trzy razy po czym wyszeptał jakieś słowa - trudno było
powiedzieć co oznaczały gdyż wydawały się być mówione w jakimś nieznanym
chłopcom języku.
Weszli do komnaty. Wyglądała jakby była to komnata
dla króla - była niesamowita i niezmiernie piękna i bogata. Jednakże teraz
była oświetlona tylko blaskiem Księżyca. Srebrne smugi oświetlały tylko
niewielką część pomieszczenia. Zakonicy pokłonili się, po czym oddali się
zamykając za sobą drzwi. Przyjaciele czuli się bardzo niepewnie - niewiele
było widać, ale wyraźnie wyczuwali że nie są sami w komancie. Ktoś ich
obserwował.
Nagle na jednej ze ścian ukazał się cień......cień osoby
która cały czas przebywała w komnacie. Chwilę później postać wyszła z
ciemności. Zobaczyli jego twarz - mężczyzna o ciemnych włosach w długiej
czarnej pelerynie. Serca przyjaciół zabiły szybciej.
- Witam w moich
skromnych progach - uśmiechnął się szyderczo.
- Kim jesteś?! -
wysyczał wściekle Wiktor. Wzrok mężczyzny zwrócił się w jego stronę.
-
Nazywam się Antares Lancaster - oznajmił - Jestem najwyższym przywódcą
Krwiożerczego Zakonu. Zapewne zastanawiacie się po co was tu sprowadziłem?
Otóż odpowiadam - jesteście tu z tego samego co wszyscy którzy mi służą.
Posiadacie niezwykłą moc, którą ja sobie szczególnie wysoko cenię....
-
Nie zamierzam nikomu służyć. Wolę zginąć! - odwarknął Adam.
- Ależ
nikt tu nie zamierza was zabijać......narazie. Zresztą ja wiem jak przywołaś
was do porządku - Antares pstryknął palcami. Huknęło i pojawił się Paweł -
był związany i zakneblowany. Mężczyzna przystawił do jego gardła długi
miecz.
- Jeżeli nie chcecie żeby wasz kolega zginął, proponuje jeszcze
raz rozpatrzyć moją propozycję - zaśmiał się okrutnie. Jego śmiech przerwało
wejście do komnaty.....
- Orfeuszu, nie ładnie to tak. Weszłeś bez
pukania - zaironizował Antares. Orfeusz jednak nie zwracał na niego uwagi.
Wzrok miał utkwiony w Pawle.
- Dlaczego nie powiedziałeś mi że go
złapałeś! - wykrzyczał z wyrzutem. - Wyszedłem na idiotę.
- A po coż
miałbym cię informować? Miałem pozwolić abyś go zabił?- zadał pytanie
Antares.
- Choćby po to! - wykrzyczał Orfeusz.
- Nie gorączkuj się
tak mój synu......
- Synu???!!!!! - krzyknął z
niedowierzaniem Robert. Obaj panowie uśmiechnęli się złowieszczo.
- No
cóż......nie zaprzeczę że Orfeusz to mój syn.... - Antares podrapał się po
brodzie uśmiechając się lekko w stronę Orfeusza. - Ale to chyba nie jest
odpowiedni moment na zabawianie was naszą historią rodzinną....
- Ojcze,
nalegam wydaj mi tego chłopca a przysięgam że już nigdy nas nie zdradzi -
obrzucił Pawła wściekłym spojrzeniem.
- Nie widzę potrzeby żebyś miał go
karać....
- Ale....
- Milcz! - jedno słowo ojca uciszyło Orfeusza
- Tak już lepiej.....a teraz, bądź tak miły i wyjdź - wskazał na drzwi -
Orfeusz posłusznie opuścił komnatę.
- A co do was.... - uśmiechnął się
szyderczo i pstryknął palcami. Pojawili się Zakonnicy....
- Zabierzcie
ich! -rozkazał - I nie dawajcie jeść przez trzy dni. - Przyjaciele
nadaremno się wyrywali - byli za słabi aby cokolwiek zdziałać. Zdali sobie
sprawę, że bez pomocy z zewnątrz długo nie wytrzymają......
Sala
owalna w której zazwyczaj odbywały się zgromadzenia Rady, zmieniono
tymczasowo na salę sądową. Wielu zwykłych obywateli nie mogło pojąć co się
dzieje - podobno miano sądzić jakiegoś zdrajcę.
- Pewnie złapali jakiegoś
Zakonnika - powiedział starszy mężczyzna. Był jednym z wielu którzy
zgromadzili się przed Białym Gmachem. Rada postanowiła nagłośnić "dla
przykładu" sprawę w której wielu dyplomatów i innych urzędasów
anonimowo wypowiadało się że: " będzie przełomem w dotychczasowej walce
przeciwko Zakonowi". Przed budynkiem umieszczono coś na wzór ogromnych
telebimów, które miały transmitować przebieg procesu.
- Wiadomo kto to
jest? - spytała pewna młoda dziewczyna.
- Nie wiadomo. Podobno ktoś
ważny. - odpowiedział jakiś chłopak. Takie domysły snuło wielu zgromadzonych
na zewnątrz szarych obywateli.
W środku zaś powoli zaczęli się
gromadzić członkowie Rady oraz inni ważni ploitycy dyplomaci i obserwatorzy
z obcych państw. Jedynie miejsce w śrdoku sali pozostawało puste.
Zjawił
się także pan Smith - był członkiem Rady która miała prowadzić proces.
Rozmawiał z przewodniczącym Rady - wątłym staruszkiem o długiej siwej
brodzie i grubych okularów. On jednka tylko sprawiał wrażenie niedołężnego -
wszyscy wiedzieli że był bardzo bystry a co najważniejsze za jego kadencji
reputacja Rady wzrastała z każdym dniem.
Oskarżycielem w sprawie był
sławny na cały kraj - Teodor Franc - tęgi mężczyzna w średnim wieku o lekko
siwiejących włosach.
Drzwi sali otworzyły się - w towarzystwie
uzbrojonych po zęby ochroniarzy szedł wysoki przystojny mężczyzna o białych
włosach.
- To niemożliwe....... - takie głosy dały się słyszeć na
zewnątrz jak i wewnątrz Gmachu. Wielu aż przecierało oczy niedowierzając
temu co widzą. A jednak......
Młody mężczyzna został osadzony na środku
sali i zakuty w połyskujące kajdany. Nie rozglądał się - wiedział że
wszysycy patrzą się teraz na niego i kręcąc głowami mruczą coś pod nosami.
- Proszę o ciszę! - za olbrzymiego stołu kształcie podkowy podniósł
się przewodniczący Rady
- Zgromadziliśmy się tu aby zdecydować o losie
siędzącego tu przed nami człowieka - wskazał - Dzisiejsza rozprawa dotyczy
sprawy, która szczególnie wstrząsnęła nami wszystkimi. Rada została
zobowiązana do wydania wyroku w sprawie Remigiusza Applegate'a
posądzonego o zdradę - przemówienie trwało jeszcze parę chwil. Remis cały
czas wpatrywał się w kajdany w które był zakuty. Chwilę później na
"scenę" wkroczył prokurator któremu Rada dała wreszcie głos.
Oczywiście poza nim prawo do zadawanie pytań mieli także inni członkowie
Rady prócz przewodniczącego, który pełnił rolę sędziego.
- Czy oskarżony
przyznaje się do tego iż jako młody chłopiec wstąpił do Krwiożerczego Zakonu
- organizacji o tak plugawej i tak....
- Tak - uciął Remis. Wiedział że
prokurator jest mu najmniej przychylny, dlatego nie może pozwolić na jego
zbyt długie wywody.
- Jaka była przyczyna tej decyzji? Jakie motywy
kierowały świadkiem? Czy kierował się może chęcią......
- Niczym sie nie
kierowałem - powiedział cicho Remis, podnosząc delikatnie głowę. Jego jasne
włosy zasłaniały mu delikatnie oczy. Prokurator zmarszczył brwi - nie lubił
gdy ktoś pzerywł jego pytania i odpowiadał na nie zdawkowo.
- Czy świadek
może mi wyjaśnić skąd zna tego osobnika? - wymachnał w powietrzu ręką. W
powietrzu jakby z mgiełki ukształtow sie portret znanej Remisowi osoby -
Orfeusza. Remis milczał.
- Powtarzam pytanie: Skąd świadek zna
Orfeusza.....- przerwał. Remis wogole nie kwapił się do odpowiedzi. - Wysoka
Rado. Świadek wyraźnie uchyla się od odpowiedzi na moje pytanie - prokurator
zwrócił się do siedzącej tuż za nim grupy ludzi.
- Proszę odpowiedzieć na
pytanie - na;egał przewodniczący. Remis podniósł głowę.
- Nie znam go -
uciął i uśmiechnął się drwiąco.
- Nie kłam! - ryknął prokurator - Mam
dowody na to że znaleś Orfeusza i to już od dziecka! - zrobił się cały
czerwony a jego oddech stawał się nierówny.
- Skoro pan wie to po co mam
udzielać odpowiedzi?- Remis nadal się uśmiechał.
- W takim razie skoro
nie chcesz mówić... - wysyczał - Wysoka Rado chciałbym prosić o zgodę na
pokazanie materiałów dowodowych.
- Wyrażam zgodę - przewodniczący skinął
głową.
- Czy świadek pamięta te zdjęcia?- tak jak poprzednio, zdjęcia
wyświetliły się i zawisły w powietrzu. Na wszystkich widniały dwie osoby -
Remis i Orfeusz. Remis miał na nich nie więcej niż siedem lat, za to
Orfeusz....Orfeusz wyglądał conajmniej na szesnastolatka, jeżeli nie więcej.
- Na tych zdjęciach wyraźnie widać dość dużą różnicę wiekową pomiędzy
świadkiem a Orfeuszem. Skąd nagle prawie dorosły chłopak zainteresował się
młodym niespełna siedmioletnim chłopcem? - pytanie wywarło natychmiastową
reakcję wśród publiczności znajdującej się zarówno na zewanątrz jak i
wewnątrz. Jacyś dyplomaci gorączkowo notowali coś w swoich notatnikach,
podobnie jak dziennikarze, którzy dostali przepustkę na rozprawę.
W
myślach Remisa panował mętlik. Obrazy przeszłości, to co przeżył, co zyskał
co stracił...wszystko to zdawało się zbiegać w jednym punkcie skupiając się
na osobie, którą poznał będąc jeszcze młodym chłystkiem....osobie, która
wywarła bardzo duży wpływ na jego późniejsze życie. Czyżby żałował tej
przyjaźni? Nie, choć tyle złego stało się później, nigdy nie zapomniał
Orfeuszowi tego co dla niego zrobił. A zrobił wiele....był dla niego niczym
starszy brat. To Orfeusz był pierwszą osobą, której bezgranicznie
zaufał....osobą która jak nikt inny potrafiła zrozumieć co przeżywał....a
przeżywał wiele w tamtym okresie.
Wilhelm - ojciec Orfeusza nigdy nie
umiał okazywać uczuć w stosunku do syna. Może kiedyś nawet próbował, ale z
wiekiem przychodziło mu to coraz trudniej. Remis dorastał a suchość i
oziębłość ojca oraz jego stała nieobecność po latach zebrała swoje żniwa -
Remis stał się Zakonnikiem i to nie byle jakim. Wydarzenia z tamtego czasu
jak żadne inne wbiły się w pamięć Remisa. Ciągłe awantury i oskarżenia
stawały się coraz bardziej zaciete i przepełnione nienawiścią. Pewnej nocy
podczas nieobecności matki Remisa miało miejsce coś co Remis do dzisiaj nie
potrafi wybaczyć ojcu. Wilhelm stracił wtedy równowagę i po pierwszy
dotkliwie ranił go, ciskając w niego starym mosiężnym zegarem o dość ostro
zakończonych kantach. Dolnia część zegara rozcięła prawie cały lewy
policzek, nie licząc tego że wcześniej Remis "oberwał" od ojca
przez co na ciele widniało już parę siniaków.
Wtedy to pojawił się
Orfeusz. Wystarczyło jego dotknęcie aby ojciec Remisa padł na podłogę
nieprzytomny. Tak...niewątpliwie moc jaką posiadał Orfeusz była ogromna -
jego dotyk potrafił być bardzo bolesny i rzadko kto potrafił się oprzeć tak
potężnej mocy.
Po tym zdarzeniu coś w Remisie pękło. Wydawało mu się do
tamtej pory że gdyby ojciec zdobył się na rozmowę z nim...gdyby spróbował go
zrozumieć, pomóc to byłby może mu w stanie wybaczyć te lata kiedy to nie
poświęcał mu uwagii tłumacząc się że praca jest także czymś ważnym i że nie
należy mu przeszkadzać.....a zabawy?.....ma przecież tylu kolegów. Sęk w tym
że nie miał ich, nie licząc Orfeusza oczywiście. Często bywało tak że sam
siadał na najwyższej gałęzi i obserwował z daleka jak inni ojcowie uczą
swoich synów latania na deskach, jak razem potrafią się śmiać, cieszyć się z
najdrobniejszej chwili. Odczuwał wtedy takie dziwne kłucie serca. Wiedział
że ci chłopcy mają coś czego on nigdy nie zazna - bliskość, miłość i
zrozumienie bliskiej osoby - w tym wypadku ojca.
Te wszystkie
wspomnienia powracały niczym bumerang rzucany z ogromną siłą i z równą mocą
powracający aby przypomnieć dawne czasy.
- Orfeusz był jedyną osobą,
ktora mnie rozumiała - zaczął. Reakcja jaka nastąpiła potem była do
przewidzenia. Wiele osób nie kryło swego zdziwienia a nawet oburzenia - Jak
można było zaufać takiemu człowiekowi? - zdawali sie pytać.
- Czy świadek
może opowiedzieć wysokiej Radzie coś więcej o tej "przyjaźni"? -
spytał prokurator. W kącikach jego ust widniał cień zwątpienia w to co Remis
określał mianem zrozumienia, szczególnie jeśli chodziło o osobę, której
zaufał.
Remis milczał.
- Czy świadek słyszał pytanie?
-
Słyszałem. - odpowiedział krótko Remis.
- A wiec proszę odpowiedzieć -
ton prokuratora podniósł się odrobinę.
- Odmawiam odpowiedzi na to
pytanie
W prokuratorze coś zawrzało. Jego ręce zaciskały się jakby
chciały kogoś udusić.
Remis poczuł się dziwnie - jakby coś na chwilę
przeszło przez jego umysł. Czyżby wzrok prokuratra? Nie...to było coś
innego.
I znowu - dziwna duszność i uczucie gorąca. Dlaczego wszystko
się zamazuje?
- Czy świadek się dobrze czuje? - głos przewodniczącego
brzmiał tak niewyraźnie....
Następna fala gorąca i uczucie
wyczerpania. Ale skąd?
Wszyscy zgromadzeni zobaczyli to w tym samym
momencie - Remis upadł nieprzytomny.
- Co się dzieje?
- On gra.
-
Patrzcie nie rusza się - takie głosy rozchodziły sie ze wszystkich stron.
Grupa medyków od razu ruszyła ku leżącemu Remisowi. Także członkowie Rady
jak i prokurator nie pozostawali bierni - jedni starali się powstrzymać
część ludzi przebywających na sali aby nie podchodzili zbyt blisko, a inni
znowu - tak jak pan Smith, prokurator i przewodniczący Rady starali się
wypytać co się stało Remisowi.
- Nie wygląda to najlepiej - stwierdził
jeden z medyków - Niestety jestem zmuszony zabrać go stąd.
- On nie może
opuścić budynku - zaprotestował prokurator.
- Postaram się go przebadać w
budynku. On wymaga natychmiastowego zbadania a w tych okolicznościach
niestety nie da się tego zrobić. Nalegam na przeniesienie pacjenta w jakieś
ustronne miejsce. To jest konieczne - przewodniczący Rady zamyślił się przez
chwilę. - Jonathann....
- Rozumiem. Proszę za mną panowie - chwilę potem
Remis został wyniesiony na noszach z sali rozpraw.
- Panowie myślę że to
nie wymaga obecności tak wielu z nas. Poradzę sobie - powiedział ten sam
medyk który wypowiadał się o stanie zdrowia Remisa parę minut wcześniej.
Grupa medyków oddaliła się z powrotem na salę.
- Poradzi pan sobie sam? -
spytał pan Smith.
- Myślę że tak - odparł medyk.
Stali przed
dzwiami do małego pokoju. Pan Smith wyciągnął spod szaty klucz i otworzył
drzwi. Był to typowy gabinet lekarski. Remis został ułożony na długim stole
nakrytym białą płachtą.
- A teraz jeżeli nie ma pan nic przeciwko...to
zajmę się Remisem osobiście - rozległ się huk i chwile później na podłodze
leżał pan Smith.
Remis przetarł oczy. Czuł że leży na czymś mokrym
i miękkim....to była trawa. Miał na sobie brązową skórzaną kurtkę, ktora nie
wiadomo skąd się pojawiła. Znowu przetarł oczy. Przed nim znajdowało się
palenisko - teraz zupełnie czarne od popiołu. Remis dopiero teraz poczuł że
ma mokre włosy i rozpalone czoło - był zupełnie pozbawiony sił.
- Co tu
się.... - nie zdążył dokoczyć gdyż poczuł że ktoś przytyka mu do gardła
miecz. Spojrzał w górę.
- Diego.. - wyszeptał.
ps. gratuluje
wytrzymałości tym co doszli do końca
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Ava, ja jak widzisz wytrzymalam i jak zwykle bardzo mi sie podobalo.
Tylko wiesz, tak sie zastanawiam, kiedy masz zamiar zakonczyc tego ff?
Albo inaczej, ile przewidujesz jeszcze partów?
Tylko wiesz, tak sie zastanawiam, kiedy masz zamiar zakonczyc tego ff?
Albo inaczej, ile przewidujesz jeszcze partów?
kelyy, a co chcesz żebym już kończyła?
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'> sama nie jestem w stanie przewidzieć ile
jeszcze będzie odcinków - mam nadzieje że jeszcze troche popisze w tym ficku
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='rolleyes.gif'>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'> sama nie jestem w stanie przewidzieć ile
jeszcze będzie odcinków - mam nadzieje że jeszcze troche popisze w tym ficku
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='rolleyes.gif'>
ani mi się waż
kończyć!!!!!!!!!!!!!!
;! ja ten fick
koffam!!!!!!!!!!!!!!
!!!!
kończyć!!!!!!!!!!!!!!
;! ja ten fick
koffam!!!!!!!!!!!!!!
!!!!
Avus, weszlam... Przeczytalam
(aaaach!!) i az westchnelam ^^ Piknie!! Pieknie!!
Super!! QL!! I co tam jeszcze!! Czekam, czekam,.
czekam!! A teraz wyjezdza,m, wiec jak wroce, to "spraw",
bym miala, co nadrabiac ^^ I pisz!! PISZ!! PLIZ!!
PIIII (...) IIISZ!!
Pozdrawiam =)
Pees: Hiehie,
wiedzialam, ze to bedzie Scott![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
(aaaach!!) i az westchnelam ^^ Piknie!! Pieknie!!
Super!! QL!! I co tam jeszcze!! Czekam, czekam,.
czekam!! A teraz wyjezdza,m, wiec jak wroce, to "spraw",
bym miala, co nadrabiac ^^ I pisz!! PISZ!! PLIZ!!
PIIII (...) IIISZ!!
Pozdrawiam =)
Pees: Hiehie,
wiedzialam, ze to bedzie Scott
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Abaś postaram sie choś niczego nie
obiecuje![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'> bo teaz po urzdach jeżdże i po sklepach -
tak więc wracam późno....no ale postaram się ( o ile nie zasnę
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>
ze zmeczenia).
Hiehie.....a to pytanie jak już wrocisz.....skąd ty
wiedziałaś że to będzie Scott?![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cool.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'>
...
obiecuje
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'> bo teaz po urzdach jeżdże i po sklepach -
tak więc wracam późno....no ale postaram się ( o ile nie zasnę
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>
ze zmeczenia).
Hiehie.....a to pytanie jak już wrocisz.....skąd ty
wiedziałaś że to będzie Scott?
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cool.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'>
...
a oto mój jublileuszowy parcik -
50! Przy tej okazji chciałabym podziękować wszystkim czytającym za
wytrwałość w czytaniu tego ff (te moje wypowiedzi to kompletne dno, no nie?
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>
....dobra już nie gadam tylko daje parta)
style='font-family:Geneva'>
style='font-size:14pt;line-height:100%'>
style='color:purple'>Part 50
-
Zgadza się. Zaskoczony? - spytał Diego i opuścił delikatnie miecz.
- Ale
jak?...
- No cóż zmiana postaci nie jest taka trudna, przecież sam o tym
dobrze wiesz. - mężczyzna nieznacząco się uśmiechnął po czym uniósł brwi w
lekkim zaskoczeniu - Co tak wytrzeszczasz oczy jakbyś ducha zobaczył?
-
Czego chcesz?
- Jakbyś nie zauważył to uratowałem właśnie cię przed
zamknięciem na całe życie.
- Nie bredź - warknął Remis - nie wierze
ci! - to co stało się później trwało może moment albo i krócej. Remis
wykonał szybki ruch ramieniem oraz nogą chcąc wykonać klasyczny
"wykop". Niespodziewał się tylko że ktoś może sie okazać
szybszy.....
- Nie ruszaj sie....inaczej skręce ci nogę, a uwierz mi nie
chciałbym cię uszkodzić przez twoją głupotę - Diego nie tylko popisał się
szybkością ale i zaskakującą znajomością pertraktowania z nieposłusznymi
ludźmi. Remis wykrzywił twarz w lekkim grymasie. Kady nieodpowiedni ruch
mógł się skończyć dla niego poważnym skręceniem nogi, co uważał za niezbyt
optymistyczny wariant. Jedyne co mógł w tejsytuacji zrobić to wysłuchać tego
co zamierzał mu powiedzieć Diego...
- Mów... - poczuł że Diego puszcza
jego nogę. Jego twarz jednak nie wskazywała na to że ma dobre
wiadomości.
- Zakon postanowił się ciebie pozbyć - Remis prychnął.
-
Kłamiesz... - Remis znowu poczuł że coś się dzieje.....fala gorąca....tępy
bół głowy...
- Przestań! - osunął się na ziemię. Diego stał przed
nim. Chwilę później ukucnął.
- Ja nic nie robię... - Remis podniósł
głowę. To zupełnie nie pasowało do tego co sam nazywał zwyczajową układanką
w której każda część miała swoje miejsce i pasowała do innych.
- Diego co
się ze mną dzieje?... - wyszeptał przerażony Remis. Diego odwrócił wzrok. -
GADAJ!!!!!! - wykrzyczał trzęsąc się cały na ciele.
Miał wysoką temperaturę. Co rusz odczuwał drgawki i uczucie mdłości.
-
Remis....nie wiem jak ci to powiedzieć....
- Kurwa, wykrzsztuś to
wreszcie! - jego oczy rozszerzyły się. Spojrzał na swoją skórę. Była
blada.....a koniuszki palców stały się delikatnie fioletowe..... - Co się
dzieje? Diego! - Remis dotknął swej twarzy....wszędzie ten chłód....i
zimny pot spływający po przerażonym obliczu Remisa.
- Musiałem cię
stamtąd zabrać...
- Ale dlaczego?! - Remis nie wytrzymał. Resztkami
sił zmusił swe dłonie do chwycenia za gardło Diega.....nie na długo.
-
Uspokój się - Diego chwycił przeraźliwie lodowatą, pozbawioną mocy dłoń
Remisa. Musisz uciekać....ale nie sam...pomogę ci...
Remis jednak z
trudem cokolwiek rozumiał. Czuł przerażenie a ręce drżały mu
mimowolnie.
- Diego powiedz mi to....powiedz to co ukrywasz przede mną i
nie chcesz mi powiedzieć - wychrypiał. Kaszel i głośne charczenia wypełnil
ciszę lasu. Gdy odgłosy ucichły Diego postanowił się zdobyć na odwagę....nie
może tego przed nim ukrywać....
- Remis, jesteś chory....poważnie
chory... - powiedział trzęsącym się głosem.
- CCcco to znaczyy?
-
Nosisz w organiźmie wirus....wirus przekazany ci przez Zakon. Zarazili cię
gdy znajdowałeś się w sądzie, przed rozprawą. Pamiętasz? Wstrzyknięto ci
środek na uspokojenie. Sęk w tym że to nie był środek na uspokojenie tylko
"to coś". Remis.....umierasz.....
- Nie! To nie
możliwe!!! - Remis dostał nagłego ataku szału. Diego spodziewał
się takiej reakcji. Bał się tylko aby Remis z przerażenia nie zrobił sobie
krzywdy.
- Remis! Remis! - potrząsnął jasnowłosym mężczyzną -
Opanuj się! Pomogę ci! Słyszysz?!.
Nagle wszystko ucichło.
Remis przestał się rzucać. Jego oczy rozszerzyły się lecz dłonie nadal
drżały.
- Ile jeszcze mam? -spytał spokonie.
- Nie wiem. Wirus może
zabić cię równie dobrze jutro jak i za miesiąc. Trudno to stwierdzić.
Remis....Remis wysłuchaj mnie. Zakonnicy już wiedzą że zwiałeś i wysłali za
tobą pościg. Mają dostarczyć twoje ciało Antaresowi...
- To on kazał mnie
zabić... - wydedukował szybko Remis.
- Remis powiedz mi....Antares nie
pozbywałby się ciebie bez przyczyny.... - zasugerował Diego. - Musisz
stanowić dla niego niebezpieczeństwo....
- Chcesz mi powiedzieć że on
chce mnie wyeliminować dlatego że ja jestem silniejszy? Niedorzeczne.... -
zaprzeczył.
- Wiem że coś ukrywasz....nie będę cię zmuszał do wyjawienia
tego. Wierzę że kiedyś zaufać mi na tyle że zgodzisz się wyjawić to co tak
skrzętnie kryjesz...
- Dlaczego sądzisz że coś ukrywam? - Diego
popatrzył się głęboko w oczy Remisa.
- Ja to widzę w twoich oczach. -
wyjaśnił - Remis, musimy się stąd zabierać....pieszo... -Remis zacharczał
ponownie. Charczał krwią, plując nią na trawę. Diego nie okazywał jednak
obrzydzenia tym widokiem. Przeciwnie - wyglądał na bardzo zmartwionego.
Gdy kaszel ustanął, Diego podjął dość ryzykowną deczję.
- Będę cię niósł.
Nie możesz w tym stanie iść - znowu spojrzał na Remisa. Ten z każdą minutą
stawał się coraz bledszy. Oczy miał podkrążone zaś ciało drgało od zimna i
choroby. Remis słabł coraz bardziej.....tak bardzo że nie miał siły nawet
podnieść się samodzielnie. Najgorsze było jednak to że wirus coraz bardziej
zdawał się atakować ciało i umysł Remisa.
Diego schylił się przed
pół-żywym, niegdyś tętniącym życiem mężczyzną. Uniósł jego wątłe ciało i
ruszył przed siebie niosąc w rękach ledwie żywego człowieka, którego szanse
przeżycie malały z każdą sekundą. Diego jednak nie zamierzał pozwolić aby
umarł nie doczekawszy się pomocy. Nie mógł na to pozwolić. On zasłużył na to
żeby żyć......każdy człowiek zasługuje na to żeby żyć.
- Remis - wysapał
Diego. Starał się aby jego sapanie nie było jednak za głośne. Nie może
pozwolić aby Remis poczuł że jest dla niego ciężarem. - Chce żebyś widział
że ci pomogę...bez względu na wszystko
" Bez względu na
wszystko" - ta myśl utrzymywała Diega przy nadzieji. Remis musi
żyć.......
50! Przy tej okazji chciałabym podziękować wszystkim czytającym za
wytrwałość w czytaniu tego ff (te moje wypowiedzi to kompletne dno, no nie?
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>
....dobra już nie gadam tylko daje parta)
style='font-family:Geneva'>
style='font-size:14pt;line-height:100%'>
style='color:purple'>Part 50
-
Zgadza się. Zaskoczony? - spytał Diego i opuścił delikatnie miecz.
- Ale
jak?...
- No cóż zmiana postaci nie jest taka trudna, przecież sam o tym
dobrze wiesz. - mężczyzna nieznacząco się uśmiechnął po czym uniósł brwi w
lekkim zaskoczeniu - Co tak wytrzeszczasz oczy jakbyś ducha zobaczył?
-
Czego chcesz?
- Jakbyś nie zauważył to uratowałem właśnie cię przed
zamknięciem na całe życie.
- Nie bredź - warknął Remis - nie wierze
ci! - to co stało się później trwało może moment albo i krócej. Remis
wykonał szybki ruch ramieniem oraz nogą chcąc wykonać klasyczny
"wykop". Niespodziewał się tylko że ktoś może sie okazać
szybszy.....
- Nie ruszaj sie....inaczej skręce ci nogę, a uwierz mi nie
chciałbym cię uszkodzić przez twoją głupotę - Diego nie tylko popisał się
szybkością ale i zaskakującą znajomością pertraktowania z nieposłusznymi
ludźmi. Remis wykrzywił twarz w lekkim grymasie. Kady nieodpowiedni ruch
mógł się skończyć dla niego poważnym skręceniem nogi, co uważał za niezbyt
optymistyczny wariant. Jedyne co mógł w tejsytuacji zrobić to wysłuchać tego
co zamierzał mu powiedzieć Diego...
- Mów... - poczuł że Diego puszcza
jego nogę. Jego twarz jednak nie wskazywała na to że ma dobre
wiadomości.
- Zakon postanowił się ciebie pozbyć - Remis prychnął.
-
Kłamiesz... - Remis znowu poczuł że coś się dzieje.....fala gorąca....tępy
bół głowy...
- Przestań! - osunął się na ziemię. Diego stał przed
nim. Chwilę później ukucnął.
- Ja nic nie robię... - Remis podniósł
głowę. To zupełnie nie pasowało do tego co sam nazywał zwyczajową układanką
w której każda część miała swoje miejsce i pasowała do innych.
- Diego co
się ze mną dzieje?... - wyszeptał przerażony Remis. Diego odwrócił wzrok. -
GADAJ!!!!!! - wykrzyczał trzęsąc się cały na ciele.
Miał wysoką temperaturę. Co rusz odczuwał drgawki i uczucie mdłości.
-
Remis....nie wiem jak ci to powiedzieć....
- Kurwa, wykrzsztuś to
wreszcie! - jego oczy rozszerzyły się. Spojrzał na swoją skórę. Była
blada.....a koniuszki palców stały się delikatnie fioletowe..... - Co się
dzieje? Diego! - Remis dotknął swej twarzy....wszędzie ten chłód....i
zimny pot spływający po przerażonym obliczu Remisa.
- Musiałem cię
stamtąd zabrać...
- Ale dlaczego?! - Remis nie wytrzymał. Resztkami
sił zmusił swe dłonie do chwycenia za gardło Diega.....nie na długo.
-
Uspokój się - Diego chwycił przeraźliwie lodowatą, pozbawioną mocy dłoń
Remisa. Musisz uciekać....ale nie sam...pomogę ci...
Remis jednak z
trudem cokolwiek rozumiał. Czuł przerażenie a ręce drżały mu
mimowolnie.
- Diego powiedz mi to....powiedz to co ukrywasz przede mną i
nie chcesz mi powiedzieć - wychrypiał. Kaszel i głośne charczenia wypełnil
ciszę lasu. Gdy odgłosy ucichły Diego postanowił się zdobyć na odwagę....nie
może tego przed nim ukrywać....
- Remis, jesteś chory....poważnie
chory... - powiedział trzęsącym się głosem.
- CCcco to znaczyy?
-
Nosisz w organiźmie wirus....wirus przekazany ci przez Zakon. Zarazili cię
gdy znajdowałeś się w sądzie, przed rozprawą. Pamiętasz? Wstrzyknięto ci
środek na uspokojenie. Sęk w tym że to nie był środek na uspokojenie tylko
"to coś". Remis.....umierasz.....
- Nie! To nie
możliwe!!! - Remis dostał nagłego ataku szału. Diego spodziewał
się takiej reakcji. Bał się tylko aby Remis z przerażenia nie zrobił sobie
krzywdy.
- Remis! Remis! - potrząsnął jasnowłosym mężczyzną -
Opanuj się! Pomogę ci! Słyszysz?!.
Nagle wszystko ucichło.
Remis przestał się rzucać. Jego oczy rozszerzyły się lecz dłonie nadal
drżały.
- Ile jeszcze mam? -spytał spokonie.
- Nie wiem. Wirus może
zabić cię równie dobrze jutro jak i za miesiąc. Trudno to stwierdzić.
Remis....Remis wysłuchaj mnie. Zakonnicy już wiedzą że zwiałeś i wysłali za
tobą pościg. Mają dostarczyć twoje ciało Antaresowi...
- To on kazał mnie
zabić... - wydedukował szybko Remis.
- Remis powiedz mi....Antares nie
pozbywałby się ciebie bez przyczyny.... - zasugerował Diego. - Musisz
stanowić dla niego niebezpieczeństwo....
- Chcesz mi powiedzieć że on
chce mnie wyeliminować dlatego że ja jestem silniejszy? Niedorzeczne.... -
zaprzeczył.
- Wiem że coś ukrywasz....nie będę cię zmuszał do wyjawienia
tego. Wierzę że kiedyś zaufać mi na tyle że zgodzisz się wyjawić to co tak
skrzętnie kryjesz...
- Dlaczego sądzisz że coś ukrywam? - Diego
popatrzył się głęboko w oczy Remisa.
- Ja to widzę w twoich oczach. -
wyjaśnił - Remis, musimy się stąd zabierać....pieszo... -Remis zacharczał
ponownie. Charczał krwią, plując nią na trawę. Diego nie okazywał jednak
obrzydzenia tym widokiem. Przeciwnie - wyglądał na bardzo zmartwionego.
Gdy kaszel ustanął, Diego podjął dość ryzykowną deczję.
- Będę cię niósł.
Nie możesz w tym stanie iść - znowu spojrzał na Remisa. Ten z każdą minutą
stawał się coraz bledszy. Oczy miał podkrążone zaś ciało drgało od zimna i
choroby. Remis słabł coraz bardziej.....tak bardzo że nie miał siły nawet
podnieść się samodzielnie. Najgorsze było jednak to że wirus coraz bardziej
zdawał się atakować ciało i umysł Remisa.
Diego schylił się przed
pół-żywym, niegdyś tętniącym życiem mężczyzną. Uniósł jego wątłe ciało i
ruszył przed siebie niosąc w rękach ledwie żywego człowieka, którego szanse
przeżycie malały z każdą sekundą. Diego jednak nie zamierzał pozwolić aby
umarł nie doczekawszy się pomocy. Nie mógł na to pozwolić. On zasłużył na to
żeby żyć......każdy człowiek zasługuje na to żeby żyć.
- Remis - wysapał
Diego. Starał się aby jego sapanie nie było jednak za głośne. Nie może
pozwolić aby Remis poczuł że jest dla niego ciężarem. - Chce żebyś widział
że ci pomogę...bez względu na wszystko
" Bez względu na
wszystko" - ta myśl utrzymywała Diega przy nadzieji. Remis musi
żyć.......
wow.. jestem mile zaskoczona...
taki
nagły zwrot akcji.. ale podoba mi się![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
i jeszcze Scott, który chce przejść na
dobrą stronę..
serio Avuś.. chylę przed Tobą czoła..![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
taki
nagły zwrot akcji.. ale podoba mi się
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
i jeszcze Scott, który chce przejść na
dobrą stronę..
serio Avuś.. chylę przed Tobą czoła..
