poezja Wojaczka. niesamowite. klękam przed tym panem.

(...)
Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos
Jest krzykiem i nikogo to nie obchodzi

zadam dziwne

(glupie?) pytanie, ale czy ktos czytal z was Pismo Św?

/>

/>
- I co z tego, że wiem - cisnął mu prosto w twarz - co z tego, że

tyle wiem? Zresztą, może się panu tak tylko wydaje. Wiedza, proszę Pana,

jest jak zbyt obszerny kaftan - krępuje ruchy. Jeśli rzeczywiście dał mi pan

wiedzę, upośledził mnie pan i uczynił wobec świata bezbronnym. Skrępował mi

pan ręce. Wiedząc coś jestem skazany na klęskę w konfrontacji z tymi, co nie

wiedzą nic, gdyż męczą mnie skrupuły, od których tamci są wolni. Nauczył

mnie pan patrzeć - niech będzie, że to pan - widzieć, myśleć, rozymieć,

pojmować - po co? Nie przyszło panu do głowy, że są rzeczy, których warto

nie wiedzieć, że nie o wszystkim pragnie się rozmyślać, nie zawsze rozumieć?

Wiedza ograniczy, ciąży jak zbyteczny balast. Zanim uwiodłem pierwszą

dziewczynę, obejrzałem mnóstwo filmów uświadamiających i pornograficznych,

wysłuchałem instrukcji i porad urządzenia zaprogramowanego przez facetów

podobnych do pana. Gdybym nie widział, nie słyszał - więc nie wiedział, z

pewnością zrobiłbym to jak należy. Uwierzyłem pańskim kumplom, że świat jest

jak matematyka - i moja dziewczyna odeszła niezadowolona. Wiedza to garb, to

bezsenne noce i pełne męczarni dni, niepotrzebne dywagacje w obliczu spraw

zwyczajnych, watpliwości na prostej drodze. Więc co, mam upaść przed panem

na kolana i dziękować ze łzami w oczach, że obdarzył mnie pan podwójnym

garbem?

- Życie jest wyścigiem, dżunglą; na każdym kroku wszyscy

ze sobą walczą - zapadł w miekką gąbkę, podwinął pod siebie bose stopy. -

Ilu ma pan przyjaciół? Jednego? Dwóch? Jest pan ich pewien? - zrobił krótką

przerwą, ale Medicus nie zareagował- Nikt nie jest pewien niczyjej

przyjaźni, wartości ani wierności - konkubina jutro pójdzie z innym,

ponieważ spodobają się jej jego pieniądze, a przyjaciel zdradzi w trosce o

własny spokój. Jak to jest - najpierw przez długie lata wychowywano mnie w

poszanowaniu ideałów, zapewniano o wspaniałościach bycia szlachetnym,

zachęcano obłudnie do bezinteresowanego niesiecia pomocy - a potem

wepchnięto w życie, które dokładnie zaprzecza ideałom, w którym liczą się

kły i pazury, pieniądze, układy i władza. Kto szybszy, kto bardziej

kompromisowy, układny, ten wygyrwa. Jak tu żyć w tej ruinie świata? Kto

wcześniej odrzucił młodzieńcze ideały, prędzej ma szansę zostać człowiekiem

przez duże C. Dorastanie jest bólem, przekleństweml błogosławieni

schizofrenicy, psychopaci i dzieci-kwiaty - wszyscy oni nie dorosną nigdy i

na zawsze pozostaną szczęśliwi.


/>

a

ja dzisaj skończyłam czytać Kod Leonarda da Vinci. przyznam się bez bicia,

że do jej przeczytania nakłoniło mnie również to, że niektórzy

przedstawiciele Kościoła bardzo się oburzali na tą książkę...
no więc

wrażenia mam dość pozytywne. faktem jest, że początkowo skłaniała mnie do

zastanawiania się, czy to wszystko nie jest prawdą. ale później wyszukałam

sobie co nie co na Googlach, poczytałam różne rzeczy, które udowadniają, że

to wszystko nie jest prawdą, a jedynie fikcja literacką.

książka

rzeczywiście bardzo wciąga, do tego stopnia, że można ją przeczytać i w

ciągu jednego dnia. akcja jest dynamiczna i dość zaskakująca [chociaż

niektórych rzeczy domyślałam się jeszcze przed wprowadzeniem ich przez

autora].
ogólnie bardzo mi się

podobała.