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
spokojnie Jade ^_ ^ ![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'> a do Scotta.....się zobaczy
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cool.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'>
co z nim zrobić....
dopisane 6.07.03 - cholera jaki Scott?
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'>
(dopiero się dzisiaj zreflektowalam![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cheess.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='cheess.gif'> ) napisałam przecież że Diego
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/unsure.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='unsure.gif'> ........wiem wiem troche kręce bo
Scott=Diego no ale skoro mowa że teraz mówi się Diego no to ma być
Diego.....imienia Scott używają raczej Zakonnicy i ludzie, którzy nie znali
Diega......
dobra co tam - ja sie czepiam szczegółu a przecież
wiadomo o co łazi![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>
nyo^^
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'> a do Scotta.....się zobaczy
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cool.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'>
co z nim zrobić....
dopisane 6.07.03 - cholera jaki Scott?
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'>
(dopiero się dzisiaj zreflektowalam
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cheess.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='cheess.gif'> ) napisałam przecież że Diego
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/unsure.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='unsure.gif'> ........wiem wiem troche kręce bo
Scott=Diego no ale skoro mowa że teraz mówi się Diego no to ma być
Diego.....imienia Scott używają raczej Zakonnicy i ludzie, którzy nie znali
Diega......
dobra co tam - ja sie czepiam szczegółu a przecież
wiadomo o co łazi
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>
nyo^^
ech, wchodze, myślałam że będzie mnóstwo
nowych partów, a tu kompletna pustka.
SKANDAL!!!!!!!!!!!!!!
;!!
nowych partów, a tu kompletna pustka.
SKANDAL!!!!!!!!!!!!!!
;!!
żaden skandal Eire. Raptem jeden dzień nie
dałam i już awantura. Jakby ktoś nie zauważył też należę do homo sapiens i
się nie rozdwoję.
No to już daję next parta![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Part 51
- POZWOLIŚCIE MU
UCIEC???!!!!!!!! - nie trudno było zgadnąć
kto podniósł taki rwetes po zniknięciu Remisa. Prokurator wyglądał jakby
dostał nie kontrolowanego ataku furii.
- Uspokój się Franc! To nie
czas i pora na wzajemne oskarżenia. Trzeba działać panowie. Trzeba
działać! - nawoływał przewodniczący. - Musimy wysłać natychmiast pościg
za nim. - Jonathan? - zwrócił się do oszołomionego pana Smitha. - Nic ci nie
jest? Pamiętasz twarz tego wspólnika? Ktoś musiał mu pomagać!
- To
ten medyk - zauważył prokurator - Od początku ta sprawa z zemdleniem
Applegate była podejrzana. I ta propozycja zbadania go na osobności. Ale się
daliśmy nabrać! - prokurator złapał się za głowę i potrząsał ją
niedowierzając że taka sytuacja mogła mieć miejsce - tu i teraz podczas
największej rozprawy od ponad 100 lat, z której to on miał wyjść zwycięsko,
a nie ten "przestępca" i to na dodatek były Zakonnik.
-
Jonathan dobrze się czujesz? Może...
- To niemożliwe.... - wyszeptał pan
Smith - To niemożliwe....
- Co jest niemożliwe? - spytał szybko
prokurator.
- Tem medyk.....nie....to nie mógł być on.....to przecież
niemożliwe...
- Jonathan wykrztuś to wreszcie z siebie! Kogo
widziałeś! - nakrzyczał prokurator. Pan Smith jakby oprzytomniał pod
wpływem tych słów.
- To był mój syn...
- Co takiego!? - krzyknął
znów prokurator.
- Jonathan, jesteś tego pewny? - spytał z
niedowierzaniem przewodniczący Rady.
- Ten głos...to był on.
-
Świat to wielkie gówno....ciągle w nie wdeptujesz....
- Przestań! -
skarcił przyjaciela Adam. - Zamiast śpiewac mógłbyś wymyślić jakiś plan
ucieczki.
- O jakim ty planie mówisz?- Wiktor zdawał się być bardzo
dziwiony tym co powiedział Adam - Widzisz ty tu jakieś możliwości, bo ja
nie! - odfuknął.
- Zamknijcie się obaj! - przerwał kłótnie Paweł
- Żałosne że siedzimy tu jeszcze.
- To może Pan Mądrala powie nam jak się
stąd wydostać, hę? Siedziałeś tu przez tyle lat, to kto ma lepiej znać się
na tym?! Ty czy ja?! - wykrzyczał prawie Wiktor.
- Ty
neandertalu - wysyczał gniewnie Paweł - Stąd można się wydostać ale jak nie
ma się tych pieprzonych kajdanów - wskazał na swoje ręce skute metalowymi
"obrączkami" - Muszę mieć wolne ręce.
W tym momencie Robert,
który do tej pory przysłuchiwał się ostrej wymianie zdań, przemówił.
- Te
kajdany są odporne na magię...
- Genialne spostrzeżenie Robert -
zaironizował Wiktor - I co z tego wynika?
- Wynika to z tego mój
przyjacielu, że są one wyłącznie odporne na magię a więc...
- Nie są
odporne na siłę - dokończył za nim Adam.
- Jest tylko małe
"ale". Jak sobie wyobrażasz rozwalenie tego draństwa? Nie sądze
aby te kajdany były zrobione z tektury.
- Zawsze warto spróbować - nie
dawał za wygraną Robert.
- Słyszysz Adam walnij się tym w głowę a na
pewno pęknie....
- Wiktor!
- Co?
- Nie wydurniaj się tylko mi
pomóż!
Robert podszedł do Wiktora - obaj teraz stali naprzeciwko
siebie.
- Co ty chcesz zrobić? - spytał z obawą Wiktor.
- Zaraz się
przekonasz. Słuchaj teraz uważnie. Ja wystawię przed siebie złączone ze sobą
ręce, a ty musisz wykonać wyskok i uderzyć nogą tak aby uszkodzić to
żelastwo a nie dłonie. Byłbym bardzo wdzięczny gdybyś ich mi nie złamał -
Robert wykrzywi twarz w wymuszonym, ale serdecznym uśmiechu.
-
Hahaha....bardzo śmieszne - mruknął Wiktor. - Dobra, tylko się nie ruszaj,
nie drgaj...
- Nie oddychaj.
- Nie oddy.....zamknij się bo się
pomyle!
Adam uśmiechnął się delikatnie - uwielbiał denerwować
Wiktora. Postanowił jednak, że da na moment przyjacielowi spokój.
-
Jesteś pewny że dasz sobie radę?- spytał Paweł. Jego mina wskazywała na to
że "lekko powątpiewał" w możliwości Wiktora. To co jednak ujrzał
chwilę później wywarło na nim ogromne wrażenie - Wiktor z dokładnością,
precyzją i zwinnością jaką przecież się odznaczał wymierzył szybki i krótki
wykop nogą. Robert lekko drgnął, pod wpływem uderzenia jednak nie odniósł
żadnych obrażeń i co najważniejsze...był wolny.
- Genialne...
- W
końcu jestem mistrzem, no nie?- pogratulował sobie Wiktor. Robert sam miał
obawy co do powodzenia jego planu, ale to co pokazał Wiktor to poprostu
klasa.
- Dobra, a teraz mnie proszę rozkuć - następny w kolejce ustawił
się Paweł.
- Pana nie obsługujemy.
- Wiktor.... - zagroził
Robert.
- Przecież żartuje - zaśmiał się Wiktor - Minęło parę chwil a
wszyscy byli już wolni....wszyscy prócz...
- A mnie to kto uwolni?
-
No wiesz! Taki geniusz jak ty napewno sobie poradzi -
- Pa...to
znaczy Malcolm, chodź tu - rozkazał Wiktor. - Zrób wykop i po krzyku.
-
Zwariowałeś? Nie umiem - zaprotestował Paweł.
- Nie gadaj jak baba tylko
wal.
- Dobra, ale robię to na twoją odpowiedzialność - ostrzegł Paweł i
po chwili......
- AAaaaaaaa!!!!!!
- Zamknij
się kretynie! - Adam który stał obok zakrył szybko usta krzyczącemu
przyjacielowi, który zwijał się z bólu. Co prawda kajdany puściły
ale....
- Złamałeś mi nadgarstek - zapiszczał Wiktor, huhając na złamany
nadgarstek, wygięty pod dziwnym kątem.
- Sam chciałeś - starał się
wybronić Paweł - Naprawde.....zachowujesz się jak baba Applegate -odgryzł
się.
- Dobra panowie spokój! - przystopował przjaciół Adam. - Tu
wystarczy odrobina magii i znajomość ludzkich kości...
- Lekarz się
znalazł! - krzyknął z oburzeniem Wiktor. W jego głosiwe wyczuwało się
lekki strach..
- Nie bądź dziecinny Wikuś... - uśmiechnął się złowieszczo
Adam - To potrwa chwilkę, chyba się nie boisz, co?
Wiktor cofał się
coraz bardziej aż jego plecy natknęły się na ściane.
- Nie ruszaj teraz
ręką, muszę tylko...
- AAAAaaaaaaa!!!!!
- Zamknij
się kretynie! Ściągniesz na nas zaraz strażników! - zdenerwował się
Adam. W porę jednak uciszył Wiktora. Na korytarzu rozległy się kroki.
- I
co narobiłeś głupku! - wysyczał przez zęby Paweł.
- Co robimy?-
spytał szybko Robert.
- Trzeba wiać. Jak wejdą biegniemy i uciekamy -
zaproponował Paweł. Nikt się nieodezwał co oznaczało że wszyscy się
zgadzają.
Zamek w drzwiach zaklekotał - ktoś na zewnątrz włożył klucz
i zamierzał dostać się do środka. Serca waliły im jak oszalałe a żołądek już
dawno podskoczył do gardła. Drzwi powoli się uchyliły iii....
dałam i już awantura. Jakby ktoś nie zauważył też należę do homo sapiens i
się nie rozdwoję.
No to już daję next parta
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Part 51
- POZWOLIŚCIE MU
UCIEC???!!!!!!!! - nie trudno było zgadnąć
kto podniósł taki rwetes po zniknięciu Remisa. Prokurator wyglądał jakby
dostał nie kontrolowanego ataku furii.
- Uspokój się Franc! To nie
czas i pora na wzajemne oskarżenia. Trzeba działać panowie. Trzeba
działać! - nawoływał przewodniczący. - Musimy wysłać natychmiast pościg
za nim. - Jonathan? - zwrócił się do oszołomionego pana Smitha. - Nic ci nie
jest? Pamiętasz twarz tego wspólnika? Ktoś musiał mu pomagać!
- To
ten medyk - zauważył prokurator - Od początku ta sprawa z zemdleniem
Applegate była podejrzana. I ta propozycja zbadania go na osobności. Ale się
daliśmy nabrać! - prokurator złapał się za głowę i potrząsał ją
niedowierzając że taka sytuacja mogła mieć miejsce - tu i teraz podczas
największej rozprawy od ponad 100 lat, z której to on miał wyjść zwycięsko,
a nie ten "przestępca" i to na dodatek były Zakonnik.
-
Jonathan dobrze się czujesz? Może...
- To niemożliwe.... - wyszeptał pan
Smith - To niemożliwe....
- Co jest niemożliwe? - spytał szybko
prokurator.
- Tem medyk.....nie....to nie mógł być on.....to przecież
niemożliwe...
- Jonathan wykrztuś to wreszcie z siebie! Kogo
widziałeś! - nakrzyczał prokurator. Pan Smith jakby oprzytomniał pod
wpływem tych słów.
- To był mój syn...
- Co takiego!? - krzyknął
znów prokurator.
- Jonathan, jesteś tego pewny? - spytał z
niedowierzaniem przewodniczący Rady.
- Ten głos...to był on.
-
Świat to wielkie gówno....ciągle w nie wdeptujesz....
- Przestań! -
skarcił przyjaciela Adam. - Zamiast śpiewac mógłbyś wymyślić jakiś plan
ucieczki.
- O jakim ty planie mówisz?- Wiktor zdawał się być bardzo
dziwiony tym co powiedział Adam - Widzisz ty tu jakieś możliwości, bo ja
nie! - odfuknął.
- Zamknijcie się obaj! - przerwał kłótnie Paweł
- Żałosne że siedzimy tu jeszcze.
- To może Pan Mądrala powie nam jak się
stąd wydostać, hę? Siedziałeś tu przez tyle lat, to kto ma lepiej znać się
na tym?! Ty czy ja?! - wykrzyczał prawie Wiktor.
- Ty
neandertalu - wysyczał gniewnie Paweł - Stąd można się wydostać ale jak nie
ma się tych pieprzonych kajdanów - wskazał na swoje ręce skute metalowymi
"obrączkami" - Muszę mieć wolne ręce.
W tym momencie Robert,
który do tej pory przysłuchiwał się ostrej wymianie zdań, przemówił.
- Te
kajdany są odporne na magię...
- Genialne spostrzeżenie Robert -
zaironizował Wiktor - I co z tego wynika?
- Wynika to z tego mój
przyjacielu, że są one wyłącznie odporne na magię a więc...
- Nie są
odporne na siłę - dokończył za nim Adam.
- Jest tylko małe
"ale". Jak sobie wyobrażasz rozwalenie tego draństwa? Nie sądze
aby te kajdany były zrobione z tektury.
- Zawsze warto spróbować - nie
dawał za wygraną Robert.
- Słyszysz Adam walnij się tym w głowę a na
pewno pęknie....
- Wiktor!
- Co?
- Nie wydurniaj się tylko mi
pomóż!
Robert podszedł do Wiktora - obaj teraz stali naprzeciwko
siebie.
- Co ty chcesz zrobić? - spytał z obawą Wiktor.
- Zaraz się
przekonasz. Słuchaj teraz uważnie. Ja wystawię przed siebie złączone ze sobą
ręce, a ty musisz wykonać wyskok i uderzyć nogą tak aby uszkodzić to
żelastwo a nie dłonie. Byłbym bardzo wdzięczny gdybyś ich mi nie złamał -
Robert wykrzywi twarz w wymuszonym, ale serdecznym uśmiechu.
-
Hahaha....bardzo śmieszne - mruknął Wiktor. - Dobra, tylko się nie ruszaj,
nie drgaj...
- Nie oddychaj.
- Nie oddy.....zamknij się bo się
pomyle!
Adam uśmiechnął się delikatnie - uwielbiał denerwować
Wiktora. Postanowił jednak, że da na moment przyjacielowi spokój.
-
Jesteś pewny że dasz sobie radę?- spytał Paweł. Jego mina wskazywała na to
że "lekko powątpiewał" w możliwości Wiktora. To co jednak ujrzał
chwilę później wywarło na nim ogromne wrażenie - Wiktor z dokładnością,
precyzją i zwinnością jaką przecież się odznaczał wymierzył szybki i krótki
wykop nogą. Robert lekko drgnął, pod wpływem uderzenia jednak nie odniósł
żadnych obrażeń i co najważniejsze...był wolny.
- Genialne...
- W
końcu jestem mistrzem, no nie?- pogratulował sobie Wiktor. Robert sam miał
obawy co do powodzenia jego planu, ale to co pokazał Wiktor to poprostu
klasa.
- Dobra, a teraz mnie proszę rozkuć - następny w kolejce ustawił
się Paweł.
- Pana nie obsługujemy.
- Wiktor.... - zagroził
Robert.
- Przecież żartuje - zaśmiał się Wiktor - Minęło parę chwil a
wszyscy byli już wolni....wszyscy prócz...
- A mnie to kto uwolni?
-
No wiesz! Taki geniusz jak ty napewno sobie poradzi -
- Pa...to
znaczy Malcolm, chodź tu - rozkazał Wiktor. - Zrób wykop i po krzyku.
-
Zwariowałeś? Nie umiem - zaprotestował Paweł.
- Nie gadaj jak baba tylko
wal.
- Dobra, ale robię to na twoją odpowiedzialność - ostrzegł Paweł i
po chwili......
- AAaaaaaaa!!!!!!
- Zamknij
się kretynie! - Adam który stał obok zakrył szybko usta krzyczącemu
przyjacielowi, który zwijał się z bólu. Co prawda kajdany puściły
ale....
- Złamałeś mi nadgarstek - zapiszczał Wiktor, huhając na złamany
nadgarstek, wygięty pod dziwnym kątem.
- Sam chciałeś - starał się
wybronić Paweł - Naprawde.....zachowujesz się jak baba Applegate -odgryzł
się.
- Dobra panowie spokój! - przystopował przjaciół Adam. - Tu
wystarczy odrobina magii i znajomość ludzkich kości...
- Lekarz się
znalazł! - krzyknął z oburzeniem Wiktor. W jego głosiwe wyczuwało się
lekki strach..
- Nie bądź dziecinny Wikuś... - uśmiechnął się złowieszczo
Adam - To potrwa chwilkę, chyba się nie boisz, co?
Wiktor cofał się
coraz bardziej aż jego plecy natknęły się na ściane.
- Nie ruszaj teraz
ręką, muszę tylko...
- AAAAaaaaaaa!!!!!
- Zamknij
się kretynie! Ściągniesz na nas zaraz strażników! - zdenerwował się
Adam. W porę jednak uciszył Wiktora. Na korytarzu rozległy się kroki.
- I
co narobiłeś głupku! - wysyczał przez zęby Paweł.
- Co robimy?-
spytał szybko Robert.
- Trzeba wiać. Jak wejdą biegniemy i uciekamy -
zaproponował Paweł. Nikt się nieodezwał co oznaczało że wszyscy się
zgadzają.
Zamek w drzwiach zaklekotał - ktoś na zewnątrz włożył klucz
i zamierzał dostać się do środka. Serca waliły im jak oszalałe a żołądek już
dawno podskoczył do gardła. Drzwi powoli się uchyliły iii....
kelyy a co ja robie?
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'>
maluje![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'> pisze przecież.....
uprzedzam że
końcówa może sie wydać jakaś dziwna ale tak mnie naszło na napisanie takiej
a nie innej więc niech tak będzie (jakieś masło maślane wyszło mi z tym
tłumaczeniem.....) dobra daje![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
Part 52
- NA
NICH!!!!!!!! - wszyscy rzucili się na dwie
zakapturzone postacie, które weszły do celi. Adam okazał się
najdzielniejszy. Udało mu się zdjąc nawet kaptur z twarzy jednego z
nich...
- Tata?
- Tak Adam. Jakbyś mógł zejść ze mnie. Byłbym bardzo
wdzieczny - uśmiechnął się nieznacznie Sergiusz. - A ten drugi to Stefan,
jakbyś komuś przyszło do głowy go zaatakować - wyjaśnił szybko, jakby
naprawde się bał że zaraz któryś z nich rzuci się na Stefana.
Sergiusz
dopiero teraz spostrzegł Pawła. Chłopiec stał wpatrując się się z jednakowym
zainteresowaniem w Sergiusza. Długo jeszcze mierzyliby się wzrokiem gdyby
nie....
- Co to było? - nastała cisza. Coś stuknęło w ciemnościach.
Wszyscy wpatrywali się teraz w pustą przestrzeń za drzwami.
Stefan
natychmiast wyjął spod krwisto-czerwonego płaszcza długi miecz i przyczaił
się przy wejściu do celi. To samo zrobił z drugiej strony Sergiusz. Chłopcy
stanęli natomiast pod jedną ze ścian wyczekując na to co się stanie za
moment.
Ciche postukiwania jakby odgłosy delikatnie stawianych stóp i
szlest ubrania wypełniały ciszę ogarniającą pomieszczenie i ciemny korytarz.
Nagle kroki ustały. Osoba, która zmierzała w ich kierunku przystanęła. Na
parę minut nic nie było słychać, prócz cichych oddechów chłopców. Sergiusz i
Stefan popatrzyli po sobie, jakby zdawali się pytać siebie nawzajem co
dalej.
Znowu słychać było ten cichy stukot. Tym razem jednak wydawał
się on ginąć w bezkresnych czeluściach korytarza, aby po chwili zupełnie
zniknąć.
- Kto to był? - spytał przerażonym głosem Wiktor, starając się
aby jego głos nie drżał za bardzo.
- Nie wiemy. Wiadomo tylko że z jakiś
przyczyn się wycofał - zauważył Sergiusz.
- Lepiej zmywajmy się stąd
zanim zmieni zdanie i zechce wrócić - Stefan jak zwykle potrafił trafnie
ocenić co należy dalej robić.
- Macie tu płaszcze - Sergiusz wyjął z
kieszeni dwie małe serwetki. Po chwili "serwetki" urosły znacznie
wracając do swych normalnych rozmiarów.
- Ale ich jest tylko dwa -
powiedział Adam.
- Kochany, to nie jest sklep odzieżowy. Po dwóch na
każdą szatę. Jeden robi za dolną część drugi za górną. Raz dwa ruszać
się! - Sergiusz starał się zmobilizować chłopców do szybszej reakcji. Po
chwili z celi wyszło czworo "Zakonników". Dwóch z nich dziwnie
chwiało się na boki - Wiktor z Pawłem i Adamz Robertem mieli spore trudności
z utrzymaniem równowagi.
- Tato...
- Nie mów tak do mnie - wymamrotał
cicho Sergiusz - Nie odzywajcie się do siebie.
Wiktor z Pawłem mieli
największe problemy z utrzymaniem równowagii. Paweł, który robił za dolną
część "Zakonnika" z ledwością łapał równowagę. Siedzący natomiast
na jego ramionach Wiktor miał za to inny problem - prawie nic nie widział
przez zaciągnięty na głowę kaptur a musiał przecież kierować Pawłem.
-
Cholera nic nie widzę....
- Wiktor!
- Czego?
- Mów jak mam iść
bo zaraz wyrżenimy o schody jak nie będziesz mną kierował - wycedził przez
zęby Paweł. Jego ton wskazywał na to że nie był zadowolony z tego iż Wiktor
nie może sobie poradzić. Szczególnie denerwowało go to, że Wiktor mimo iż
był silniejszy siedział na jego ramieniach, zamiast na odwrót.
-
Wiktor?....Paweł?.... - Sergiusz obrócił się szybko. Serce zabiło mu mocniej
- nigdzie nie było "trzeciego Zakonnika".
- Co się dzieje?-
spytał szeptem Stefan. Adam i Robert też przystanęli.
- Cholera,
zgubiliśmy ich - wymamrotał zdenerwowany Sergiusz.
- Musimy zawracać
-
Nigdzie się nie wrócicie - rozległ się zimny głos za nimi. Sergiusz i Stefan
nawet nie zdążyli wyciągnąć mieczy. Otaczała ich spora grupka prawdziwych
Zakonników a każdy z nich miał wyciągnięty przed siebie miecz skierowany w
nich.
- Co za niespodzianka Sergiuszu. Ty i Stefan złożyliście nam
wizytę....wzruszające....
- Orfeusz? - spytał Sergiusz chcąc się upewnić
z kim ma do czynienia.
- Zgadza się - odpowiedział mężczyzna. - A kimże
jest trzeci z panów? - szybkim ruchem zciągnął kaptur stojącej obok Stefana
i Sergiusza osoby.
- Mogłem się spodziewać - wyszeptał rozłoszczony
Orfeusz. - Ale coż...pomoc okazała się marna - dodał jadowicie przystawiając
do gardła Sergiusza miecz. Sergiusz ani nie drgnął.
- Co byś powiedział
Sergiuszu abym cię zarżnął tu i teraz?.....
- Nie krępuj się -
odpowiedział z "uprzejmością" Sergiusz.
- Co za odwaga.
Pogratulować też dobrego humoru - wysyczał Orfeusz.
- Panie nie możemy
znaleźć pozostałych dwóch chłopców - zakomunikował jeden z przybyłych
Zakonników.
- Kretyni! Jak to nie możecie ich znaleźć! - wydarł
się Orfeusz. - Czy ja wszystko muszę robić sam?!
- Nie ale....
-
Milcz! Zabierzcie ich i pilnujcie dobrze zanim nie wrócę. Jeżeli choćby
jednego ubyje to przysięgam że porachuję wam wszystkim kości! - jego
wypowiedź zmroziła nie jedno (skostniałe już zresztą) serce każdego z
obecnych Zakonników. Orfeusz miał w sobie coś co kazało nawet świenie
wyszkolonemu Zakonnikowi trzymać się od niego zdala, jeżeli nie chciało się
mieć skręconego karku z powodu jego złego humoru.
-
Ała!!!
- Co ci?
- Kretynie nie powiedziałeś że tu coś
jest! - odwarknął Paweł.
- Bo sam nic nie widziałem!
- To weź
trochę odsłoń ten przeklęty kaptur bo zaraz się tu pozabijamy.
- Nie
marudź tylko...
- Wiktor?
- O kurde....zgubiliśmy ich... - powiedział
przerażonym głosem Wiktor.
- DOŚĆ TEGO! ZŁAŹ ZE MNIE! Teraz ja
będę za górze, tak jak to powinniśmy zrobić już na samym początku!
-
Dobra, dobra, nie złość się tak - starał sie uspokoić Pawła, Wiktor. Chwile
potem zamienili się miejscami.
- No, tak już lepiej. Teraz musimy się
wrócić - zarządził Paweł - Ruszaj się.
- Nie kop mnie, nie jestem
koniem!
- Nie gadaj tylko rusz się. Musimy ich szybko znaleźć.
Minęło sporo minut ale Sergiusza i reszty ani widu ani słychu. Minęli
kolejny korytarz, kolejne drzwi, ale ciągle nic. Nigdzie ich nie było.
-
To twoja wina. Gdybyś umiał prowadzić.....
- Zamknij się Paweł! -
rozległa się cisza.
- Jak mnie nazwałeś? - spytał wkońcu zdziwiony Paweł.
Wiktor przystanął.
- Pomyliłem się - wytłumaczył szybko Wiktor.
-
Dobra nieważne. Pamiętasz w którym momencie ich zgubiliśmy?
- Czy tobie
trzeba sto razy powtarzać? Nic nie wiedziałem, nic nie słyszałem!
Zadowolny do cholery? - warknął Wiktor - Co robisz?
- Nie czujesz? Złaże
z ciebie - powiedział niewzruszonym tonem Paweł.
- Powaliło cię? Chcesz
żeby nas złapali? - spytał wściekle Wiktor.
- Poprawka, nie mnie tylko
ciebie. Idę w swoją stronę i guzik mnie obchodzi czy sie stąd wydostaniesz
czy nie! Mam to gdzieś, rozumiesz?
- Świetnie - twarz Wiktora
wykrzywil grymas. - Niech ci zabiją, nie obchodzi mnie to! - odwrócił
się i ruszył w odwrotną stronę.
- Głupi kretyn, jak ja go nienawidze -
mruczał do siebie Wiktor. Ciemny korytarz wił się nie dając nadzieji na
wyjście z niego. - Niech go złapią i go... - zaczął wykręcać rękoma w
gniewie. Po chwili jednak jakby oprzytomniał.
- Co ja robię? To mój
przyjaciel a ja.....
Odwrócił się jednak to co zobaczył o mało nie
zwaliło go z nóg. W ciemności świeciły się oczy. Oczy Orfeusza. Wiktor
poczuł zimną dłoń zaciskającą się na jego gardle i ściskającą go coraz
mocniej. Tak mocno że zaczynało mu brakować tchu.
- Śmierć poprzez
uduszenie....jakby to pięknie brzmiało na twoim nagrobku... - rozległ się
lodowaty śmiech. - A jakże cudnie byłoby ujrzeć twojego ojca pochylającego
się nad twoim grobem. Wiesz co on by zrobił? Zaśmiałby się tak jak ja się
teraz śmieję. - uśmiechnął się złowieszczo. Widać było że z jakiś powodów
bardzo bawiło go wspomnienie Remisa.
- Dlaczego nie błagasz o litość?
Dlaczego nie walczysz? - Orfeusz wyraźnie wydawał się być rozczarowany
sytuacją. Wiktor wiedział że jeżeli zaraz czegoś nie zrobi, jeżeli....
Nagle uścik zelżał a zimne palce Orfeusza zsunęły się po jego szyji. Chwila
ciszy a potem świst powietrza i uderzenie. Wiktor padł ogłuszony na zimną
posadzkę.
- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym cię zabić... - wyszeptał
do siebie Orfeusz po czym jednym ruchem ręki sprawił że ciało Wiktora
uniosło się do góry i zniknęło.
- Teraz pora aby i druga zbłąkana
owieczka wróciła do stada... - powiedział Orfeusz i zniknął w
ciemnościach.
Stare dęby, wysokie i piękne kardale, moc jaką
wydzielał z siebie cały las...zapach ziół i mchów, rosnących tu i
ówdzie....ptaki świergoczące nad głową i promyki słońca otulające każdy
zakamarek bujnej roślinności, poczynając od kolorowych kapeluszy grzybów po
starą korę wybujałych drzew.
Przez lekko niedomknięte oczy można było
to wszystko zobaczyć. Leśny świat budzący się ze snu niczym śpiące dzieci,
które rano przecierają oczęta tak i one wszystkie zdawały się powolutku
rozbudzać.
Szelest liści spod ciężkich stóp człowieka...chrzęst
zgniatanych żołędzi i świergot ptaków....a na ścieżce zakapturzona postać
niosąca drugą postać....jakby martwą....
Człowiek złożył ciało na
małą polankę porośniętą mchami i paprociami. Białe dłonie drgające z
zimna...nic poza tym. Postać leżąca na poszyciu leśnym zdawała się być
pozbawiona życia....jakby jego dusza już dawno wygasła.....jakby jego serce
przestało już dawno bić. Zdany na łaskę drugiego człowieka pochylającego się
nad nim i ocierającemu mu czoło z potu.
On jedyny chciał mu pomóc.
Chciał aby żył...aby dalej cieszył się życiem...Czy znał jego rodzinę?
Sposób w jaki na niego patrzył wskazywał, że znał. Nie osobiście, ale
widział ich uśmiechnięte twarze spoglądające na siebie z taką miłością. On
napewno chciałby ich jeszcze kiedyś zobaczyć. Dlaczego los bywa taki
okrutny? Czemu ludzie, którzy się kochają nie mogą być ze sobą. Dlaczego się
ranią? Dlaczego tajemnica jest ważniejsza od najbliższych sercu
ludzi?.....
Wspomnienia....Dlaczego nie można się ich pozbyć? Serce
mniej by cierpiało na myśl o zmarnowanym czasie....o bólu....o
kłamstwie....o tym wszystkim co popełniło się w życiu. Ale w życiu człowieka
nie może być sama gorycz. Każdy ma choć moment szczęścia. Czemuż jednak to
szczęście bywa tak ulotne? Dlaczego nie może zostać? Dlaczego nas opuszcza?
Wczesne dzieciństwo - delikatny głos matki, jej dotyk i
uśmiech....ojciec spoglądający z dumą na syna. Życie mogłoby się wydawać
takie piękne, więc dlaczego nie jest? Pytania na które nikt nie odpowie.
Uczucie winy nigdy nie opuszcza udręczoną duszę. Zostaje z nim i
panoszy się nie dając spokoju. Męczy za dnia i w nocy. Wina nigdy nie śpi.
Ona czeka aby przypomnieć nam to co popełniliśmy złego.
Świat się
zmienia. Tamte życie już nigdy nie wróci. Ludzie poznani za młodu - nasi
przyjaciele lub wrogowie. Zabawy, kłótnie toczone z nimi - tego się nie
zapomina. Beztroskość młodego człowieka, jego pogląd na świat - piękne
rzeczy.
Śmierć....tyle zła.....a przecież było tak pięknie.
Dlaczego nagle to wszystko runęło? - Przez niego. Wtedy wszystko wydawało
się być proste, nieskomplikowane, łatwe....pomylił się. Śmierć przyjaciół i
najbliższych to zbyt wysoka cena jaką musiał zapłacić.
Gdyby Simon
żył....no właśnie - gdyby.....ale on nie żyje i nic nie wróci mu życia. A
przecież był taki zdolny. Zginął młodo i nawet nie zdążył przekazać światu
swoich wynalazków - tych genialnych rzeczy, którymi zabawiał niegdyś
wielu......tych genialnych rzeczy, które mogłyby zrewolucjonizować
świat....nie zdążył. Rana była zbyt głęboka aby go uratować. Nie musiał
ginąć....nie musiał.....on chciał tylko odnaleźć przyjaciół. Ale oni też nie
żyli. Podzielił ich los. Za co? Za co człowiek musi płacić tak straszliwą
cenę? On był przecież niewinny...świetny kumpel jakich niewielu....
Była jeszcze jedna jedna niezabliźniona rana....rana która najbardziej
piekła. Ona najbardziej raniła jego serce. I ta pustka....nic już nie było w
stanie jej wypełnić.
Remis jest jeszcze młody - tyle życia przed
nim. Sytacja zmusiła go jednak do ucieczki....życie w ciągłym ukryciu?
Nie...to miało się stać. Ten młody człowiek umiera.... A przecież ma rodzinę
- piękną żonę i syna. Los znowu drwi sobie z ludzi - wystawia ich na ciężkie
próby. On nie może tak skończyć..
Łzy spłynęły po policzkach
Diega.....on też miał kiedyś rodzinę. Ojca i matkę zranił okrutnie. Nie
zasłużyli sobie na takiego syna. To są dobrzy ludzie, oni nie powinni
cierpieć...Jednak on stracił jeszcze jedną rodzinę....tego bólu żaden lek
nie uleczy.
Jego żona i syn zginęli z rąk Zakonu. Dlaczego nie było
go tamtej nocy w dworze? Przecież wiedział, że go szukają. Parę miesięcy
wcześniej im uciekł, ale oni postanowili że go znajdą za wszelką cenę...i
znaleźli. To co zastał wracając do domu...dwoje najbliższych mu osób
leżących na podłodze w pokoju na górze. Do dziś ten widok nawiedza go w
koszmarach - krew na podłodze...jego ukochana żona, którą tak
kochał....jedyna która mu zaufała po wcześniejszej tragedii i ich malutki
synek....Miałby teraz jakieś trzydzieści lat - miałby teraz zapewne rodzinę,
a on jego ojciec bawiłby się teraz z wnukami. Wspomienia.....
- Diego? -
Diego wdrygnął się.
- Tak?
Widział w jego oczach ból, tłumiony
delikatnym uśmiechem sinych ust, który zagościł pierwszy raz od paru dni na
jego twarzy. Był już tak blady i siny...jedynie skóra wokół oczu była
brązowa. Podkrążone oczy zatraciły już swój blask. Ciało powoli stygło,
jakby dawało znać że zbliża się koniec....
- Mój syn....Wiktor....jeżeli
nie dożyję, powiesz mu że bardzo go kochałem i że bardzo chciałem żeby to
inaczej wyszło....- zachrypiał. Duszący kaszel przerwał na chwilę słowa -
Wszystko zepsułem - zakrył drżącą dłonią oczy. Diego odruchowo chciał złapać
Remisa za rękę, jednak powstrzymał się. Zamiast tego powiedział coś co
bardzo chciał aby się stało:
- Sam mu to powiesz. Zobaczysz. - uspokoił
mężczyznę. Remis odsunął rękę, którą zakrywał oczy - były lśniące od
napłyniętych łez.
- Chciałbym w to wierzyć....bardzo - odpowiedział po
czym zamknął oczy.
"Ja także w to wierzę...przyjacielu...." -
wyszeptał w myślach Diego.
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'>
maluje
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'> pisze przecież.....
uprzedzam że
końcówa może sie wydać jakaś dziwna ale tak mnie naszło na napisanie takiej
a nie innej więc niech tak będzie (jakieś masło maślane wyszło mi z tym
tłumaczeniem.....) dobra daje
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='biggrin.gif'>
Part 52
- NA
NICH!!!!!!!! - wszyscy rzucili się na dwie
zakapturzone postacie, które weszły do celi. Adam okazał się
najdzielniejszy. Udało mu się zdjąc nawet kaptur z twarzy jednego z
nich...
- Tata?
- Tak Adam. Jakbyś mógł zejść ze mnie. Byłbym bardzo
wdzieczny - uśmiechnął się nieznacznie Sergiusz. - A ten drugi to Stefan,
jakbyś komuś przyszło do głowy go zaatakować - wyjaśnił szybko, jakby
naprawde się bał że zaraz któryś z nich rzuci się na Stefana.
Sergiusz
dopiero teraz spostrzegł Pawła. Chłopiec stał wpatrując się się z jednakowym
zainteresowaniem w Sergiusza. Długo jeszcze mierzyliby się wzrokiem gdyby
nie....
- Co to było? - nastała cisza. Coś stuknęło w ciemnościach.
Wszyscy wpatrywali się teraz w pustą przestrzeń za drzwami.
Stefan
natychmiast wyjął spod krwisto-czerwonego płaszcza długi miecz i przyczaił
się przy wejściu do celi. To samo zrobił z drugiej strony Sergiusz. Chłopcy
stanęli natomiast pod jedną ze ścian wyczekując na to co się stanie za
moment.
Ciche postukiwania jakby odgłosy delikatnie stawianych stóp i
szlest ubrania wypełniały ciszę ogarniającą pomieszczenie i ciemny korytarz.
Nagle kroki ustały. Osoba, która zmierzała w ich kierunku przystanęła. Na
parę minut nic nie było słychać, prócz cichych oddechów chłopców. Sergiusz i
Stefan popatrzyli po sobie, jakby zdawali się pytać siebie nawzajem co
dalej.
Znowu słychać było ten cichy stukot. Tym razem jednak wydawał
się on ginąć w bezkresnych czeluściach korytarza, aby po chwili zupełnie
zniknąć.
- Kto to był? - spytał przerażonym głosem Wiktor, starając się
aby jego głos nie drżał za bardzo.
- Nie wiemy. Wiadomo tylko że z jakiś
przyczyn się wycofał - zauważył Sergiusz.
- Lepiej zmywajmy się stąd
zanim zmieni zdanie i zechce wrócić - Stefan jak zwykle potrafił trafnie
ocenić co należy dalej robić.
- Macie tu płaszcze - Sergiusz wyjął z
kieszeni dwie małe serwetki. Po chwili "serwetki" urosły znacznie
wracając do swych normalnych rozmiarów.
- Ale ich jest tylko dwa -
powiedział Adam.
- Kochany, to nie jest sklep odzieżowy. Po dwóch na
każdą szatę. Jeden robi za dolną część drugi za górną. Raz dwa ruszać
się! - Sergiusz starał się zmobilizować chłopców do szybszej reakcji. Po
chwili z celi wyszło czworo "Zakonników". Dwóch z nich dziwnie
chwiało się na boki - Wiktor z Pawłem i Adamz Robertem mieli spore trudności
z utrzymaniem równowagi.
- Tato...
- Nie mów tak do mnie - wymamrotał
cicho Sergiusz - Nie odzywajcie się do siebie.
Wiktor z Pawłem mieli
największe problemy z utrzymaniem równowagii. Paweł, który robił za dolną
część "Zakonnika" z ledwością łapał równowagę. Siedzący natomiast
na jego ramionach Wiktor miał za to inny problem - prawie nic nie widział
przez zaciągnięty na głowę kaptur a musiał przecież kierować Pawłem.
-
Cholera nic nie widzę....
- Wiktor!
- Czego?
- Mów jak mam iść
bo zaraz wyrżenimy o schody jak nie będziesz mną kierował - wycedził przez
zęby Paweł. Jego ton wskazywał na to że nie był zadowolony z tego iż Wiktor
nie może sobie poradzić. Szczególnie denerwowało go to, że Wiktor mimo iż
był silniejszy siedział na jego ramieniach, zamiast na odwrót.
-
Wiktor?....Paweł?.... - Sergiusz obrócił się szybko. Serce zabiło mu mocniej
- nigdzie nie było "trzeciego Zakonnika".
- Co się dzieje?-
spytał szeptem Stefan. Adam i Robert też przystanęli.
- Cholera,
zgubiliśmy ich - wymamrotał zdenerwowany Sergiusz.
- Musimy zawracać
-
Nigdzie się nie wrócicie - rozległ się zimny głos za nimi. Sergiusz i Stefan
nawet nie zdążyli wyciągnąć mieczy. Otaczała ich spora grupka prawdziwych
Zakonników a każdy z nich miał wyciągnięty przed siebie miecz skierowany w
nich.
- Co za niespodzianka Sergiuszu. Ty i Stefan złożyliście nam
wizytę....wzruszające....
- Orfeusz? - spytał Sergiusz chcąc się upewnić
z kim ma do czynienia.
- Zgadza się - odpowiedział mężczyzna. - A kimże
jest trzeci z panów? - szybkim ruchem zciągnął kaptur stojącej obok Stefana
i Sergiusza osoby.
- Mogłem się spodziewać - wyszeptał rozłoszczony
Orfeusz. - Ale coż...pomoc okazała się marna - dodał jadowicie przystawiając
do gardła Sergiusza miecz. Sergiusz ani nie drgnął.
- Co byś powiedział
Sergiuszu abym cię zarżnął tu i teraz?.....
- Nie krępuj się -
odpowiedział z "uprzejmością" Sergiusz.
- Co za odwaga.
Pogratulować też dobrego humoru - wysyczał Orfeusz.
- Panie nie możemy
znaleźć pozostałych dwóch chłopców - zakomunikował jeden z przybyłych
Zakonników.
- Kretyni! Jak to nie możecie ich znaleźć! - wydarł
się Orfeusz. - Czy ja wszystko muszę robić sam?!
- Nie ale....
-
Milcz! Zabierzcie ich i pilnujcie dobrze zanim nie wrócę. Jeżeli choćby
jednego ubyje to przysięgam że porachuję wam wszystkim kości! - jego
wypowiedź zmroziła nie jedno (skostniałe już zresztą) serce każdego z
obecnych Zakonników. Orfeusz miał w sobie coś co kazało nawet świenie
wyszkolonemu Zakonnikowi trzymać się od niego zdala, jeżeli nie chciało się
mieć skręconego karku z powodu jego złego humoru.
-
Ała!!!
- Co ci?
- Kretynie nie powiedziałeś że tu coś
jest! - odwarknął Paweł.
- Bo sam nic nie widziałem!
- To weź
trochę odsłoń ten przeklęty kaptur bo zaraz się tu pozabijamy.
- Nie
marudź tylko...
- Wiktor?
- O kurde....zgubiliśmy ich... - powiedział
przerażonym głosem Wiktor.
- DOŚĆ TEGO! ZŁAŹ ZE MNIE! Teraz ja
będę za górze, tak jak to powinniśmy zrobić już na samym początku!
-
Dobra, dobra, nie złość się tak - starał sie uspokoić Pawła, Wiktor. Chwile
potem zamienili się miejscami.
- No, tak już lepiej. Teraz musimy się
wrócić - zarządził Paweł - Ruszaj się.
- Nie kop mnie, nie jestem
koniem!
- Nie gadaj tylko rusz się. Musimy ich szybko znaleźć.
Minęło sporo minut ale Sergiusza i reszty ani widu ani słychu. Minęli
kolejny korytarz, kolejne drzwi, ale ciągle nic. Nigdzie ich nie było.
-
To twoja wina. Gdybyś umiał prowadzić.....
- Zamknij się Paweł! -
rozległa się cisza.
- Jak mnie nazwałeś? - spytał wkońcu zdziwiony Paweł.
Wiktor przystanął.
- Pomyliłem się - wytłumaczył szybko Wiktor.
-
Dobra nieważne. Pamiętasz w którym momencie ich zgubiliśmy?
- Czy tobie
trzeba sto razy powtarzać? Nic nie wiedziałem, nic nie słyszałem!
Zadowolny do cholery? - warknął Wiktor - Co robisz?
- Nie czujesz? Złaże
z ciebie - powiedział niewzruszonym tonem Paweł.
- Powaliło cię? Chcesz
żeby nas złapali? - spytał wściekle Wiktor.
- Poprawka, nie mnie tylko
ciebie. Idę w swoją stronę i guzik mnie obchodzi czy sie stąd wydostaniesz
czy nie! Mam to gdzieś, rozumiesz?
- Świetnie - twarz Wiktora
wykrzywil grymas. - Niech ci zabiją, nie obchodzi mnie to! - odwrócił
się i ruszył w odwrotną stronę.
- Głupi kretyn, jak ja go nienawidze -
mruczał do siebie Wiktor. Ciemny korytarz wił się nie dając nadzieji na
wyjście z niego. - Niech go złapią i go... - zaczął wykręcać rękoma w
gniewie. Po chwili jednak jakby oprzytomniał.
- Co ja robię? To mój
przyjaciel a ja.....
Odwrócił się jednak to co zobaczył o mało nie
zwaliło go z nóg. W ciemności świeciły się oczy. Oczy Orfeusza. Wiktor
poczuł zimną dłoń zaciskającą się na jego gardle i ściskającą go coraz
mocniej. Tak mocno że zaczynało mu brakować tchu.
- Śmierć poprzez
uduszenie....jakby to pięknie brzmiało na twoim nagrobku... - rozległ się
lodowaty śmiech. - A jakże cudnie byłoby ujrzeć twojego ojca pochylającego
się nad twoim grobem. Wiesz co on by zrobił? Zaśmiałby się tak jak ja się
teraz śmieję. - uśmiechnął się złowieszczo. Widać było że z jakiś powodów
bardzo bawiło go wspomnienie Remisa.
- Dlaczego nie błagasz o litość?
Dlaczego nie walczysz? - Orfeusz wyraźnie wydawał się być rozczarowany
sytuacją. Wiktor wiedział że jeżeli zaraz czegoś nie zrobi, jeżeli....
Nagle uścik zelżał a zimne palce Orfeusza zsunęły się po jego szyji. Chwila
ciszy a potem świst powietrza i uderzenie. Wiktor padł ogłuszony na zimną
posadzkę.
- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym cię zabić... - wyszeptał
do siebie Orfeusz po czym jednym ruchem ręki sprawił że ciało Wiktora
uniosło się do góry i zniknęło.
- Teraz pora aby i druga zbłąkana
owieczka wróciła do stada... - powiedział Orfeusz i zniknął w
ciemnościach.
Stare dęby, wysokie i piękne kardale, moc jaką
wydzielał z siebie cały las...zapach ziół i mchów, rosnących tu i
ówdzie....ptaki świergoczące nad głową i promyki słońca otulające każdy
zakamarek bujnej roślinności, poczynając od kolorowych kapeluszy grzybów po
starą korę wybujałych drzew.
Przez lekko niedomknięte oczy można było
to wszystko zobaczyć. Leśny świat budzący się ze snu niczym śpiące dzieci,
które rano przecierają oczęta tak i one wszystkie zdawały się powolutku
rozbudzać.
Szelest liści spod ciężkich stóp człowieka...chrzęst
zgniatanych żołędzi i świergot ptaków....a na ścieżce zakapturzona postać
niosąca drugą postać....jakby martwą....
Człowiek złożył ciało na
małą polankę porośniętą mchami i paprociami. Białe dłonie drgające z
zimna...nic poza tym. Postać leżąca na poszyciu leśnym zdawała się być
pozbawiona życia....jakby jego dusza już dawno wygasła.....jakby jego serce
przestało już dawno bić. Zdany na łaskę drugiego człowieka pochylającego się
nad nim i ocierającemu mu czoło z potu.
On jedyny chciał mu pomóc.
Chciał aby żył...aby dalej cieszył się życiem...Czy znał jego rodzinę?
Sposób w jaki na niego patrzył wskazywał, że znał. Nie osobiście, ale
widział ich uśmiechnięte twarze spoglądające na siebie z taką miłością. On
napewno chciałby ich jeszcze kiedyś zobaczyć. Dlaczego los bywa taki
okrutny? Czemu ludzie, którzy się kochają nie mogą być ze sobą. Dlaczego się
ranią? Dlaczego tajemnica jest ważniejsza od najbliższych sercu
ludzi?.....
Wspomnienia....Dlaczego nie można się ich pozbyć? Serce
mniej by cierpiało na myśl o zmarnowanym czasie....o bólu....o
kłamstwie....o tym wszystkim co popełniło się w życiu. Ale w życiu człowieka
nie może być sama gorycz. Każdy ma choć moment szczęścia. Czemuż jednak to
szczęście bywa tak ulotne? Dlaczego nie może zostać? Dlaczego nas opuszcza?
Wczesne dzieciństwo - delikatny głos matki, jej dotyk i
uśmiech....ojciec spoglądający z dumą na syna. Życie mogłoby się wydawać
takie piękne, więc dlaczego nie jest? Pytania na które nikt nie odpowie.
Uczucie winy nigdy nie opuszcza udręczoną duszę. Zostaje z nim i
panoszy się nie dając spokoju. Męczy za dnia i w nocy. Wina nigdy nie śpi.
Ona czeka aby przypomnieć nam to co popełniliśmy złego.
Świat się
zmienia. Tamte życie już nigdy nie wróci. Ludzie poznani za młodu - nasi
przyjaciele lub wrogowie. Zabawy, kłótnie toczone z nimi - tego się nie
zapomina. Beztroskość młodego człowieka, jego pogląd na świat - piękne
rzeczy.
Śmierć....tyle zła.....a przecież było tak pięknie.
Dlaczego nagle to wszystko runęło? - Przez niego. Wtedy wszystko wydawało
się być proste, nieskomplikowane, łatwe....pomylił się. Śmierć przyjaciół i
najbliższych to zbyt wysoka cena jaką musiał zapłacić.
Gdyby Simon
żył....no właśnie - gdyby.....ale on nie żyje i nic nie wróci mu życia. A
przecież był taki zdolny. Zginął młodo i nawet nie zdążył przekazać światu
swoich wynalazków - tych genialnych rzeczy, którymi zabawiał niegdyś
wielu......tych genialnych rzeczy, które mogłyby zrewolucjonizować
świat....nie zdążył. Rana była zbyt głęboka aby go uratować. Nie musiał
ginąć....nie musiał.....on chciał tylko odnaleźć przyjaciół. Ale oni też nie
żyli. Podzielił ich los. Za co? Za co człowiek musi płacić tak straszliwą
cenę? On był przecież niewinny...świetny kumpel jakich niewielu....
Była jeszcze jedna jedna niezabliźniona rana....rana która najbardziej
piekła. Ona najbardziej raniła jego serce. I ta pustka....nic już nie było w
stanie jej wypełnić.
Remis jest jeszcze młody - tyle życia przed
nim. Sytacja zmusiła go jednak do ucieczki....życie w ciągłym ukryciu?
Nie...to miało się stać. Ten młody człowiek umiera.... A przecież ma rodzinę
- piękną żonę i syna. Los znowu drwi sobie z ludzi - wystawia ich na ciężkie
próby. On nie może tak skończyć..
Łzy spłynęły po policzkach
Diega.....on też miał kiedyś rodzinę. Ojca i matkę zranił okrutnie. Nie
zasłużyli sobie na takiego syna. To są dobrzy ludzie, oni nie powinni
cierpieć...Jednak on stracił jeszcze jedną rodzinę....tego bólu żaden lek
nie uleczy.
Jego żona i syn zginęli z rąk Zakonu. Dlaczego nie było
go tamtej nocy w dworze? Przecież wiedział, że go szukają. Parę miesięcy
wcześniej im uciekł, ale oni postanowili że go znajdą za wszelką cenę...i
znaleźli. To co zastał wracając do domu...dwoje najbliższych mu osób
leżących na podłodze w pokoju na górze. Do dziś ten widok nawiedza go w
koszmarach - krew na podłodze...jego ukochana żona, którą tak
kochał....jedyna która mu zaufała po wcześniejszej tragedii i ich malutki
synek....Miałby teraz jakieś trzydzieści lat - miałby teraz zapewne rodzinę,
a on jego ojciec bawiłby się teraz z wnukami. Wspomienia.....
- Diego? -
Diego wdrygnął się.
- Tak?
Widział w jego oczach ból, tłumiony
delikatnym uśmiechem sinych ust, który zagościł pierwszy raz od paru dni na
jego twarzy. Był już tak blady i siny...jedynie skóra wokół oczu była
brązowa. Podkrążone oczy zatraciły już swój blask. Ciało powoli stygło,
jakby dawało znać że zbliża się koniec....
- Mój syn....Wiktor....jeżeli
nie dożyję, powiesz mu że bardzo go kochałem i że bardzo chciałem żeby to
inaczej wyszło....- zachrypiał. Duszący kaszel przerwał na chwilę słowa -
Wszystko zepsułem - zakrył drżącą dłonią oczy. Diego odruchowo chciał złapać
Remisa za rękę, jednak powstrzymał się. Zamiast tego powiedział coś co
bardzo chciał aby się stało:
- Sam mu to powiesz. Zobaczysz. - uspokoił
mężczyznę. Remis odsunął rękę, którą zakrywał oczy - były lśniące od
napłyniętych łez.
- Chciałbym w to wierzyć....bardzo - odpowiedział po
czym zamknął oczy.
"Ja także w to wierzę...przyjacielu...." -
wyszeptał w myślach Diego.
Wiesz co Megan, dobijasz mnie z tymi swoimi konkretnymi postami, ja osobiscie jeszcze nie widzialam, zebys napisala, chociaz 2 zdania.
A co do tego parta Ava, to jak zawsze piekniasto, po prostu pisz, bo mi juz braknie slów.
A co do tego parta Ava, to jak zawsze piekniasto, po prostu pisz, bo mi juz braknie slów.
Z zimną krwią cie ukatrupie jeśli nie dasz nastempnego parta chcę wiedzieć czy zwieją i kiedy paweł dowie się prawdy 
chcę wiedzieć czy zwieją i kiedy paweł dowie się prawdy
SPOKÓJ DO CHOLERY JASNEJ! nie mam
weny![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif'>
i nic na to nie poradze
no to się wyżyłam ale naprawde ja nie jestem
jakiś robot do robienia ficków....ja też mam uczucia![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
....a wy mnie traktujecie przedmiotowo![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif'>
postaram sie jak najszybciej....naprawde ja siem bardzo staram....
weny
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif'>
i nic na to nie poradze
no to się wyżyłam ale naprawde ja nie jestem
jakiś robot do robienia ficków....ja też mam uczucia
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
....a wy mnie traktujecie przedmiotowo
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif'>
postaram sie jak najszybciej....naprawde ja siem bardzo staram....
dobra, Ava wybaczamy tobie, a ty wybacz
nam (tu znak pokoju =P)
Ale na temat mojego ficka, siem nie
wypowiesz, co![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
nam (tu znak pokoju =P)
Ale na temat mojego ficka, siem nie
wypowiesz, co
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif'>
dobra daje parta po długiej
nieobecności![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>
jestem straaaaaasznie spragniona komentów więc prosze sei wypowiadać -
najlepiej długie komenty![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='rolleyes.gif'>
Part 52
Paweł na chwilę
przystnął - miał złe przeczucia. Coś mu mówiło że nie powinien zostawiać
Wiktora samego. Teraz to do niego doszło.....popełnił błąd.
Chciał
zawrócić jednak coś go zatrzymało. Dopiero teraz zwrócił uwagę na to że jest
niedaleko drzwi...niezwykłych drzwi...
Piękne likrustrowane
meble...zwiewne firanki - to zupełnie nie pasowało do normalnego wystroju
Zakonu....ale może jednak się myli? Jakby na życzenie wszystko zaczęło
znikać...po pięknych meblach zostały tylko kurz i brud gołych ścian. I jeden
stół - prosty, drewniany a na nim dziennik... Paweł pchnięty jakby
niewidzialną mocą podszedł i wahając się na chwilę wyciągnął rękę przed
siebie. Dziennik spowiła mgiełka, które zaraz potem momentalnie znkinęła.
Miał go już w rękach...otworzyć czy nie otworzyć? A jeżeli to coś złego?
Zresztą....nie ma teraz czasu - goni go człowiek, który napewno nie zawaha
się zabić....
- Muszę uciekać - powiedział sam do siebie jakby dopiero
teraz otrząsnął się z " dziwnego snu". Spojrzał jeszcze raz na
dziennik. A może jednak? Schwytał zeszyt i wybiegł z pokoju.
Czuł się
jakby ktoś, albo coś zapanowało wtedy na nim w tym dziwnym pomieszczeniu.
Jakby.....jakby ktoś przejął nad nim kontrolę....wcisnął mu ręce ten
przedmiot jakim był dziennik. Trzymał go przed sobą. Umysł zaczął znowu
normalnie funkcjonować.
- Nie potrzebny mi żaden zeszyt! - rzucił nim
w kąt. Nie usłyszał jednak żeby ciśnięty przez niego przedmiot wydał odgłos
upadania. Odwrócił się - zeszyt wisiał w powietrzu. Trzymał go
duch......duch uśmiechniętej kobiety o bardzo długich blond włosach
przepasanych pięknymi wstążkami.
" Zabierz go" - usłyszał w
myślach Paweł. Duch najwyraźniej porozumiewał się telepatycznie...ale
dlaczego?
- Nie chce tego. - odpowiedział Paweł.
" Proszę
cię....zabierz go" - nalegała kobieta. Po jej policzkach slynęły
łzy...twarz jej posmutniała ale mimo tego nie było słychać żadnego szlochu.
Nic - zupełna cisza.
" On nie może tu dłużej zostać...zabierz
go" - ponowiła prośbę. Jednak tym razem nie czekała na kolejną odmowę
Pawła. Przeciwnie - podleciała bliżej i wcisnęła mu przedmiot w jego ręce
żegnając słowami " Aby świat poznał część prawdy" i zniknęła.
W Akademii mimo tylu spraw jakie działy się na zewnątrz, wszystko w
środku zdawało się normalnie funkcjonować. Uczniowie uczęszczali na lekcje
jak w każdy zwyczajny dzień. A jednak....jeden uczeń zdawał się być
przygnębiony.
Michała od wielu dni dręczyły koszmary. Za każdym razem
śniło mu się jedno - śmierć. Okrutna, bolesna śmierć bliskich mu ludzi.
Każdego wieczoru była to inna osoba. Widział jak umierają jednak nie
potrafił im pomóc. Wszyscy umierali...
Jakby tego było jeszcze mało to
Laura od bardzo dawna nie zwracała na niego uwagii. Cały czas widywał ją w
towarzystwie Radka. Co gorsza, coraz więcej ludzi zaczynało lubić tego
"brzydala". Koleżanki Laury od czasu do czasu pod byle pretekstem
starały się choć na moment nawiązać z nim rozmowę.
Paranoja -
powiedziałby zapewne Wiktor. Tak też myślał Michał. Po tym co zobaczył w
lesie zupełnie mu wystarczyło aby z pewnością stwierdzić, że Wiktor jak nikt
inny potrafi wyczuwać ludzi. W tym wypadku też się nie mylił. Radek był już
nie tylko odpychającym typem ale także trzeba było dodać że był wyjątkowo
przebiegły i cwany jak na siebie - nawet zbytnio jak na niego. Nagle ze
zdurniałego i znienawidzonego przez większość lizusa stał się jedną z
lubianych osób w szkole. Nawet jego lizustwo i kablowanie zostało jakby
przebaczone przez większość gdyż Radek zdawał się nie nadużywać swoich
zwyczajowych cech do szkodzenia innym.......oczywiście nie licząc jego
przeciwników, na których zwyczajnie donosił za byle błahe sprawy.
"Nagonka" nie ominęła także Michała, który mimo iż nie oświadczał
wszem i wobec że nie przepada za Radkiem to stał się jedną z z tak zwanych
"napiętnowanych" osób. Mało kto już z nim rozmawiał. Wszyscy
zdawali się tak jak Laura, traktować go niczym powietrze. No może nie
wszyscy...byli i tacy, którzy chcieli mu zaszkodzić za wszelką cenę - kumple
z kółka filozoficznego gdzie należał Radek szczególnie wykorzystywali fakt
iż Michał jest "sam". Nie lubili Michała, gdyż ten był jednym z
przyjaciół Wiktora - wroga numer jeden ich przywódcy Radka. To prawda, że
Wiktor często robił sobie przysłowiowe "jaja" z " bandy
skretyniałych kujonów" ( w skrócie BSK jak to miał w zwyczaju mówić
Wiktor), ale zwykle były to niewinne i raczej niegroźne zgrywy z jego
strony.
- Patrzcie idzie Michał - powiedział przeciągłym tonem jeden z
chłopców. Jak reszta jego kolegów nosił okulary i miał ( jak reszta zresztą)
kamizelkę-sweter oraz spodnie na szelkach.
Michał jak zwykle udwał, że
nie słyszy tego co się mówi za jego plecami na głos.
- Nawet nie raczy
się odezwać, paniuś jeden - dodał drugi. Rozległ się śmiech przypominający
trochę krztuszenie się kota.
- No co wy, nie wiecie że to straszny
ważniak? Przyjaciel świętej pamięci Wiktora?
Michał poczuł że cały sie
gotuje - tym razem nie przepuści.
- Coś ty powiedział? - spytał groźnie
mrużąc oczy i zaciskając pięście. Chłopcy popadli w lekki popłoch - jak
dotąd Michał nigdy nie odpowiadał na ich zaczepki, więc czuli się
bezpiecznie i pewnie. Jednak teraz poczuli lekki niepokój.
- To co
słyszałeś! - krzyknął wkońcu jeden z nich, który notabene był niższy od
Michała o ponad głowę...prawdę mówiąc sięgał mu ledwo do ramienia.
- Dla
waszej zakichanej wiadomości Wiktor żyje - powiedział spokojnie acz bardzo
groźnie. Niższy chłopiec jednak nie ustępował.
- Guzik wiesz! Pewnie
zabili go Zakonnicy, wkońcu nikt nie ma z nimi szans a tym bardziej ten...
Nie zdążył dokończyć gdyż Michał złapał go za ubranie i podniósł
chłopca niczym lalkę go góry.
- Ostrzegam. Macie się odczepić od
Wiktora...a ze mną - dodał - radzę już nie zaczynać bo się mogę "lekko
zdenerwować"
Chłopiec upadł z łoskotem na ziemię, ocierając sobie
obolałą część ciała, która najbardziej ucierpiała na wskutek upadku.
Michał rzucił jeszcze ostatnie ostrzegawcze spojrzenie po czym poszedł w
swoją stronę, zadowolony że wreszcie postąpił jak należy. Od tej pory nie da
sobą pomiatać jakimś tam wapniakom.
Pawłowi udało się jakoś dotrzeć
niezawuważonym do głównego korytarza skąd rozpościerał się widok na główny
dziedziniec wzdłuż którego ciągnął się krużganek wsparty pięknie zdobionymi
arkadami. W samym środku dziedzińca stała niewielka studnia - chyba jako
jedyna wydawała się być oazą spokoju w ponurym zamczysku. Miała nawet
wbudowany daszek, aby woda kapiąca z góry nie dostawała się do środka.
Jednkaże na tym kończył się ten miły widok. Jako że dziedziniec był
niezwykle ogromny mógł służyć do różnych celów. Na prawo od studni
znajdowało się coś co wzbudziło w Pawle dawne wspomnienia.
Szubienica
- zwykła drewniana z podestem oraz zapadnią. Paweł nie raz pamiętał jak swój
przeklęty żywot kończyło tu sporo Zakonników - nie tylko tych niepokornych
ale także tych zwykłych...dlaczego? Otóż Zakonnicy nie przejmowali innymi
współtowarzyszami. Często chcąc zabić nudę zakładali się. Przegrany zawsze
wisiał potem na sznurze. Oczywiście nie robiono tego nagminnie gdyż w taki
sposób można by było zabić wszystkich Zakonników - to była po prostu
rozrywka dla spragionych makabrycznych widoków psychopatów. Obok szubienicy
stał także drugi podest - też drewniany ale znacznie niższy z dość dużym
pniem ściętego drzewa. Pniem zabryzganym krwią, gdzie skazani Zakonnicy
ginęli od ostrza topora kata.
Paweł przypomniał sobie kiedy to kiedyś
został przyprowadzony przez swojego opiekuna na tą "uroczystość".
On jedyny nie gwizdał ani nie rzucał obelg do człowieka, którego miano tego
dnia stracić. Prawdę mówiąc on nie był Zakonnikiem - to był niewinny
człowiek schwytany przez strażników. Było to bardzo dziwne gdyż zazwyczaj
strażnicy mordowali z zimną krwią każdego zabłąkanego wędrowca, który
odważył się wkroczyć na tę przeklętą ziemię. Tym razem było inaczej. Nie był
to żaden niezwykły człowiek - ot zwykły wieśniak, który zapewne przybył na
bagna po szlam - składnik magicznej mikstury jakie serwowała im wiedźma z
ich wioski. Warunek był jeden - jeżeli pacjent którego jej przyniesiono miał
żyć, musiał zarzyć magicznego napoju, ale żeby sporządzić ów zaczarowane
lekarstwo, potrzebny był szlam - proste. Tyle że w większości wypadków, taki
oto wieśniak stawał się celem krążącym wśród bagien - strażników.
Tamtego dnia panowała dziwna atmosfera. Powietrze było niezwykle gorące i
duszne. Zakonnicy byli niezwykle podnieceni gdyż za moment miało się odbyć
ich ulubione widowisko - tym razem z udziałem nędznego człowieka z którym
mogli robić co zechcą. To był najstraszniejszy widok jaki Paweł w życiu
oglądał. Zrozpaczonego wieśniaka obdarto najpierw z szat jakie miał na sobie
- co wywołało wśród publiczność gwizdy i okrutny śmiech. Następnie każdy
chętny mógł zbić wieśniaka jak i gdzie mu się podobało - warunek był jeden -
wieśniak musiał przeżyć te katusze aby później można go było dalej męczyć.
Tak więc, dwóch Zakonników robiącym zwykle za katów, przytrzymywało
nieszczęśnika i napawało się jego krzykami. Katowano go aż stracił
przytomność. Ciało miał pocięte licznymi ranami z którym spływała gęsto
krew. Najobrzydliwsze było to, trafiło się paru Zakonników, którzy
uwielbiali spijać krew z katowanych ludzi. Tłum szalał na widok liżących
ciało z krwi pozbawionych wstydu psychopatów. Gdy skończyli postanowiono
założyć wieśniakowi żelazną obroże na szyję - znak zniewolenia. Ledwo żywy
ale przytomny człowiek stał się teraz obiektem zboczeńców, którzy również
jak ich poprzednicy zlizujący krew nie mieli skrupułów ani wstydu przed tak
liczną publicznością. Przeciwnie - nakręcało ich to że tak wielu ich
towarzyszy patrzy na ich "wyczyny".
Banda zdeprawowanych,
nienormalnych Zakonników....Wieśniak został pozbawiony tamtego dnia
wszystkiego - swojej dumy, moralności, godności....wszystko za sprawą
niewyżytych psychopatów.
Jednak najgorsze miało dopiero nadejść, gdyż na
scenę wkroczył Orfeusz. Widać było że był pijany - jego ruchy były chwiejne
a na twarzy gościł szyderczy uśmiech. Pot spływający po rozgrzanym od
ciepłoty ciele młodego acz jednego z najbardziej niebezpiecznych Zakonników
wskazywał że był na tyle rozgrzany poprzednimi "zabawami" iż
będzie gotów dostarczyć publiczności czegoś na co większość czekała już od
samego początku - na krwawy finał ich orgii. Orfeusz dla zabawy wymalował na
swym rozgrzanym ciele barwy wojenne - wokół oczu widniała czarna smuga,
przypominająca czarną maskę na oczy. Za namową Zakonników ubrany był tylko w
przepaskę osłaniającą jego intymne partie ciała - nie było to przypadkowe,
gdyż w podobny sposób ubierali się okrutni wojownicy z wierzeń mieszkańców
wioski z której pochodził wieśniak. Według legendy obrońcom wioski udało się
pokonać najeźdzców. Od tamtej pory raz do roku odbywał się huczny festiwal
na cześć tego mitycznego zwycięstwa. Jednakże legenda mówiła o tym że
obrońcom nie udało się zabic wszystkich wojowników. Nieliczna ich garstka
skryła się w lesie. Podania z tamtych czasów mówiły że ujmą na honorze było
dać się zabić potomkom tych niedobitków. Taki człowiek jeżeli przeżył nie
miał życia potem w rodzinnej wiosce - mieszkańcy wytykali jego a jeżeli nie
przeżył - to jego rodzinę.
Orfeusz musiał zapewne wiedzieć że takie
wzmianki nadal są aktualne wśród miejscowej ludności. Zapewne domyślał się
iż każdy szanujący się mieszkaniec wioski znał tę legendę i przestrogę dla
tych którzy dadzą się zniewolić bądź zabić tym niedobitkom. Legenda mówiła
że podczas tamtej historycznej bitwy wystąpili wszyscy mieszkańcy wioski -
tak więc rozumując logicznie, dzisiejsi mieszkańcy wioski byli potomkami
zacnych obrońców. A wszyscy wiedzieli że garść tych niedobitków zaczęła
odprawiać mroczne rytuały - wśród nich był Jan Krwawy - założyciel
Krwiożerczego Zakonu.
Starożytni okrutni wojownicy stali się po
części pierwszymi Zakonnikami - ich potomek stał wymalowany barwami
wojennymi w różne dziwne znaki, ubrany jedynie w przepaskę i trzymający w
ręku, długi, ostry miecz.
Paweł pamiętał to przerażenie w oczach
wieśniaka - przed nim stał jeden z potomków legendarnych wojowników. Orfeusz
jak zwykle w takich sytacjach popisywał się swoim cynizmem i arogancją w
stosunku do jak to sam określał "nędznego robaka". Z jego ust
leciały najgorsze obelgi jakie mógł usłyszeć człowiek. Orfeusz był na tyle
jeszcze okrutny że obiecał wieśniakowi zająć się w przyszłości jego jedyną
córką. Ileż łez wylał ten biedny człowiek. ileż bólu przeżył....wiedział iż
zbliażał się jego czas i jedyne o co wtedy błagał to nie litość dla siebie
lecz dla swej córki. Jak nietrudno było przypuszczać Orfeusz bardzo
rozkoszował się w tych słowach litości, bawiło go to że taki nędznik czołga
się przed nim nagi na kolanach a jeszcze bardziej że chciał uratować swoją
córkę przed niechybnym losem jaki spotka go po jego śmierci. Zakonnicy
zaczęli obrzucać wieśniaka na koniec kamieniami. Gdy skończyli, Orfeusz
wyciągnął swój miecz i zacząl zadawać najpierw krótkie szybkie ciosy a
następnie z miną maniaka powoli wbijał zakrwawiony już miecz pomiędzy żebra
konającego już wieśniaka. Nie mógł sie oprzeć także pokusie głośnejszych
krzyków jakie wydawała z siebie ofiara....wiedział ze największy bół i
zarazem najwiekszy krzyk jest przy łamaniu kości. Jakież rozdzierające
krzyki rozległy się potem. Chrupot łamanych kości nóg - muzyka dla tych
morderców żądnych krwii. Ostatni moment życia, agonia zmaltretowanego
człowieka zdawały chylić sie ku końcowi. Orfeusz uśmiechnął się jadowicie i
wymierzył cios mieczem prosto w serce wieśniaka. Jego cierpienia dobiegły
końca. Tłum jeszcze chwile rozkoszował się martwym ciałem. Psychiczny śmiech
Orfeusza wskazywały że tego wieczora jego pragnienie mordu zostały
zaspokojone, czuł się spełniony.
Całą noc trwały jeszcze libacje i
szydercze śmiechy na dziedzińcu, na którym niedawno zakatrupiono niewinnego
człowieka. Ostatnimi jacy doznali rozkoszy tej nocy byli tzw. zjadacze ciał.
Wchłonęli pogruchotane mięso pozostawiając po sobie niestrawione kości,
kótre i tak chwilę potem uległy dziwnemu zjawisku - wyparowały. Po wieśniaku
została tylko garstka popiołu. Apetyt żądzy krwi został zaspokojony.
Od tamtego czasu Zakonnicy znaleźli sobie nową rozrywkę - chwytali
zabłąkanych wieśniaków i poddawli ich szeregom tortur aby na końcu dokonać
krwawego mordu. Mimo iż Orfeusz szukał córki zabitego przez niego wieśniaka
- nie znalazł jej. Wyglądało na to że ktoś ostrzegł osierocone dziewczę i
ukrył przed zakusami nieobliczalnego Orfeusza. Jak się dowiedział później
Paweł, dziewczynę uratował jego opiekun - Diego. Ten sam który razem z
Orfeuszem wiedli prym w krwawych mordach wieśniaków...
ps. i jak?
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='rolleyes.gif'>![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
nieobecności
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>
jestem straaaaaasznie spragniona komentów więc prosze sei wypowiadać -
najlepiej długie komenty
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='rolleyes.gif'>
Part 52
Paweł na chwilę
przystnął - miał złe przeczucia. Coś mu mówiło że nie powinien zostawiać
Wiktora samego. Teraz to do niego doszło.....popełnił błąd.
Chciał
zawrócić jednak coś go zatrzymało. Dopiero teraz zwrócił uwagę na to że jest
niedaleko drzwi...niezwykłych drzwi...
Piękne likrustrowane
meble...zwiewne firanki - to zupełnie nie pasowało do normalnego wystroju
Zakonu....ale może jednak się myli? Jakby na życzenie wszystko zaczęło
znikać...po pięknych meblach zostały tylko kurz i brud gołych ścian. I jeden
stół - prosty, drewniany a na nim dziennik... Paweł pchnięty jakby
niewidzialną mocą podszedł i wahając się na chwilę wyciągnął rękę przed
siebie. Dziennik spowiła mgiełka, które zaraz potem momentalnie znkinęła.
Miał go już w rękach...otworzyć czy nie otworzyć? A jeżeli to coś złego?
Zresztą....nie ma teraz czasu - goni go człowiek, który napewno nie zawaha
się zabić....
- Muszę uciekać - powiedział sam do siebie jakby dopiero
teraz otrząsnął się z " dziwnego snu". Spojrzał jeszcze raz na
dziennik. A może jednak? Schwytał zeszyt i wybiegł z pokoju.
Czuł się
jakby ktoś, albo coś zapanowało wtedy na nim w tym dziwnym pomieszczeniu.
Jakby.....jakby ktoś przejął nad nim kontrolę....wcisnął mu ręce ten
przedmiot jakim był dziennik. Trzymał go przed sobą. Umysł zaczął znowu
normalnie funkcjonować.
- Nie potrzebny mi żaden zeszyt! - rzucił nim
w kąt. Nie usłyszał jednak żeby ciśnięty przez niego przedmiot wydał odgłos
upadania. Odwrócił się - zeszyt wisiał w powietrzu. Trzymał go
duch......duch uśmiechniętej kobiety o bardzo długich blond włosach
przepasanych pięknymi wstążkami.
" Zabierz go" - usłyszał w
myślach Paweł. Duch najwyraźniej porozumiewał się telepatycznie...ale
dlaczego?
- Nie chce tego. - odpowiedział Paweł.
" Proszę
cię....zabierz go" - nalegała kobieta. Po jej policzkach slynęły
łzy...twarz jej posmutniała ale mimo tego nie było słychać żadnego szlochu.
Nic - zupełna cisza.
" On nie może tu dłużej zostać...zabierz
go" - ponowiła prośbę. Jednak tym razem nie czekała na kolejną odmowę
Pawła. Przeciwnie - podleciała bliżej i wcisnęła mu przedmiot w jego ręce
żegnając słowami " Aby świat poznał część prawdy" i zniknęła.
W Akademii mimo tylu spraw jakie działy się na zewnątrz, wszystko w
środku zdawało się normalnie funkcjonować. Uczniowie uczęszczali na lekcje
jak w każdy zwyczajny dzień. A jednak....jeden uczeń zdawał się być
przygnębiony.
Michała od wielu dni dręczyły koszmary. Za każdym razem
śniło mu się jedno - śmierć. Okrutna, bolesna śmierć bliskich mu ludzi.
Każdego wieczoru była to inna osoba. Widział jak umierają jednak nie
potrafił im pomóc. Wszyscy umierali...
Jakby tego było jeszcze mało to
Laura od bardzo dawna nie zwracała na niego uwagii. Cały czas widywał ją w
towarzystwie Radka. Co gorsza, coraz więcej ludzi zaczynało lubić tego
"brzydala". Koleżanki Laury od czasu do czasu pod byle pretekstem
starały się choć na moment nawiązać z nim rozmowę.
Paranoja -
powiedziałby zapewne Wiktor. Tak też myślał Michał. Po tym co zobaczył w
lesie zupełnie mu wystarczyło aby z pewnością stwierdzić, że Wiktor jak nikt
inny potrafi wyczuwać ludzi. W tym wypadku też się nie mylił. Radek był już
nie tylko odpychającym typem ale także trzeba było dodać że był wyjątkowo
przebiegły i cwany jak na siebie - nawet zbytnio jak na niego. Nagle ze
zdurniałego i znienawidzonego przez większość lizusa stał się jedną z
lubianych osób w szkole. Nawet jego lizustwo i kablowanie zostało jakby
przebaczone przez większość gdyż Radek zdawał się nie nadużywać swoich
zwyczajowych cech do szkodzenia innym.......oczywiście nie licząc jego
przeciwników, na których zwyczajnie donosił za byle błahe sprawy.
"Nagonka" nie ominęła także Michała, który mimo iż nie oświadczał
wszem i wobec że nie przepada za Radkiem to stał się jedną z z tak zwanych
"napiętnowanych" osób. Mało kto już z nim rozmawiał. Wszyscy
zdawali się tak jak Laura, traktować go niczym powietrze. No może nie
wszyscy...byli i tacy, którzy chcieli mu zaszkodzić za wszelką cenę - kumple
z kółka filozoficznego gdzie należał Radek szczególnie wykorzystywali fakt
iż Michał jest "sam". Nie lubili Michała, gdyż ten był jednym z
przyjaciół Wiktora - wroga numer jeden ich przywódcy Radka. To prawda, że
Wiktor często robił sobie przysłowiowe "jaja" z " bandy
skretyniałych kujonów" ( w skrócie BSK jak to miał w zwyczaju mówić
Wiktor), ale zwykle były to niewinne i raczej niegroźne zgrywy z jego
strony.
- Patrzcie idzie Michał - powiedział przeciągłym tonem jeden z
chłopców. Jak reszta jego kolegów nosił okulary i miał ( jak reszta zresztą)
kamizelkę-sweter oraz spodnie na szelkach.
Michał jak zwykle udwał, że
nie słyszy tego co się mówi za jego plecami na głos.
- Nawet nie raczy
się odezwać, paniuś jeden - dodał drugi. Rozległ się śmiech przypominający
trochę krztuszenie się kota.
- No co wy, nie wiecie że to straszny
ważniak? Przyjaciel świętej pamięci Wiktora?
Michał poczuł że cały sie
gotuje - tym razem nie przepuści.
- Coś ty powiedział? - spytał groźnie
mrużąc oczy i zaciskając pięście. Chłopcy popadli w lekki popłoch - jak
dotąd Michał nigdy nie odpowiadał na ich zaczepki, więc czuli się
bezpiecznie i pewnie. Jednak teraz poczuli lekki niepokój.
- To co
słyszałeś! - krzyknął wkońcu jeden z nich, który notabene był niższy od
Michała o ponad głowę...prawdę mówiąc sięgał mu ledwo do ramienia.
- Dla
waszej zakichanej wiadomości Wiktor żyje - powiedział spokojnie acz bardzo
groźnie. Niższy chłopiec jednak nie ustępował.
- Guzik wiesz! Pewnie
zabili go Zakonnicy, wkońcu nikt nie ma z nimi szans a tym bardziej ten...
Nie zdążył dokończyć gdyż Michał złapał go za ubranie i podniósł
chłopca niczym lalkę go góry.
- Ostrzegam. Macie się odczepić od
Wiktora...a ze mną - dodał - radzę już nie zaczynać bo się mogę "lekko
zdenerwować"
Chłopiec upadł z łoskotem na ziemię, ocierając sobie
obolałą część ciała, która najbardziej ucierpiała na wskutek upadku.
Michał rzucił jeszcze ostatnie ostrzegawcze spojrzenie po czym poszedł w
swoją stronę, zadowolony że wreszcie postąpił jak należy. Od tej pory nie da
sobą pomiatać jakimś tam wapniakom.
Pawłowi udało się jakoś dotrzeć
niezawuważonym do głównego korytarza skąd rozpościerał się widok na główny
dziedziniec wzdłuż którego ciągnął się krużganek wsparty pięknie zdobionymi
arkadami. W samym środku dziedzińca stała niewielka studnia - chyba jako
jedyna wydawała się być oazą spokoju w ponurym zamczysku. Miała nawet
wbudowany daszek, aby woda kapiąca z góry nie dostawała się do środka.
Jednkaże na tym kończył się ten miły widok. Jako że dziedziniec był
niezwykle ogromny mógł służyć do różnych celów. Na prawo od studni
znajdowało się coś co wzbudziło w Pawle dawne wspomnienia.
Szubienica
- zwykła drewniana z podestem oraz zapadnią. Paweł nie raz pamiętał jak swój
przeklęty żywot kończyło tu sporo Zakonników - nie tylko tych niepokornych
ale także tych zwykłych...dlaczego? Otóż Zakonnicy nie przejmowali innymi
współtowarzyszami. Często chcąc zabić nudę zakładali się. Przegrany zawsze
wisiał potem na sznurze. Oczywiście nie robiono tego nagminnie gdyż w taki
sposób można by było zabić wszystkich Zakonników - to była po prostu
rozrywka dla spragionych makabrycznych widoków psychopatów. Obok szubienicy
stał także drugi podest - też drewniany ale znacznie niższy z dość dużym
pniem ściętego drzewa. Pniem zabryzganym krwią, gdzie skazani Zakonnicy
ginęli od ostrza topora kata.
Paweł przypomniał sobie kiedy to kiedyś
został przyprowadzony przez swojego opiekuna na tą "uroczystość".
On jedyny nie gwizdał ani nie rzucał obelg do człowieka, którego miano tego
dnia stracić. Prawdę mówiąc on nie był Zakonnikiem - to był niewinny
człowiek schwytany przez strażników. Było to bardzo dziwne gdyż zazwyczaj
strażnicy mordowali z zimną krwią każdego zabłąkanego wędrowca, który
odważył się wkroczyć na tę przeklętą ziemię. Tym razem było inaczej. Nie był
to żaden niezwykły człowiek - ot zwykły wieśniak, który zapewne przybył na
bagna po szlam - składnik magicznej mikstury jakie serwowała im wiedźma z
ich wioski. Warunek był jeden - jeżeli pacjent którego jej przyniesiono miał
żyć, musiał zarzyć magicznego napoju, ale żeby sporządzić ów zaczarowane
lekarstwo, potrzebny był szlam - proste. Tyle że w większości wypadków, taki
oto wieśniak stawał się celem krążącym wśród bagien - strażników.
Tamtego dnia panowała dziwna atmosfera. Powietrze było niezwykle gorące i
duszne. Zakonnicy byli niezwykle podnieceni gdyż za moment miało się odbyć
ich ulubione widowisko - tym razem z udziałem nędznego człowieka z którym
mogli robić co zechcą. To był najstraszniejszy widok jaki Paweł w życiu
oglądał. Zrozpaczonego wieśniaka obdarto najpierw z szat jakie miał na sobie
- co wywołało wśród publiczność gwizdy i okrutny śmiech. Następnie każdy
chętny mógł zbić wieśniaka jak i gdzie mu się podobało - warunek był jeden -
wieśniak musiał przeżyć te katusze aby później można go było dalej męczyć.
Tak więc, dwóch Zakonników robiącym zwykle za katów, przytrzymywało
nieszczęśnika i napawało się jego krzykami. Katowano go aż stracił
przytomność. Ciało miał pocięte licznymi ranami z którym spływała gęsto
krew. Najobrzydliwsze było to, trafiło się paru Zakonników, którzy
uwielbiali spijać krew z katowanych ludzi. Tłum szalał na widok liżących
ciało z krwi pozbawionych wstydu psychopatów. Gdy skończyli postanowiono
założyć wieśniakowi żelazną obroże na szyję - znak zniewolenia. Ledwo żywy
ale przytomny człowiek stał się teraz obiektem zboczeńców, którzy również
jak ich poprzednicy zlizujący krew nie mieli skrupułów ani wstydu przed tak
liczną publicznością. Przeciwnie - nakręcało ich to że tak wielu ich
towarzyszy patrzy na ich "wyczyny".
Banda zdeprawowanych,
nienormalnych Zakonników....Wieśniak został pozbawiony tamtego dnia
wszystkiego - swojej dumy, moralności, godności....wszystko za sprawą
niewyżytych psychopatów.
Jednak najgorsze miało dopiero nadejść, gdyż na
scenę wkroczył Orfeusz. Widać było że był pijany - jego ruchy były chwiejne
a na twarzy gościł szyderczy uśmiech. Pot spływający po rozgrzanym od
ciepłoty ciele młodego acz jednego z najbardziej niebezpiecznych Zakonników
wskazywał że był na tyle rozgrzany poprzednimi "zabawami" iż
będzie gotów dostarczyć publiczności czegoś na co większość czekała już od
samego początku - na krwawy finał ich orgii. Orfeusz dla zabawy wymalował na
swym rozgrzanym ciele barwy wojenne - wokół oczu widniała czarna smuga,
przypominająca czarną maskę na oczy. Za namową Zakonników ubrany był tylko w
przepaskę osłaniającą jego intymne partie ciała - nie było to przypadkowe,
gdyż w podobny sposób ubierali się okrutni wojownicy z wierzeń mieszkańców
wioski z której pochodził wieśniak. Według legendy obrońcom wioski udało się
pokonać najeźdzców. Od tamtej pory raz do roku odbywał się huczny festiwal
na cześć tego mitycznego zwycięstwa. Jednakże legenda mówiła o tym że
obrońcom nie udało się zabic wszystkich wojowników. Nieliczna ich garstka
skryła się w lesie. Podania z tamtych czasów mówiły że ujmą na honorze było
dać się zabić potomkom tych niedobitków. Taki człowiek jeżeli przeżył nie
miał życia potem w rodzinnej wiosce - mieszkańcy wytykali jego a jeżeli nie
przeżył - to jego rodzinę.
Orfeusz musiał zapewne wiedzieć że takie
wzmianki nadal są aktualne wśród miejscowej ludności. Zapewne domyślał się
iż każdy szanujący się mieszkaniec wioski znał tę legendę i przestrogę dla
tych którzy dadzą się zniewolić bądź zabić tym niedobitkom. Legenda mówiła
że podczas tamtej historycznej bitwy wystąpili wszyscy mieszkańcy wioski -
tak więc rozumując logicznie, dzisiejsi mieszkańcy wioski byli potomkami
zacnych obrońców. A wszyscy wiedzieli że garść tych niedobitków zaczęła
odprawiać mroczne rytuały - wśród nich był Jan Krwawy - założyciel
Krwiożerczego Zakonu.
Starożytni okrutni wojownicy stali się po
części pierwszymi Zakonnikami - ich potomek stał wymalowany barwami
wojennymi w różne dziwne znaki, ubrany jedynie w przepaskę i trzymający w
ręku, długi, ostry miecz.
Paweł pamiętał to przerażenie w oczach
wieśniaka - przed nim stał jeden z potomków legendarnych wojowników. Orfeusz
jak zwykle w takich sytacjach popisywał się swoim cynizmem i arogancją w
stosunku do jak to sam określał "nędznego robaka". Z jego ust
leciały najgorsze obelgi jakie mógł usłyszeć człowiek. Orfeusz był na tyle
jeszcze okrutny że obiecał wieśniakowi zająć się w przyszłości jego jedyną
córką. Ileż łez wylał ten biedny człowiek. ileż bólu przeżył....wiedział iż
zbliażał się jego czas i jedyne o co wtedy błagał to nie litość dla siebie
lecz dla swej córki. Jak nietrudno było przypuszczać Orfeusz bardzo
rozkoszował się w tych słowach litości, bawiło go to że taki nędznik czołga
się przed nim nagi na kolanach a jeszcze bardziej że chciał uratować swoją
córkę przed niechybnym losem jaki spotka go po jego śmierci. Zakonnicy
zaczęli obrzucać wieśniaka na koniec kamieniami. Gdy skończyli, Orfeusz
wyciągnął swój miecz i zacząl zadawać najpierw krótkie szybkie ciosy a
następnie z miną maniaka powoli wbijał zakrwawiony już miecz pomiędzy żebra
konającego już wieśniaka. Nie mógł sie oprzeć także pokusie głośnejszych
krzyków jakie wydawała z siebie ofiara....wiedział ze największy bół i
zarazem najwiekszy krzyk jest przy łamaniu kości. Jakież rozdzierające
krzyki rozległy się potem. Chrupot łamanych kości nóg - muzyka dla tych
morderców żądnych krwii. Ostatni moment życia, agonia zmaltretowanego
człowieka zdawały chylić sie ku końcowi. Orfeusz uśmiechnął się jadowicie i
wymierzył cios mieczem prosto w serce wieśniaka. Jego cierpienia dobiegły
końca. Tłum jeszcze chwile rozkoszował się martwym ciałem. Psychiczny śmiech
Orfeusza wskazywały że tego wieczora jego pragnienie mordu zostały
zaspokojone, czuł się spełniony.
Całą noc trwały jeszcze libacje i
szydercze śmiechy na dziedzińcu, na którym niedawno zakatrupiono niewinnego
człowieka. Ostatnimi jacy doznali rozkoszy tej nocy byli tzw. zjadacze ciał.
Wchłonęli pogruchotane mięso pozostawiając po sobie niestrawione kości,
kótre i tak chwilę potem uległy dziwnemu zjawisku - wyparowały. Po wieśniaku
została tylko garstka popiołu. Apetyt żądzy krwi został zaspokojony.
Od tamtego czasu Zakonnicy znaleźli sobie nową rozrywkę - chwytali
zabłąkanych wieśniaków i poddawli ich szeregom tortur aby na końcu dokonać
krwawego mordu. Mimo iż Orfeusz szukał córki zabitego przez niego wieśniaka
- nie znalazł jej. Wyglądało na to że ktoś ostrzegł osierocone dziewczę i
ukrył przed zakusami nieobliczalnego Orfeusza. Jak się dowiedział później
Paweł, dziewczynę uratował jego opiekun - Diego. Ten sam który razem z
Orfeuszem wiedli prym w krwawych mordach wieśniaków...
ps. i jak?
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='rolleyes.gif'>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle'
alt='tongue.gif'>
Piękne Ava i bardzo długie. Ten partr był
wyjątkowo ciekawy, zakończony zagadkami. Koffam takie ficki.Jeszcze lepsze
niż poprzednie, pisz tak dalej, a bedzie można wydać książke =D
wyjątkowo ciekawy, zakończony zagadkami. Koffam takie ficki.Jeszcze lepsze
niż poprzednie, pisz tak dalej, a bedzie można wydać książke =D
kurcze nareszcie dostałam się na forum
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif'>
no ale nie narzekam bo narazie mi sie otwiera![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>
Part 53
Orfeusz od zawsze zadziwiał nawet samych Zakonników
swoją brutalnością. Ale właśnie dzięki temu stał się poważany wśród swych
współbraci i dzięki temu bali się go zwykli ludzie. Nawet pogromcy Zakonu -
Stefan, Sergiusz i Otto czuli że to naprawde groźny i nieobliczlny
przeciwnik, gotowy na wszystko....gotowy bez mrugnięcia wyrżnąć pół
armii...zniszyć człowieka.
Były jednak osoby przed którymi Orfeusz czuł
respekt - jego ojcem, przywódcą Zakonu Antaresem i co może się wydawać
niektórym dziwne...Remisem.
Historia z Remisem zaczęła się wiele lat
temu. Orfeusz spotkał wówczas pewnego dnia małego chłopca na swej drodze -
był sam a jego smutne oczy wodziły ku innym dzieciom i ich rodzicami. Wtedy
to właśnie z niewiadomych przyczyn zainteresował się nim. Dlaczego? - on sam
zadawał sobie to pytanie wiele razy. Dlaczego ten mały jasnowłosy chłopczyk
wzbudził w nim zainteresowanie? To było dziwne uczucie. Coś nakazało wtedy
przystanął i przyjrzeć się tej niepozornej postaci. Obserwował go kilka dni
- chłopiec zawsze chodził sam...często na jego twarzy gościł smutek. Orfeusz
pomyślał jednak że dzieciak nie jest wart jego uwagi i w przypływie
zmęczenia zasnął pod drzewem. Gdy się obudził ujrzał przed sobą zaciekawione
oczy dziecka schylającego się nad nim. Chłopczyk wówczas po raz pierwszy od
kiedy go zobaczył - uśmiechnął się. Po raz pierwszy Orfeusz czuł lekki
niepokój.....zdziwienie? Nigdy wcześniej żadne stworzenie nie uśmiechnęło
się na jego widok - zdrowo myśląc, pewnie mieli racje bo któż uśmiecha się w
stronę Śmierci gdy wie że zaraz zginie?
Ale chłopiec nie miał się
czego bać. Przecież nikt nie celował w niego mieczem ani też nic nie
wskazywało na to iż może być w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Patrzył w
lekko zdziwione oczy wyglądającego na szesnastolatka Orfeusza. Wyglądającego
- bo w rzeczywistości Orfeusz liczył sobie więcej lat niż na to
wyglądał....ale to całkie normalne u Atlantydów, tyle że.....właśnie. Otóż
Atlantydzi bardzo wolno się starzeją, jedynie ich umysły wskazują na to ile
naprawde mają lat. Przeciętny Atlantyd starzeje się wolniej od zwykłego
człowieka pięc razy. Są jednak wyjątki - do jakich należy Orfeusz - którzy
starzeją się wolniej nawet dwudziestokrotnie. W zasadzie okres dojrzewania
przebiega normalnie, czyli strzenie przebiega tak jak u zwykłych
ludzi...przystopowanie tego procesu następuje tuż po ukończeniu przez
Atlantyda 20 roku życia.
Wyjaśnienie tego faktu wydaje się mało
znaczące....a jednak. Wielu badaczy uważa że nie należy ignorować tego
procesu. Otóż tempo w jakim starzeje się Orfeusz stale...maleje.
Przypuszczalnie wiedza na ten temat każe mówić że przy takim tempie, w
przyszłości może dojść do czegoś w rodzaju zaprzestania starzenia. Efektem
tego może być zachowanie na całe długie życie młodego wyglądu...
Sprawa jest o tyle poważna gdyż proces ten dotyczy nie byle jakiej osoby bo
przecież samego Orfeusza. Z niewyczerpalną mocą i siłą młodego człowieka i
wieloletnim doświadczeniem stałby się on jeszcze bardziej niebezpieczny niż
był dotychczas.
Podobny proces dotyczy także wielu wojowników w tym
Sergiusza i Stefana. Jednakże nawet oni nie mają tak zaskakujących wyników
co ich wróg. Jedynym który zaczyna mu dorównywać jest Remis.
Orfeusz
od tamtego czasu zaprzyjaźnił się z małym chłopczykiem o imieniu Remigiusz.
Dość poważne jak na takiego brzdząca więc ukrócił je do "Remis" -
tak jak dzisiaj wszyscy zwracają się do niego. Ale czy taki psychopata mógł
tak po prostu nagle okazać serce małemu dziecku? Nie do końca. Orfeusz nigdy
nie zapomniał kim jest i jaką drogą w życiu zmierza. Jednak Remis coś
zmienił w jego życiu. Poznał kogoś kto bardzo przypominał jego samego z
czasów jego dzieciństwa....tak...Remis był bardzo podobny do niego. Oboje
nigdy nie odczuli uczucia jakie winni ich darzyć ojcowie - miłości. Remisowi
jednak w pewnym stopniu te braki rekompesowała matka, ale Orfeuszowi....nie
te wspomnienie było zbyt bolesne nawet dla niego. Kamienne serce kruszyło
się tylko dla dwóch osób - nie żyjącej od wielu lat matki i dla Remisa.
Nawet dzisiaj po tylu krzywdach jakie mu wyrządził, czuł że rani kogoś
bardzo bliskiego. Remis był...i jest dla niego jak młodszy brat....ale brat
który wiele przez niego wycierpiał. Co prawda Orfeusz był dla Remisa bratnią
duszą...kimś kto go doskonale rozumie, to jednak presja jaką wywierał na
niego jego własny ojciec wydawała się być silniejsza. Antares w pore
wyplenił z syna zbędne uczucia, znanymi Zakonnikom metodami, jednakże nie
zakazał Orfeuszowi przyjaźni w nastoletnim wówczas uczniem Akademii Remisem.
Antares pierwszy zorientował się z kim ma doczynienia i tylko on tak
naprawdę wie co kryje w sobie Remis. Tajemnica znana tylko jemu i Antaresowi
nigdy ma nie wyjść na światło dzienne.....Kto wie? Może jednak kiedyś
nadejdzie odpowiedni dzień, a wtedy wszystko się wyjaśni?
Droga
dłużyła się niemiłosiernie a czas mijał...i mijał na niekorzyść Remisa. Z
wyglądu już niewiele się zmienił - bo jak tu być bardziej białym i sinym?
Właściwie Remis przypominał "żywego" trupa...ledwo dyszącą istotę
krzuszącą się coraz częściej swoją własną krwią. Wychudł bardzo - powoli
widać było większość kości i żył wystające spod cienkiej skóry.
Człowiek, który go niósł nie okazywał jednak że jest mu ciężko...przeciwnie,
zajmowanie się konającym Remisem było jego obowiązkiem. Zdawał sobie sprawę,
że gdyby Remis był w pełni władz psychicznych napewno nie zgodziłby się na
to żeby on się nim opiekował. Diego czuł że Remis od samego początku ich
spotkania.....a raczej uaktywienia się wirusa oddalał się....jego umysł
powoli umierał. Ich pierwsze rozmowy były jeszcze w miare zrozumiałe dla
niego, jednak ostatnio...ostatnio z Remisem było coraz gorzej. Tracił
kontakt z rzeczywistością, z samym sobą....nie rozpoznawał już
Diega...nieczego już nie wiedział....stawał się "rośliną".
Straszne co może z człowiekiem zrobić to "coś" i Zakon. Diego
przystanął na chwilę. Ułożył delikatnie półprzytomnego Remisa obok siebie i
wziął głęboki oddech. Nie mógł przestać myśleć o Remisie....o Zakonie.
Ostatnio jego myśli nawiedzał także Orfeusz. Przypuszczał że rozkaz pozbycia
się Remisa wydał Antares.
- Szuja... - splunął. Jego twarz lekko
poczerwieniała ze złości. Z całego serca nienawidził Antaresa. Był to
człowiek jeszcze gorszy od Orfeusza. Orfeusz przynajmniej raz okazał jakieś
pozytywne uczucia - dla Remisa oczywiście. Antares zaś nigdy nie okazał
nikomu swych uczuć - po prostu ich nie miał. Jego syn był dla niego tylko
silnym i świetnie wyszkolonym Zakonnikiem....maszyną do zabijania. Żoną też
sie nie przejmował, aż w końcu ta umarła zapewne z bólu i nieszczęścia. A
teraz jeszcze zapragnął pozbyć się jeszcze jednej osoby.
Jedno było
tylko zastanawiające w tym wszystkim. Jak Antaresowi udało się przekonać
syna do tego że należy się pozbyć Remisa? "Napewno zrobił mu pranie
mózgu i użył tych swoich przeklętych tortur" - pomyślał z obrzydzeniem
Diego. Nawet jemu nie mieściło się w głowie, jak można być tak okrutnym dla
własnego syna? Zresztą czego można się spodziewać po głównym dowódcy Zakonu?
- niczego dobrego - odowiedziałby każdy znający się chociaż trochę na
Zakonnikach.
Orfeusz mimo krzywd jakie wyrządził Remisowi nie
umiałby go zabić...kiedyś nawet próbował ale zawsze umiał się w porę
opanować. Nie mógł zabić kogoś tak mu bliskiego. Ale teraz...Mimo iż
spotykali się potajemnie aby robić interesy, Remis nie darzył Orfeusza już
takim samym zaufaniem jak kiedyś, choć to może był tylko kamuflaż z jego
strony? Jego umiejętność zwodzenia była zapewne jego jedyną tarczą ochronną.
Także zdrowy rozsądek mówił mu że zbytnia nadgorliwość w obronie Orfeusza
przed Radą, przyjaciółmi i rodziną może go wydać, tak więc musiał przywolić
na "łapanki" na Zakonników i działania wymierzone przeciwko
Orfeuszowi między innymi.
Burzę myśli przerwały odgłosy
krzsztuszenia się własną krwią Remisa. Diego pozwolił mu wykaszleć wszystko.
Lepiej żeby nie zadławił się potem wymiocinami i krwią. Tak przynajmniej
mógł mu poddać spreparowny przez niego specjalny napój sporządzony z
okolicznych ziół oraz wodę przegrzaną przy ognisku....to jedyne czego nie
wymiotował...
W miarę gdy Remis pogrążał się w pustce swego umysłu
przewracając oczami, Diego miał czas na przejrzenie mapy, jaką udało mu się
zdobyć przed "porwaniem" Remisa. Do najbliższej wioski było już
niedaleko. Nie wiedział czy się cieszyć wkońcu to nie było zbyt bezpieczne
miejsce. Jedyne co przemawiało do zatrzymania sie był mieszkający tam
czarnoksiężnik starej daty, który może mógłby zaradzić coś więcej na stan
Remisa niż on. Jeżeli nie, zostaje tylko wioska niedaleko Zakonu...przy
bagnach....
Tymczasem w posiadłości państwa Smithów panowała
grobowa atmosfera. Stefan i Sergiusz powinni już wrócić a ich nadal nie
było. Pan Smith krążył wśród korytarzy, wyglądając co chwila przez okno - na
próżno.
- Jonathann usiądź chociaż na moment - prosiła go już po raz
kolejny jego żona. On jak zwykle spokojnie odpowiadał:
- Nie mogę Julio,
tu chodzi o życie moich przyjaciół i chłopców.
Pani Smith ścisnęła mocno
dłoń męża i drżącym głose spytała:
- Oni wrócą Jonathann? Powiedz że nic
im nie jest..
- Jestem tego pewien - odparł pan Smith i objął ramieniem
Julię. Teraz oboje wyczekiwali na powrót bliskich im osób, mając nadzieję że
nic im nie jest...
-Przepraszam...- w ciemnej celi słychać było że
Wiktor nadal nie mógł sobie wybaczyć tego iż pozwolił Pawłowi odejść -
Głupio dałem się ponieść emocjom. Teraz.... czy on go?...
- Nie wiem czy
go zabiją... - odpowiedział smutnym głosem Sergiusz - Narazie wiemy jedno, a
mianowicie że nadal jest na wolności i że Orfeusz nie zdołał go
schwytać.
- Na wszystko co święte...oby żył....
Paweł nadal
znajdował się zdala od "szponów Śmierci". Orfeusz wiedząc jednak
że chłopiec nadal jest w zamczysku ustawił wartę przy głównych wrotach
prowadzoncych na dziedziniec. Nawet Orfeusz nie mógłby się przedostać przez
ten gąszcz postaci krążących przy wrotach przed uprzednim sprawdzeniu czy
napewno jest tym za kogo się podaje....chyba że....
Przez umysł Pawła
przebiegła genialna myśl. Pomysł bardzo ryzykowny i wymagający naprawdę
nerwów ze stali i jednego rubionowo-czerwonego płaszcza.....ale....
-
Dobra płaszcz jest - powiedział sam do siebie zakładając nieporadnie za duży
płaszcz. Została tylko kwestia podwyższenia się. Mogło się to wydawać
niewiarygodne ale Paweł znalazł i wyjście z tej sytuacji. Znalazł dość grube
pieńki w schowku na parterze - nikogo nie pilnowanym zresztą. Odrobina
magii.....troche ognia....miał gotowe odpowiednio wyprofilowane wysokie acz
wąskie kawałki drewana. Na każdą nogę po dwa kawałki przewiązane jakimś
sznurkiem....chwila by złapać równowagę....
- Idealnie - mruknął do
siebie z zadowleniem. Naciągnął na na twarz kaptur i jak nigdy nic ruszył w
stronę stajni dość pewnym krokiem. Naszczęście znalazł się odpowiedni koń.
Trzeba dodać że ów konie nie były zwyczajne. Była to specjalnie wyhodowana
rasa. Otóż w chwili usadowienia się na siodle jeździec wraz z
koniem...znikali. Była to specjalność magiczna tych stworzeń. Były
bezszelestne i zapewniały kamuflaż nie tylko sobie ale i osobie je
prowadzącej. Paweł złapał głęboki oddech.....teraz najgorsze. "Oby
wypaliło" - powtarzał sobie gorączkowo w myślach.
Zakonnicy
zorientowali się iż ktoś zamierza opuścić teren Zamczyska a ich zadaniem
było zrewidowanie każdego wychodzącego.....każdego tylko nie.....
- Z
drogi! - rozległ się gruby basowy głos mężczyzny. Głos, który wydobywał
się spod czerwonego płaszcza...
- Mistrzu... - odpowiedział jeden z
wartowników - My...mamy rozkaz Orfeusza. Nikt nie może wyjść z
zamczyska.
- Milcz głupcze! Jak śmiesz mi mówić co muszę robić! -
Paweł idealnie podrobił głos Antaresa - dowódcy Zakonu.
- Panie...ale
Orfeusz.. - nalegał dalej Zakonnik.
- Zamknij się wreszcie! Masz mnie
zaraz przepuścić! Kto jest ważniejszy? Ja, dowódca Zakonnu czy mój syn?
Zakonnicy chwilę się zawahali. Nie mogli jednak wiedzieć iż głos,
który zdawał się należeć do Antaresa był małą sztuczką Pawła. Orfeusz
rzeczywiście kazał każdego przeszukać, ale jego rozkaz nie był dość
precyzyjny. Nikt nie przypuszczał, że sam Antares, człowiek ważniejszy w
hierarchii zapragnie nagle wyjść i to w chwili gdy po zamczysku szwęda się
zbieg.
- Zejdź mi z drogi! - powtórzył głośniej Paweł. Nie miał wiele
czasu a w każdej chwili wszystko może się przecież wydać.
-
Zabraniam! - rozległ się zimny głos z tyłu. Paweł delikatnie obrócił
się. To było najgorsze co mogło mu się wydarzyć...
Ku nim zbliżał
się Orfeusz. Wartownicy zadrżeli.
- Czemu nie przeszukujecie go skoro
kazałem wam sprawdzać każdego! - ryknął rozwścieczony.
-
Panie...t-t-t-o-o An-n-ntares! - wyjąkał jeden z wartowników.
-
Orfeuszu każ im mnie natychmiast przepuścić! - Paweł ponownie przemówił
głosem Antaresa.
- Oczywiście panie - wymamrotał wartownik i uruchomił
urządzenie podnoszące stalowe kraty i otwierające wrota.
- Zatrzymać
go! - krzyknął Orfeusz. Koń wraz z jeźdzcem ruszyli przed siebie. Jednak
Orfeusz nie zamierzał dać uciec Pawłowi.
Zaczął wiać niesamowicie
silny wiatr...nienaturalnie silny, jakby wspomagany....magią...
Orfeusz
wyciągnął przed siebie ręce. jego moc sprawiła że rozpętał się huragan.
Paweł jednak nie zamierzał się poddawać. Koń parł przed siebie, jednak widać
było że robi to z coraz większym trudem. Paweł jedak też miał w zandrzu małe
czary. Tworząc pole siłowe wokół siebie mógł - choć z trudem oczywiście -
być przynajmniej spokojny iż wiatrzysko nie podrzuci ich do góry. Jednak
mimo to czary Pawła zawiodły. Jego koń został raniony czymś w nogę. Pole
siłowe słabło i wtedy to także Paweł poczuł w plecach silny ból. Spadł z
konia...
Paweł leżał obolały na zimnej, błotnistej ziemi - obolały
po trafieniu w niego silnym promieniem. Słychać było tylko kroki....kroki
zbliżającego się Orfeusza.
- Myślałeś, że uda ci się mnie przechytrzyć?
Mnie nie można oszukać - powiedział szyderczo. Złapał jednym ruchem ręki
leżącego chłopca.
- Skąd?... - wymamrotał Paweł. Ból w plecach stawał się
nie do zniesienia.
- Ojciec nigdy nie zwraca się do mnie po imieniu gdy w
pobliżu są nasi wspólbracia - wyszeptał i uśmiechnął się złośliwie. Błysk w
jwgo oku kazał sądzić że może powoli żegnać się z wolnością....a może i
życiem?
- Zabijesz mnie?
- Ku twej uldze -nie...ale ostrzegam że mogę
to zrobić - ostrzegł.
- Zabij mnie...wiem że chcesz to zrobić, więc mnie
zabij! - oddech Pawła stał się nierówny, gdyż Orfeusz zamyślił się.
- Tak ci spieszno na tamten świat? Wątpię, więc zamknij się - odwarknął.
- Zresztą co to za sztuka zabić dziecko?
- Taka sama jak zabić
bezbronnego wieśniaka - przypomniał mu Paweł.
- Tamto to jest zabijanie
dla przyjemności...
- Nie mów że nie ucieszyłbyś się gdybyś mnie zabił -
prychnął.
- A gdybym powiedział że nie? - Orfeusz uśmiechnął się
ponownie. Jego wzrok był świdrujący i przenikliwy. Paweł nie wiedział co
odpowiedzieć.
- Jak widzisz jestem pełen zagadek. Ale na tym nie
koniec... - uśmiechnął się jeszcze bardziej szyderczo niż przedtem. -
Będziesz mi towarzyszyć w małej wyprawie...Twój opiekun zapewne bardzo
ucieszy się na twój widok...
- Diego?
- A masz innego? Tak...zrobimy
małą zamianę.
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif'>
no ale nie narzekam bo narazie mi sie otwiera
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>
Part 53
Orfeusz od zawsze zadziwiał nawet samych Zakonników
swoją brutalnością. Ale właśnie dzięki temu stał się poważany wśród swych
współbraci i dzięki temu bali się go zwykli ludzie. Nawet pogromcy Zakonu -
Stefan, Sergiusz i Otto czuli że to naprawde groźny i nieobliczlny
przeciwnik, gotowy na wszystko....gotowy bez mrugnięcia wyrżnąć pół
armii...zniszyć człowieka.
Były jednak osoby przed którymi Orfeusz czuł
respekt - jego ojcem, przywódcą Zakonu Antaresem i co może się wydawać
niektórym dziwne...Remisem.
Historia z Remisem zaczęła się wiele lat
temu. Orfeusz spotkał wówczas pewnego dnia małego chłopca na swej drodze -
był sam a jego smutne oczy wodziły ku innym dzieciom i ich rodzicami. Wtedy
to właśnie z niewiadomych przyczyn zainteresował się nim. Dlaczego? - on sam
zadawał sobie to pytanie wiele razy. Dlaczego ten mały jasnowłosy chłopczyk
wzbudził w nim zainteresowanie? To było dziwne uczucie. Coś nakazało wtedy
przystanął i przyjrzeć się tej niepozornej postaci. Obserwował go kilka dni
- chłopiec zawsze chodził sam...często na jego twarzy gościł smutek. Orfeusz
pomyślał jednak że dzieciak nie jest wart jego uwagi i w przypływie
zmęczenia zasnął pod drzewem. Gdy się obudził ujrzał przed sobą zaciekawione
oczy dziecka schylającego się nad nim. Chłopczyk wówczas po raz pierwszy od
kiedy go zobaczył - uśmiechnął się. Po raz pierwszy Orfeusz czuł lekki
niepokój.....zdziwienie? Nigdy wcześniej żadne stworzenie nie uśmiechnęło
się na jego widok - zdrowo myśląc, pewnie mieli racje bo któż uśmiecha się w
stronę Śmierci gdy wie że zaraz zginie?
Ale chłopiec nie miał się
czego bać. Przecież nikt nie celował w niego mieczem ani też nic nie
wskazywało na to iż może być w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Patrzył w
lekko zdziwione oczy wyglądającego na szesnastolatka Orfeusza. Wyglądającego
- bo w rzeczywistości Orfeusz liczył sobie więcej lat niż na to
wyglądał....ale to całkie normalne u Atlantydów, tyle że.....właśnie. Otóż
Atlantydzi bardzo wolno się starzeją, jedynie ich umysły wskazują na to ile
naprawde mają lat. Przeciętny Atlantyd starzeje się wolniej od zwykłego
człowieka pięc razy. Są jednak wyjątki - do jakich należy Orfeusz - którzy
starzeją się wolniej nawet dwudziestokrotnie. W zasadzie okres dojrzewania
przebiega normalnie, czyli strzenie przebiega tak jak u zwykłych
ludzi...przystopowanie tego procesu następuje tuż po ukończeniu przez
Atlantyda 20 roku życia.
Wyjaśnienie tego faktu wydaje się mało
znaczące....a jednak. Wielu badaczy uważa że nie należy ignorować tego
procesu. Otóż tempo w jakim starzeje się Orfeusz stale...maleje.
Przypuszczalnie wiedza na ten temat każe mówić że przy takim tempie, w
przyszłości może dojść do czegoś w rodzaju zaprzestania starzenia. Efektem
tego może być zachowanie na całe długie życie młodego wyglądu...
Sprawa jest o tyle poważna gdyż proces ten dotyczy nie byle jakiej osoby bo
przecież samego Orfeusza. Z niewyczerpalną mocą i siłą młodego człowieka i
wieloletnim doświadczeniem stałby się on jeszcze bardziej niebezpieczny niż
był dotychczas.
Podobny proces dotyczy także wielu wojowników w tym
Sergiusza i Stefana. Jednakże nawet oni nie mają tak zaskakujących wyników
co ich wróg. Jedynym który zaczyna mu dorównywać jest Remis.
Orfeusz
od tamtego czasu zaprzyjaźnił się z małym chłopczykiem o imieniu Remigiusz.
Dość poważne jak na takiego brzdząca więc ukrócił je do "Remis" -
tak jak dzisiaj wszyscy zwracają się do niego. Ale czy taki psychopata mógł
tak po prostu nagle okazać serce małemu dziecku? Nie do końca. Orfeusz nigdy
nie zapomniał kim jest i jaką drogą w życiu zmierza. Jednak Remis coś
zmienił w jego życiu. Poznał kogoś kto bardzo przypominał jego samego z
czasów jego dzieciństwa....tak...Remis był bardzo podobny do niego. Oboje
nigdy nie odczuli uczucia jakie winni ich darzyć ojcowie - miłości. Remisowi
jednak w pewnym stopniu te braki rekompesowała matka, ale Orfeuszowi....nie
te wspomnienie było zbyt bolesne nawet dla niego. Kamienne serce kruszyło
się tylko dla dwóch osób - nie żyjącej od wielu lat matki i dla Remisa.
Nawet dzisiaj po tylu krzywdach jakie mu wyrządził, czuł że rani kogoś
bardzo bliskiego. Remis był...i jest dla niego jak młodszy brat....ale brat
który wiele przez niego wycierpiał. Co prawda Orfeusz był dla Remisa bratnią
duszą...kimś kto go doskonale rozumie, to jednak presja jaką wywierał na
niego jego własny ojciec wydawała się być silniejsza. Antares w pore
wyplenił z syna zbędne uczucia, znanymi Zakonnikom metodami, jednakże nie
zakazał Orfeuszowi przyjaźni w nastoletnim wówczas uczniem Akademii Remisem.
Antares pierwszy zorientował się z kim ma doczynienia i tylko on tak
naprawdę wie co kryje w sobie Remis. Tajemnica znana tylko jemu i Antaresowi
nigdy ma nie wyjść na światło dzienne.....Kto wie? Może jednak kiedyś
nadejdzie odpowiedni dzień, a wtedy wszystko się wyjaśni?
Droga
dłużyła się niemiłosiernie a czas mijał...i mijał na niekorzyść Remisa. Z
wyglądu już niewiele się zmienił - bo jak tu być bardziej białym i sinym?
Właściwie Remis przypominał "żywego" trupa...ledwo dyszącą istotę
krzuszącą się coraz częściej swoją własną krwią. Wychudł bardzo - powoli
widać było większość kości i żył wystające spod cienkiej skóry.
Człowiek, który go niósł nie okazywał jednak że jest mu ciężko...przeciwnie,
zajmowanie się konającym Remisem było jego obowiązkiem. Zdawał sobie sprawę,
że gdyby Remis był w pełni władz psychicznych napewno nie zgodziłby się na
to żeby on się nim opiekował. Diego czuł że Remis od samego początku ich
spotkania.....a raczej uaktywienia się wirusa oddalał się....jego umysł
powoli umierał. Ich pierwsze rozmowy były jeszcze w miare zrozumiałe dla
niego, jednak ostatnio...ostatnio z Remisem było coraz gorzej. Tracił
kontakt z rzeczywistością, z samym sobą....nie rozpoznawał już
Diega...nieczego już nie wiedział....stawał się "rośliną".
Straszne co może z człowiekiem zrobić to "coś" i Zakon. Diego
przystanął na chwilę. Ułożył delikatnie półprzytomnego Remisa obok siebie i
wziął głęboki oddech. Nie mógł przestać myśleć o Remisie....o Zakonie.
Ostatnio jego myśli nawiedzał także Orfeusz. Przypuszczał że rozkaz pozbycia
się Remisa wydał Antares.
- Szuja... - splunął. Jego twarz lekko
poczerwieniała ze złości. Z całego serca nienawidził Antaresa. Był to
człowiek jeszcze gorszy od Orfeusza. Orfeusz przynajmniej raz okazał jakieś
pozytywne uczucia - dla Remisa oczywiście. Antares zaś nigdy nie okazał
nikomu swych uczuć - po prostu ich nie miał. Jego syn był dla niego tylko
silnym i świetnie wyszkolonym Zakonnikiem....maszyną do zabijania. Żoną też
sie nie przejmował, aż w końcu ta umarła zapewne z bólu i nieszczęścia. A
teraz jeszcze zapragnął pozbyć się jeszcze jednej osoby.
Jedno było
tylko zastanawiające w tym wszystkim. Jak Antaresowi udało się przekonać
syna do tego że należy się pozbyć Remisa? "Napewno zrobił mu pranie
mózgu i użył tych swoich przeklętych tortur" - pomyślał z obrzydzeniem
Diego. Nawet jemu nie mieściło się w głowie, jak można być tak okrutnym dla
własnego syna? Zresztą czego można się spodziewać po głównym dowódcy Zakonu?
- niczego dobrego - odowiedziałby każdy znający się chociaż trochę na
Zakonnikach.
Orfeusz mimo krzywd jakie wyrządził Remisowi nie
umiałby go zabić...kiedyś nawet próbował ale zawsze umiał się w porę
opanować. Nie mógł zabić kogoś tak mu bliskiego. Ale teraz...Mimo iż
spotykali się potajemnie aby robić interesy, Remis nie darzył Orfeusza już
takim samym zaufaniem jak kiedyś, choć to może był tylko kamuflaż z jego
strony? Jego umiejętność zwodzenia była zapewne jego jedyną tarczą ochronną.
Także zdrowy rozsądek mówił mu że zbytnia nadgorliwość w obronie Orfeusza
przed Radą, przyjaciółmi i rodziną może go wydać, tak więc musiał przywolić
na "łapanki" na Zakonników i działania wymierzone przeciwko
Orfeuszowi między innymi.
Burzę myśli przerwały odgłosy
krzsztuszenia się własną krwią Remisa. Diego pozwolił mu wykaszleć wszystko.
Lepiej żeby nie zadławił się potem wymiocinami i krwią. Tak przynajmniej
mógł mu poddać spreparowny przez niego specjalny napój sporządzony z
okolicznych ziół oraz wodę przegrzaną przy ognisku....to jedyne czego nie
wymiotował...
W miarę gdy Remis pogrążał się w pustce swego umysłu
przewracając oczami, Diego miał czas na przejrzenie mapy, jaką udało mu się
zdobyć przed "porwaniem" Remisa. Do najbliższej wioski było już
niedaleko. Nie wiedział czy się cieszyć wkońcu to nie było zbyt bezpieczne
miejsce. Jedyne co przemawiało do zatrzymania sie był mieszkający tam
czarnoksiężnik starej daty, który może mógłby zaradzić coś więcej na stan
Remisa niż on. Jeżeli nie, zostaje tylko wioska niedaleko Zakonu...przy
bagnach....
Tymczasem w posiadłości państwa Smithów panowała
grobowa atmosfera. Stefan i Sergiusz powinni już wrócić a ich nadal nie
było. Pan Smith krążył wśród korytarzy, wyglądając co chwila przez okno - na
próżno.
- Jonathann usiądź chociaż na moment - prosiła go już po raz
kolejny jego żona. On jak zwykle spokojnie odpowiadał:
- Nie mogę Julio,
tu chodzi o życie moich przyjaciół i chłopców.
Pani Smith ścisnęła mocno
dłoń męża i drżącym głose spytała:
- Oni wrócą Jonathann? Powiedz że nic
im nie jest..
- Jestem tego pewien - odparł pan Smith i objął ramieniem
Julię. Teraz oboje wyczekiwali na powrót bliskich im osób, mając nadzieję że
nic im nie jest...
-Przepraszam...- w ciemnej celi słychać było że
Wiktor nadal nie mógł sobie wybaczyć tego iż pozwolił Pawłowi odejść -
Głupio dałem się ponieść emocjom. Teraz.... czy on go?...
- Nie wiem czy
go zabiją... - odpowiedział smutnym głosem Sergiusz - Narazie wiemy jedno, a
mianowicie że nadal jest na wolności i że Orfeusz nie zdołał go
schwytać.
- Na wszystko co święte...oby żył....
Paweł nadal
znajdował się zdala od "szponów Śmierci". Orfeusz wiedząc jednak
że chłopiec nadal jest w zamczysku ustawił wartę przy głównych wrotach
prowadzoncych na dziedziniec. Nawet Orfeusz nie mógłby się przedostać przez
ten gąszcz postaci krążących przy wrotach przed uprzednim sprawdzeniu czy
napewno jest tym za kogo się podaje....chyba że....
Przez umysł Pawła
przebiegła genialna myśl. Pomysł bardzo ryzykowny i wymagający naprawdę
nerwów ze stali i jednego rubionowo-czerwonego płaszcza.....ale....
-
Dobra płaszcz jest - powiedział sam do siebie zakładając nieporadnie za duży
płaszcz. Została tylko kwestia podwyższenia się. Mogło się to wydawać
niewiarygodne ale Paweł znalazł i wyjście z tej sytuacji. Znalazł dość grube
pieńki w schowku na parterze - nikogo nie pilnowanym zresztą. Odrobina
magii.....troche ognia....miał gotowe odpowiednio wyprofilowane wysokie acz
wąskie kawałki drewana. Na każdą nogę po dwa kawałki przewiązane jakimś
sznurkiem....chwila by złapać równowagę....
- Idealnie - mruknął do
siebie z zadowleniem. Naciągnął na na twarz kaptur i jak nigdy nic ruszył w
stronę stajni dość pewnym krokiem. Naszczęście znalazł się odpowiedni koń.
Trzeba dodać że ów konie nie były zwyczajne. Była to specjalnie wyhodowana
rasa. Otóż w chwili usadowienia się na siodle jeździec wraz z
koniem...znikali. Była to specjalność magiczna tych stworzeń. Były
bezszelestne i zapewniały kamuflaż nie tylko sobie ale i osobie je
prowadzącej. Paweł złapał głęboki oddech.....teraz najgorsze. "Oby
wypaliło" - powtarzał sobie gorączkowo w myślach.
Zakonnicy
zorientowali się iż ktoś zamierza opuścić teren Zamczyska a ich zadaniem
było zrewidowanie każdego wychodzącego.....każdego tylko nie.....
- Z
drogi! - rozległ się gruby basowy głos mężczyzny. Głos, który wydobywał
się spod czerwonego płaszcza...
- Mistrzu... - odpowiedział jeden z
wartowników - My...mamy rozkaz Orfeusza. Nikt nie może wyjść z
zamczyska.
- Milcz głupcze! Jak śmiesz mi mówić co muszę robić! -
Paweł idealnie podrobił głos Antaresa - dowódcy Zakonu.
- Panie...ale
Orfeusz.. - nalegał dalej Zakonnik.
- Zamknij się wreszcie! Masz mnie
zaraz przepuścić! Kto jest ważniejszy? Ja, dowódca Zakonnu czy mój syn?
Zakonnicy chwilę się zawahali. Nie mogli jednak wiedzieć iż głos,
który zdawał się należeć do Antaresa był małą sztuczką Pawła. Orfeusz
rzeczywiście kazał każdego przeszukać, ale jego rozkaz nie był dość
precyzyjny. Nikt nie przypuszczał, że sam Antares, człowiek ważniejszy w
hierarchii zapragnie nagle wyjść i to w chwili gdy po zamczysku szwęda się
zbieg.
- Zejdź mi z drogi! - powtórzył głośniej Paweł. Nie miał wiele
czasu a w każdej chwili wszystko może się przecież wydać.
-
Zabraniam! - rozległ się zimny głos z tyłu. Paweł delikatnie obrócił
się. To było najgorsze co mogło mu się wydarzyć...
Ku nim zbliżał
się Orfeusz. Wartownicy zadrżeli.
- Czemu nie przeszukujecie go skoro
kazałem wam sprawdzać każdego! - ryknął rozwścieczony.
-
Panie...t-t-t-o-o An-n-ntares! - wyjąkał jeden z wartowników.
-
Orfeuszu każ im mnie natychmiast przepuścić! - Paweł ponownie przemówił
głosem Antaresa.
- Oczywiście panie - wymamrotał wartownik i uruchomił
urządzenie podnoszące stalowe kraty i otwierające wrota.
- Zatrzymać
go! - krzyknął Orfeusz. Koń wraz z jeźdzcem ruszyli przed siebie. Jednak
Orfeusz nie zamierzał dać uciec Pawłowi.
Zaczął wiać niesamowicie
silny wiatr...nienaturalnie silny, jakby wspomagany....magią...
Orfeusz
wyciągnął przed siebie ręce. jego moc sprawiła że rozpętał się huragan.
Paweł jednak nie zamierzał się poddawać. Koń parł przed siebie, jednak widać
było że robi to z coraz większym trudem. Paweł jedak też miał w zandrzu małe
czary. Tworząc pole siłowe wokół siebie mógł - choć z trudem oczywiście -
być przynajmniej spokojny iż wiatrzysko nie podrzuci ich do góry. Jednak
mimo to czary Pawła zawiodły. Jego koń został raniony czymś w nogę. Pole
siłowe słabło i wtedy to także Paweł poczuł w plecach silny ból. Spadł z
konia...
Paweł leżał obolały na zimnej, błotnistej ziemi - obolały
po trafieniu w niego silnym promieniem. Słychać było tylko kroki....kroki
zbliżającego się Orfeusza.
- Myślałeś, że uda ci się mnie przechytrzyć?
Mnie nie można oszukać - powiedział szyderczo. Złapał jednym ruchem ręki
leżącego chłopca.
- Skąd?... - wymamrotał Paweł. Ból w plecach stawał się
nie do zniesienia.
- Ojciec nigdy nie zwraca się do mnie po imieniu gdy w
pobliżu są nasi wspólbracia - wyszeptał i uśmiechnął się złośliwie. Błysk w
jwgo oku kazał sądzić że może powoli żegnać się z wolnością....a może i
życiem?
- Zabijesz mnie?
- Ku twej uldze -nie...ale ostrzegam że mogę
to zrobić - ostrzegł.
- Zabij mnie...wiem że chcesz to zrobić, więc mnie
zabij! - oddech Pawła stał się nierówny, gdyż Orfeusz zamyślił się.
- Tak ci spieszno na tamten świat? Wątpię, więc zamknij się - odwarknął.
- Zresztą co to za sztuka zabić dziecko?
- Taka sama jak zabić
bezbronnego wieśniaka - przypomniał mu Paweł.
- Tamto to jest zabijanie
dla przyjemności...
- Nie mów że nie ucieszyłbyś się gdybyś mnie zabił -
prychnął.
- A gdybym powiedział że nie? - Orfeusz uśmiechnął się
ponownie. Jego wzrok był świdrujący i przenikliwy. Paweł nie wiedział co
odpowiedzieć.
- Jak widzisz jestem pełen zagadek. Ale na tym nie
koniec... - uśmiechnął się jeszcze bardziej szyderczo niż przedtem. -
Będziesz mi towarzyszyć w małej wyprawie...Twój opiekun zapewne bardzo
ucieszy się na twój widok...
- Diego?
- A masz innego? Tak...zrobimy
małą zamianę.
chyba wszyscy powyjeżdzali no nic...jak wrócicie to mnie pewnie nie będzie więc daje to na zapas
Part 54
- Panie wzywałeś mnie? - ukłonił się poddańczo Zakonnik.
- Znaleziono chłopca? - rozległ się głos.
- Orfeusz się nim zajął, ale jak dotąd jeszcze nie wrócił - zakomunikował posłusznie mężczyzna. Antares natychmiast zerwał się z fotela.
- Ruszył za nim w pogoń?
- O ile nam wiadomo Orfeusz dopadł chlopca tuż przed zamkniem...
- Głupcze! - ryknął Antares - Macie ich szukać! Natychmiast!
- Tak jest panie! Jakieś specjalne rozkazy?
- Dobrze, że o to spytałeś... - Antares podrapał się po brodzie - Przypuszczam, że mój syn postanowił zrobić małą zamianę...taak...zamierza odnaleźć Diega i zamienić chłopca na Remisa...
- Panie, ale skąd ten niepokój?
- Mój syn ma słabość do Remisa...nie odda nam go... - pięść dowódcy z całej siły uderzyła z pobliski stół, tworząc pęknięcie na całej długości. Zakonnik zorientował się już na czym stoją.
- Co mamy w takim razie zrobić?
- Musicie złapać całą czwórkę, ale tylko w chwili gdy będą razem - w żadnym wypadku pojedyńczo bądź parami - RAZEM. Diego i mój syn mają dostać należytą karę...
- Pobicie do nieprzytomności? Panie to zbyt niebezpieczne....Orfeusz nas zabije...
- Może rzeczywiście -zgodził się Antares - Nie warto tracić bezsensownie ludzi. Ukarzę obu po powrocie. Co do Pawła i Remisa... - zamyślił się - Chłopcu proszę dać należytą nauczkę ale tylko w postaci nie zagrażającej jego życiu natomiast Remis..... - jego twarz wykrzywił grymas. - Możecie zrobić z nim co chcecie. Zapewne wirus jaki mu podaliśmy, zdążył zagnieździć się w jego ciele, więc nie powinniście mieć z nim większych kłopotów. Jeszcze jedno - powiedział widząc że Zakonnik zamierza się oddalić - Chcę aby poczuł ból jakiego jeszcze w życiu nie doznał...ma konać z bólu....zrozumiano?
- Oczywiście, panie. Mamy przynieść ciało?
- Życzyłbym sobie tego. Widok martwego Remisa z pewnością podniesie mnie na duchu - zaśmiał się chwilę po czym gestem wyprosił podwładnego z komnaty.
Twintower może nie należał do ludzi o szczególnej dobroci, jednak nawet i on miewa czasami przebłyski dobroci...no może nie dobroci, co sprawiedliwości. Gdyby się uważniej przyjrzeć, możnaby odnieść wrażenie iż Radek powoli przestawał mieć u niego specjalne względy. Chociaż może nigdy ich nie miał...być może faworyzowanie Radka miało na celu choć w małym stopniu uprzykrzyć życie Wiktorowi. Atutem w potyczce między Wiktorem a Twintowerem było to iż Wiktor nie znosił Radka i z wzajemnością. Fakt iż jakiś profesor popiera tego "kujona" zawsze wprawiało Wiktora w "lekką złość". Radek być może był mądry, ale była to raczej mądrość "wykuta na pamięć" - zero zaradności na nieznanym terenie. Nie to co Wiktor - ten zawsze umiał sobie poradzić w nietuzinkowych sytuacjach i wyciągać trafne wnioski. Wielu nauczycieli zauważyło kiedyś że Wiktor przewyższa inteligencją niejednego ucznia, tylko najzwyczajniej w świecie nie zabiegał o miano geniusza - przeciwnie, zawsze żądał od nauczycieli pośredniej oceny, która jego zdaniem w zupełności mu wystarczała do szczęścia.
Twintowerowi zaczynało brakować tego, jak sam mawiał w myślach - "sprytnego cwaniaka" oraz tego hałasu jaki co rano zbudzał go z łóżka, kiedy to bezczelnie biegał razem z przyjaciółmi po korytarzu malując na ścianach niestosowne hasła pod adresem Radka. Choć zawsze w takich sytacjach Wiktor otrzymywał najgorszą karę i to na niego skupiał swój gniew Twintower to mimo wszystko, ten stary profesor w głębi duszy jakoś lubił tego łobuza, choć nigdy nie miał zamiaru mu tego okazać...
- Panie Karlsen proszę do mnie - Michał posłusznie podążył za starym profesorem do klasy. - Jako opiekun jestem zobowiązany do wyciągania konsekwencji z niestosownego zachowania moich uczniów wobec innych - zaczął, stukając przy tym rytmicznie swoim piórem o blat biurka. - Niesubordynacja a już co gorsza przemoc jest niedopuszczalna w tej szkole...zacnej szkole dodam jeszcze. Zawsze uważałem pana za inteligentnego i posłusznego ucznia...jednak ostatnie pańskie zachowanie zaniepokoiło nauczycieli pana uczących i oczywiście mnie - mówiąc to spojrzał groźnie na Michała. - Czy może mi pan wyjaśnić dlaczego jest pan agresywny w stosunku do pewnej grupy uczniów? Mam tu na myśli oczywiście pana Radosława Szczęsnego...
- Radka????!!! - krzyknął zdumiony Michał - Ja sie na nim wyrzywam? Chyba na odwrót! Zarządził na mnie nagonkę po tym jak zniknęli moi przyjaciele i kiedy to podobno zabiłem tą dziewczynę!
- Cisza! - przerwał mu profesor. Michał aż kipiał ze złości. - Po pierwsze nie toleruję podnoszenia głosu na mnie a po drugie...przerwał mi pan. Tak więc jak mówiłem, oprócz pana Szczęsnego miał pan konfilkt z uczniami należącymi do kólka filozoficznego, a dodam że to wybitni uczniowie... - dodał gniewnie - Chyba nie zamierza pan zostać wyrzucony ze szkoły?...
Michał podniósł głowę - po raz pierwszy zagrożono mu wyrzuceniem z Akademii.
- Panie profesorze...- starał sie wytłumaczyć - pan jest jawnie niesprawiedliwy.
Twintower poczerwieniał na twarzy. Jeszcze nikt - nawet Wiktor - nie rzucił mu prosto w twarz że jest niesprawiedliwy.
- Czy pan zdaje sobie sprawę, że obraził pan właśnie swojego profesora, panie Karslen? - powiedział wściekle profesor.
- Nikogo nie obrażam, tylko stwierdzam jakie są fakty. Pan dobrze wie że to na mnie teraz cała szkoła się wyżywa i to mnie chcą się koniecznie pozbyć, a pan mi zarzuca że to ja jestem agresywny i że to moja wina że się bronię - Twintower wyraźnie uspokoił się. Z trudnością przyznał, że jego uczeń ma rację. Milczenie jakie nastało potem przerwało chrząknięcie Twintowera.
- Dobrze, niech pan już idzie - wymamrotał pod nosem.
- Nie zostanę ukarany?
- Jeżeli zaraz się stąd nie ruszysz mogę się jeszcze zastanowić nad karą - powiedział już znacznie głośniej. Michał uznał że nie należy przeciągać struny i szybko się ulotnił.
Twintower go nie ukarał - ta myśl cały czas huczała mu w głowie. Chyba był pierwszym uczniem, który nie stał się ofiarą jego wiecznie złego humoru i chęci dokuczania uczniom jak to tylko możliwe. To można nazwać tylko jednym mianem - cud.
Uśmiech Michała szybko jednak spełzł mu z twarzy gdy na horyzoncie pokazał się Radek z Laurą. Kiedyś sądził że lubił Laurę, jednak teraz miał ochotę walnąć w nią zaklęciem. Już dawno przestało mu zależeć na jej przyjaźni.
- Jakąż to karę mój kochany profesor wymyślił tym razem dla naszego Michałka? -spytał jadowicie Radek.
- Żadną przymule - odciął się Michał - Zaskoczony?- spytał z uśmiechem. Radek wytrzeszczył oczy.
- Kłamiesz - stwierdził po chwili namysłu.
- Chciałbyś. - teraz Michał uśmiechnął sie szyderczo.
- Radku możemy już iść? - odezwała się Laura. Jej wzrok ani na chwilę nie powędrował na Michała, za to jej ton wypowiedzi wskazywał znużenie.
- Uważaj bo zemdlejesz. Co, powietrze ci nie odpowiada? To nie oddychaj - powiedział kąśliwie Michał. Tym razem Laura popatrzyła na niego z wielkim oburzeniem.
- Bynajmniej nie powietrze, lecz ty - wskazał głową. Michał nie zamierzał się poddać. Postanowił przyjąć postawę najbardziej wkrzającą dla przeciwnika - zastosować metodę Wiktora.
- Wiem że jestem przystojny ale to nie powód żeby od razu uciekać tylko z powodu że jest się brzydszym - uśmiechnął się jadowicie. Trafił prosto w dziesiątkę.
- TY PRZYSTOJNY? Weź mnie nie rozśmieszaj! - roześmiała się sztucznie.
- Nie śmiej sie tak bo ci sztuczna szczęka wyleci - dodał na koniec i z wielkim uśmiechem na twarzy ruszył do klasy. Z daleka słyszał rozłoszczone piski Laury. Żałował tylko że nie mógł zobaczyć jej miny....
no nic...jak wrócicie to mnie pewnie nie będzie więc daje to na zapasPart 54
- Panie wzywałeś mnie? - ukłonił się poddańczo Zakonnik.
- Znaleziono chłopca? - rozległ się głos.
- Orfeusz się nim zajął, ale jak dotąd jeszcze nie wrócił - zakomunikował posłusznie mężczyzna. Antares natychmiast zerwał się z fotela.
- Ruszył za nim w pogoń?
- O ile nam wiadomo Orfeusz dopadł chlopca tuż przed zamkniem...
- Głupcze! - ryknął Antares - Macie ich szukać! Natychmiast!
- Tak jest panie! Jakieś specjalne rozkazy?
- Dobrze, że o to spytałeś... - Antares podrapał się po brodzie - Przypuszczam, że mój syn postanowił zrobić małą zamianę...taak...zamierza odnaleźć Diega i zamienić chłopca na Remisa...
- Panie, ale skąd ten niepokój?
- Mój syn ma słabość do Remisa...nie odda nam go... - pięść dowódcy z całej siły uderzyła z pobliski stół, tworząc pęknięcie na całej długości. Zakonnik zorientował się już na czym stoją.
- Co mamy w takim razie zrobić?
- Musicie złapać całą czwórkę, ale tylko w chwili gdy będą razem - w żadnym wypadku pojedyńczo bądź parami - RAZEM. Diego i mój syn mają dostać należytą karę...
- Pobicie do nieprzytomności? Panie to zbyt niebezpieczne....Orfeusz nas zabije...
- Może rzeczywiście -zgodził się Antares - Nie warto tracić bezsensownie ludzi. Ukarzę obu po powrocie. Co do Pawła i Remisa... - zamyślił się - Chłopcu proszę dać należytą nauczkę ale tylko w postaci nie zagrażającej jego życiu natomiast Remis..... - jego twarz wykrzywił grymas. - Możecie zrobić z nim co chcecie. Zapewne wirus jaki mu podaliśmy, zdążył zagnieździć się w jego ciele, więc nie powinniście mieć z nim większych kłopotów. Jeszcze jedno - powiedział widząc że Zakonnik zamierza się oddalić - Chcę aby poczuł ból jakiego jeszcze w życiu nie doznał...ma konać z bólu....zrozumiano?
- Oczywiście, panie. Mamy przynieść ciało?
- Życzyłbym sobie tego. Widok martwego Remisa z pewnością podniesie mnie na duchu - zaśmiał się chwilę po czym gestem wyprosił podwładnego z komnaty.
Twintower może nie należał do ludzi o szczególnej dobroci, jednak nawet i on miewa czasami przebłyski dobroci...no może nie dobroci, co sprawiedliwości. Gdyby się uważniej przyjrzeć, możnaby odnieść wrażenie iż Radek powoli przestawał mieć u niego specjalne względy. Chociaż może nigdy ich nie miał...być może faworyzowanie Radka miało na celu choć w małym stopniu uprzykrzyć życie Wiktorowi. Atutem w potyczce między Wiktorem a Twintowerem było to iż Wiktor nie znosił Radka i z wzajemnością. Fakt iż jakiś profesor popiera tego "kujona" zawsze wprawiało Wiktora w "lekką złość". Radek być może był mądry, ale była to raczej mądrość "wykuta na pamięć" - zero zaradności na nieznanym terenie. Nie to co Wiktor - ten zawsze umiał sobie poradzić w nietuzinkowych sytuacjach i wyciągać trafne wnioski. Wielu nauczycieli zauważyło kiedyś że Wiktor przewyższa inteligencją niejednego ucznia, tylko najzwyczajniej w świecie nie zabiegał o miano geniusza - przeciwnie, zawsze żądał od nauczycieli pośredniej oceny, która jego zdaniem w zupełności mu wystarczała do szczęścia.
Twintowerowi zaczynało brakować tego, jak sam mawiał w myślach - "sprytnego cwaniaka" oraz tego hałasu jaki co rano zbudzał go z łóżka, kiedy to bezczelnie biegał razem z przyjaciółmi po korytarzu malując na ścianach niestosowne hasła pod adresem Radka. Choć zawsze w takich sytacjach Wiktor otrzymywał najgorszą karę i to na niego skupiał swój gniew Twintower to mimo wszystko, ten stary profesor w głębi duszy jakoś lubił tego łobuza, choć nigdy nie miał zamiaru mu tego okazać...
- Panie Karlsen proszę do mnie - Michał posłusznie podążył za starym profesorem do klasy. - Jako opiekun jestem zobowiązany do wyciągania konsekwencji z niestosownego zachowania moich uczniów wobec innych - zaczął, stukając przy tym rytmicznie swoim piórem o blat biurka. - Niesubordynacja a już co gorsza przemoc jest niedopuszczalna w tej szkole...zacnej szkole dodam jeszcze. Zawsze uważałem pana za inteligentnego i posłusznego ucznia...jednak ostatnie pańskie zachowanie zaniepokoiło nauczycieli pana uczących i oczywiście mnie - mówiąc to spojrzał groźnie na Michała. - Czy może mi pan wyjaśnić dlaczego jest pan agresywny w stosunku do pewnej grupy uczniów? Mam tu na myśli oczywiście pana Radosława Szczęsnego...
- Radka????!!! - krzyknął zdumiony Michał - Ja sie na nim wyrzywam? Chyba na odwrót! Zarządził na mnie nagonkę po tym jak zniknęli moi przyjaciele i kiedy to podobno zabiłem tą dziewczynę!
- Cisza! - przerwał mu profesor. Michał aż kipiał ze złości. - Po pierwsze nie toleruję podnoszenia głosu na mnie a po drugie...przerwał mi pan. Tak więc jak mówiłem, oprócz pana Szczęsnego miał pan konfilkt z uczniami należącymi do kólka filozoficznego, a dodam że to wybitni uczniowie... - dodał gniewnie - Chyba nie zamierza pan zostać wyrzucony ze szkoły?...
Michał podniósł głowę - po raz pierwszy zagrożono mu wyrzuceniem z Akademii.
- Panie profesorze...- starał sie wytłumaczyć - pan jest jawnie niesprawiedliwy.
Twintower poczerwieniał na twarzy. Jeszcze nikt - nawet Wiktor - nie rzucił mu prosto w twarz że jest niesprawiedliwy.
- Czy pan zdaje sobie sprawę, że obraził pan właśnie swojego profesora, panie Karslen? - powiedział wściekle profesor.
- Nikogo nie obrażam, tylko stwierdzam jakie są fakty. Pan dobrze wie że to na mnie teraz cała szkoła się wyżywa i to mnie chcą się koniecznie pozbyć, a pan mi zarzuca że to ja jestem agresywny i że to moja wina że się bronię - Twintower wyraźnie uspokoił się. Z trudnością przyznał, że jego uczeń ma rację. Milczenie jakie nastało potem przerwało chrząknięcie Twintowera.
- Dobrze, niech pan już idzie - wymamrotał pod nosem.
- Nie zostanę ukarany?
- Jeżeli zaraz się stąd nie ruszysz mogę się jeszcze zastanowić nad karą - powiedział już znacznie głośniej. Michał uznał że nie należy przeciągać struny i szybko się ulotnił.
Twintower go nie ukarał - ta myśl cały czas huczała mu w głowie. Chyba był pierwszym uczniem, który nie stał się ofiarą jego wiecznie złego humoru i chęci dokuczania uczniom jak to tylko możliwe. To można nazwać tylko jednym mianem - cud.
Uśmiech Michała szybko jednak spełzł mu z twarzy gdy na horyzoncie pokazał się Radek z Laurą. Kiedyś sądził że lubił Laurę, jednak teraz miał ochotę walnąć w nią zaklęciem. Już dawno przestało mu zależeć na jej przyjaźni.
- Jakąż to karę mój kochany profesor wymyślił tym razem dla naszego Michałka? -spytał jadowicie Radek.
- Żadną przymule - odciął się Michał - Zaskoczony?- spytał z uśmiechem. Radek wytrzeszczył oczy.
- Kłamiesz - stwierdził po chwili namysłu.
- Chciałbyś. - teraz Michał uśmiechnął sie szyderczo.
- Radku możemy już iść? - odezwała się Laura. Jej wzrok ani na chwilę nie powędrował na Michała, za to jej ton wypowiedzi wskazywał znużenie.
- Uważaj bo zemdlejesz. Co, powietrze ci nie odpowiada? To nie oddychaj - powiedział kąśliwie Michał. Tym razem Laura popatrzyła na niego z wielkim oburzeniem.
- Bynajmniej nie powietrze, lecz ty - wskazał głową. Michał nie zamierzał się poddać. Postanowił przyjąć postawę najbardziej wkrzającą dla przeciwnika - zastosować metodę Wiktora.
- Wiem że jestem przystojny ale to nie powód żeby od razu uciekać tylko z powodu że jest się brzydszym - uśmiechnął się jadowicie. Trafił prosto w dziesiątkę.
- TY PRZYSTOJNY? Weź mnie nie rozśmieszaj! - roześmiała się sztucznie.
- Nie śmiej sie tak bo ci sztuczna szczęka wyleci - dodał na koniec i z wielkim uśmiechem na twarzy ruszył do klasy. Z daleka słyszał rozłoszczone piski Laury. Żałował tylko że nie mógł zobaczyć jej miny....
Ava!! SUPER!! SUPER!! Mialam co nadrabiac Swietnie!! Az mi sie chlipac chcialo, kiedy opisywalas uczucia Diego... Kurcze, kobieto... Poprawilas sie =) I to znacznie!! Coraz bardziej mnie to wciaga (o ile to jeszcze mozliwe)... Jezusicku, jestem pelna podziwu =) Az ze skory prawie wyszlam, kiedy musialam skonczyc, bo meine mutter wrocila (a potem poojechalam rano i z daniem komenta musialam weekend poczekac ale za to byla jeszcze 1 czesc dodatkowa ^^ poprawilas mi humor tym).
Tak wiec koncze ten moj monolog i tradycyjnie (czyt. obsesyjnie) czekam na next parta
Swietnie!! Az mi sie chlipac chcialo, kiedy opisywalas uczucia Diego... Kurcze, kobieto... Poprawilas sie =) I to znacznie!! Coraz bardziej mnie to wciaga (o ile to jeszcze mozliwe)... Jezusicku, jestem pelna podziwu =) Az ze skory prawie wyszlam, kiedy musialam skonczyc, bo meine mutter wrocila (a potem poojechalam rano i z daniem komenta musialam weekend poczekac ale za to byla jeszcze 1 czesc dodatkowa ^^ poprawilas mi humor tym).Tak wiec koncze ten moj monolog i tradycyjnie (czyt. obsesyjnie) czekam na next parta
Ava, siostro, to jest suuuuuuper!!!!!!!!! Matko, dawno czegos takiego nie czytała. Ten ostatni pat i zdania. Hhehehe... =D Spoko. Trochę humoru nie zaszkodzi. Twój fick czyta się lekko i przyjemnie. Mam nadzieję ,ze ten fick bedzie trwał jeszcze dłuuuuuugo długo. Czekam na kolejnego parta. Pa!
yyyyyyy tego......jak to
wytłumaczyć.......no odłączona byłam i to PONAD PÓŁTORA
MIESIĄCA!!!!!!!!!!!!!
3;!! dopiero dzisiaj dostałam sie do neta.......parcik napisze
gdzieś tak może na sobote bo teraz nie mam czasu zbytnio ^^
wytłumaczyć.......no odłączona byłam i to PONAD PÓŁTORA
MIESIĄCA!!!!!!!!!!!!!
3;!! dopiero dzisiaj dostałam sie do neta.......parcik napisze
gdzieś tak może na sobote bo teraz nie mam czasu zbytnio ^^
Part 55
Orfeusz miał niezwykłą
moc. Dotykiem potrafił obezwładnić przeciwnika a nawet go zabić...
Nigdy nie przejmował się ludźmi za których los był odpowiedzialny. Było mu
wszystko jedno czy człowiek który właśnie umiera w jego ramionach ma
rodzinę...bliskich...przyjaciół. To takie mało istotne wydaje się w chwili
zabijania kogoś. Przecież on jest Zakonnikiem, a Zakonnik nigdy nie okazuje
litości. Poza tym....czy ktoś kto chciałby jego zabić, zadawałby sobie te
pytania? Zapewne nie, więc czemu on ma się przejmować? Dla głupiego poczucia
winy, które by go potem nękało? Czy może dlatego, że jest istotą rozumną a
nie barbażyńcą niszczącym i zabijającym dla samej istoty woli walki?
Cóż za górnolotne przemyślenia. Nie warte zaprzątania myśli, kogoś znacznie
potężnego niż każda inna istota. W walce nie chodzi o to by komuś współczuć
- chodzi o to by zdobyć władzę i zagarnąć łupy - inne sprawy są nieistotne.
Paweł czuł że uścisk Orfeusza na jego ramieniu jest bardzo silny.
Tak silny że niedopływała krew. Długie, białe palce wbijały się coraz
mocniej w skórę chłopca, popychając go do przodu, wzdłuż gęstwiny lasy w
którym znajdowały się.....
- Bagna - zauważył Paweł. Orfeusz nie
zareagował. - Tam są bagna - powtórzył tym razem głośniej.
- Zamknij się
- odwarknął wkońcu Zakonnik.
Paweł wbił wzrok w rozległe bagniska
porośniętymi paprociami i innym zielskiem. Wkraczali na przeklęty teren.
Miejsce w którego odchłaniach szlamu i błota spoczywały zwłoki nieostrożnych
wędrowców i oprawców wioski na skraju lasu - Zakonników żyjących parę wieków
temu.
Opary bagienne uniemożliwiały zaczerpnięcie głębszego oddechu
dlatego też trzeba było oddychać szybko i płytko.
Cisza....zupełnie
jak na cmentarzu to miejsce było głuche i tajemnicze. I tylko jedna myśl:
nie wpaść w bagno.
Widać było że Orfeusz był obeznany w terenie,
gdyż za każdym krokiem słychać było tylko cichy tupot jego i Pawła stóp -
znak że są na ziemi. Było to na tyle zadziwiające, że Orfeusz nie patrzył
wogóle pod nogi, a jego zmrużone oczy zdawały się szukać czegoś w oddali.
Pełna czujność i brak jakichkolwiek oznak niepewności co do trasy, którą
podążają.
Paweł był prawie pewien tego, że wie za czym tak wodzi
Orfeusz - szukał Remisa i Diega. Po chwili jednak zastanowił się nad tym -
"przecież Remis i Diego nie mogą być w pobliżu" - uświadomił sobie
po chwili. A więc? Czyżby Zakonnicy ruszyli za nimi w pogoń? Ale jeżeli tak,
to czemu ich JUŻ niedopadli? Przecież zarówno deski jak i konie poruszają
się znacznie szybciej od dwóch idących ludzi. Może szykują
zasadzkę......
- Ruszaj się! - rozległ się głos. Paweł spojrzał w
górę, jednak Orfeusz odwrócił głowę i zaczął bardziej przyspieszać pchając
chłopca coraz mocniej do przodu.
Powoli wychodzili z
bagien.....
W oddali iskrzyły się światła migające spokojnie z
zawieszonych lampionów, smętnie powiewanych na wietrze. Diego
przystanął.
- A więc dotarliśmy - powiedział jakby z niedowierzaniem.
Spojrzał z obawą na Remisa, którego trzymał na rękach. Chciał go nawet
obudzić by powiedzieć że są na miejscu, jednak powstrzymał się.
Nie
była to typowa wioska. Stało tu zaledwie dwadzieścia gosodarstw stojących
przy jedynej drodze jaka tu istniała i wszystkie były tak samo mroczne.
Obrośnięte bluszczem z mnóstwem grzybów w ogródkach. Mieszkańcy nie
wyglądali na zamożnych. Płoty dzielące dom od domu już dawno powyginały się
na wszystkie strony i zaczynały obrastać mchem. Spod kłębów powywijanego
bluszczu widać było ciemno-ceglane ściany ukruszone zębem czasu. Wszystkie
okna były pozasłaniane ciemnymi zasłonami a na ich parapetach stały różne,
przedziwaczne rośliny, które sie ruszały i wydawały przedziwne dźwięki.
Droga była cała zabłocona po niedawnej ulewie jaka tu musiała przejść. Z
wysokich traw wyskakiwały fioletowo-zielone ropuchy skrzeczące głośno a przy
niziutkich drzewkach tłoczyły się różnorakie jaszczurki i węże wystające
spod kamieni. To była Baggie End - wioska medyków.
Diego rozejrzał się
po podupadających domach. W żadnym z tych domów wydawało się nie być ludzi.
Nagle poczuł, że ktoś przystawia mu coś ostrego do karku. Dał się słyszeć
starczy głos:
- Ręce do góry złodzieju!
Diego uśmiechnął się w
duchu. Nie takie teksty już słyszał a ten wydawał mu się bardziej komiczny
niż groźny.
- Nie mogę - odpowiedział. Chciał się odwrócić lecz starzec
nie pozwolił mu na to.
- Nie odwracaj się! Co tam masz w ręku?
-
Człowieka, który potrzebuje twojej pomocy Virvielu - w tym momencie Diego
odwrócił się. Starzec stojący przed nim zrobił przerażone oczy. Widać było
że się ogromnie przeraził.
- Zakonnik.. - wysapał chwytając się za serce
i próbując się wycofać.
- Skąd wiesz że jestem Zakonnikiem?
- Znam
twoją twarz - wskazał drżącym palcem na Diega. - Morderca!
- Zamknij
się Vivriel!- starzec aż podskoczył z przerażenia. - Widzisz tego
człowieka na mych rękach? Potrzebuje pomocy.
Starzec przyjrzał się
dopiero teraz postaci, którą niósł ze sobą Zakonnik.
-
Remis....nieee....oooo..niieeee - Vivriel pokręcił głową. -
Odejdzcie!
- Pomóż mu. Jest umierający, rozumiesz? Musisz mu
pomóc!
- Myślisz, że jestem głupi?! - krzyknął wkońcu Vivriel -
On miał być sądzony! To zdrajca!
- Jesteś medykiem! Masz go
uzdrowić!
- Nie pomagam Zakonnikom. Jest mi wszystko jedno co się z
nim stanie. Ja go uzdrowie a on potem przyjdzie do mojej wioski i ją spali a
jej mieszkańców każe wymordować.
- Dziadku? - spośród gęstwiny drzew
wyłoniła się młoda dziewczyna ubrana w czerwoną suknię z długimi delikatnie
pofalowanymi bursztynowymi włosami.
- Pomóż nam a przyrzekam że oszczędzę
wioskę, zrozumiano? Wybieraj: albo życie mieszkańców albo ich śmierć -
wyszeptał groźnie Diego, widząc że dziewczyna jest coraz bliżej. Vivriel
zmrużył oczy.
- Dobrze, ale ani słowa mojej wnuczce - zastrzegł.
-
Dziadku co się....
- Szukam pomocy dla mojego przyjaciela, ale jeżeli nie
chcecie nam pomóc.....
- Jak to? Dziadku, chyba nie odmówiłeś
gościny?
- Ależ nie moje dziecko. Proszę za mną - powiedział sucho
Vivriel.
Weszli do jednego z domostw. W środku nie było zbyt dużo
miejsca. Pośrodku stał niewielki drewniany stoli na trzech skręconych
nogach, na których stało różnego rodzaju słoje oraz fiolki leżące na stosie
papirusów, zapisanych dziwnymi formułami. Z sufitu przy oknach zwisały
pozawieszane na sznurkach suszone zioła a przy ścianach w prostych regałach
stały zniszczone i wypłowiałe księgi. Vivriel uprzątnął szybko stolik
nakazał swej wnuczce przygotowanie łóżka dla chorego stojące przy
niewielkich schodach które wiodły na górę. On zaś sam postawił na stoliku
karafkę z dziwnym płynem w którym pływało jakieś zielsko.
- Proszę, niech
pan go kładzie - Diego złożył nieprzytomnego Remisa na łóżku. Vivriel
założył na nos swoje okulary i zaczął badać. Po paru minutach podniósł się
znad Remisa i usiadł przy stoliku naprzeciw Diega.
- Nie wiem czy zdołam
mu pomóc. Niewątpliwie został zarażony jakimś świństem, które kiedyś
widziałem u innego mojego pacjenta. Od kiedy ma to w sobie?
- Od dwóch
dni.
- Hmm...niedobrze. Choroba powinna powoli następować, jednak u niego
zachodzi to wyjątkowo szybko. Określiłbym że to jest w jego wypadku
zaawansowane stadium. Prawie niemożliwe do wyleczenia....
- To znaczy, że
nie ma dla niego ratunku? - spytał lekko zatrzęsionym głosem Diego.
-
Teorytycznie tak....ale praktycznie...Trzeba podjąć to ryzyko. Proszę mi
pomóc.
- Co mam zrobić?
- Niech pan go rozbierze i natrze tym
olejkiem - podał mu karafkę - Gina, przynieś mi z lasu te zioła, które ci
dzisiaj pokazywałem i zmiel je. Ja zajmę się przygotywaniem leku.
Diego zrobił to co mu nakazał starzec. Olejek miał właściwości cieplnicze co
sprawiło że ciało Remisa przestało być tak przeraźliwe wyziębione od
choroby. Nadal był jednak blady. Diego przykrył Remisa kołdrą. Vivriel
mieszał jakieś mikstury w starym kotle zawieszonym nad kominkiem. Po chwili,
wyjmując któryś z kolei słoik stwierdził iż zabrakło mu niezbędnego
składnika i że będzie się musiał udać do sąsiada po niego. Nieufnie spojrzał
na Diega wychodząc z chaty. Wyglądało na to iż nadal miał wątpliwości co do
swojej decyzji by leczyć Remisa. Chwilę po jego wyjściu w drzwiach pojawiła
się jego wnuczka. W rękach trzymała miedzianą misę w której zdrabniała zioła
na papkę. Przysiadła się do stolika i zagaiła:
- Pański przyjaciel jest
bardzo chory. Widać, że cierpi bardzo biedak. Wiem jak to jest gdy ktoś nam
bliski cierpi - spojrzała smutno na rozmówcę - Moi ojciec bardzo cierpiał
przed śmiercią. Nie widziałam jak cierpiał ale czułam to w sercu. Czułam ten
ból...
- Pani to znaczy....
- Mów mi Gina - zaproponowała
dziewczyna.
- Twój ojciec nie żyje? - dziewczyna spuściła głowę.
-
Został zabity przez Zakonników - powiedziała. Jej oczy zaczerwieniły się
lekko. Mieszkaliśmy w wiosce niedaleko bagien. Pewnego dnia moja mama bardzo
się rozchorowała i tata za namową miejscowej wróżki poszedł na bagna po
szlam. I wtedy.....wtedy złapali go ci mordercy i zawlekli do swojego zamku.
I tam zabili - rozpłakała się - Jego ciało pożarli Zjadacze
Ciał.....rozumiesz? Te bestie zrobiły sobie z niego ofiarę! Musieli go
torturować przed śmiercią.....a to wszystko dla zabawy, dla wstrętnej żądzy
krwii! A potem..... - wzięła głęboki wdech.....to COŚ pożarło jego
ciało!
Diego poczuł jakby go ktoś strzelił piorunem. Jakieś
dziwne uczucie zawładnęło nim.
- Te bestie - mówiła dalej - chcieli zabić
także mnie. Moja mama umarła, ponieważ nie dostała lekarstwa a ja musiałam
uciekać. Pomógł nam pewien człowiek.....nie wiem kto to był gdyż miał
zakrytą twarz kapturem. Przywiózł mnie i mojego dziadka tutaj i wskazał dom
w którym od tej pory mieliśmy mieszkać.
Nagle Diego sobie
przypomniał. To była TA dziewczyna. Ta dziewczyna, której ojca kiedyś
zamordował Orfeusz. Ta dziewczyna, którą ON uratował przed Orfeuszem. Oboje
- on i Orfeusz byli winni. Orfeusz zabił brutalnie tego człowieka a on nic
nie zrobił. Był tak samo winny jak Orfeusz. To przez którego ona straciła
ojca oraz matkę......
ps. ajcie jakieś komenty....tak dawno mnie nie
było i jestem ich spragniona ^^
Orfeusz miał niezwykłą
moc. Dotykiem potrafił obezwładnić przeciwnika a nawet go zabić...
Nigdy nie przejmował się ludźmi za których los był odpowiedzialny. Było mu
wszystko jedno czy człowiek który właśnie umiera w jego ramionach ma
rodzinę...bliskich...przyjaciół. To takie mało istotne wydaje się w chwili
zabijania kogoś. Przecież on jest Zakonnikiem, a Zakonnik nigdy nie okazuje
litości. Poza tym....czy ktoś kto chciałby jego zabić, zadawałby sobie te
pytania? Zapewne nie, więc czemu on ma się przejmować? Dla głupiego poczucia
winy, które by go potem nękało? Czy może dlatego, że jest istotą rozumną a
nie barbażyńcą niszczącym i zabijającym dla samej istoty woli walki?
Cóż za górnolotne przemyślenia. Nie warte zaprzątania myśli, kogoś znacznie
potężnego niż każda inna istota. W walce nie chodzi o to by komuś współczuć
- chodzi o to by zdobyć władzę i zagarnąć łupy - inne sprawy są nieistotne.
Paweł czuł że uścisk Orfeusza na jego ramieniu jest bardzo silny.
Tak silny że niedopływała krew. Długie, białe palce wbijały się coraz
mocniej w skórę chłopca, popychając go do przodu, wzdłuż gęstwiny lasy w
którym znajdowały się.....
- Bagna - zauważył Paweł. Orfeusz nie
zareagował. - Tam są bagna - powtórzył tym razem głośniej.
- Zamknij się
- odwarknął wkońcu Zakonnik.
Paweł wbił wzrok w rozległe bagniska
porośniętymi paprociami i innym zielskiem. Wkraczali na przeklęty teren.
Miejsce w którego odchłaniach szlamu i błota spoczywały zwłoki nieostrożnych
wędrowców i oprawców wioski na skraju lasu - Zakonników żyjących parę wieków
temu.
Opary bagienne uniemożliwiały zaczerpnięcie głębszego oddechu
dlatego też trzeba było oddychać szybko i płytko.
Cisza....zupełnie
jak na cmentarzu to miejsce było głuche i tajemnicze. I tylko jedna myśl:
nie wpaść w bagno.
Widać było że Orfeusz był obeznany w terenie,
gdyż za każdym krokiem słychać było tylko cichy tupot jego i Pawła stóp -
znak że są na ziemi. Było to na tyle zadziwiające, że Orfeusz nie patrzył
wogóle pod nogi, a jego zmrużone oczy zdawały się szukać czegoś w oddali.
Pełna czujność i brak jakichkolwiek oznak niepewności co do trasy, którą
podążają.
Paweł był prawie pewien tego, że wie za czym tak wodzi
Orfeusz - szukał Remisa i Diega. Po chwili jednak zastanowił się nad tym -
"przecież Remis i Diego nie mogą być w pobliżu" - uświadomił sobie
po chwili. A więc? Czyżby Zakonnicy ruszyli za nimi w pogoń? Ale jeżeli tak,
to czemu ich JUŻ niedopadli? Przecież zarówno deski jak i konie poruszają
się znacznie szybciej od dwóch idących ludzi. Może szykują
zasadzkę......
- Ruszaj się! - rozległ się głos. Paweł spojrzał w
górę, jednak Orfeusz odwrócił głowę i zaczął bardziej przyspieszać pchając
chłopca coraz mocniej do przodu.
Powoli wychodzili z
bagien.....
W oddali iskrzyły się światła migające spokojnie z
zawieszonych lampionów, smętnie powiewanych na wietrze. Diego
przystanął.
- A więc dotarliśmy - powiedział jakby z niedowierzaniem.
Spojrzał z obawą na Remisa, którego trzymał na rękach. Chciał go nawet
obudzić by powiedzieć że są na miejscu, jednak powstrzymał się.
Nie
była to typowa wioska. Stało tu zaledwie dwadzieścia gosodarstw stojących
przy jedynej drodze jaka tu istniała i wszystkie były tak samo mroczne.
Obrośnięte bluszczem z mnóstwem grzybów w ogródkach. Mieszkańcy nie
wyglądali na zamożnych. Płoty dzielące dom od domu już dawno powyginały się
na wszystkie strony i zaczynały obrastać mchem. Spod kłębów powywijanego
bluszczu widać było ciemno-ceglane ściany ukruszone zębem czasu. Wszystkie
okna były pozasłaniane ciemnymi zasłonami a na ich parapetach stały różne,
przedziwaczne rośliny, które sie ruszały i wydawały przedziwne dźwięki.
Droga była cała zabłocona po niedawnej ulewie jaka tu musiała przejść. Z
wysokich traw wyskakiwały fioletowo-zielone ropuchy skrzeczące głośno a przy
niziutkich drzewkach tłoczyły się różnorakie jaszczurki i węże wystające
spod kamieni. To była Baggie End - wioska medyków.
Diego rozejrzał się
po podupadających domach. W żadnym z tych domów wydawało się nie być ludzi.
Nagle poczuł, że ktoś przystawia mu coś ostrego do karku. Dał się słyszeć
starczy głos:
- Ręce do góry złodzieju!
Diego uśmiechnął się w
duchu. Nie takie teksty już słyszał a ten wydawał mu się bardziej komiczny
niż groźny.
- Nie mogę - odpowiedział. Chciał się odwrócić lecz starzec
nie pozwolił mu na to.
- Nie odwracaj się! Co tam masz w ręku?
-
Człowieka, który potrzebuje twojej pomocy Virvielu - w tym momencie Diego
odwrócił się. Starzec stojący przed nim zrobił przerażone oczy. Widać było
że się ogromnie przeraził.
- Zakonnik.. - wysapał chwytając się za serce
i próbując się wycofać.
- Skąd wiesz że jestem Zakonnikiem?
- Znam
twoją twarz - wskazał drżącym palcem na Diega. - Morderca!
- Zamknij
się Vivriel!- starzec aż podskoczył z przerażenia. - Widzisz tego
człowieka na mych rękach? Potrzebuje pomocy.
Starzec przyjrzał się
dopiero teraz postaci, którą niósł ze sobą Zakonnik.
-
Remis....nieee....oooo..niieeee - Vivriel pokręcił głową. -
Odejdzcie!
- Pomóż mu. Jest umierający, rozumiesz? Musisz mu
pomóc!
- Myślisz, że jestem głupi?! - krzyknął wkońcu Vivriel -
On miał być sądzony! To zdrajca!
- Jesteś medykiem! Masz go
uzdrowić!
- Nie pomagam Zakonnikom. Jest mi wszystko jedno co się z
nim stanie. Ja go uzdrowie a on potem przyjdzie do mojej wioski i ją spali a
jej mieszkańców każe wymordować.
- Dziadku? - spośród gęstwiny drzew
wyłoniła się młoda dziewczyna ubrana w czerwoną suknię z długimi delikatnie
pofalowanymi bursztynowymi włosami.
- Pomóż nam a przyrzekam że oszczędzę
wioskę, zrozumiano? Wybieraj: albo życie mieszkańców albo ich śmierć -
wyszeptał groźnie Diego, widząc że dziewczyna jest coraz bliżej. Vivriel
zmrużył oczy.
- Dobrze, ale ani słowa mojej wnuczce - zastrzegł.
-
Dziadku co się....
- Szukam pomocy dla mojego przyjaciela, ale jeżeli nie
chcecie nam pomóc.....
- Jak to? Dziadku, chyba nie odmówiłeś
gościny?
- Ależ nie moje dziecko. Proszę za mną - powiedział sucho
Vivriel.
Weszli do jednego z domostw. W środku nie było zbyt dużo
miejsca. Pośrodku stał niewielki drewniany stoli na trzech skręconych
nogach, na których stało różnego rodzaju słoje oraz fiolki leżące na stosie
papirusów, zapisanych dziwnymi formułami. Z sufitu przy oknach zwisały
pozawieszane na sznurkach suszone zioła a przy ścianach w prostych regałach
stały zniszczone i wypłowiałe księgi. Vivriel uprzątnął szybko stolik
nakazał swej wnuczce przygotowanie łóżka dla chorego stojące przy
niewielkich schodach które wiodły na górę. On zaś sam postawił na stoliku
karafkę z dziwnym płynem w którym pływało jakieś zielsko.
- Proszę, niech
pan go kładzie - Diego złożył nieprzytomnego Remisa na łóżku. Vivriel
założył na nos swoje okulary i zaczął badać. Po paru minutach podniósł się
znad Remisa i usiadł przy stoliku naprzeciw Diega.
- Nie wiem czy zdołam
mu pomóc. Niewątpliwie został zarażony jakimś świństem, które kiedyś
widziałem u innego mojego pacjenta. Od kiedy ma to w sobie?
- Od dwóch
dni.
- Hmm...niedobrze. Choroba powinna powoli następować, jednak u niego
zachodzi to wyjątkowo szybko. Określiłbym że to jest w jego wypadku
zaawansowane stadium. Prawie niemożliwe do wyleczenia....
- To znaczy, że
nie ma dla niego ratunku? - spytał lekko zatrzęsionym głosem Diego.
-
Teorytycznie tak....ale praktycznie...Trzeba podjąć to ryzyko. Proszę mi
pomóc.
- Co mam zrobić?
- Niech pan go rozbierze i natrze tym
olejkiem - podał mu karafkę - Gina, przynieś mi z lasu te zioła, które ci
dzisiaj pokazywałem i zmiel je. Ja zajmę się przygotywaniem leku.
Diego zrobił to co mu nakazał starzec. Olejek miał właściwości cieplnicze co
sprawiło że ciało Remisa przestało być tak przeraźliwe wyziębione od
choroby. Nadal był jednak blady. Diego przykrył Remisa kołdrą. Vivriel
mieszał jakieś mikstury w starym kotle zawieszonym nad kominkiem. Po chwili,
wyjmując któryś z kolei słoik stwierdził iż zabrakło mu niezbędnego
składnika i że będzie się musiał udać do sąsiada po niego. Nieufnie spojrzał
na Diega wychodząc z chaty. Wyglądało na to iż nadal miał wątpliwości co do
swojej decyzji by leczyć Remisa. Chwilę po jego wyjściu w drzwiach pojawiła
się jego wnuczka. W rękach trzymała miedzianą misę w której zdrabniała zioła
na papkę. Przysiadła się do stolika i zagaiła:
- Pański przyjaciel jest
bardzo chory. Widać, że cierpi bardzo biedak. Wiem jak to jest gdy ktoś nam
bliski cierpi - spojrzała smutno na rozmówcę - Moi ojciec bardzo cierpiał
przed śmiercią. Nie widziałam jak cierpiał ale czułam to w sercu. Czułam ten
ból...
- Pani to znaczy....
- Mów mi Gina - zaproponowała
dziewczyna.
- Twój ojciec nie żyje? - dziewczyna spuściła głowę.
-
Został zabity przez Zakonników - powiedziała. Jej oczy zaczerwieniły się
lekko. Mieszkaliśmy w wiosce niedaleko bagien. Pewnego dnia moja mama bardzo
się rozchorowała i tata za namową miejscowej wróżki poszedł na bagna po
szlam. I wtedy.....wtedy złapali go ci mordercy i zawlekli do swojego zamku.
I tam zabili - rozpłakała się - Jego ciało pożarli Zjadacze
Ciał.....rozumiesz? Te bestie zrobiły sobie z niego ofiarę! Musieli go
torturować przed śmiercią.....a to wszystko dla zabawy, dla wstrętnej żądzy
krwii! A potem..... - wzięła głęboki wdech.....to COŚ pożarło jego
ciało!
Diego poczuł jakby go ktoś strzelił piorunem. Jakieś
dziwne uczucie zawładnęło nim.
- Te bestie - mówiła dalej - chcieli zabić
także mnie. Moja mama umarła, ponieważ nie dostała lekarstwa a ja musiałam
uciekać. Pomógł nam pewien człowiek.....nie wiem kto to był gdyż miał
zakrytą twarz kapturem. Przywiózł mnie i mojego dziadka tutaj i wskazał dom
w którym od tej pory mieliśmy mieszkać.
Nagle Diego sobie
przypomniał. To była TA dziewczyna. Ta dziewczyna, której ojca kiedyś
zamordował Orfeusz. Ta dziewczyna, którą ON uratował przed Orfeuszem. Oboje
- on i Orfeusz byli winni. Orfeusz zabił brutalnie tego człowieka a on nic
nie zrobił. Był tak samo winny jak Orfeusz. To przez którego ona straciła
ojca oraz matkę......
ps. ajcie jakieś komenty....tak dawno mnie nie
było i jestem ich spragniona ^^
A...A...Avuś...
WRÓCIŁAŚ?!?!?!?!?! A JA NIC CHOLERKA O TYM NIE WIEM
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />
Hesus, Ava![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'
/> Nie wiem, co powiedzieć![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Myslalam, ze umarlas zabita przez Al-Kaide![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Bo ostatnio siem cos z bin Sedesem kloce![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'
/> Ale cos chyba cie niedocenialam, jesli im nawialas
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'
/> Boze, Ava, super ze jestes!! Szczerze mowiac nie
wiem co powiedziec![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Moze tylko: Super, ze jestes![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'
/>![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'
/>
Co do parta, to byl swietny, jak zawsze
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> dziwie sie, ze nic a nic nie zapomnialam ze starych
partoff... Bo tak jest przy wiekszosci znanych mi fickow... A twoj...
Mmiodzio![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cool.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'
/> Hiehiehie, podoba mi sie postac tej dziewczyny =) Nie wiem
czemu, ale sie podoba![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Dlatego plizz, jesli mozesz, zrob z jej zyciem cos extra
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'
/>
Pees: Naprawde, ciesze sie, ze jestes =) Gdzies ty
sie podziewala?!
WRÓCIŁAŚ?!?!?!?!?! A JA NIC CHOLERKA O TYM NIE WIEM
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />
Hesus, Ava
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'
/> Nie wiem, co powiedzieć
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Myslalam, ze umarlas zabita przez Al-Kaide
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Bo ostatnio siem cos z bin Sedesem kloce
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'
/> Ale cos chyba cie niedocenialam, jesli im nawialas
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'
/> Boze, Ava, super ze jestes!! Szczerze mowiac nie
wiem co powiedziec
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Moze tylko: Super, ze jestes
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/blink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='blink.gif'
/>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'
/>
Co do parta, to byl swietny, jak zawsze
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> dziwie sie, ze nic a nic nie zapomnialam ze starych
partoff... Bo tak jest przy wiekszosci znanych mi fickow... A twoj...
Mmiodzio
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cool.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'
/> Hiehiehie, podoba mi sie postac tej dziewczyny =) Nie wiem
czemu, ale sie podoba
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Dlatego plizz, jesli mozesz, zrob z jej zyciem cos extra
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'
/>
Pees: Naprawde, ciesze sie, ze jestes =) Gdzies ty
sie podziewala?!
Abaś no więc jak już tłumaczyłam
wcześniej to byłam odłączona![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif' />
ale znów jestem w necie.....teraz mam mniej czasu więc party jak już będą
to chyba raczej w weekend (no chyba że nic nie zadadzą co jest
niemożliwe)....ale postaram sie pisać ^^.....jutro next parcik^^
PS> Abaś też się ciesze że jesteś^^ postaram sie ją (Ginę) jakoś
rozwinąć ^^
wcześniej to byłam odłączona
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif' />
ale znów jestem w necie.....teraz mam mniej czasu więc party jak już będą
to chyba raczej w weekend (no chyba że nic nie zadadzą co jest
niemożliwe)....ale postaram sie pisać ^^.....jutro next parcik^^
PS> Abaś też się ciesze że jesteś^^ postaram sie ją (Ginę) jakoś
rozwinąć ^^
Ava...chociaż jestem dopiero na 4 parcie
części drugiej, to jednak strasznie mi się podoba. Wspaniała atmosfera.
Czasami kojarzy mi się z pewnymi momentami w Harry`m Potterze, ale ogólnie
spoko. Będę czytać dalej. Trochę tego jest ^^
P.S. Abaś, Ty dalej nie
możesz wchodzić na Nasze forum? =(
części drugiej, to jednak strasznie mi się podoba. Wspaniała atmosfera.
Czasami kojarzy mi się z pewnymi momentami w Harry`m Potterze, ale ogólnie
spoko. Będę czytać dalej. Trochę tego jest ^^
P.S. Abaś, Ty dalej nie
możesz wchodzić na Nasze forum? =(
Part 56
- Piśnij tylko słowo a pożałujesz - zagroził Orfeusz. Znajdowali się blisko wioski przy bagnach, a raczej stadniny, która znajdowała się na skraju wioski. Orfeusz wyczarował więzy i związał nimi chłopca. Sam zaś zakradł się do stajni. Po chwili wyprowadził z niej karego konia i usadził na wierzchowcu siebie i Pawła. Złapał za lejce i oboje pognali przed siebie.
Tymczasem wśród wysokich rangą Atlantydów rozpowszechniła się wiadomość dla wszystkich bardzo zaskakująca. Zaufani ludzie powiadomili, iż Sergiusz, Stefan są w niewoli. Widać było że nikt się nie spodziewał takiego obrotu spraw i nikt za bardzo nie wiedział co robić. Nikt nie chciał podjąć decyzji o odbiciu uwięzionych. Wydawało się to być zbyt ryzykowne. Akcja uwalniania zakładników i to jeszcze z takiego miejsca jest nie tylko prawie niewykonalna co bardzo niebezpieczna politycznie. Wiadomo było iż Zakon kiedyś zaatakuje, jednak gdyby zrobił to teraz, Atlantydzi nie mieliby żadnych szans. Nieoficjalnie, krążyły pogłoski, że Stefan, Sergiusz oraz chłopcy zostaną "poświęceni" w imię "tymczasowego" spokoju.....
Również wieści z Akademii nie były zbytnio pocieszające. Mimo iż Michał odzyskał spokój i nikt, nawet Radek nie atakował go to pojawił się nowy problem. Pewnej nocy, Michał poczuł iż nie jest zmęczony. Cały czas przekręcał się niespokojnie w łóżku. W końcu postanowił że otworzy okno i przewietrzy pokój. Siedząc na łóżku i czytając książkę usłyszał że do zamczyska zajechał ktoś na koniu. Michał zgasił światło i delikatnie wystawił głowę przez okno. Początkowo myślał że mu się coś przewidziało. Przetarł oczy i spojrzał ponownie. Tym razem jednak nie miał wątpliwości. Jeździec zsiadał z niewidzialnego konia! Chwilę potem dało się słyszeć niespokojnie parskanie i wyrywanie się zwierzęcia. Jeździec jednak natychmiast zadbał aby nie narobił zbyt wiele hałasu i wysłał go na polane aby pożywił się trawą. On sam zaś wkradł się po cichu do Akademii.
Michał miał przeczucie że, jeździec wkradający się w środku nocy do zamczyska i jeżdżący na niewidzialnym koniu nie jest codziennym zjawiskiem i że należy się mu dokładnie przyjrzeć. Założył pospiesznie czarny szlafrok na siebie i cichutko wymknął się z pokoju. W pewnym momencie usłyszał kroki jeźdzca. Podążał za nimi aż znalazł się.....pod gabinetem dyrektora Horovitza. Przystawił ucho do drzwi i przysłuchiwał się rozmowie, która toczyła się w środku miedzy dyrektorem a tajemniczym przybyszem.
- Nareszcie jesteś - to był głos dyrektora. Widać było że z jakiegoś względu cieszył się z wizyty.
- Spełniłeś swoje zadanie a teraz ja spełnie swoje - dało się słyszeć brzęk monet.....bardzo wielu monet, które najprawdopodobniej przybysz rzucił na biurko. Horovitz wydał z siebie zduszony odgłos radości.
- Złoto....najszczersze złote monety - powtarzał dyrektor. W jego głosie wyczuwało się coś dziwnego.
- Antares zawsze nagradza tych, którzy dobrze wykonują swoje zadania, Horovitz.
- Udało się?- spytał po chwili dyrektor.
- Dzięki twoim informacjom o tym, że Sergiusz i Stefan ruszą na ratunek tym dzieciakom udało nam się ich schwytać...
- A więc są w niewoli....cudownie - powiedział szaleńczym tonem Horovitz. Był to ton zupełnie nie podobny to tego jaki Michał słyszał na co dzień.
- Wiedz Horovitz, że Zakon potrzebuje takich ludzi jak ty....lojalnych...bystrych.....Tacy ludzie jak ty są skarbem na miarę złota....A i my wynagradzamy takich ludzi pieczołowicie o czym sam się dziś przekonałeś. Antares ma następne zadanie dla ciebie, Horovitz.......
- Jakie?
- Jako że masz liczne konksje wśród wielu różnych ludzi chcielibyśmy abyś namówił dowódców armii aby wysłali grupę ratowniczą mającą na celu uwolnienie Sergiusza, Stefana i chłopców.
- Co takiego????
- To co słyszałeś. Jednak nie chcielibyśmy żeby to była przypadkowa grupa. W jej skład ma wejść Max Grey....
- On???!!!!!!
- Jeden człowiek wystarczy. Zresztą przekonasz dowódców iż prof. Grey jest najopowiedniejszą osobą i że tylko dzięki niemu może istnieć jakaś nadzieja na spokój...
- A jest? - przybysz zaśmiał się złowieszczo.
- Oczywiście, że nie ma. Jednak dajmy tym kretynom poczucie że mogą ten spokój uratować jeżeli wyślą Greya....
- Ale dlaczego on?
- Ma ogromne zdolności i jest znakomitym wojownikiem o czym można było się przekonać kiedy już zaprzyjaźnił się z Remisem, Sergiuszem i innymi...Łatwo przekonać ich że jedynie on może im pomóc.
- A jakie wy macie z tego korzyści? - spytał podchytliwie Horovitz - Nie wierzę, że chcecie aby wam zniszczył połowę zamku..
- Jak zwykle Horovitz masz znakomite poczucie humoru - zaśmiał się sztucznie przybysz - Oczywiście, że mamy w tym interes, ale jaki to już nasza sprawa - dodał podardliwym tonem.
- Zabijecie go?
- Nie twój zakichany inters, rób co masz robić albo cię zabijemy. Dostaniesz swoją działkę i gęba na kłódkę, zrozumiano?
Słychać było że mężczyzna się zdenerwował i przyparł Horovitza do ściany.
- Tak - wykrzsztusił Horovitz.
- Dobrze, a więc jutro udasz się do dowództwa i przekażesz im swój pomysł. Widzimy się jutro wieczorem - rzucił na pożegnanie. Michał natychmiast ulotnił się do pokoju, A więc Horovitz współpracuje z Zakonem....
Gina wyglądała nie najlepiej. Wynikło z tego nawet małe nieporozumienie, gdyż gdy do domu wrócił Vivriel przeraził się myśląc iż Diego zrobił coś jego ukochanej wnuczce. Gina od razu zaprzeczyła jakoby Diego ją skrzywdził. Nie mogła jednak wiedzieć że Diego tak naprawdę ma coś na sumieniu....
- Przepraszam, że narobiłam ci problemów. Nie powinnam była płakać - przetarła oczy.
- To nic złego płakać - powiedział cicho Diego.
- Może i tak. Ja poprostu....rozumiesz o co mi chodzi. Myśli o moim ojcu są dla mnie bolesne. To takie niesprawiedliwe gdy ginie ktoś kto na to nie zasłużył. - spojrzała na zamyślonego Diega - O czym myślisz?
- O moim życiu. Tyle chciałbym zmienić ale sam wiem że to niemożliwe.
- Może jeszcze nie wszystko stracone? Wielu ludzi błądzi w życiu aż wreszcie odnajdują tę właściwą drogę.
- To mnie nie dotyczy - wytłumaczył Diego.
- Dlaczego tak myślisz? Przecież nie jesteś Zakonnikiem - powiedziała całkiem spokojnie nieświadoma tego kim jest jej rozmówca. Vivriel stojący nieodpodal obdarzył Diega ostrzegawczym wzrokiem.
- Nie... - powiedział wymijająco Diego, urywając rozmowę i podchodząc do Remisa.
- Czyżby tobie też coś zrobili? - zaciekawiła się dziewczyna.
- Można to tak określić - odparł znów wymijająco Diego.
- Gina, może przyniesiesz naszemu gościowi coś do picia? - dziewczyna wyszła z pokoju.
- Proszę się nie bać, niczego się nie dowie - powiedział szeptem Diego wiedząc co zamierza mu powiedzieć Vivriel.
- Mam taką nadzieję - odparł Vivriel. Jego pomarszczona twarz wyrażała więcej niż możnaby było powiedzieć. Diego wyczuwał w tym człowieku zarówno strach jak i nienawiść. W pewnym sensie rozumiał go - gościł pod swym dachem dwóch Zakonników, których współtowarzysze byli odpowiedzialni za jego tragedię rodziną. Gdyby wiedział iż jeden z nich był owego wieczoru w zamku i brał udział w morderstwie, zapewne nie zgodziłby się na postawione mu warunki. Wybrałby walkę. Nawet gdyby dowiedział się że to on ich uratował przed Orfeuszem, nie przekonałoby go to. To co zrobił nie zasługiwało na chwałę. Uznałby to za chęć wybielenia swoich postępków - zabił a potem sumienie nie dawało mu spokoju więc postanowił uratować dziecko tego wieśniaka i mieć świadomość że jednak coś zrobił.
Tak naprawdę nic nie zrobił. Nie pomógł temu konającemu człowiekowi...
- Budzi się - zauważyła Gina, która wróciła ze świeżo zaparzoną herbatą. Vivriel przez chwilę siedział nieruchomo wpatrując się w budzącego Zakonnika.
- Dziadku - dziewczyna położyła dłoń na ramieniu starego człowieka - On potrzebuje twojej pomocy...
- Już idę - powiedział sucho. Po chwili przyłożył dłoń do czoła chorego.
Remis zakaszlał i tępym wzrokiem obdarzył Vivriela.
- Sergiusz nie gniewaj się na mnie....ja nie chciałem..... - wymamrotał.
- Majaczy - wytłumaczył Vivriel widząc zdziwioną twarz Diega - To normalne w jego stanie.
Diego jednak nie tym się martwił. Przez chwilę przebiegła mu przez głowę taka myśl iż zacząłby majaczyć coś o Zakonie.
- Nie można mu podać nic na sen? - spytał lekko poddenerwowany.
- Podam mu miksturę żeby usnął - zaproponował Vivriel, jakby przeczuwając myśli Diega. W pokoju znajdowała się Gina i nie wiadomo co by się stało gdyby niechcący usłyszała coś o Zakonie.
Minęło parę minut zanim Remis usnął. Stało się to dopiero wtedy gdy siedział przy nim Diego i przytrzymywał go za rękę.
- Jest już późno - Vivriel podniósł się z krzesła. - Gina...
- Dziadku nie jestem małą dziewczynką. Zostanę tu z....przepraszam jak się nazywasz?
- Scott - skłamał Diego.
- Zostanę ze Scottem i pomogę przy opiece - uśmiechnęła się życzliwie.
- Może jednak lepiej będzie jeśli się położysz? - nalegał Vivriel. Dziewczyna podbiegła do dziadka i ucałowała go w czoło.
- Nie martw się, poradzę sobie. Zresztą nie wypada aby gość został sam - starała się wytłumaczyć swoją decyzję dziewczyna. - Połóż się i nie martw się o nic. Musisz się wyspać, żeby jutro móc pomóc naszemu pacjentowi.
Vivriel niechętnie zgodził się na to by jego wnuczka została z Zakonnikiem, jednak nie miał wyboru.
- Przepraszam za mojego dziadka. Wiem, że wydaje się trochę chłodny ale to naprawdę wspaniały człowiek. Przykro mi jednak że jest taki wobec ciebie. Zwykle nie jest aż tak zimny...
- Rozumiem go, martwi się się o ciebie. Zostajesz sama z obcym mężczyzną...
- Ufam tobie - odrzekła krótko. Jej oczy migotały w blasku świec. Diego odwrócił wzrok.
- Nie mów tak - rzekł sucho.
- Wyczuwam w tobie wielką gorycz i żal - powiedziała po chwili - Nie chcesz aby ci ufano. Boisz się tego co może przynieść jutro...
- Czytasz w myślach? - spytał podejrzliwie przyglądając się Ginie.
- Nie, ale wierz mi, nie trzeba umieć czytać w ludzkich myślach aby poznać co trapi człowieka.
- Nic nie rozumiesz! - zareagował ostro Diego. Gina zamilkła. Jej piaskowe oczy powędrowały na leżącą postać. Wstała i usiadła przy Remisie robiąc zimne okłady. Do rana żadne z nich nie odezwało się do siebie....
Wczesnym rankiem Vivriel pocichutku zszedł po schodach na dół. Widok jaki zastał uspokoił go. Przy łóżku czuwała Gina, natomiast na stoliku przysnął Diego. Zakonnik podniósł się jednak natychmiast słysząc kroki.
- Zobaczmy czy mikstura coś pomogła - wyszeptał cicho Vivriel nie zauważywszy że Diego się już obudził. - Tak...gorączka spadła....skóra odzyskała nieco kolorytu.....niesamowite, byłem pewien że raczej nic już nie jest w stanie mu pomóc...
- Co z nim? - spytał Diego. Staruszek przysiadł do stolika.
- Jest lepiej......jednak... - zawahał się.
- O co chodzi?
- Ta choroba jest nieuleczalna. Nawet jeśli twój przyjaciel przetrwa ten najgorszy okres....Chcę przez to powiedzieć że przez całe swoje życie będzie musiał zażywać lekarstwa aby móc dalej żyć - to jedyne wyjście.
To brzmiało prawie jak wyrok. Być całe życie uzależnionym od mikstur i innych zielsk...
- Taka jest prawda - dodał jeszcze starzec. Diego złapał go za szatę i podniósł do góry obdarzając wściekłym spojrzeniem.
- Nic mi nie powiedziałeś że będzie całe życie musiał brać te świństwa, żeby żyć!
- Postaw go! - zareagowała natychmiast Gina, próbując uwolnić swego dziadka. Diego puścił starca.
- Lepiej chyba żeby żył niż żeby miał umrzeć! - wykrzyknął Vivriel. Miał rację. Życie - mimo iż uzależnione od leków nie jest łatwe, to jednak nadal pozostaje życiem....
Diego zacisnął wargi i usiadł ponownie na krześle, spoglądając co rusz na Remisa. Jak on na to zareaguje?
Koło południa Diego postanowił zaczerpnąć świerzego powietrza. Kroczył powoli przyglądając się każdemu domostwu z osobna. W pewnej chwili zauważył że z pobliskiego domu wychodzi dziwnie ubrany starszy człowiek z długą siwą brodą splecioną z warkoczyki. Próbował zamknąć swoje drzwi, jednak wyglądało na to iż plik kluczy które trzymał w ręku przysporzył mu nieco kłopotu, gdyż każdy z nich nie pasował do zamka. W końcu udało mu się i z wolna podskakując wesoło opuścił swój ogródek. Na widok Diega uśmiechnął się, wywinął w locie nogami i klaszcząc w ręce wykonał dziwny obrót po czym rzekł:
- Witam szanownego pana.
Diego doznał nie małego szoku. Staruszka jednak nie zraziła mina młodo wyglądającego człowieka. Wypowiedział jakieś słowa, pokłonił się i ruszył przed siebie podskakując i śpiewając.....a raczej fałszując jakąś melodię. Diego jeszcze chwilę stał oniemiały zanim dotarło do niego że spotkał wyjątkowo "wesołego staruszka". Po chwili jednak uświadomił sobie jak bardzo jest nieostrożony - przecież ktoś może w nim rozpoznać Zakonnika. Ten staruszek nie wyglądał na zbyt normalnego ale inni....Lepiej będzie wracać.
- Gina, chciałbym ci coś powiedzieć - dziewczyna przerwała na moment szorowanie kotła.
- Tak?
- Chodzi o naszego gościa....a raczej gości - wyszeptał wskazując na Remisa a później na schody dając znać iż nie mogą w tym miejscu rozmawiać. Weszli na górę a gdy Vivriel przekonał się że drzwi są dobrze zamknięte przemówił:
- Dziadku co się dzieje? Od wczoraj jakoś dziwnie się zachowujesz... - zaniepokoiła się wnuczka.
- Chcę żebyś uważała na Scotta....jeżeli takie jest jego prawdziwe imię...oraz na jego przyjaciela - powiedział srogim tonem. Gina wyglądała na lekko zdziwioną.
- Dziadku co się dzieje?- spytała zaniepokojona.
- Przyrzeknij mi tylko że będziesz ostrożna. Przyrzeknij.... -nalegał.
- Ależ nie martw się dziadku - zaśmiała się dziewczyna - Jestem ostrożna i nie musisz sie o mnie bać.....no dobrze przyrzekam - dodała widząc twarz Vivriela.
Minęło niespełna parę dni od pojawienia się Diega i Remisa w Baggie End. Widać było iż Vivriel dbał o to by nikt z sąsiadów nie dowiedział się o jego gościach. Jak się później dowiedział Diego, ten sfiksowany staruszek, którego spotkał, często bywa trochę dziwny....rzeczywiście, miał w sobie coś z wariata.
- Gdzie ja jestem? - to były pierwsze słowa Remisa jakie powiedział będąc w miarę przytomnym i od wielu dni - w pełni władz umysłowych. Jego przebudzenie i zdrowy wygląd wprawił w oniemienie trzech osób jakie wtedy siedziały w pokoju. Była bowiem późna pora i wszyscy powoli odczuwali chęć położenia się do łóżka. Jednkaże to co się stało zupełnie sprawiło iż odechciało im się spać. Pierwszy do łóżka podszedł Vivriel. Przedstawił się i zaczął doglądać Remisa:
- O..oo o co chodzi? - spytał zdziwiony Remis.
- Jesteś w Baggie End - wyjaśnił Vivriel.
- GDZIE? - krzyknął prawie.
- Uspokój się - odezwał się w końcu Diego. Remis dopiero teraz zauważył że w pomieszczeniu znajduje się także Diego.
- Ty? Nie to sen, prawda? Sen?
- Zostawcie nas samych - zażądał Diego. Gdy z pokoju wyszli Vivriel i Gina, Diego pochylił się nad Remisem.
- Musimy pogadać....
ps. przyjmę każdą krytykę...może part troche nie wyszedł ale to dlatego że sie troche źle czuje....(przyżekam poprawę jak trochę dojde do siebie)^^
- Piśnij tylko słowo a pożałujesz - zagroził Orfeusz. Znajdowali się blisko wioski przy bagnach, a raczej stadniny, która znajdowała się na skraju wioski. Orfeusz wyczarował więzy i związał nimi chłopca. Sam zaś zakradł się do stajni. Po chwili wyprowadził z niej karego konia i usadził na wierzchowcu siebie i Pawła. Złapał za lejce i oboje pognali przed siebie.
Tymczasem wśród wysokich rangą Atlantydów rozpowszechniła się wiadomość dla wszystkich bardzo zaskakująca. Zaufani ludzie powiadomili, iż Sergiusz, Stefan są w niewoli. Widać było że nikt się nie spodziewał takiego obrotu spraw i nikt za bardzo nie wiedział co robić. Nikt nie chciał podjąć decyzji o odbiciu uwięzionych. Wydawało się to być zbyt ryzykowne. Akcja uwalniania zakładników i to jeszcze z takiego miejsca jest nie tylko prawie niewykonalna co bardzo niebezpieczna politycznie. Wiadomo było iż Zakon kiedyś zaatakuje, jednak gdyby zrobił to teraz, Atlantydzi nie mieliby żadnych szans. Nieoficjalnie, krążyły pogłoski, że Stefan, Sergiusz oraz chłopcy zostaną "poświęceni" w imię "tymczasowego" spokoju.....
Również wieści z Akademii nie były zbytnio pocieszające. Mimo iż Michał odzyskał spokój i nikt, nawet Radek nie atakował go to pojawił się nowy problem. Pewnej nocy, Michał poczuł iż nie jest zmęczony. Cały czas przekręcał się niespokojnie w łóżku. W końcu postanowił że otworzy okno i przewietrzy pokój. Siedząc na łóżku i czytając książkę usłyszał że do zamczyska zajechał ktoś na koniu. Michał zgasił światło i delikatnie wystawił głowę przez okno. Początkowo myślał że mu się coś przewidziało. Przetarł oczy i spojrzał ponownie. Tym razem jednak nie miał wątpliwości. Jeździec zsiadał z niewidzialnego konia! Chwilę potem dało się słyszeć niespokojnie parskanie i wyrywanie się zwierzęcia. Jeździec jednak natychmiast zadbał aby nie narobił zbyt wiele hałasu i wysłał go na polane aby pożywił się trawą. On sam zaś wkradł się po cichu do Akademii.
Michał miał przeczucie że, jeździec wkradający się w środku nocy do zamczyska i jeżdżący na niewidzialnym koniu nie jest codziennym zjawiskiem i że należy się mu dokładnie przyjrzeć. Założył pospiesznie czarny szlafrok na siebie i cichutko wymknął się z pokoju. W pewnym momencie usłyszał kroki jeźdzca. Podążał za nimi aż znalazł się.....pod gabinetem dyrektora Horovitza. Przystawił ucho do drzwi i przysłuchiwał się rozmowie, która toczyła się w środku miedzy dyrektorem a tajemniczym przybyszem.
- Nareszcie jesteś - to był głos dyrektora. Widać było że z jakiegoś względu cieszył się z wizyty.
- Spełniłeś swoje zadanie a teraz ja spełnie swoje - dało się słyszeć brzęk monet.....bardzo wielu monet, które najprawdopodobniej przybysz rzucił na biurko. Horovitz wydał z siebie zduszony odgłos radości.
- Złoto....najszczersze złote monety - powtarzał dyrektor. W jego głosie wyczuwało się coś dziwnego.
- Antares zawsze nagradza tych, którzy dobrze wykonują swoje zadania, Horovitz.
- Udało się?- spytał po chwili dyrektor.
- Dzięki twoim informacjom o tym, że Sergiusz i Stefan ruszą na ratunek tym dzieciakom udało nam się ich schwytać...
- A więc są w niewoli....cudownie - powiedział szaleńczym tonem Horovitz. Był to ton zupełnie nie podobny to tego jaki Michał słyszał na co dzień.
- Wiedz Horovitz, że Zakon potrzebuje takich ludzi jak ty....lojalnych...bystrych.....Tacy ludzie jak ty są skarbem na miarę złota....A i my wynagradzamy takich ludzi pieczołowicie o czym sam się dziś przekonałeś. Antares ma następne zadanie dla ciebie, Horovitz.......
- Jakie?
- Jako że masz liczne konksje wśród wielu różnych ludzi chcielibyśmy abyś namówił dowódców armii aby wysłali grupę ratowniczą mającą na celu uwolnienie Sergiusza, Stefana i chłopców.
- Co takiego????
- To co słyszałeś. Jednak nie chcielibyśmy żeby to była przypadkowa grupa. W jej skład ma wejść Max Grey....
- On???!!!!!!
- Jeden człowiek wystarczy. Zresztą przekonasz dowódców iż prof. Grey jest najopowiedniejszą osobą i że tylko dzięki niemu może istnieć jakaś nadzieja na spokój...
- A jest? - przybysz zaśmiał się złowieszczo.
- Oczywiście, że nie ma. Jednak dajmy tym kretynom poczucie że mogą ten spokój uratować jeżeli wyślą Greya....
- Ale dlaczego on?
- Ma ogromne zdolności i jest znakomitym wojownikiem o czym można było się przekonać kiedy już zaprzyjaźnił się z Remisem, Sergiuszem i innymi...Łatwo przekonać ich że jedynie on może im pomóc.
- A jakie wy macie z tego korzyści? - spytał podchytliwie Horovitz - Nie wierzę, że chcecie aby wam zniszczył połowę zamku..
- Jak zwykle Horovitz masz znakomite poczucie humoru - zaśmiał się sztucznie przybysz - Oczywiście, że mamy w tym interes, ale jaki to już nasza sprawa - dodał podardliwym tonem.
- Zabijecie go?
- Nie twój zakichany inters, rób co masz robić albo cię zabijemy. Dostaniesz swoją działkę i gęba na kłódkę, zrozumiano?
Słychać było że mężczyzna się zdenerwował i przyparł Horovitza do ściany.
- Tak - wykrzsztusił Horovitz.
- Dobrze, a więc jutro udasz się do dowództwa i przekażesz im swój pomysł. Widzimy się jutro wieczorem - rzucił na pożegnanie. Michał natychmiast ulotnił się do pokoju, A więc Horovitz współpracuje z Zakonem....
Gina wyglądała nie najlepiej. Wynikło z tego nawet małe nieporozumienie, gdyż gdy do domu wrócił Vivriel przeraził się myśląc iż Diego zrobił coś jego ukochanej wnuczce. Gina od razu zaprzeczyła jakoby Diego ją skrzywdził. Nie mogła jednak wiedzieć że Diego tak naprawdę ma coś na sumieniu....
- Przepraszam, że narobiłam ci problemów. Nie powinnam była płakać - przetarła oczy.
- To nic złego płakać - powiedział cicho Diego.
- Może i tak. Ja poprostu....rozumiesz o co mi chodzi. Myśli o moim ojcu są dla mnie bolesne. To takie niesprawiedliwe gdy ginie ktoś kto na to nie zasłużył. - spojrzała na zamyślonego Diega - O czym myślisz?
- O moim życiu. Tyle chciałbym zmienić ale sam wiem że to niemożliwe.
- Może jeszcze nie wszystko stracone? Wielu ludzi błądzi w życiu aż wreszcie odnajdują tę właściwą drogę.
- To mnie nie dotyczy - wytłumaczył Diego.
- Dlaczego tak myślisz? Przecież nie jesteś Zakonnikiem - powiedziała całkiem spokojnie nieświadoma tego kim jest jej rozmówca. Vivriel stojący nieodpodal obdarzył Diega ostrzegawczym wzrokiem.
- Nie... - powiedział wymijająco Diego, urywając rozmowę i podchodząc do Remisa.
- Czyżby tobie też coś zrobili? - zaciekawiła się dziewczyna.
- Można to tak określić - odparł znów wymijająco Diego.
- Gina, może przyniesiesz naszemu gościowi coś do picia? - dziewczyna wyszła z pokoju.
- Proszę się nie bać, niczego się nie dowie - powiedział szeptem Diego wiedząc co zamierza mu powiedzieć Vivriel.
- Mam taką nadzieję - odparł Vivriel. Jego pomarszczona twarz wyrażała więcej niż możnaby było powiedzieć. Diego wyczuwał w tym człowieku zarówno strach jak i nienawiść. W pewnym sensie rozumiał go - gościł pod swym dachem dwóch Zakonników, których współtowarzysze byli odpowiedzialni za jego tragedię rodziną. Gdyby wiedział iż jeden z nich był owego wieczoru w zamku i brał udział w morderstwie, zapewne nie zgodziłby się na postawione mu warunki. Wybrałby walkę. Nawet gdyby dowiedział się że to on ich uratował przed Orfeuszem, nie przekonałoby go to. To co zrobił nie zasługiwało na chwałę. Uznałby to za chęć wybielenia swoich postępków - zabił a potem sumienie nie dawało mu spokoju więc postanowił uratować dziecko tego wieśniaka i mieć świadomość że jednak coś zrobił.
Tak naprawdę nic nie zrobił. Nie pomógł temu konającemu człowiekowi...
- Budzi się - zauważyła Gina, która wróciła ze świeżo zaparzoną herbatą. Vivriel przez chwilę siedział nieruchomo wpatrując się w budzącego Zakonnika.
- Dziadku - dziewczyna położyła dłoń na ramieniu starego człowieka - On potrzebuje twojej pomocy...
- Już idę - powiedział sucho. Po chwili przyłożył dłoń do czoła chorego.
Remis zakaszlał i tępym wzrokiem obdarzył Vivriela.
- Sergiusz nie gniewaj się na mnie....ja nie chciałem..... - wymamrotał.
- Majaczy - wytłumaczył Vivriel widząc zdziwioną twarz Diega - To normalne w jego stanie.
Diego jednak nie tym się martwił. Przez chwilę przebiegła mu przez głowę taka myśl iż zacząłby majaczyć coś o Zakonie.
- Nie można mu podać nic na sen? - spytał lekko poddenerwowany.
- Podam mu miksturę żeby usnął - zaproponował Vivriel, jakby przeczuwając myśli Diega. W pokoju znajdowała się Gina i nie wiadomo co by się stało gdyby niechcący usłyszała coś o Zakonie.
Minęło parę minut zanim Remis usnął. Stało się to dopiero wtedy gdy siedział przy nim Diego i przytrzymywał go za rękę.
- Jest już późno - Vivriel podniósł się z krzesła. - Gina...
- Dziadku nie jestem małą dziewczynką. Zostanę tu z....przepraszam jak się nazywasz?
- Scott - skłamał Diego.
- Zostanę ze Scottem i pomogę przy opiece - uśmiechnęła się życzliwie.
- Może jednak lepiej będzie jeśli się położysz? - nalegał Vivriel. Dziewczyna podbiegła do dziadka i ucałowała go w czoło.
- Nie martw się, poradzę sobie. Zresztą nie wypada aby gość został sam - starała się wytłumaczyć swoją decyzję dziewczyna. - Połóż się i nie martw się o nic. Musisz się wyspać, żeby jutro móc pomóc naszemu pacjentowi.
Vivriel niechętnie zgodził się na to by jego wnuczka została z Zakonnikiem, jednak nie miał wyboru.
- Przepraszam za mojego dziadka. Wiem, że wydaje się trochę chłodny ale to naprawdę wspaniały człowiek. Przykro mi jednak że jest taki wobec ciebie. Zwykle nie jest aż tak zimny...
- Rozumiem go, martwi się się o ciebie. Zostajesz sama z obcym mężczyzną...
- Ufam tobie - odrzekła krótko. Jej oczy migotały w blasku świec. Diego odwrócił wzrok.
- Nie mów tak - rzekł sucho.
- Wyczuwam w tobie wielką gorycz i żal - powiedziała po chwili - Nie chcesz aby ci ufano. Boisz się tego co może przynieść jutro...
- Czytasz w myślach? - spytał podejrzliwie przyglądając się Ginie.
- Nie, ale wierz mi, nie trzeba umieć czytać w ludzkich myślach aby poznać co trapi człowieka.
- Nic nie rozumiesz! - zareagował ostro Diego. Gina zamilkła. Jej piaskowe oczy powędrowały na leżącą postać. Wstała i usiadła przy Remisie robiąc zimne okłady. Do rana żadne z nich nie odezwało się do siebie....
Wczesnym rankiem Vivriel pocichutku zszedł po schodach na dół. Widok jaki zastał uspokoił go. Przy łóżku czuwała Gina, natomiast na stoliku przysnął Diego. Zakonnik podniósł się jednak natychmiast słysząc kroki.
- Zobaczmy czy mikstura coś pomogła - wyszeptał cicho Vivriel nie zauważywszy że Diego się już obudził. - Tak...gorączka spadła....skóra odzyskała nieco kolorytu.....niesamowite, byłem pewien że raczej nic już nie jest w stanie mu pomóc...
- Co z nim? - spytał Diego. Staruszek przysiadł do stolika.
- Jest lepiej......jednak... - zawahał się.
- O co chodzi?
- Ta choroba jest nieuleczalna. Nawet jeśli twój przyjaciel przetrwa ten najgorszy okres....Chcę przez to powiedzieć że przez całe swoje życie będzie musiał zażywać lekarstwa aby móc dalej żyć - to jedyne wyjście.
To brzmiało prawie jak wyrok. Być całe życie uzależnionym od mikstur i innych zielsk...
- Taka jest prawda - dodał jeszcze starzec. Diego złapał go za szatę i podniósł do góry obdarzając wściekłym spojrzeniem.
- Nic mi nie powiedziałeś że będzie całe życie musiał brać te świństwa, żeby żyć!
- Postaw go! - zareagowała natychmiast Gina, próbując uwolnić swego dziadka. Diego puścił starca.
- Lepiej chyba żeby żył niż żeby miał umrzeć! - wykrzyknął Vivriel. Miał rację. Życie - mimo iż uzależnione od leków nie jest łatwe, to jednak nadal pozostaje życiem....
Diego zacisnął wargi i usiadł ponownie na krześle, spoglądając co rusz na Remisa. Jak on na to zareaguje?
Koło południa Diego postanowił zaczerpnąć świerzego powietrza. Kroczył powoli przyglądając się każdemu domostwu z osobna. W pewnej chwili zauważył że z pobliskiego domu wychodzi dziwnie ubrany starszy człowiek z długą siwą brodą splecioną z warkoczyki. Próbował zamknąć swoje drzwi, jednak wyglądało na to iż plik kluczy które trzymał w ręku przysporzył mu nieco kłopotu, gdyż każdy z nich nie pasował do zamka. W końcu udało mu się i z wolna podskakując wesoło opuścił swój ogródek. Na widok Diega uśmiechnął się, wywinął w locie nogami i klaszcząc w ręce wykonał dziwny obrót po czym rzekł:
- Witam szanownego pana.
Diego doznał nie małego szoku. Staruszka jednak nie zraziła mina młodo wyglądającego człowieka. Wypowiedział jakieś słowa, pokłonił się i ruszył przed siebie podskakując i śpiewając.....a raczej fałszując jakąś melodię. Diego jeszcze chwilę stał oniemiały zanim dotarło do niego że spotkał wyjątkowo "wesołego staruszka". Po chwili jednak uświadomił sobie jak bardzo jest nieostrożony - przecież ktoś może w nim rozpoznać Zakonnika. Ten staruszek nie wyglądał na zbyt normalnego ale inni....Lepiej będzie wracać.
- Gina, chciałbym ci coś powiedzieć - dziewczyna przerwała na moment szorowanie kotła.
- Tak?
- Chodzi o naszego gościa....a raczej gości - wyszeptał wskazując na Remisa a później na schody dając znać iż nie mogą w tym miejscu rozmawiać. Weszli na górę a gdy Vivriel przekonał się że drzwi są dobrze zamknięte przemówił:
- Dziadku co się dzieje? Od wczoraj jakoś dziwnie się zachowujesz... - zaniepokoiła się wnuczka.
- Chcę żebyś uważała na Scotta....jeżeli takie jest jego prawdziwe imię...oraz na jego przyjaciela - powiedział srogim tonem. Gina wyglądała na lekko zdziwioną.
- Dziadku co się dzieje?- spytała zaniepokojona.
- Przyrzeknij mi tylko że będziesz ostrożna. Przyrzeknij.... -nalegał.
- Ależ nie martw się dziadku - zaśmiała się dziewczyna - Jestem ostrożna i nie musisz sie o mnie bać.....no dobrze przyrzekam - dodała widząc twarz Vivriela.
Minęło niespełna parę dni od pojawienia się Diega i Remisa w Baggie End. Widać było iż Vivriel dbał o to by nikt z sąsiadów nie dowiedział się o jego gościach. Jak się później dowiedział Diego, ten sfiksowany staruszek, którego spotkał, często bywa trochę dziwny....rzeczywiście, miał w sobie coś z wariata.
- Gdzie ja jestem? - to były pierwsze słowa Remisa jakie powiedział będąc w miarę przytomnym i od wielu dni - w pełni władz umysłowych. Jego przebudzenie i zdrowy wygląd wprawił w oniemienie trzech osób jakie wtedy siedziały w pokoju. Była bowiem późna pora i wszyscy powoli odczuwali chęć położenia się do łóżka. Jednkaże to co się stało zupełnie sprawiło iż odechciało im się spać. Pierwszy do łóżka podszedł Vivriel. Przedstawił się i zaczął doglądać Remisa:
- O..oo o co chodzi? - spytał zdziwiony Remis.
- Jesteś w Baggie End - wyjaśnił Vivriel.
- GDZIE? - krzyknął prawie.
- Uspokój się - odezwał się w końcu Diego. Remis dopiero teraz zauważył że w pomieszczeniu znajduje się także Diego.
- Ty? Nie to sen, prawda? Sen?
- Zostawcie nas samych - zażądał Diego. Gdy z pokoju wyszli Vivriel i Gina, Diego pochylił się nad Remisem.
- Musimy pogadać....
ps. przyjmę każdą krytykę...może part troche nie wyszedł ale to dlatego że sie troche źle czuje....(przyżekam poprawę jak trochę dojde do siebie)^^
krytyke??!! Ty chcesh
krytyke??!!
no ale dobra.. jak chcesh to masz krytyke..
ekhm
ekhm
TO JEST BOSKIE!!! ZAJEBISTE!! dawaj
next parta, ale jush!!![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/>![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/>
krytyke??!!
no ale dobra.. jak chcesh to masz krytyke..
ekhm
ekhm
TO JEST BOSKIE!!! ZAJEBISTE!! dawaj
next parta, ale jush!!
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/>
no nie no.. wy mnie wqrzacie... ja tu
myslalam, ze pojawi sie przez moja nieobecnosc jakis nowy part na tym
temacie i na zbiorowce a tu nic...![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />
dlaczego??!!![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'
/>
myslalam, ze pojawi sie przez moja nieobecnosc jakis nowy part na tym
temacie i na zbiorowce a tu nic...
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/cry.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />
dlaczego??!!
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'
/>
Wiesz co Avalanche, muszę przyznać, że jest
to jeden z najciekawszych fficków, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Urzekła
mnie fabuła, zupełnie oryginalna, a przy tym niezwykle bogata i rozbudowana.
No i przede wszystkim bardzo wciągająca. Ciągle wprowadzasz nowe watki i
nagłe zwroty akcji, coraz lepiej poznajemy bohaterów lub w ogóle poznajemy
ich od innej strony albo też poznajemy ich na nowo:) Taka różnorodność
bardzo mi się podoba. Stosunki i relacje są skomplikowane i maja swoją
głębię. Każda z postaci, które stworzyłaś jest jedyna w swoim rodzaju, ma
własną osobowość.
Jeśli chodzi o stylistykę to jest b. dobrze. zdarzają
się oczywiście błędy, (wiem, bo pamiętam, że się na nie kilka razy
natknęłam:)), ale generalnie wszystko jest w porządku, a partów jest i tak
zbyt dużo, żeby przeprowadzać ich szczegółowa analizę:)
Cóż…to by
było chyba na tyle. Trzymaj się Ava, życzę weny i jak najwięcej chęci do
pisania, bo to naprawdę świetne opowiadanie:)
to jeden z najciekawszych fficków, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Urzekła
mnie fabuła, zupełnie oryginalna, a przy tym niezwykle bogata i rozbudowana.
No i przede wszystkim bardzo wciągająca. Ciągle wprowadzasz nowe watki i
nagłe zwroty akcji, coraz lepiej poznajemy bohaterów lub w ogóle poznajemy
ich od innej strony albo też poznajemy ich na nowo:) Taka różnorodność
bardzo mi się podoba. Stosunki i relacje są skomplikowane i maja swoją
głębię. Każda z postaci, które stworzyłaś jest jedyna w swoim rodzaju, ma
własną osobowość.
Jeśli chodzi o stylistykę to jest b. dobrze. zdarzają
się oczywiście błędy, (wiem, bo pamiętam, że się na nie kilka razy
natknęłam:)), ale generalnie wszystko jest w porządku, a partów jest i tak
zbyt dużo, żeby przeprowadzać ich szczegółowa analizę:)
Cóż…to by
było chyba na tyle. Trzymaj się Ava, życzę weny i jak najwięcej chęci do
pisania, bo to naprawdę świetne opowiadanie:)
Ava, ja nie wiem, czemu wczaesniej nie
zauwazylam, ze cos napisalas, ale wybacz mi <wystapie w tym programie,
jesli chcesz XD>, chcialam tyu wejsc i cie zjechac, ze nic nowego nie ma,
ale sie powstrzymalam XD
Dziewczyno, piiiisz!! Ja wiem, ze
masz jeszcze inne ficki na glowie, ale tego zaniedbac po prstu nie
mozesz!! Pamietasz, jak chciaas wiera zamordowac, jesli po ponownym
otworzeniu forum nie bedzie dziela twojego zycia... A teraz nie piszesz??
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' />
Prosze, choc pare akapitow, potem wszystkich pousmiercaj nawet, jesli chcesz
[sasasa :> ], ale chociaz cos dopisz!! Nyo.
Ave, Ava XD
zauwazylam, ze cos napisalas, ale wybacz mi <wystapie w tym programie,
jesli chcesz XD>, chcialam tyu wejsc i cie zjechac, ze nic nowego nie ma,
ale sie powstrzymalam XD
Dziewczyno, piiiisz!! Ja wiem, ze
masz jeszcze inne ficki na glowie, ale tego zaniedbac po prstu nie
mozesz!! Pamietasz, jak chciaas wiera zamordowac, jesli po ponownym
otworzeniu forum nie bedzie dziela twojego zycia... A teraz nie piszesz??
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' />
Prosze, choc pare akapitow, potem wszystkich pousmiercaj nawet, jesli chcesz
[sasasa :> ], ale chociaz cos dopisz!! Nyo.
Ave, Ava XD
obiecuje ze postaram sie cos niedlugo dac ^^
strasznie dawno nie myslalam o tym ficku....przyznaje sie troche o nim
zapomnialam![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> ale obiecuje poprawe i juz niedlugo cos napisze ^^
strasznie dawno nie myslalam o tym ficku....przyznaje sie troche o nim
zapomnialam
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> ale obiecuje poprawe i juz niedlugo cos napisze ^^
a więc wedle obietnicy daje kolejnego
parta. Nie wiem czy wam sie spodoba, ale mam nadzieje że ocenicie go
pozytywnie.
Part 57
- Musimy stąd zwiewać. Stary wie kim
jesteśmy i może nas podkablować w każdej chwili. Najlepiej będzie jeżeli
wyruszymy stąd zaraz – wyjaśnił Diego. Chodził tam i z powrotem
– widać było że jest zdenerwowany.
- Może mi wyjaśnisz jak ty to
sobie wyobrażasz, co? – Remis zrzucił z siebie kołdrę i usiadł za
brzegu łóżka, obserwując krążącego Diega.
- Co, jak sobie wyobrażam?
– spytał.
- No chyba mi nie powiesz,że jestem zdrowy! –
krzyknął Remis, dając do zrozumienia, że pomysł Diega jest ‘trochę
niedopracowany’.
- Nie, ale uwierz mi, że musimy stąd zwiewać. I to
jak najprędzej. Ubieraj się.
- Moment! – przerwał mu gwałtownie
Remis – Nigdzie się stąd nieruszę dopóki mi nie powiesz co mi
jest.
- Remis, przysięgam, że wytłumaczę ci to później,
teraz…..
- Żadne później! Teraz! Chcę być świadomy tego co
może mnie spotkać. Powiedz, ile mi jeszcze zostało?
- Co, ile ci
zostało?
- Życia kretynie! – wrzasnął.
Diego obawiał
się jak na wieść o tym wszystkim co mu powiedział Vivriel, zareaguje sam
zainteresowany. Nie chciał mu mówić w jak poważnym jest stanie…ile
będzie musiał się wyrzec aby przeżyć kolejny dzień…oraz tego jak
diametralnie zmieni się jego życie. Wszystko jednak zależało od niego, ale
czy warto okłamywać chorego? Czy słusznym jest danie mu tej nadzieji i
poczucia,że nie jest aż tak źle?
Był w rozterce. Za chwile miał
powiedzieć temu młodemu mężczyźnie, że jego życie nie będzie już takie same
jak przedtem…że już do końca życia – o ile zostało mu go trochę,
będzie uzależniony od jakiś zielsk? Jak mu to powiedzieć aby się nie
załamał…to chyba niemożliwe. Kto by pomyślał, że taki smutny los czeka
Remisa, człowieka, który wydawało się – był niedopokonania, a
jednak…
- Remis, ja….ja nie chcę cię oszukiwać…nie chcę
ci stwarzać fałszywego wizerunku sytuacji w jakiej się znalazłeś. Wiem, że
jako twój przyjaciel nie powinienem cię pozbawiać nadziei, jednak wierz mi,
że nie potrafiłbym patrzeć na ciebie wiedząc, że nie powiedziałem ci prawdy
w tak ważnej sprawie…
- Diego powiedz mi wreszcie…co mi jest?
– w tym momencie Remis podźwignął się o własnych siłach i stanął
pewnie na obu nogach.
- Jesteś ciężko chory. Masz w swoim organizmie
wirusa, którego nie da się wyleczyć. Będziesz musiał brać przez całe życie
specjalne lekarstwa…Remis?
Remis złapał się za poręcz stojącego
przed nim krzesła i całym ciężarem się na nim oparł, jakby powstrzymywał się
przed upadkiem.
- Ja wiem, że to brzmi jak wyrok, ale trzeba
wierzyć…
- W co do cholery mam wierzyć? – rozległ się smutny
głos Remisa – w to, że może uda mi się pożyć jeszcze parę lat? To
chcesz mi powiedzieć? Zlituj się. Całe życie będę na prochach i zielsku,
rozumiesz to? Z każdym dniem będę coraz słabszy aż w końcu zdechnę, albo
zabiją mnie inni bo nie będę w stanie się obronić.
- Przestań! Takim
myśleniem rzeczywiście wpędzisz się do grobu. Pomyśl choć raz w życiu o
rodzinie. Masz żonę i dziecko, którzy cię potrzebują. Zostawisz ich
samych?
- A jak ja im pomogę? Nawet nie będę zdolny, żeby ich
obronić! Zresztą ja już dla nich nie istnieje…nie po tym
wszystkim. Nie chcę, żeby widzieli mnie w takim stanie. Nie zniósłbym tych
ich współczujących spojrzeń…tych wymuszonych aktów miłości wobec mnie.
Nie chcę, rozumiesz??!!!
Tak jak przewidywał Diego
– Remis się załamał. Kompletny brak chęci do walki o swoje
życie,wstręt do współczucia i chęć zakończenia życia w samotności z dala od
bliskich. Po części rozumiał, jego zachowanie. On sam pewnie podobnie jak
on, zacząłby lamentować nad tym co go niechybnie czeka, odtrącając wszelką
pomoc.
- Wiem, że teraz jest ci wszystko jedno, ale nie możesz tak. Tak
naprawdę niewiele wiadomo o tej chorobie. Człowiek, który cię leczył,
zdumiał się gdy zobaczył, że nie poddałeś się wirusowi. Gdy cię przyniosłem
do niego, nie dawał ci najmniejszych szans na przeżycie, ale jednak udało ci
się. Wiedz, że tak naprawdę niewiele wiadomo o tym wirusie. Skoro
przetrwałeś najgorszy okres, w którym zwykli ludzie już umierali, to
dlaczego nie wierzyć to, że ty nie zdołasz go pokonać? Dlaczego przekreślasz
całe swoje życie z góry zakładając, że jesteś już wrakiem?
- Daruj sobie.
– uciął krótko Remis – Nie bądź śmieszny, myślisz, że Zakonnicy
byliby na tyle durni, żeby mi wszczepiać jakiegoś syfa nie będąc pewnymi, że
mnie wykończy?
- Ja właśnie tak myśle. Skoro byliby pewni, że umrzesz to
czemu wysłali pościg za nami? Nie jesteś typowym gościem do zlikwidowania,
który padnie od byle czego.
- W takim razie dzięki za pocieszenie, nie
ma to jak wizja szybkiej śmierci. Wiesz prawdę mówiąc nie spodziewałem się,
że tak szybko zejdę z tego świata ukatrupiony przez bandę szaleńców –
po prostu od razu poczułem się lepiej wiedząc, że przynajmniej oszczędzę
sobie łykania tych świństw potrzymujących mi życie. To rozwiązuje całą
sprawę – po prostu zostanę niedługo zabity. A swoją drogą, to po co
marnowali na mnie to świństwo skoro i tak dla pewności chcą mnie zabić?
Zupełny bezsens.
- Dobra dość tych pogaduszek. Zrobiłem co chciałeś,
powiedziałem ci wszystko co chciałeś wiedzieć a teraz zmywamy się stąd.
-
A niby dokąd mamy iść? I co ty się tak boisz tego starca, co? – spytał
podejrzliwie.
- Lepiej żebyś nie wiedział.
- Znowu coś ukrywasz?
– zezłościł się Remis.
- Wychodzimy – wysyczał groźnie Diego
i siłą zmusił Remisa do ubrania się.
- Odwal się do cholery! -
mężczyzna zaczął się wyrywać. Obaj zaczęli się szarpać, a hałas jaki robili
ściągnął właściciela domu oraz jego wnuczkę.
- Co tu się dzieje!
-
Wynosimy się stąd! – oznajmił Diego, nadal szarpiąc się z Remisem,
który stawiał mu opór.
- Ależ dziadku, powiedz im, że nie można chorego w
takim stanie przemęczać – włączyła się Gina.
- Gina nie odzywaj
się! – krzyknął zdenerwowany starzec – Oni stąd wyjeżdżają i
nie mam zamiaru ich zatrzymywać.
- A teraz ostatnia prośba. Dasz mi
starcze recepturę na ten lek, który on ma brać i wszystkie składniki jakie
posiadasz. - zażądał Diego.
- Recepturę mogę oddać ale nie składniki
– zapierał się Vivriel.
- Powiedziałem WSZYSTKO! Albo dasz mi
tego czego żądam albo puszczę z dymem tę chałupę a potem cała wioskę i DO
CHOLERY JASNEJ WIERZ MI ŻE ZROBIĘ TO JAK MI SIĘ
SPRZECIWISZ!!!
Wyglądało na to, że Diego stracił nad
sobą panowanie. Nie był tą samą osobą co jeszcze przed chwilą – stał
się prawdziwym Zakonnikiem.
- Liczę do trzech – powiedział już
całkiem spokojniej – I albo ruszysz się wkońcu albo spełnię swoją
groźbę szybciej niż ci się wydaje. – w jego oczach pojawiły się
niebezpieczne błyski. Nie było żartów, Diego był gotowy na wszystko.
-
Scott co ty robisz? – odezwała się do Diega przerażonym głosem
Gina.
- Zamknij się i idź po to co prosiłem jego, albo – wyciągnął
ukryty pod płaszczem miecz – pożałujecie oboje.
- Gina zrób to co
mówi. Wiesz gdzie są nasze zapasy. Wyciągnij woreczki z ziołami zwiąż je
wszystkie grubym sznurkiem. Słoiki też weź ze sobą i nie zapomnij o
recepturze – leży na kredensie – powiedział roztrzęsionym głosem
Vivriel.
Gina niechętnie wypełniła wolę dziadka. Po chwili przyniosła
to o co ją proszono. Nie było tego wiele – woreczki z ziołami były
niewielkie a słoiki były małe i było ich niewiele. Diego zażądał jakiejś
torby do której można by spakować to wszystko.
- To jest wszystko co mamy
– powiedziała trzęsącym się głosem Gina – jak mamy leczyć ludzi
skoro wy wszystko zabieracie?
- Guzik mnie to obchodzi, nazbierajcie
sobie nowych – zbył ja Diego.
- Kim ty jesteś, że nas
terroryzujesz? Ugościliśmy was jak mogliśmy najlepiej, zaopiekowaliśmy się
twoim przyjacielem a ty nam się tak odwdzięczasz? – spytała z wyrzutem
dziewczyna. W oczach szkliły jej się już łzy.
Diego spojrzał na nią
– zadawał jej kolejne rany…znowu krzywdził ją. Złagodził więc
nieco swój wizerunek wobez niej.
- Spakuj to i wybacz, że tak to wyszło.
Nie mam innego wyboru.
- Jesteś bez serca! – odkrzyknęła mu.
Remis zaczął się wyrywać Diegu z jego uścisku, aż wkońcu udało mu się
uwolnić.
- Co tak złagodniałeś? – odezwał się szyderczym głosem
Remis.
- Nie twoja sprawa. – odwarknął i sam spakował leki do
torby, którą założył sobie na ramię.
- Jesteś dupa a nie
Zakonnik!!! – zaklął Remis uśmiechając się wrednie. Miał
ochotę dopiec Diegowi za to, że tak brutalnie się z nim obszedł.
Niespodziewał się jednak jaką to wywoła reakcję u Giny i Diega.
-
REMIS!!!! – ryknął wściekle Diego.
- ZAKONNICY???
– krzyknęła Gina. Ciało jej zaczęło drgać jednocześnie i z gniewu jak
i strachu.
- Gina! – Vivriel złapał wnuczkę za rękę i
przyciągnął do siebie w obawie przed ‘gośćmi’.
- Nieładnie
Diego…- zacmokał Remis wykrzywiając twarz w ohydnym uśmiechu. –
Nie powiedziałeś jej, że jesteś Zakonnikiem?
- Diego??? – zdziwiła
się dziewczyna, kręcąc przecząco głową jakby nie mogła uwierzyć w to co
usłyszała – Oszukałeś mnie!!
- Diego tylko nie mów, że
przedstawiłeś się jako Scott…chyba nie byłeś aż tak banalny –
szydził dalej Remis.
- Zamknij się gnido!!! – Diego
cały aż dygotał ze złości.
- Nieładnie – pogroził mu palcem
przyjaciel, śmiejąc się przy tym jak nienormalny.
- Choroba rzuca ci się
na mózg – zwrócił swój wściekły wzrok na Remisa.
- Nie mój drogi
przyjacielu, nie kłam – śmiał się nadal Remis. Wyglądał jakby bardzo
bawiła go ta rozmowa.
- Wynoście się stąd!! – Vivriel
zdobył się na odwagę. Był bojowo nastawiony.
- Nie prowokuj mnie bo cię
zabije – ostrzegł go Diego.
- Czego ty jeszcze chcesz? –
spytał starzec. Chociaż cały drżał nie chciał pokazać zbytnio, że się
boi.
- Chcemy jej – odparł Zakonnik.
Wszystkich –
łącznie z Remisem – zamurowało.
- Nigdy! – Vivriel
odsunął wnuczkę za siebie i sprawiał wrażenie gotowego do walki.
- Zejdź
mi z drogi głupcze. – wysyczał gniewnie mężczyzna.
- Po co ci ona,
morderco?
- Nie znam się na przygotowywaniu leków a Remis musi jej brać.
Tylko ona może mu je przyrządzać.
- Nigdy! – odezwała się Gina,
wyskakując zza pleców dziadka, stając twarzą w twarz z Diegiem – Wolę
umrzeć niż służyć Zakonnikowi.
- Wzruszające doprawdy – udał
poruszonego Remis.
- Cicho siedź - uspokoił przyjaciela mężczyzna.
– A ty idziesz z nami! – złapał dziewczynę za ręce,
przyciągając do siebie i obezwładniając ją.
Nagle rozległ się błysk.
Na podłogę upadł Vivriel, trafiony zaklęciem Remisa.
- Przykro mi
starcze, ale ktoś musi mnie leczyć – powiedział ściszonym głosem
Remis. – Możemy iść? – zwrócił się do Diega?
- Weź ode mnie
torbę – powiedział. Remis przełożył przez swoje ramię stary
chlebak.
- Dokąd teraz?
- Idziemy przez las. Nie możemy się z nią
pokazać na drodze bo wpadniemy – stwierdził Diego po czym popchnął
dziewczynę przed siebie i razem z Remisem ruszyli w stronę lasu.
PS.
jestem spragniona waszych opinii![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'
/>
parta. Nie wiem czy wam sie spodoba, ale mam nadzieje że ocenicie go
pozytywnie.
Part 57
- Musimy stąd zwiewać. Stary wie kim
jesteśmy i może nas podkablować w każdej chwili. Najlepiej będzie jeżeli
wyruszymy stąd zaraz – wyjaśnił Diego. Chodził tam i z powrotem
– widać było że jest zdenerwowany.
- Może mi wyjaśnisz jak ty to
sobie wyobrażasz, co? – Remis zrzucił z siebie kołdrę i usiadł za
brzegu łóżka, obserwując krążącego Diega.
- Co, jak sobie wyobrażam?
– spytał.
- No chyba mi nie powiesz,że jestem zdrowy! –
krzyknął Remis, dając do zrozumienia, że pomysł Diega jest ‘trochę
niedopracowany’.
- Nie, ale uwierz mi, że musimy stąd zwiewać. I to
jak najprędzej. Ubieraj się.
- Moment! – przerwał mu gwałtownie
Remis – Nigdzie się stąd nieruszę dopóki mi nie powiesz co mi
jest.
- Remis, przysięgam, że wytłumaczę ci to później,
teraz…..
- Żadne później! Teraz! Chcę być świadomy tego co
może mnie spotkać. Powiedz, ile mi jeszcze zostało?
- Co, ile ci
zostało?
- Życia kretynie! – wrzasnął.
Diego obawiał
się jak na wieść o tym wszystkim co mu powiedział Vivriel, zareaguje sam
zainteresowany. Nie chciał mu mówić w jak poważnym jest stanie…ile
będzie musiał się wyrzec aby przeżyć kolejny dzień…oraz tego jak
diametralnie zmieni się jego życie. Wszystko jednak zależało od niego, ale
czy warto okłamywać chorego? Czy słusznym jest danie mu tej nadzieji i
poczucia,że nie jest aż tak źle?
Był w rozterce. Za chwile miał
powiedzieć temu młodemu mężczyźnie, że jego życie nie będzie już takie same
jak przedtem…że już do końca życia – o ile zostało mu go trochę,
będzie uzależniony od jakiś zielsk? Jak mu to powiedzieć aby się nie
załamał…to chyba niemożliwe. Kto by pomyślał, że taki smutny los czeka
Remisa, człowieka, który wydawało się – był niedopokonania, a
jednak…
- Remis, ja….ja nie chcę cię oszukiwać…nie chcę
ci stwarzać fałszywego wizerunku sytuacji w jakiej się znalazłeś. Wiem, że
jako twój przyjaciel nie powinienem cię pozbawiać nadziei, jednak wierz mi,
że nie potrafiłbym patrzeć na ciebie wiedząc, że nie powiedziałem ci prawdy
w tak ważnej sprawie…
- Diego powiedz mi wreszcie…co mi jest?
– w tym momencie Remis podźwignął się o własnych siłach i stanął
pewnie na obu nogach.
- Jesteś ciężko chory. Masz w swoim organizmie
wirusa, którego nie da się wyleczyć. Będziesz musiał brać przez całe życie
specjalne lekarstwa…Remis?
Remis złapał się za poręcz stojącego
przed nim krzesła i całym ciężarem się na nim oparł, jakby powstrzymywał się
przed upadkiem.
- Ja wiem, że to brzmi jak wyrok, ale trzeba
wierzyć…
- W co do cholery mam wierzyć? – rozległ się smutny
głos Remisa – w to, że może uda mi się pożyć jeszcze parę lat? To
chcesz mi powiedzieć? Zlituj się. Całe życie będę na prochach i zielsku,
rozumiesz to? Z każdym dniem będę coraz słabszy aż w końcu zdechnę, albo
zabiją mnie inni bo nie będę w stanie się obronić.
- Przestań! Takim
myśleniem rzeczywiście wpędzisz się do grobu. Pomyśl choć raz w życiu o
rodzinie. Masz żonę i dziecko, którzy cię potrzebują. Zostawisz ich
samych?
- A jak ja im pomogę? Nawet nie będę zdolny, żeby ich
obronić! Zresztą ja już dla nich nie istnieje…nie po tym
wszystkim. Nie chcę, żeby widzieli mnie w takim stanie. Nie zniósłbym tych
ich współczujących spojrzeń…tych wymuszonych aktów miłości wobec mnie.
Nie chcę, rozumiesz??!!!
Tak jak przewidywał Diego
– Remis się załamał. Kompletny brak chęci do walki o swoje
życie,wstręt do współczucia i chęć zakończenia życia w samotności z dala od
bliskich. Po części rozumiał, jego zachowanie. On sam pewnie podobnie jak
on, zacząłby lamentować nad tym co go niechybnie czeka, odtrącając wszelką
pomoc.
- Wiem, że teraz jest ci wszystko jedno, ale nie możesz tak. Tak
naprawdę niewiele wiadomo o tej chorobie. Człowiek, który cię leczył,
zdumiał się gdy zobaczył, że nie poddałeś się wirusowi. Gdy cię przyniosłem
do niego, nie dawał ci najmniejszych szans na przeżycie, ale jednak udało ci
się. Wiedz, że tak naprawdę niewiele wiadomo o tym wirusie. Skoro
przetrwałeś najgorszy okres, w którym zwykli ludzie już umierali, to
dlaczego nie wierzyć to, że ty nie zdołasz go pokonać? Dlaczego przekreślasz
całe swoje życie z góry zakładając, że jesteś już wrakiem?
- Daruj sobie.
– uciął krótko Remis – Nie bądź śmieszny, myślisz, że Zakonnicy
byliby na tyle durni, żeby mi wszczepiać jakiegoś syfa nie będąc pewnymi, że
mnie wykończy?
- Ja właśnie tak myśle. Skoro byliby pewni, że umrzesz to
czemu wysłali pościg za nami? Nie jesteś typowym gościem do zlikwidowania,
który padnie od byle czego.
- W takim razie dzięki za pocieszenie, nie
ma to jak wizja szybkiej śmierci. Wiesz prawdę mówiąc nie spodziewałem się,
że tak szybko zejdę z tego świata ukatrupiony przez bandę szaleńców –
po prostu od razu poczułem się lepiej wiedząc, że przynajmniej oszczędzę
sobie łykania tych świństw potrzymujących mi życie. To rozwiązuje całą
sprawę – po prostu zostanę niedługo zabity. A swoją drogą, to po co
marnowali na mnie to świństwo skoro i tak dla pewności chcą mnie zabić?
Zupełny bezsens.
- Dobra dość tych pogaduszek. Zrobiłem co chciałeś,
powiedziałem ci wszystko co chciałeś wiedzieć a teraz zmywamy się stąd.
-
A niby dokąd mamy iść? I co ty się tak boisz tego starca, co? – spytał
podejrzliwie.
- Lepiej żebyś nie wiedział.
- Znowu coś ukrywasz?
– zezłościł się Remis.
- Wychodzimy – wysyczał groźnie Diego
i siłą zmusił Remisa do ubrania się.
- Odwal się do cholery! -
mężczyzna zaczął się wyrywać. Obaj zaczęli się szarpać, a hałas jaki robili
ściągnął właściciela domu oraz jego wnuczkę.
- Co tu się dzieje!
-
Wynosimy się stąd! – oznajmił Diego, nadal szarpiąc się z Remisem,
który stawiał mu opór.
- Ależ dziadku, powiedz im, że nie można chorego w
takim stanie przemęczać – włączyła się Gina.
- Gina nie odzywaj
się! – krzyknął zdenerwowany starzec – Oni stąd wyjeżdżają i
nie mam zamiaru ich zatrzymywać.
- A teraz ostatnia prośba. Dasz mi
starcze recepturę na ten lek, który on ma brać i wszystkie składniki jakie
posiadasz. - zażądał Diego.
- Recepturę mogę oddać ale nie składniki
– zapierał się Vivriel.
- Powiedziałem WSZYSTKO! Albo dasz mi
tego czego żądam albo puszczę z dymem tę chałupę a potem cała wioskę i DO
CHOLERY JASNEJ WIERZ MI ŻE ZROBIĘ TO JAK MI SIĘ
SPRZECIWISZ!!!
Wyglądało na to, że Diego stracił nad
sobą panowanie. Nie był tą samą osobą co jeszcze przed chwilą – stał
się prawdziwym Zakonnikiem.
- Liczę do trzech – powiedział już
całkiem spokojniej – I albo ruszysz się wkońcu albo spełnię swoją
groźbę szybciej niż ci się wydaje. – w jego oczach pojawiły się
niebezpieczne błyski. Nie było żartów, Diego był gotowy na wszystko.
-
Scott co ty robisz? – odezwała się do Diega przerażonym głosem
Gina.
- Zamknij się i idź po to co prosiłem jego, albo – wyciągnął
ukryty pod płaszczem miecz – pożałujecie oboje.
- Gina zrób to co
mówi. Wiesz gdzie są nasze zapasy. Wyciągnij woreczki z ziołami zwiąż je
wszystkie grubym sznurkiem. Słoiki też weź ze sobą i nie zapomnij o
recepturze – leży na kredensie – powiedział roztrzęsionym głosem
Vivriel.
Gina niechętnie wypełniła wolę dziadka. Po chwili przyniosła
to o co ją proszono. Nie było tego wiele – woreczki z ziołami były
niewielkie a słoiki były małe i było ich niewiele. Diego zażądał jakiejś
torby do której można by spakować to wszystko.
- To jest wszystko co mamy
– powiedziała trzęsącym się głosem Gina – jak mamy leczyć ludzi
skoro wy wszystko zabieracie?
- Guzik mnie to obchodzi, nazbierajcie
sobie nowych – zbył ja Diego.
- Kim ty jesteś, że nas
terroryzujesz? Ugościliśmy was jak mogliśmy najlepiej, zaopiekowaliśmy się
twoim przyjacielem a ty nam się tak odwdzięczasz? – spytała z wyrzutem
dziewczyna. W oczach szkliły jej się już łzy.
Diego spojrzał na nią
– zadawał jej kolejne rany…znowu krzywdził ją. Złagodził więc
nieco swój wizerunek wobez niej.
- Spakuj to i wybacz, że tak to wyszło.
Nie mam innego wyboru.
- Jesteś bez serca! – odkrzyknęła mu.
Remis zaczął się wyrywać Diegu z jego uścisku, aż wkońcu udało mu się
uwolnić.
- Co tak złagodniałeś? – odezwał się szyderczym głosem
Remis.
- Nie twoja sprawa. – odwarknął i sam spakował leki do
torby, którą założył sobie na ramię.
- Jesteś dupa a nie
Zakonnik!!! – zaklął Remis uśmiechając się wrednie. Miał
ochotę dopiec Diegowi za to, że tak brutalnie się z nim obszedł.
Niespodziewał się jednak jaką to wywoła reakcję u Giny i Diega.
-
REMIS!!!! – ryknął wściekle Diego.
- ZAKONNICY???
– krzyknęła Gina. Ciało jej zaczęło drgać jednocześnie i z gniewu jak
i strachu.
- Gina! – Vivriel złapał wnuczkę za rękę i
przyciągnął do siebie w obawie przed ‘gośćmi’.
- Nieładnie
Diego…- zacmokał Remis wykrzywiając twarz w ohydnym uśmiechu. –
Nie powiedziałeś jej, że jesteś Zakonnikiem?
- Diego??? – zdziwiła
się dziewczyna, kręcąc przecząco głową jakby nie mogła uwierzyć w to co
usłyszała – Oszukałeś mnie!!
- Diego tylko nie mów, że
przedstawiłeś się jako Scott…chyba nie byłeś aż tak banalny –
szydził dalej Remis.
- Zamknij się gnido!!! – Diego
cały aż dygotał ze złości.
- Nieładnie – pogroził mu palcem
przyjaciel, śmiejąc się przy tym jak nienormalny.
- Choroba rzuca ci się
na mózg – zwrócił swój wściekły wzrok na Remisa.
- Nie mój drogi
przyjacielu, nie kłam – śmiał się nadal Remis. Wyglądał jakby bardzo
bawiła go ta rozmowa.
- Wynoście się stąd!! – Vivriel
zdobył się na odwagę. Był bojowo nastawiony.
- Nie prowokuj mnie bo cię
zabije – ostrzegł go Diego.
- Czego ty jeszcze chcesz? –
spytał starzec. Chociaż cały drżał nie chciał pokazać zbytnio, że się
boi.
- Chcemy jej – odparł Zakonnik.
Wszystkich –
łącznie z Remisem – zamurowało.
- Nigdy! – Vivriel
odsunął wnuczkę za siebie i sprawiał wrażenie gotowego do walki.
- Zejdź
mi z drogi głupcze. – wysyczał gniewnie mężczyzna.
- Po co ci ona,
morderco?
- Nie znam się na przygotowywaniu leków a Remis musi jej brać.
Tylko ona może mu je przyrządzać.
- Nigdy! – odezwała się Gina,
wyskakując zza pleców dziadka, stając twarzą w twarz z Diegiem – Wolę
umrzeć niż służyć Zakonnikowi.
- Wzruszające doprawdy – udał
poruszonego Remis.
- Cicho siedź - uspokoił przyjaciela mężczyzna.
– A ty idziesz z nami! – złapał dziewczynę za ręce,
przyciągając do siebie i obezwładniając ją.
Nagle rozległ się błysk.
Na podłogę upadł Vivriel, trafiony zaklęciem Remisa.
- Przykro mi
starcze, ale ktoś musi mnie leczyć – powiedział ściszonym głosem
Remis. – Możemy iść? – zwrócił się do Diega?
- Weź ode mnie
torbę – powiedział. Remis przełożył przez swoje ramię stary
chlebak.
- Dokąd teraz?
- Idziemy przez las. Nie możemy się z nią
pokazać na drodze bo wpadniemy – stwierdził Diego po czym popchnął
dziewczynę przed siebie i razem z Remisem ruszyli w stronę lasu.
PS.
jestem spragniona waszych opinii
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'
/>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/ohmy.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='ohmy.gif'
/> Hiehiehieh, Ava, SUPER!! Chociaż i tak
podejrzewałam, że wezmą Ginę ze sobą
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/> Teraz to z kolei ja miałam wyczucie
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'
/> Tak generalnie to nie wiem, co napisać XD Może tylko: Super,
że wróciłaś
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/turned.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='turned.gif'
/> Nie tylko ze względu na ficka XD
wiesz co.. po prostu brak mi slow
![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/>
bardzo stesknilam sie za Toba i Twoim fickiem i po
prostu.. nie wiem co mam napisac.. ale jak obiecalam, ze skomentuje, tak ma
obietnica zostaje spelniona![]()
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'
/>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'
/>
bardzo stesknilam sie za Toba i Twoim fickiem i po
prostu.. nie wiem co mam napisac.. ale jak obiecalam, ze skomentuje, tak ma
obietnica zostaje spelniona
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'
/>
To jest "lekka wersja" zawartosci forum. By zobaczyc pelna wersje, z dodatkowymi informacjami i obrazami kliknij tutaj.
kulturystyka trening na masę
kulturystyka trening na masę